Is er radicalisering en discriminatie?
We zullen allemaal beamen dat er radicalisering is in veel gebieden. Ook dat er discriminatie is in veel gebieden. We zoeken naar oorzaken? Het komt door zijn ADHD. Het komt door haar ADD etc. Het is vanwege een moeilijke situatie thuis dat hij geen transformatie krijgt. Volgens sommige psychiaters (een 30-tal ondertussen) zou de politiek van Trump ingegeven zijn door zijn narcisme.
Het is, omdat de jongere briljant is:
hij wordt niet voldoende uitgedaagd om grondiger te studeren zullen we over sommige jongeren zeggen.
De oorzaak ligt bij de leraren: ze leggen de dingen niet goed genoeg, ze zijn saai. Kan het vanwege de leraren zijn? Ze moeten hem meer straffen, of geven hem teveel. Het ligt aan zijn thuissituatie.
Of zou het kunnen dat het vanwege de relatie met haar vriend die werd afgewezen door de ouders is dat hij zo radicaal geworden is?
Het is, omdat ze in de puberteit is en een moeilijke tijd doormaakt. Misschien is het, omdat hij een scheiding doormaakt.
Het is, omdat hij of zij jong is en wil experimenteren: daarom is hij of zij niet gemotiveerd om naar school te gaan. Daarom gaat hij of zij soms buiten de lijnen.
Dat moet je begrijpen. Het is tenslotte goed dat hij of zij een beetje een ‘rebel’ is op school, toch? Het toont karakter en persoonlijkheid.
Voor velen zijn de autoritairen nu ook een soort rebellen, ze zeggen althans dat ze voor verandering zullen zorgen. In de praktijk wordt de wereld er niet beter door hun show. Liegen zo’n kerneigenschap van narcisme wordt overgenomen door het volk als het leiderschap er mee wegkomt.
Zo zou je tientallen meningen kunnen uitvissen en verschillende zondebokken kunnen opvoeren.
De cultuur van het slachtofferschap: we zijn allemaal slachtoffers, toch?
Als het niet door onze hormonen komt dat we een nadeel ondervinden, dan kan het door een bepaalde genegenheid komen, of “omstandigheden” of kan het aan anderen liggen, volgens sommigen. Er is altijd wel een dader te vinden.
In veel gevallen is de dader ook een narcist. Maar een narcist laat zich niet zomaar een diagnose afnemen. In veel gevallen zelf zal de narcist het slachtoffer aanduiden als de dader, als een narcist.
Het zou al te gemakkelijk zijn nu overal narcisten te spotten. De ene na de ander studie spreekt elkaar tegen dat een bepaalde generatie meer narcistisch zou zijn.
Misschien ligt het aan de sossen, de Walen, de transmigranten, de gutmenschen, de moslims, de Joden, de homo’s, de transgenders enz. zullen anderen zeggen. Die komen hier toch maar om te profiteren.
Allereerst is het een goede zaak dat mensen zichzelf erkennen als slachtoffers van wat het ook is dat hun leven moeilijk of kwetsend maakt.
Als je geluk hebt en centen, zullen mama en papa hun weg vinden naar de juiste instellingen om je te helpen.
De weg naar de wachtlijst van de hulpverlening, waar het slachtoffer zich moet inpassen in de visie en attitude, regels van de hulpverlener. Sommigen zijn dan slachtoffer van de shitverlening en worden onbehandelbaar genoemd.
Als je hulpverlening kunt betalen, hebben je ouders geluk. Dan kunnen psychologen, psychiaters, leraren, medicatie ingeschakeld worden en laat je het over aan professionele opvoeders om “het” probleem bij een jongere op te lossen.
Misschien komt het probleemkind op een kostschool of voorzie je een veilige en bevredigende toekomst in het familiebedrijf. Kortom, als je geluk hebt, zul je je weg vinden naar mensen die je zullen helpen om je kinderen terug op het goede spoor te krijgen.
Op een comfortabele manier vindt het ‘rijke’ kind na een tijdje zijn eigen zingeving.
De jongeren ontdekt wie het zelf is. Dit kan door zelfhulp, door een jeugdbeweging, een sportclub, veranderen van studierichting het maakt niet uit welke oorzaken hem of haar tot slachtoffer hadden gemaakt.
Soms ook is de oorzaak te vinden door de persoonlijkheidsstoornissen bij één of beide ouders. Dat ligt al iets moeilijker. Een slechte vader? Een misbruiker? En zeker niet een slechte moeder? Dat de hulpverleners een narcist zou kunnen vinden in het gezin, is vrij uitzonderlijk.
Maar wat het onderzoek opgeleverd heeft naar die zelfmoord van die jongere? Hij of zij werd gepest. (bijvoorbeeld)
Een narcistisch zelfbeeld beschermen.
Als je niet zoveel geluk hebt, kun je in de handen vallen van diegenen die je slachtofferschap bevestigen. Discriminatie kan een rol spelen, maar niet de enige rol. Het genetische aspect kan een rol spelen, maar ook de opvoeding.
De politiek kan een rol spelen van een bepaalde partij, maar niet de enige. De bevestiging van het slachtofferschap komt er zo gemakkelijk, omdat het slachtoffer nog niet alle nuances, aspecten kan erkennen.
Het kan zich innestelen door dat de jongere alle structuur verliest en zich aan geen enkele regel meer kan houden.
Of omdat het zo veel gemakkelijker en eenvoudig lijkt om niet na te denken. Dus wordt de schuld gegeven aan een andere, die de zondebok is. Dan word je persoonlijke vrijheid en verantwoordelijkheid ontkent.
Maar ook die persoonlijke vrijheid dient genuanceerd te worden.
Heeft het kind een ontwikkelingstrauma? Heeft de volwassenen een persoonlijkheidsstoornis?
In welke mate is die persoon op een bepaalde leeftijd in bepaalde omstandigheden verantwoordelijk voor zijn daden?
En laten we eerlijk zijn: de cultuur van vandaag is vaak een slachtoffercultuur waarin iedereen ‘het spel van de schuld’ speelt om een narcistisch zelfbeeld te beschermen of waar gedrag niet meer gezien wordt als goed of slecht, gewetenloos. Ik doe en denk wat ik wil, het maakt niet uit welke schade ik berokken aan een ander.
Een argument als het volgende is inderdaad heel gewoon:
“Als ik harder werk, kan ik afstuderen als apotheker — ik bezit intrinsieke kwaliteiten, maar het feit dat leraren — mijn vrienden — mijn ouders — niet voldoende aandacht schenken aan mijn specifieke probleem, vernietigt mijn motivatie en veroorzaakt de mislukking.”
Sommige ouders ondersteunen dit soort narcisme soms om hun eigen foute opvoeding niet te onderkennen.
Ouders zullen vaak niet herkennen dat hun kind andere talenten heeft. Ze hadden verwacht dat het kind in dezelfde richting zou gaan zoeken.
Elke leraar of opvoeder weet hoe moeilijk het kan zijn om bepaalde studenten te motiveren om voor school te werken.
Zelfs in de beste omstandigheden, met alle mogelijke hulp, rechtvaardigen sommige jongeren gewoon hun negatieve houding met elk mogelijk excuus. Maar dat is ook zo bij sommige volwassenen.
In plaats van volledig toe te geven dat hun kind als een ‘snotaap’ in sommige gevallen handelt, pleiten sommige ouders zelfs voor een zeer zachte behandeling van het wangedrag van hun kinderen door erop te wijzen dat hij of zij ‘jong’ is en alleen maar persoonlijkheid toont.
Negatieve inspiratie.
Maar sommige ouders kunnen zoveel de negatieve kanten van hun beroep getoond hebben dat de kinderen tot het besluit kwamen zeker niet die richting uit te gaan.
Als de ouders niet graag doen wat ze doen, kun je toch niet verwachten dat de kinderen dat graag zouden doen? Weinig jongeren zijn trouwens in staat, omdat volwassen leven te leven wat ze geacht worden te doen wanneer ze 18 jaar zijn.
Soms denken ouders dat hun kind een soort rebellenheld is. Tot hoelang kunnen sommige kinderen blijven studeren en doen over een studierichting van 5 jaar 8 tot 9 jaar? Hij mag feesten als de beesten.
Zo’n ‘rijk’ kind kan dan een model zij dat gevolgd wordt door nog andere soorten rebellen in sommige scholen en klassen.
In sommige klassen voelen studenten zelfs schaamte, zich zelfs schuldig, omdat ze een hardwerkende student zijn. Jongeren lopen het risico juist daarom gepest te worden.
Daarom lachen ze liever om andere hardwerkende studenten dan om toe te geven dat ze hardwerkende studenten zijn.
Ze willen vooral aantrekkelijk blijven. Populair zijn. Pasop als zo’n verwend kind het haantje wordt in zo’n klas.
Verloochening en verraden van anderen.
(de relatie en verbinding met) anderen:
Hoe is het trouwens met de verhouding onder elkaar in die groep, in die organisatie, in die beweging, in die klas? Is er wel verbinding met iedereen, of leeft er iedereen op de toppen van zijn tenen?
Er zijn echter twee kanten aan de medaille. Dat is toch zo! Niets of niemand is perfect!
Hoe zit dat met het vastgelopen slachtoffer?
Er is de liefde voor zichzelf waarvan hij of zij een leider of een volger is — een door de mens gemaakt, sociaal ‘idool’ dat het doelwit van iemands leven wordt en er is de liefde voor de andere, zonder de cult-aspecten en verslavingsverschijnselen.
Je bent hoe dan ook gelijkwaardig.
Uiteraard is het belangrijk zich goed genoeg te voelen, niet meer of minder dan een ander mens, eigenwaarde te hebben in de ogen van jezelf. Het is zeker belangrijk 51% voor jezelf te zorgen, en 49 % voor een ander en niet in de andere richting, gemiddeld gezien.
Er zijn situaties waarbij het heel belangrijk is volledig (80%) op jezelf gericht te zijn om te slagen zoals tijdens een ziekte, een examenperiode, een sportprestatie, tijdens uw werk enz
Maar als je de liefde voor het sociale idool bekijkt, als je hun cocktail van excuses en vooroordelen bekijkt dan krijg je radicalisering. Dat ‘de maatschappij als geheel’ tegen je is. Dan krijg je een gewelddadig narcisme.
Nu is het vrij normaal dat de jongere generatie met een andere cultuur in botsing komt en een frisse visie ontwikkelt.
Een nooit perfecte maatschappij.
We zijn dan ook doorgeslagen in één of andere richting met de maatschappij op een bepaald moment van de geschiedenis, die op zich evolueert oa. door technische vernieuwingen. Altijd al geweest. De ontwikkelingen gaan echter sneller en op alle vlakken.
De politiek als geheel is meer gericht op de groei van het BNP wat weinig zegt over de verschillen tussen arm en rijk in die plaatsen. Sommige steden scoren goed en andere liggen dan weer minder door hun complexe structuur.
Het is dan ook niet alleen een tendens tot slachtofferschap die we kunnen projecteren op een bepaalde groep van jongeren of op een bepaalde generatie.
Door het middenveld niet te laten participeren, geen beroep te doen op de participatieve mogelijkheden van sociale media enz., door de show politiek, door het fake nieuws, door de inzichten van de sociale wetenschappen niet te gebruiken, door te denken dat alles gecentraliseerd kan opgelost te worden, door de haat te organiseren enz. komen bepaalde mensen, groepen het gemakkelijk om vast te zitten.
Neem nu op juridisch vlak is er een gebrek aan gevangenissen en gevangenisbeleid. Op re-integratie staan we bijna nergens.
Neem nu de ouders die verstoten worden door een ex-partner die komen vast te zetten in een vechtscheiding, op juridisch vlak op dergelijke nieuwe problemen is er een gebrek aan bijscholing.
Dus in sommige gevallen kun je erg komen vast te zitten in een slachtofferrol.
De mate dat je je dan verbindt met gelijkgezinden, druk uitoefent, mekaar steunt en ervaringen uitwisselt kan een belangrijke rol spelen of een slachtoffer onderuit gaat. Dit allemaal speelt een belangrijke rol of een ‘slachtoffer’ wel of niet zijn verantwoordelijkheid opneemt en nieuwe situaties schept.
Als je jezelf overtuigt dat het toch geen verschil uitmaakt of je wel of niet een onderwerp bestudeert en je oor te luisteren legt bij ervaringsdeskundigen en experten zal er dan een evolutie komen in de huidige maatschappij op welk vlak dan ook? Nee toch.
Als dat zo is voor ouders die werden verstoten, voor volwassen kinderen van narcistische ouders, is dat voor alle kwetsbaren in de maatschappij dat het niet alleen de leerkrachten, de hulpverlening, de politiek is die een rol speelt, maar ook een algemene mentaliteit zowel bij een slachtoffer als bij een hulpverlener.
Wie overtuigt er jou dat je wel een verschil kunt maken? Wie overtuigt er jou om misbruik en corruptie aan te klagen? Het mag duidelijk zijn als niemand wenst een verschil te maken dan zullen bepaalde groepen niet de weg kennen en nog steeds gediscrimineerd worden.
Er zijn nu eenmaal nooit de beste omstandigheden, dus zijn er altijd wel excuses te vinden.
En veel narcisten zullen niet veranderen en nog steeds nieuwe slachtoffers maken. En dus kun je op een bepaald moment als ouder met een narcistisch kind dat volwassen is wel zeggen, ik ga me daar niet verder voor blijven inzetten.
Ook als volwassen dochter van narcistische ouders kun je de vraag stellen of je moet blijven tolereren en of je niet een verschil maakt door de band te verbreken. Ook dat kan betekenen dat je uit je slachtofferrol stapt.
Je kunt je dan afvragen waarom je bepaalde mensen wel zou helpen en andere niet. Een van mijn normen is dat er sprake is van een legaal verzet, komen er rechtsvervolgbare feiten aan te pas, zijn die mensen belust op wraak, gebruiken die mensen geweld enz.
Als er een leerplicht is tot 18 jaar en een student wil niet meewerken dan begrijp ik dat een leerkracht zich afvraagt, zal ik lesgeven. Zelfs sporten kan voor sommige ‘teveel’ zijn zeker op een maandagmorgen.
Dan cultiveren ze een slachtofferschap want ze moeten studeren en willen werken en geven kritiek om dat het voor hen niet de beste omstandigheden zijn.
Het is wel nodig dat er correcties gebeuren in samenspraak.
Maar die zullen niet tot stand gebracht kunnen worden in sommige omstandigheden als de psychologen, mentoren of trainers in hun ivoren toren blijven.
Als ouders dan pleiten voor een gemakkelijke manier om het wangedrag aan te pakken dan kan in veel gevallen ook geen correctie doorgevoerd worden.
Het blijft immers een feit dat iedere jongeren zonder diploma het moeilijker heeft op de arbeidersmarkt.
Als dus niet ingegaan wordt tegen een narcistische houding van de schuld altijd te leggen bij de anderen of een schadelijke situatie dan blijf je in die toestand hangen. En kunnen de ouders blijven betalen voor zinloze studies of zinloze sessies bij psychologen.
Radicalisering kan dus ontstaan vanuit dit soort narcistische slachtoffermentaliteit.
Je gaat aangetrokken worden door concepten en ideologieën die al die nuances in een menselijke samenleving niet willen zien. Je gaat dan propaganda volgen van radicale recruiters zoals van ISIS of neonazistische bewegingen.
Immers, deze propaganda bevestigt hun idee van slachtoffers niet, maar biedt ook een tegencultuur die hen tot heroïsche martelaars maakt voor God of van Hitler of een andere autoritaire figuur.
Een humane of christelijke tegencultuur kan ook aantrekkelijk zijn voor niet-moslims en trekt “bekeerlingen” aan, omdat er veel mensen zijn die zich niet langer “thuis voelen” in het consumentisme van vandaag en de resultaatgerichte samenleving.
Er zijn verschillende tegenculturen die geweldloos zijn, maar ook gewelddadige die hun weg vinden wereldwijd via internet. Het is dan ook te verwonderen dat er nog niet meer ‘strijders’ zijn.
Vrouwen en radicalisering?
Maar ook niet alle vrouwen stappen mee in die radicalisering, omdat ze daardoor ook terecht vrezen hun mensenrechten en vrouwenrechten te verliezen.
Er zijn bewegingen waar moslims en joden hand in hand gaan, tegen anti-Joodse aanvallen zoals in Denemarken.
Jongeren blijven echter jongeren die avontuurlijk kunnen zijn, die nieuwe visies hebben en elk verzet en elke meningsuiting moet ook niet opgeblazen worden.
Jeugdige fouten kunnen bij velen opgelost worden, zonder dat we iedereen gaan zien als een gevaarlijke rebel. En er ook weer een zondebok in gaan zien.
Jongeren kunnen het moeilijk hebben, omdat ze in hun groei zitten en ervaring missen. Dat maakt geen verschil uit, van welke afkomst, godsdienst of oorsprong je ook bent.
Natuurlijk zijn er die hun toekomst opblazen en hun kansen verzwakken om een goede opleiding en sociale toekomst tegemoet te gaan.
Maar er zijn er ook die een ondernemerschap aangaan, een klein bedrijf beginnen zonder dat ze hoger opgeleid zijn.
Een narcistische hypocriet zal zeggen dat er een verschil is tussen ‘mijn kind’ en ‘jongen’ of ‘onze cultuur’ en ‘hun cultuur’.
Vaak heeft het alleen te maken met de connecties van de ouders en centen, waarom men na veel mogelijkheden toch succes heeft.
De kleren van de subcultuur kunnen anders zijn (seculier of religieus), maar we zijn inderdaad allemaal mensen die soortgelijke uitdagingen en verleidingen ervaren.
Maar dat is ook mogelijk in een hiphopcultuur of dubstep cultuur.
De mentaliteit van slachtofferschap is vaak niet alleen te vinden bij jonge moslims of bekeerlingen waar de werkloosheid toeslaat. Het kunnen ook jongeren zijn met persoonlijkheidsstoornissen als gevolg van noodgedwongen verblijven in instellingen, adoptiegezinnen of pleeggezinnen.
Hoewel het meestal wel een goede oplossing is, kan een jongeren ook daar een zwaar traject meemaken.
Je hebt dan ook de jongeren die trauma’s hebben meegemaakt door de voortdurende confrontatie met fysiek, emotioneel of seksueel geweld, hetzij thuis of in de wereld om hen.
Als dit soort trauma’s niet wordt aangepakt is het voor hen zeer moeilijk om zichzelf in de samenleving te laten gelden.
De geest van jongeren of bekeerlingen om een nogal welvarend leven kunnen leven wordt vergiftigd vanuit alle hoeken. De data over klanten die grote bedrijven beschikken maakt manipulatie mogelijk.
Als de hardwerkende student die zich begint te schamen als een hardwerkende student voor een ‘rotte mentaliteit, kan de ‘rijke’ jongere zich schuldig en verantwoordelijk voelen voor zijn vermeende gediscrimineerde vrienden of’ broeders en — zusters ‘.
Soms is deze discriminatie reëel, maar in andere gevallen zullen ze worden ingebeeld.
ISIS-propaganda zal proberen het verhaal van de ‘onderdrukte moslims’ en ‘de onderdrukking van de islam te verbeteren om verdere terroristische daden en gruweldaden te rechtvaardigen’.
Als Vlaamse nationalisten campagnes voeren tegen Islam en Ramadan dan doen ze net wat ISIS nodig heeft om te rekruteren.
Het ergste wat we hier in het Westen kunnen doen, is het begin van de discriminatie van moslims in het algemeen. Het ergste wat we kunnen doen, is hun vrijheid om hun religie in de praktijk te brengen als medeburgers discrimineren onderworpen aan dezelfde wetten en rechten in een democratische natie, gebaseerd op het verminderen van de scheiding tussen “kerk / religie / cultuur” en “staat”.
Discriminatie van moslims zou alleen maar waarde toevoegen aan de propaganda van Isis en haar verhaal dat ‘moslims onderdrukte slachtoffers zijn’.
ISIS heeft voldoende kwetsbare geesten vergiftigd met hun propaganda.
Waarom zouden we geloven dat zij de enige “ware” vertegenwoordigers van de islam zijn?
Ook als het moeilijk wordt (omdat we het moeilijk zouden maken) voor moslims om hun religie in het openbaar te praktiseren, maken we het nog moeilijker voor moslims om een sociale en politieke dialoog met de islam aan te gaan.
De gewelddadige versie van de islam zal sowieso blijven bloeien op het internet.
Je kunt pornografie of perverse vormen van seksualiteit op internet niet uitschakelen als je seks taboe maakt. Integendeel, we moeten gezonde vormen van gecultiveerde seksualiteit bevorderen.
Natuurlijk leent de islam zich ook voor een interpretatie die mensen bevestigt in hun ideeën over slachtofferschap en heldendom.
Natuurlijk leent de islam zich ook voor een interpretatie die het mensen mogelijk maakt om “de wereld heldhaftig te maken” door massamoord.
Maar atheïsten beoordelen ook de bijbel, om basis van het gedachtegoed bij Katholieken van 60 jaar geleden.
Het katholicisme en protestantisme heeft zich in Duitsland grotendeels ondergeschikt gemaakt aan het nazisme toen Hitler aan de macht kwam.
En dat waren echt niet de geradicaliseerde jongeren.
Maar dat was zoals met elke religie, en dat gaat met elke ideologie.
We hadden stalinisme en nazisme.
We hadden Pol Pot, maar ook Hiroshima.
En we hebben ook de oorlog gerechtvaardigd waarin 500.000 kinderen in Irak stierven.
Maar ook de interpretatie van ideologie, het is slechts een van de vele mogelijke doctrines van besmettelijk narcisme en zelfverloochening aan de ene kant, tot het offeren van anderen om een ideologie te rechtvaardigen.
Utopisch romantisch en nationalistisch verhaal.
De geschiedenis leert dat wanneer mensen voelen dat ze slachtoffer zijn of worden, ze kunnen kiezen voor een ‘heroïsch’ leven als ze op zoek zijn naar een utopisch, romantisch en nationalistisch verhaal om hun acties te rechtvaardigen of als het verhaal een seculier politiek totalitarisme is, religieus fascisme, of een eigen dictatuur.
“Ik ben tot rebel uitgedaagd door het onderwijssysteem dat mijn medestudenten en mij onderdrukt.”
De islam of welke religie dan ook kan ook een bron van echte spiritualiteit zijn dat betekent een spiritualiteit die niet ‘gemakkelijk geruststellend’ is en niet de bevestiging van een verhaal over narcistisch slachtofferschap en heroïsme. Islam kan een spiritualiteit bieden die mensen toestaat om naar zichzelf te kijken met meer eerlijkheid.
Ideologieën, net zoals vrienden, zijn gevaarlijk en slecht wanneer ze alleen je zelfbeeld bevestigen.
Goede vrienden zijn degenen die je met je verslaving confronteren als je die hebt. Ze gaan je waarschuwen als je van dieet afglijdt naar anorexia wanneer deze eetstoornis ontstaat. Ze aanvaarden je goedkope excuses niet, zodat je beschermd bent tegen valse ideeën over jezelf.
De waarheid kan op het eerste gezicht pijn doen, maar op het einde, als de waarheid bij je is, is er grote vrijheid.
Goede vrienden kunnen je allerlei verslavingen geven.
Ze kunnen je gratis materiële goederen, gewoonten of illusies leveren waaraan je verslaafd kunt worden.
Narcisten doen het vooral in het begin liefdevol om iemand te benaderen. Ze doen het voorzichtig of geruststellend.
Maar als je iemand wil benaderen die verstrikt is in zijn valse narcistische zelf dan ga je dat ook liefdevol moeten doen, en dat is niet hetzelfde als voorzichtig en zacht.
Persoonlijke ontwikkeling gaat goed: transformatie van het hart.
In plaats van zich te schamen als ze niet deelnemen aan een zogenaamde ‘heroïsche’ strijd tegen de zogenaamde externe ‘vijanden van de islam — christenen — wetenschap — autoritarisme’, kan het innerlijke spirituele conflict mensen ontmaskeren van hun romantische ideeën van slachtofferschap en de geïnduceerde idolen. Hun gewelddadig, heroïsch martelaarschap wordt dan vernietigd.
Geen wrede God — ideaal — idool.
Wanneer er niet zo’n wrede God of een vergoddelijking van een concept of ideologie bestaat dat is er ook geen oorzaak meer als rechtvaardiging voor gewelddadige zelfmoorden en moorden.
Waar staat dan de man of het idool dat die ideologie belichaamt? Het is dan puur menselijk handelen waar mensen hun verantwoordelijkheid voor moeten nemen.
Bevrijding is bevrijding van die wrede God, wrede ideologie of wrede idolen.
Geen haat meer. Zullen we dan tranen hebben uit schaamte of wroeging?
Zullen we erkennen dat we gezondigd hebben tegen de liefde die ons bindt?
Er is weinig kans dat de narcist zich bekeerd.
Er is weinig kans dat de autoritaire volgelingen zullen erkennen dat liefde ons bindt. Welke opvattingen of ideeën je ook hebt eens je geradicaliseerd bent of een narcist is de weg terug heel moeilijk.
Alleen dan kan er echt bevrijd worden met tranen van een andere soort van schaamte of wroeging omwille van de ellendige ervaringen van haat.
In hoeverre heb je een liefde voor mensen met verschillende religies of ideeën?
Liefde in tegenstelling tot de liefde voor iemands sociale zelfbeeld die mensen van zichzelf en anderen vervreemden.
De transformatie van het menselijk hart. Dat zou het echte wonder zijn.
Ik hoop zo dat deze video of artikel heeft geholpen.
Nu, als je weet dat het tijd is om te groeien, sta op en word krachtig.
Ik ben hier om je te helpen.
Laten we dit samen laten gebeuren.
En als je dit artikel of video goed vond, klik dan op ‘Vind ik leuk’. Deel het ook met je contacten en groepen, zodat we mensen kunnen helpen wakker te worden voor deze waarheden.
Klikt deze informatie over narcisten of toxische personen met u? Ben je enthousiast over het persoonlijk groeien en deze nieuwe kracht aan te nemen om een narcist te bestrijden die je pest of onderuithaalt?
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!
Lees meer
Polarisatie, radicalisering en terrorisme E-book.
Terrorisme en radicalisme zijn van alle tijden en kennen vele vormen. Terroristische aanslagen met ingrijpende gevolgen voor veel mensen zijn zelden uit het nieuws.
Daarbij rijzen veel vragen. Waardoor radicaliseren mensen? Voelen die mensen zich bedreigd, en zo ja, waardoor? Heeft hun maatschappelijke positie daarmee te maken?
Wat zijn belangrijke vormen van radicalisme en terrorisme? Welke groepsprocessen spelen een rol? Hoe verloopt de overgang van radicalisme naar terrorisme? Wat beweegt de mensen die deze stap zetten?
Zijn het wel normale mensen? Voor een effectieve aanpak van radicalisme en terrorisme zijn passende antwoorden op onder andere deze vragen nodig.
Polarisatie, radicalisering en terrorisme bedoelt die antwoorden te geven. Kenmerkend voor het boek is de presentatie van een systematisch raamwerk waarin de belangrijkste determinanten en achtergronden van verschillende typen van radicalisering en terrorisme zijn opgenomen.
Dit raamwerk is gebaseerd op de meer algemene sociaalwetenschappelijke en vooral de sociaalpsychologische literatuur; zo passeren vooral stereotypen, vooroordeel, discriminatie, cultuur, sociaal klimaat, groepsprocessen en relaties tussen groepen de revue.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren