Zo velen van ons hebben het verdriet uit de kindertijd niet volledig verwerkt. De pijn gaat niet zomaar weg. Er is een innerlijk kind in velen van ons dat doodsbang is dat we niet goed genoeg zijn. Dit heeft invloed op elke relatie die we hebben.

Geschatte leestijd: 2 minuten

Als volwassenen worstelen we om contact te maken met ons innerlijke kind. We kijken terug op onze kindertijd en denken ‘zo erg was het niet’ of ‘ik zou gewoon dankbaar moeten zijn’. Uiteindelijk gaan we voorbij aan onze eigen emoties, net als een onbewuste ouderfiguur.

Het innerlijk kind betreuren, betekent niet dat we erin vast komen te zitten.

Het betekent niet dat het onze identiteit wordt. Om ons innerlijke kind te erkennen en te zeggen: “Dat moet eng zijn geweest.” of “Ik begrijp dat je zo boos bent dat er is gebeurd.” of “Ze hadden er voor je moeten zijn – nu zal ik er voor je zijn.”

Onlangs, toen ik weer contact maakte met mijn familie, zag ik een hoop emotie en verdriet naar boven komen. Als ik met mijn moeder omga, als ze bepaalde verhalen vertelt, denk ik aan kleine ik. Soms verstrakt mijn borst. Soms ben ik bang om me bepaalde dingen zelfs maar voor te stellen. Dit maakt allemaal deel uit van het rouwproces.

Precies toestaan ​​wat is zonder oordeel. Met zelfcompassie. Als een wijze ouder die ruimte zou houden voor elke emotie of gedachte. Het enige wat het innerlijke kind wil is gezien en gehoord worden. Hoe hoor en zie je je innerlijke kind?

• Wat heeft het trauma in de kindertijd met narcisme te maken?
• Hoe maakt kindertrauma ons gevoelig voor de narcist later? Deel 5
• Wat is het trauma in de kindertijd dat je gevoelig maakt voor narcisme? Deel 2
• Zichzelf heropvoeden na narcistisch misbruik.
• Mentale gezondheid & psychologie is genuanceerd. Deel 1
• De echo van je opvoedingsomgeving komt terug.