We kunnen ons bewust zijn van de invloed van onze ouders op ons zonder schuld als we met onderscheidingsvermogen gereflecteerd hebben en een spirituele vorm van zelfliefde hebben gevonden. Dit maakt mogelijk dat we afstand kunnen scheppen tussen ons bewustzijn en onze gevoelens/gedachten. Wanneer die afstand er is kunnen we ons onderscheidingsvermogen gebruiken.
We kunnen begrijpen waarom iemands achtergrond ervoor zou zorgen dat ze zich gedragen zoals ze doen zonder het als een excuus te zien of schadelijk gedrag in ons leven toe te staan. Dit wordt onderscheidingsvermogen genoemd.

Dit veronderstelt dat we informatie over die achtergrond hebben en verifieerbare informatie. En je weet maar nooit dat de familiegeschiedenis werd herschreven niet in het voordeel van de zondebok. Het vinden van de zondebokken en ook de meest kwetsbaren en hoe daarmee gehandeld werd kan één en ander duidelijk maken wat we daarover meedragen in ons DNA.

Als iemand jarenlang in stresstoestanden leeft van af zijn vroege jeugd heeft dat invloed zowel op zijn fysieke als mentale toestand.

Bepaalde delen van de hersenen zullen daarbij schade opgelopen hebben. De persoon die zo’n complextrauma ondergaat ontwikkeld copingmechanismen om te kunnen overleven. Dat leidt naar een bepaalde opvoedingsstijl. Als het trauma niet hersteld wordt is er veel kans dat het wordt doorgegeven aan de volgende generatie.

We ontwikkelen allemaal gedurende ons leven van vallen en opstaan, een onderscheidingsvermogen. We kunnen reflecteren en mentaliseren over bepaalde gebeurtenissen of gevoelens.

Dit is nodig voor het kunnen de mogelijkheden van situaties. We leren zo zin van onzin te scheiden, grapjes van natuurlijke ernst, natuurlijk van onnatuurlijk, gevaarlijk van onschuldig, rechtvaardigheid van oneerlijkheid, liefde van harteloosheid.

Het is een constructieve vorm van begrip over een situatie.

Zoals een arts moet een patiënt beoordelen en op basis daarvan een diagnose stellen, zo kunnen wij ook leren voelen met ons hart wat van ons ego komt en wat van de liefde komt. We kunnen met ons empathisch vermogen een context gaan begrijpen.

Om zelfbewustzijn te krijgen, moeten we nadenken over de meest invloedrijke relatie die we ooit hebben gehad: de relatie met onze ouderfiguur, van wie ons voortbestaan ​​afhangt.

Als we de coping-mechanismen, het emotionele welzijn, de kernovertuigingen, gewoonten, enz. van onze ouders begrijpen, kunnen we onze eigen conditionering en gedragingen beter begrijpen.

Dit bewustzijn en onderscheidingsvermogen is de sleutel tot genezing en het vereist een niveau van emotionele volwassenheid.

Er is een bereidheid voor nodig om onze ouders te zien als mensen met hun eigen onopgeloste trauma dat waarschijnlijk weer van een andere generatie komt. Kortom, het bredere plaatje zien. Wat niet betekent dat die personen geen verantwoordelijkheid dragen.

Er is echter een voortschrijdend inzicht in hoe een mens en samenleving in elkaar steekt. Ook over opvoeding, gezondheid, voeding, psychologie enz. Ook de samenleving op zich verandert. Je kunt in tijden van groot besmettingsgevaar het moeilijk je ouders kwalijk nemen dat je niet mag uitgaan en daardoor moeilijk contacten legt.

Mensen zijn wezens die hun best doen met wat ze hebben.

Soms krijg ik op berichten opmerkingen als “stop met ouders de schuld te geven”, wat me inspireerde om dit bericht te maken over het verschil tussen bewustzijn (een bewust begrip) en schuld (dat je toegang ontneemt tot persoonlijke verantwoordelijkheid die nodig is om te genezen.)

Maar het is ook wel best mogelijk dat een ouder een persoonlijkheidsstoornis heeft wat de opvoeding erg bemoeilijkt en de ontwikkeling van het kind erg schaadt. Ook de hechtingsproblematiek van een ouder zal van invloed zijn op de hechting van het kind.

Deze informatie kan van belang zijn om jezelf te begrijpen en je focus te verleggen op de herstelling van jezelf.

Het heeft kracht om te weten dat onze behoeften niet volledig zijn vervuld.

Er zit kracht in het leren over disfunctionele gezinssystemen. Het heeft kracht om te weten waarom we de coping-mechanismen hebben die we hebben. Er zit kracht in het leren over ons gebrek aan grenzen.

Wat we niet weten, kunnen we niet veranderen. Het groter ons onderscheidingsvermogen hoe meer gemotiveerd om onze patronen te veranderen.

Macht komt voort uit het vermogen om ons leven objectief te bekijken vanuit een macroperspectief, zelfs als we ons emotioneel getriggerd voelen.

Andere keren zal ik uitleggen waarom mensen waarschijnlijk een gedrag vertonen, maar dat is natuurlijk geen excuus om dat gedrag te doen. Dit is een besef van WAAROM iemand zich bezighoudt met de patronen waarin ze zijn opgegroeid.

Dat doen we allemaal, onbewust. En veel van die patronen worden als normaal gezien, hoewel ze eigenlijk behoorlijk disfunctioneel en schadelijk zijn.

Het is volgens mij een illusie te denken dat we altijd en overal en in alle domeinen de vrije keuze hebben, alsof onze levenservaring, onze omgeving, onze opvoeding, de tijdgeest en ons onderwijs en levensstijl daar geen variabele in is. In veel omstandigheden laden we ons leiden door de massa, en door de media die we voorgeschoteld krijgen.

We kunnen begrijpen waarom iemand iets doet en hem niet in ons leven toelaten.

Bewustzijn is geen excuus, het is een begrip. Het geeft ons feedback. Dan is de keuze aan ons. Dit wordt onderscheidingsvermogen genoemd en het is alleen door het begrijpen van disfunctioneel gedrag dat we hier toegang toe hebben.

Het is veel moeilijker om begrip op te brengen voor falende sociale en juridische instanties omdat je daarvan verwacht dat ze door hun ervaring net meer onderscheidingsvermogen hebben.

Op deze manier beëindigen we generatietraumacycli.

We hebben allemaal het vermogen om te groeien, te genezen en te evolueren. We kunnen allemaal bewustzijn ontwikkelen zonder schuld.

Schuld komt uit een ruimte van reactiviteit en angst.

Bewustzijn komt vanuit een ruimte van mededogen en genade.

De waarheid vertellen is geen verwijt. Maar de waarheid kan ook kwetsen. Het beschuldigen van mensen die zichzelf proberen te genezen door hun ouders de schuld te geven, is een voortzetting van de emotionele onvolwassenheid die velen van ons in onze kinderjaren hebben moeten doorstaan.

Natuurlijk is veel woede ook veel verdriet.

En veel verdriet is dikwijls omdat je de persoon graag ziet. Meestal is de liefde van een kind voor zijn ouder natuurlijk, iets wat behoort bij de overlevingsdrang. En het is absoluut belangrijk om de pijn te verschuiven die in je lichaam kan vastzitten, daar blijft woekeren en je wellicht onbewust veel energie kost.

Als het emotioneel triggert is het meestal heel moeilijk om al je cognitieve vermogens te gebruiken. Het is best mogelijk dat in je brein daar een onbalans is ontstaan dat dient herstelt voordat je gemakkelijker je onderscheidingsvermogen kunt gebruiken.

Natuurlijk is het begrijpelijk dat je je verdedigt tegen smaad en laster. Maar het vergt onderscheidingsvermogen om de mate van efficiëntie daarvan in te zien. Uiteindelijk is alleen jouw tijd en jouw energie het meest kostbaar. De focus die je legt op smaad en laster zal waarschijnlijk net de narcistische levering geven aan een narcist die hij of zij op het oog had.

We moeten ons onderscheidingsvermogen gebruiken om onze overtuiging te veranderen dat de “fout” van alles van iemand anders moet komen.

Uiteindelijk zijn dat dikwijls familiesystemen, waarin op verschillende momenten verschillende rollen werden aangenomen door de familieleden.

Het ego probeert te oordelen, de schuld te geven en af ​​te leiden, niet het hogere zelf. Eigenlijk is het belangrijk de grote beïnvloedingslijnen te weten en niet zozeer de mate van schuld van elk individu, voor het geval dat er geen gerechtelijk vervolgbare feiten werden gepleegd.

Wanneer we echt onderscheidingsvermogen en verantwoordelijkheid belichamen, zien we het niet langer door de lens van verwijten of projecteren. We verschuiven onze ervaring door zelfbewustzijn, onvoorwaardelijke positieve waardering, groei en expansie te belichamen.
Door generatietrauma te helen, kijk je anders naar je ouders. Er is meer compassie en begrip. Je moet nog steeds de genezing doen, maar door die reis genees je je afstamming.

Wat ik ben gaan begrijpen en zien met onderscheidingsvermogen, is dat mijn ouders deden wat ze konden met de kennis die ze hadden.

Ik kan ervoor kiezen om met de vinger te blijven wijzen en hen de schuld te geven, of ik kan ervoor kiezen om de verantwoordelijkheid voor mijn toekomst op mij te nemen. Nu kijk ik naar ze met mededogen in plaats van minachting.

Het is zo krachtig om die ruimte te vinden tussen voelen en erkennen van je eigen pijn zonder de schuld te geven. Het stelt je in staat om naar een ruimte te gaan waarin je persoonlijke verantwoordelijkheid en verantwoordelijkheid voor jezelf neemt. En dit is waar empowerment ligt.

Als je die relatie niet geneest door middel van acceptatie, wacht je dan nog altijd op goedkeuring of koestering. Waarschijnlijk zal dat niet snel genoeg komen.

Het is zo belangrijk om niet de schuld te geven, maar het is net zo belangrijk om je emoties toe te laten. Ook dit vergt onderscheidingsvermogen, volwassenheid en regulering van je emoties.

Alles wat je voelt is geldig en moet eruit.

Het vergt onderscheidingsvermogen over hoe, wanneer, op welke manier en tegen wie je dat gaat uiten. Je kunt dat in kunstvorm, biografische literatuur, in open brieven of gewoon in je eigen dagboek, of vertellen aan een goede luisteraar, therapeut of coach.

Houd er rekening mee dat als bitterheid, schuld, enz. naar voren komt, het niet je permanente toestand kan zijn als je volledig wilt genezen.

Het doorbreken van de giftige patronen van generaties is hard werk dat jaren kan duren om echt volledig te genezen. Wie onze verzorgers ook zijn en de tussenliggende ideeën die we ontvangen, ontwikkelden op hun beurt ons zelfbeeld van wie we zijn en de negatieve voorwaarden van waarde. Je doet het transformatiewerk voor jezelf dus om een bloeiend leven te hebben.

Tot slot: Als je kinderen hebt, is alles wat je kunt doen je best doen om liefdevol en meelevend te zijn en wat structuur aan te brengen. Ik suggereer ook, als je een fout maakt of ongelijk hebt, geef het dan toe en bied je excuses aan aan je kinderen. Ook jij hoeft geen perfecte ouder te zijn, en mag en zal fouten maken.

Zit je nog in de woedefase? Heb je een objectieve kijk door wat je in je opvoeding bent beïnvloed?

Schuld voor het hebben narcistische ouders?

Ben je opgevoed door een narcistische ouder?

Narcist denkt niet als normale mens: geen verantwoordelijkheid!

Herstel starten & persoonlijke verantwoordelijkheid.

UMC Utrecht Hoe kunnen we u helpen?

Een andere, holistische visie is niet zo vreemd – over lichaamsgerichte therapie!

Generatie trauma in collectieve en familiale systemen

Stigma van narcisme naar steun en mededogen?

Waarom kun je niet winnen van een narcist als je er bij blijft?

Stigma van narcisme naar steun en mededogen?