Voor mij is alles heel herkenbaar. Sinds mijn relatie met mijn man durf ik nu ook te spreken over het partnergeweld en de gevolgen ervan tijdens mijn eerste huwelijk. Het was een lang proces om te herstellen en om er niet meer onder te lijden, maar ik geloof dat ik er nu stilaan klaar mee ben. Ik kan niets meer veranderen aan wat achter me ligt, maar ik kan nog zoveel goed maken in wat voor me ligt.
De tijd is gekomen om de stilte te doorbreken.
Ik had mijn ex-man leren kennen bij de Chiro.
Na twee jaar besloten we om te trouwen.
Ik wilde voor de Kerk trouwen, want ik ben wel gelovig.
Na ons huwelijk, mocht ik van hem niet meer naar Jonge Kerk Roeselare.
Ik vond dit uiteraard spijtig want tenslotte ben ik daar zes jaar naar toe geweest.
Jaren waarvan je zegt, als ik dit niet meegemaakt had, had het mij niet zo sterk gemaakt.
Al gauw kregen we drie kinderen, de jongste is geboren in augustus 1999.
Stilaan begon ik te ontdekken wie mijn ex-man eigenlijk was.
Op 21 april 2000 bekende hij me plots drie dingen: hij was homo, hij had herhaaldelijk zijn eigen neefje van 13 jaar seksueel misbruikt in de periode van onze verloving tot één jaar na de geboorte van de oudste zoon.
Hij was alleen maar met mij getrouwd om zijn geaardheid weg te stoppen.
Zo kon hij een huisvrouw en kinderen hebben, kon hij zijn gedrag perfect verbergen.
Waarom mensen zoveel problemen hebben met Partnergeweld in Vlaanderen en hoe dit op te lossen?
Waarschijnlijk door onder andere de stilte te doorbreken en een ervaringsdeskundige te worden, al kunnen sommige peuten dat niet graag hebben.
De wereld zakte letterlijk weg onder mijn voeten.
Financieel afhankelijk geworden.
Waar was mijn droom om een gelukkig gezin te hebben?
Intussen waren er nog serieuze verbouwingen bezig in onze woning, zodat we zelfs genoodzaakt waren om te verhuizen naar een ander huis.
Ik was toen in volledige loopbaanonderbreking om de zorg van de kinderen en het huishouden op mij te nemen.
Mijn jongste dochter was pas acht maanden toen mijn ex alles bekende.
Financieel was ik dus afhankelijk van hem.
In die periode braken er ook meer en meer periodes aan dat hij agressiever, woester, depressiever werd.
Dit waren psychosen van hem die ik meerdere malen heb meegemaakt, waarin hij echt razend werd en dit vooral midden in de nacht.
Toch slaagde ik er wel telkens in om hem op één of andere manier de dokter te laten komen, zodat aan hem een kalmeringsmiddel toegediend kon worden.
Het was nog tijdperk zonder gsm, had wel al draadloze telefoon, zodat ik kon vluchten naar een andere kamer in huis en zo ook de voordeur op een kier kon zetten om de huisdokter binnen te laten.
Het was vooral een periode van huiselijk geweld, verkrachtingen in mijn huwelijk naar mij toe, emotionele chantage, vernederingen enz.…
Gans die affaire met zijn misbruikte neefje werd door zijn familie in de doofpot gestoken.
Zijn neefje is hiervoor toen wel twee jaar behandeld geweest in de psychiatrie.
Aan mijn familie durfde ik dit niet te vertellen.
Tegenover mij heeft hij daar tot op vandaag nog nooit een woord van spijt over geuit of getoond.
In feite had ik de kans gehad om hem aan te geven bij de politie.
Ik heb dit uiteindelijk gedaan in 2013.
Ik heb daarmee zo lang gewacht, omdat ik echt wel bang was van hem en aan de andere kant, omdat hij nog altijd de vader was van mijn kinderen en
ik hun niet de schaamte zou moeten aandoen dat hun vader in de gevangenis zat.
Door zijn woede en agressie is hij wel een paar keer voor een periode van telkens een maand, opgenomen geweest in de psychiatrie.
Hij zat ook zwaar aan de antidepressiva en nam andere psychotica tegen agressie, angst en seksuele driften.
De periodes dat hij opgenomen werd, brachten me wel wat rust.
Maar ik bleef met dat onbehaaglijk gevoel zitten dat hij een kind seksueel misbruikt heeft
Ik had meer en meer het gevoel bedrogen te zijn, voelde me vuil, smerig en vooral beschaamd, omdat ik dit alles niet gezien had
In die periode dwong hij me ook om naar homo-porno te kijken, moest ik meer ‘man’ dan vrouw zijn om hem zijn seksuele behoeften te laten botvieren.
Ik geraakte geleidelijk aan op
Ik had ook niet de steun van zijn en mijn familie
Eerst sluitte mijn broer mij uit. Dan later keerde ook mijn zuster zich tegen mij. Daarna volgde mijn moeder en geheel die familie, buiten enkele uitzonderingen.
Integendeel, de huwelijksbelofte “in goede en kwade dagen” werd goed tegen mij gebruikt.
Want voor de buitenwereld was hij een zwaar depressieve zieke man: die mag en kan je toch niet in de steek laten.
Mijn ex-man vond het toen ook volledig overdreven dat ik studeerde, meedeed aan cursussen en aan examens.
Carrière maken was niet nodig.
Hij had veel liever dat ik thuis zou blijven en zorgen voor hem en voor de kinderen.
Dit heb ik dus wel geweigerd.
Kansen geven, ben ik wel blijven doen tot mijn geduld meer dan op was.
Begin januari 2005 was een vreselijk maand voor mijn kinderen en mezelf.
Na een zware gebeurtenis van huiselijk geweld tegenover mij,
waarvan de kinderen getuige waren, heb ik hem letterlijk bij zijn kraag gevat en hem buiten gezet.
Achteraf stond ik versteld welke kracht ik toen had.
Ik wilde de echtscheiding inzetten.
Dit was geen huwelijk meer voor mij.
Ik heb toen gezworen dat hij nooit maar dan ook nooit nog zou raken aan de hoofden van de kinderen.
Zelf ben ik dan een jaar in begeleiding geweest bij Largo.
In die periode heb ik wel 2 maanden geen stem meer gehad, moest ik opnieuw leren spreken via logopedie en werd ik geplaagd door erge haaruitval die kale plekken veroorzaakte.
Dit alles werd geweten aan de stress van de afgelopen jaren. (c-ptss)
Ik werd daarvoor behandeld met cortizone injecties.
Na die ervaring met mijn ex-man, vertrouwde ik bijna niemand meer.
Het was toen echt moeilijk om iemand mijn gevoelens toe te laten.
Het was alsof er toen iets kapot was in mij, zodat ik mijn eigen lichaam en geest moest beschermen.
Ik zou niemand meer toelaten die me zou kunnen kwetsen en
ik zou het wel allemaal zelf doen.
Dit leidde toch maar alleen tot misbruik.
Behalve mijn werk en uiteraard mijn kinderen bestond er niets anders meer.
Sinds 2009 heb ik wel opnieuw een heel gelukkige relatie met mijn man.
Mijn man kende ik al van vroeger in Jonge Kerk.
Daardoor was de stap al gemakkelijker om opnieuw een man te vertrouwen.
Samen zijn we intussen bovendien al 6 jaar pleegouders van een pracht van een meisje van toen drie jaar.
Ontbinding van mijn kerkelijk huwelijk.
Ik heb ook de kracht gehad om een rechtszaak te beginnen voor de Kerkelijke Rechtbank om mijn eerste huwelijk te laten ontbinden.
Dit huwelijk is door de Kerkelijke rechtbank zowel in eerste als in tweede instantie nietig verklaard.
Als gelovig iemand betekende dit wel veel in mijn verwerkingsproces en voelt dit aan als een echte bevrijding waarin ook mijn man deelt.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren