Ben je gevoelig voor de narcist? De narcist niet meer voeden Deel 3 +video

Deze mensen voelen zich opgelucht nog voordat ze het werk aan zichzelf gaan doen.

Omdat ze nu in zichzelf herkennen dat er een reden voor was, en er is een uitweg uit schuld en schaamte. Dit zijn mensen die de voorspelling om een slachtoffer te zijn voor onbepaalde tijd of voor de rest van hun leven niet willen accepteren.

Ze willen dat wat ze hebben meegemaakt iets betekent en ze tot iets verheft. Ze willen wat ze hebben doorgemaakt om een hoger doel te hebben.

Mensen die stellen dat “het slachtoffer de schuld krijgt” geloven dat door het nemen van persoonlijke verantwoordelijkheid, we zeggen “dat de narcist niet de schuldige is en de niet schuldige de schuldige is”, en dat ze “schot vrij” uitstappen — omdat het “allemaal onze schuld” was.

Alsjeblief! Dat is zo niet waar.

Het is ALLES behalve de waarheid! Onze verklaring van bloeien om genezen te worden, dient om niet langer de kracht van de narcist te voeden. Het is de meest krachtige verklaring die we ooit zouden kunnen afleggen.

Er staat zwart op wit, “Wat je hebt gedaan is NIET goed in mijn leven.”Net als de macht om gepaste actie te ondernemen tegen deze persoon in voogdij- en eigendomsgevechten, omdat we niet langer geterroriseerd worden en terugvallen naar een angstige emotionele container in onszelf.

Wanneer we heel zijn, volwassen en verankerd in ons eigen lichaam zonder onze originele verwonding, valt de narcist uit elkaar — omdat ze alleen in ons leven kunnen werken wanneer ze onze wonden tegen ons kunnen gebruiken.

Dat is wanneer de narcist “ter verantwoording wordt geroepen”.

En het gebeurt nooit wanneer we niet van binnen genezen worden en niet in onze macht. Een andere claim van slachtoffervertegenwoordigers is dit: “het beschuldigen van het schuldgevoel” marginaliseert het slachtoffer / de overlevende en maakt het moeilijker voor hen om naar voren te komen en het misbruik te melden.

Met andere woorden slachtoffers zullen minder vaak het misbruik melden als ze zich er ‘de schuld’ van voelen.Dit zou het geval kunnen zijn voor een smerig, kinderachtig oppervlak “schuld” – model, maar het is zeker niet het geval voor een bloeien – model.

In contrast daarmee leren bloeiers zichzelf lief te hebben, te eren en te respecteren.

Hun grensfunctie herstelt als resultaat van het doen van het werk in hun lichaam dat hen in staat stelt om de oorspronkelijke kinderkwetsuren van verlatenheid, kritiek, afwijzing en straf vrij te geven en op peil te brengen.

De angsten die hun gevoel van liefde, goedkeuring, veiligheid en overleving bedreigden, hielden hen gebonden aan misbruikers in plaats van dat dit werd gemeld, geuit en dat de misbruikers werden verlaten.

Een diepere kijk naar het woord schuld.

Ik geloof echt dat het grote probleem met het stopzetten van slachtofferschap het begrip schuld is. … Het is een metafysisch woord en op een kwantumniveau is het voor ons helemaal niet gezond.

Het woord “verantwoordelijkheid” machtigt – het woord “schuld” betekent demonen.

De reden dat het woord ‘schuld’ een valse premisse is, is omdat het betekent dat mensen weten wat ze doen. Ze hebben emotionele controle over wat ze doen. Ze doen doelbewust ‘verkeerd’. Zo moeten ze beschaamd worden, verantwoordelijk gehouden en net zo bestraft.

Het doet niets met het feit om te herkennen dat mensen hun leven emotioneel uitvoeren in overeenstemming met hun eigen innerlijke verwonding en pijnlijke onbewuste programma’s.

Mensen die gekwetst zijn, kwetsen mensen, en totdat hun verwonding door henzelf als volwassenen is aangesproken, zullen ze dit blijven doen.

Mensen beschamen en de schuld geven is de minst waarschijnlijke manier om hen verantwoordelijkheid te laten nemen voor hun eigen genezing.

In contrast hiermee zullen ze alleen maar meer pijn doen en verdedigen en harder pushen. Wat werkt, is wanneer deze mensen nergens heen kunnen buiten naar hun innerlijk om hun eigen wonden te helen.

Dat gebeurt alleen als andere mensen stoppen met hun energie en aandacht te geven en ze te laten gaan.

Wanneer het leven van de dader, inclusief het drama van anderen dat hen afleidt om bij henzelf te zijn, niet langer normaal kan blijven — DAT is wanneer ze zichzelf waarschijnlijk als de generatieve bron van hun eigen leven zullen herkennen. Dan gaan ze naar de enige plaats (naar binnen) en zorgen voor hun innerlijke wonden.

Dit is nooit gebeurd, omdat mensen ze “de schuld geven”.

Kijk naar de oorlogen en gevechten in onze wereld op micro- en macroniveau om de waarheid te zien van wat de schuld schept!

Ik heb nog nooit iemand gezien die zich schuldig heeft gemaakt aan “de schuld” (van anderen of zichzelf) tijdens een bloeiherstel … OOIT.

Ik weet zelfs dat het onmogelijk is.

De energie van “schuld” is volledig afgesloten van de diepere waarheden over bewustzijn en onbewustzijn. Hoe maakt “het anderen de schuld geven dat iemand het anders doet?”

Schuld en schaamte zijn beide duistere sluipende energieën die meer duisternis en disfunctie maken. Kijk naar de schuld en schande die de katholieke kerk seksueel aan mensen heeft doorgegeven, en wat DAT heeft geschapen.

Het maakte mensen en masse die volledig handelden in overeenstemming met wat ze beschuldigd en beschaamd werden. Als genezer die met veel cliënten in Ierland heeft gewerkt die zijn getroffen door seksueel incestueuze disfunctie, kan Melanie je dit beloven — er is GEEN toeval.

Jezelf de schuld geven of beschuldigen of iemand heeft nooit genezing, hervorming en verzoening geschapen.

Het heeft alleen maar meer voor wat meer schuld en schaamte gezorgd. Hebben we ons ooit beter gevoeld of genezen door schuld en schaamte te gebruiken als emoties om ‘verder te gaan’? Nee! Dachten we dat we de schuldigen van een ander de schuld hadden gegeven? We maken een grapje als we denken dat het wel werkt.

Neurologisch geen verschil tussen een ander of jezelf de schuldgeven.

Als je jezelf zou aansluiten op de laboratoriumapparatuur die zou registreren hoe je zenuwstelsel het had over “beschuldigen”, zou je verbaasd kunnen zijn om te ontdekken dat fysiologisch en chemisch (wat emotioneel betekent) je Innerlijke geen verschil kent tussen een ander de schuld geven of jezelf de schuld geven.

Het zijn allemaal dezelfde duistere, giftige emoties die je VEEL vertellen dat je in de verkeerde mentaliteit bent wanneer je het toepast!

Mensen die pleiten voor schuldigverklaring van het slachtoffer beschuldigen misbruikers ervan zichzelf te beschuldigen (ongehuwde innerlijke programma’s van het trauma om als kinderen de schuld te krijgen?) …

Maar ze zwemmen zelf in schuld, het maakt niet uit… en ze zijn NIET (te) genezen.

Wanneer verliezen we onze macht?

Telkens wanneer we zeggen: “Mijn leven en wereld is door jou uiteengereten. Het was jouw schuld en je bent er verantwoordelijk voor”, geven we onze macht over aan de daders.

Waarom? Omdat we moeten wachten tot die persoon ons bevrijdt. Wat als ze dat niet doen? Hoe genezen we als ze dat niet doen? Hoe kunnen we vergeven als ze de schuld krijgen en hen verantwoordelijk houden?

Vergeving is geen geschenk voor iemand anders, het is een geschenk voor onszelf. En hoe kunnen we onszelf bevrijden van het trauma waarvan we denken dat het de verantwoordelijkheid van iemand anders is om voor ons te repareren?

Zoals altijd, erg bedankt voor het zijn van een mooie ziel. Wil je deze post liken en sharen? Zo kunnen we het bewustzijn doen groeien en waarde bij elkaar toevoegen.

Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig advertentievrij en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media.