Hoe dissociatie in de kinderjaren leidt tot een voortgaand trauma.

Wanneer we geen functionerende ontwikkelde kernidentiteit hebben (afhankelijk van de gezondheid van de rechterhersenen en het zenuwstelsel), krijgen we trauma na trauma. We hebben beperkte mogelijkheden om spanningen te verwerken.

De grootste trauma’s die ons als kinderen hadden getroffen waren niet de teleurstellingen, angsten, gebrek aan veiligheid of ongemak dat we ervoeren.

Het waren de trauma’s in de kindertijd die we ervoeren omdat een veilige, functionele verzorger niet opdook om ons te helpen deze dingen terug in te passen tot rust en veiligheid te brengen.

Als kinderen hebben we simpelweg niet de ontwikkelde centra voor innerlijke hulpbronnen om trauma in de kindertijd voor onszelf te verwerken. Daarom werd het te traumatiserend om ‘onszelf’ te zijn, alleen met deze onopgeloste gevoelens in ons. Het was veel te overweldigend.

Schaamte en schuldgevoel deden mee. Ook zelfbeschuldiging voor het hebben van pijnlijke emoties en mogelijk voor het veroorzaken van angst of verstoring van onze ouders voor het uiten ervan.

We hebben geleerd dat het verkeerd was om te voelen. Bovendien hebben we ons lichaam en onze emoties uitgeschakeld om te overleven. (Dat is dissociatie.)

We hebben onze gevoelens zelf weggemoffeld met fantasie, afleidingen en zelfs met verslavend gedrag.

Toen we ouder werden, in plaats van ons meer te verbinden in ons met ons rechter brein, wat onze verbinding en poort is naar ons Zelf, Leven, anderen en onze Hogere Macht (Ware Bron), werden we meer afhankelijk van ons linkerbrein, wat niet de meester of genezer is van ons rechterbrein.

In feite volgt het linkerbrein het lichaam.

Het linkerbrein reageert met pijnlijke en gebroken ideeën die we hebben over bepaalde onderwerpen.

Ons linkerbrein zal het met deze overtuigingen eens zijn en ons alle excuses en rechtvaardigingen geven om deze pijnlijke overtuigingen tot wasdom te brengen.

Dit is waar de traumatische, zichzelf vervullende profetieën die in de kindertijd zich vestigen, in het spel komen.

Het is zo belangrijk om te begrijpen dat trauma elk deel van de hersenen beïnvloedt, zowel links als rechts.

Laten we zeggen dat toen we jong waren, niemand er voor ons was zodat we op de goede manier konden weten dat we iemand ons toch ondersteunde en beschermde.

Opgroeien met trauma in de kindertijd is geloven “Het ligt aan mij. Niemand is er voor mij.”

“Het resultaat is dat we ons voortdurend verbinden met mensen met wie we gebrek aan ondersteuning ondervinden doordat ze echte steun weigeren. We proberen om het te krijgen van mensen die niet beschikbaar zijn om het te geven.

Dan zeggen we: ‘Zie ik heb gelijk!’

Natuurlijk is dit allemaal onbewust!

Totdat we wakker worden. Dan gaan we helen en integreren.

Dan komen we uit de zelfgenererende trance. Het gevolg is dat we gaan geloven dat dit gebeurt ‘voor’ ons in plaats van ‘door’ ons. Dat betekent dat dat een kans is om emotioneel te groeien uit het trauma in de kindertijd.

Hetzelfde geldt voor de traumatische overtuigingen over dingen als “Mensen die van mij zouden moeten houden zijn niet geïnteresseerd in mij”.

En zelfs met heel veel cognitieve therapie en bewustzijn hiervan, kunnen we ons nog steeds verbinden met mensen die ‘blijkbaar’ herstellende werkverslaafden zijn of die in therapie zijn geweest voor eerdere overspel.

We geloven dat ze genazen, ook al gedragen ze zich nog steeds met risicovol gedrag. En dan ervaren we ons opnieuw hoe “onbelangrijk we zijn en als afgedankt”.

Voorgeprogrammeerde geloofssystemen.

De motor om met mensen en situaties die een aanhoudend trauma vertegenwoordigen te zijn, komt van de rechterhersenhelft, voorgeprogrammeerde geloofssystemen die we in onze kindertijd hebben ingesteld.

Die patronen vult men vervolgens aan met de uitgebreide ideeën en rechtvaardigingen die ons linkerbrein bedenkt om deze te bevestigen.

Dit zijn onze diepe overtuigingen, ongeacht wat we proberen te denken en te formuleren.

Dit gebeurt allemaal omdat we niet geheeld en geïntegreerd zijn of verankerd zijn aan innerlijke kernwaarheden en waarden in ons lichaam. We zijn dissociatief.

Door trauma in de kindertijd zijn nog niet veilig om in ons lichaam te ‘zijn’.

Totdat we ons kerntrauma via ons zenuwstelsel, cellen in ons lichaam en ons rechterbrein oplossen en in staat zijn om een ​​eigen partner te zijn in ons lichaam, is dit de trieste realiteit. Het is een gevangenis waar we voortdurend in vast kunnen zitten.

Begrijpelijkerwijs maakt dit ons trauma nog groter. Het maakt het nog moeilijker om met onszelf te ‘zijn’. Het maakt het moeilijker om aanwezig  te zijn in real time, in ons eigen Wezen, maar niet als we de pijn verschuiven en de groeitaken doen zoals voorgesteld in het menu.

We distantiëren ons nog meer van onszelf,  tot het punt waarop we misschien niets kunnen voelen behalve de rushes van ons trauma. Het is dan mogelijk dat deze rushes van ons trauma willekeurig en continu in ons actief worden.

Precies wat gecompliceerde posttraumatische stressstoornis is.

We kunnen geloven dat het te maken heeft met wat ons is overkomen. Maar de waarheid over dit chronische terugkerende en altijd constante onveilige gevoel is dat we NIET thuis zijn in onszelf.

Wanneer we geen eigen partner met onszelf zijn, hebben we geen contact met wie we zijn. Bovendien hebben we dan ook geen contact met wat wel of niet gezond voor ons is.

We hebben geen toegang tot onze Ware Zelfkracht.

We zijn een Wezen zonder een kompas of roer dat zich genadeloos door het Leven gooit.

Dit maakt ons zeer vatbaar voor narcisten. Narcisten zijn wezens die zeer uitbuitend, manipulatief en pathologisch zijn. Ze doen zich voordoen als de persoon die we nodig hebben om ons veilig en geliefd te voelen. Terwijl gebruiken narcisten onze ontkoppeling met onszelf om onze energie, levenskracht en middelen te ontginnen.

Wanneer we ontwaken, realiseren we ons dat het antwoord op dit alles NIET is:

om te proberen te controleren,. Het antwoord is niet om te onderzoeken en het controleren van dingen en mensen buiten ons. We kunnen niet blijven geloven en de zelfvervullende profetieën voeden die onze emotionele centra ongelooflijk overtuigend spelen.

De enige remedie komt van wakker worden naar de waarheid. Dat is naar binnen keren om het noodzakelijke innerlijke werk (egowerk, ademwerk, schaduwwerk, lichaamswerk) te doen om te repareren. Zoek met de zoekfunctie wat je kunt doen met deze keywoorden.

We moeten repareren waar het nodig is. Ons kern repareren kunnen we met Narp als je de Engelse taal begrijpt. Of met de groeitaken die je vindt in het menu.

Wat heeft trauma in kindertijd met narcisme te maken?

Welke relatiepatronen heb je uit je kindertijd?

De kindertijd dat je gevoelig maakt voor narcisme? Deel 2

Het innerlijke kind laten integreren om sterk te worden. Deel 2

In volwassen relaties herhalen wat in de kindertijd is geleerd.

Het innerlijk kind betreuren maakt deel uit van het rouwproces.

Kinderen van een narcist(e) kunnen dissociatie krijgen.