Illusie 3: Iemand die me kwetst, is een persoonlijke aanval op mij
Illusie 3 komt voort uit Illusie 2. Wanneer we iemand de schuld geven, omdat hij niet “de bron van onszelf” is, houden we ze verantwoordelijk voor alle pijn die ongelooflijk persoonlijk aanvoelt.
We voelen dat het slechte monsters zijn, die met opzet ons leven tot een hel maken.
We begrijpen niet dat hij of zij WEIGERT verantwoordelijkheid te nemen om ons leven te herstellen, en daar is één reden voor. Het leven doet er alles aan om ons te laten weten dat het eigenlijk onze verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat we gelukkig zijn door voldoende zelfliefde 51% en solidariteit 49 %! In de eerste plaats dienen we eerst geestelijk voor onszelf te zorgen.
Totdat we echter voorbij het slachtofferbewustzijn evolueren, is deze illusie ongelooflijk krachtig en houden we ons gescheiden van andere essentiële inzichten die nodig zijn om voorbij de les van narcisme te transcenderen.
Waarom geen enkel mededogen voor de misbruikers?
Zoals: we hebben ons niet gerealiseerd dat het totale gebrek aan mededogen en de menselijkheid waarmee we misbruikers beschuldigen de intense wrok en het oordeel weerspiegelt dat we tegen hen hebben. We hebben niet de wijsheid of het mededogen van een dieper begrip om de absolute waarheid te kennen …
Dat er alleen één reden is dat iemand iets doet om een andere pijn te doen, en dat is, omdat ze zelf in ernstige emotionele pijn zijn. Hoe groter het vermogen om pijn te doen, hoe meer folterende pijn die ziel zelf heeft.
Als je nu een kind van drie jaar zou zien dat nu wordt vernederd zou je medelijden hebben met hem of haar?
Natuurlijk zou je dat doen. Stel dat je voorwaarts snelt en ziet dat dit kleine onschuldige kind misbruiker is geworden. Zou je nog steeds medeleven voelen, of zou je een hekel aan hen voelen?
Wat als deze misbruiker je misbruikte? Zou je het als een persoonlijke aanval zien? Of zou je het zien als waar ze zijn op hun eigen reis van bewusteloos zijn, en het daarom NIET persoonlijk is?
Dat alles zou afhangen waar je bent met je reis van jezelf.
Of je een evoluerend zelfpartnerschap bent of niet, je verbindt je wel of niet met jouw waarheid. Als je niet in je lichaam bent, en geen zelfpartnerschap hebt en nog steeds andere mensen verantwoordelijk houdt voor je ontkoppeling, (ironisch genoeg mensen die ernstig zijn losgekoppeld en hun eigen pijnlijke wonden doen dat), mis je de waarheid.
Dat het niet persoonlijk is.
Deze mensen zijn gewonde volwassenen die handelen vanuit intense interne wonden, en gezien hun niveau van interne schade kan dat niet anders. Wanneer je thuiskomt bij jezelf, herken je dit, je weet dat dit de waarheid is. Je weet dat deze persoon simpelweg de beste is die ze op dit moment kunnen zijn.
Dat je gehecht blijft aan hun misbruik, want je kunt er je nog niet volkomen los van maken, gaat eigenlijk over het misbruiken van jezelf. Je weet ook dat wanneer je genoeg leert van jezelf te houden, je nooit meer misbruik zult tolereren, omdat je gewoon niet zult toestaan dat iemand je behandelt op manieren die je jezelf nooit zou kunnen behandelen.
Dat zijn de lessen.
Laten we op deze illusie dieper ingaan.
Laten we een dialoog voeren van een slachtoffer dat vastzit in de overtuiging “wat er met mij is gebeurd, is verkeerd en ik moet iemand de schuld geven.”
Deze persoon die me het slachtoffer heeft gemaakt was ooit een slachtoffer dat is de deal.
Dus wie heeft ze tot slachtoffer gemaakt? Wel hun ouders.
Dus ik wil de ouders de schuld geven! Ik wil een heksenjacht op hen, ze pakken, verbranden en hen naar de hel brengen voor wat mij is overkomen!
Maar wie heeft hen het slachtoffer gemaakt?
Hun ouders!
Oké, dus ik wil ze verantwoordelijk houden.
Maar hun ouders waren ook zo.
Wacht even naar wie moet ik nu de vinger wijzen? Wie is de echte schuldige?
Oké, onze wereld? Of is het God? Ik weet het, is het de duivel?
Maar dat voelt nog steeds als onzin in mijn lichaam. Ik geef NOG STEEDS de schuld.
Het is duidelijk dat we moeten realiseren dat je nog steeds de liefde voor jezelf tegenhoudt. Dat betekent: ik ben nog steeds niet thuis in mezelf, in mijn eigen lichaam. Bovendien heb ik geen zelfpartnerschap en hou ik niet genoeg van mezelf. In essentie genees ik mezelf niet en leer ik niet mezelf te vertrouwen. Dus waarom stop ik niet gewoon met alles om iemand te lynchen? Kun je een begin maken met gewoon te helen en jezelf lief te hebben? Kun je ook zien wat de echte waarheden zijn over dit alles?
Zou dit inzicht niet zo veel meer zin kunnen brengen?
En dat is precies wat ik in dit artikel aan het doen ben: het onthullen van waarheden waar je nooit over hebt nagedacht, gekeken of zelfs, maar hebt willen erkennen. Namelijk: waarom zijn misbruikers zoals ze zijn, en waarom zijn we zelf vatbaar voor misbruikers?
Het echte antwoord is dit: vanwege wereldwijd bewusteloosheid.
Voor ieder van ons die een moeilijke jeugd heeft gehad of een misbruiker in ons leven heeft gehad, moeten we ons afvragen: “Waarom waren onze ouders zo?” Het is niet organisch om “beledigend” te zijn. Het is helaas normaal, maar het is niet natuurlijk.
Voorwaardelijke liefde en gebrek aan respect.
De enige reden waarom de mensheid een ernstige duik in bewusteloosheid nam, is, omdat angst en pijn werd toegebracht, schaamte, oordeel en aanvallen op zelfrespect werden geïntroduceerd. Inclusief voorwaardelijke liefde, straf en allerlei manieren om onszelf als gebrekkig te beschouwen, niet goed genoeg en te moeten bewijzen dat we liefde waard waren.
De menselijke conditie heeft geen goed gedaan voor de organische gezonde band van mensen met zichzelf.
Hoeveel kinderen hadden een gezonde opvoeding waarbij de ouders niet werden verwond. Veel ouders waren in overleving door bijvoorbeeld armoede, oorlog, fysiek geweld.
Sommige ouders waren somatisch en niet emotioneel gezond genoeg om aanwezig te zijn met Waterliefde. Velen hadden voorwaardelijke liefde en legden hun verwachtingen op voordat ze liefde konden geven.
Hoeveel kinderen zijn opgegroeid met de wetenschap dat ze lief en waardevol waren gewoon zoals ze zijn?
Hoeveel kinderen zijn opgegroeid met ouders die het gezonde bewustzijn en de juiste hulpmiddelen hadden om hun gedrag te scheiden en te sturen zonder de innerlijke identiteit van een kind te beschamen en de schuld te geven?
Het antwoord? Nauwelijks!
De zeldzame personen die bewust gezonde ouders hebben, zijn degenen die prachtige relaties hebben met andere prachtige bewuste mensen. Of ze hadden deze ouders niet en waren “gewoon” een anker van liefde (hun persoonlijkheidstype) of ze hebben veel werk aan zichzelf gedaan om daar te komen.
Dus dan kunnen we ons afvragen: “Hoeveel echte gelukkige relaties bestaan er?”
Het antwoord is ze zijn zeer beperkt, omdat er maar heel weinig mensen zijn in onze schokkend onbewuste wereld heel weinig mensen die niet geloven dat iemand anders ofwel moet herstellen wat er met hen is gebeurd het (slachtoffermodel) of iemand anders moet hen gezondheid en geluk verlenen (slachtoffer / co-afhankelijk model).
Vanwege de scheiding van het zelf, voelden mensen zich gescheiden van het leven en anderen en waren ze slecht aangepast om het hoofd te bieden. Ze begonnen te liegen, zich te verstoppen, maskers te dragen. Ze probeerden op een bepaalde manier te zijn (onecht) om te overleven.
De mensheid is eerlijk gezegd buitengewoon ziek.
Als je ouders of de ouders van de misbruiker opgevoed waren in een wereld waar emotionele intelligentie, een gezond zelf en gezond ouderschap verplichte training waren dat kun je de schuld geven als ze verzaakten aan het volgen van de lessen. Net als iemand die een accident veroorzaakt zonder een rijbewijs te hebben.
De waarheid is dat ze geen vaardigheden hadden.
Ze probeerden gewoon emotioneel te overleven in de emotionele storing van hun eigen beschadigde onbewuste programmering die ze van hun ouders hadden gekregen. Het onbewuste programmeren dat vanaf de leeftijd van 35 jaar 95% van hun emoties, gedachten en keuzes beheerste op automatische piloot.
Dat programmeren was waarschijnlijk ernstig uit de buurt van de liefde zou zijn en zeker niet in de richting van de onvoorwaardelijke liefde.
Een wereld met co-afhankelijken narcisten.
Dit is waarom we een wereld hebben gevuld met aan de ene kant co-afhankelijkheid: als ik goed genoeg voor je ben en je alles geeft wat je wilt, hou je deze keer van me. Aan de andere kant van het net volgepropt met narcisten: als ik je genoeg kan beheersen, kun je me nooit meer pijn doen.
Het gevolg is een giftig spel tussen vijanden.
Zelfs niet wetende dat we GEEN vijanden zijn. We zitten hier allemaal samen in! Allemaal vanwege de gebrekkige programmering en het gebrek aan spiritueel, emotioneel bewustzijn waar onze wereld mee te maken heeft. Dit is bekend als verschrikkelijk onbewustzijn.
Ik verzeker je, je bent niet in de strijd met een narcist. Je bent in strijd met onbewustheid. Je bent in strijd met de trance waarin onze wereld is ondergedompeld, waardoor het er allemaal uitziet als “Het is de fout van iemand anders.”
Het geloof dat je helemaal machteloos heeft achtergelaten om een ander leven voor jezelf te creëren.
Het is de schuld van niemand. Het is allemaal zo gemaakt om zo te zijn.
Wanneer we de schuld geven en ernaar kijken om de fout ergens vast te leggen, hebben we onze menselijkheid en compassie verloren voor de gewonde mensen die voor ons waren, die diepgeworteld waren in het onbewuste en de verwonding van hun voorouders.
Krijgt die vader of moeder de kans om wakker te worden en zichzelf te genezen?
Kunnen ze ooit beter worden en uit hun inwendige gevangenis komen? Ze zullen dat hoogstwaarschijnlijk niet doen. Dat is het treurigste wat iemand kan lijden: het niet thuiskomen van hun eigen Ware Zelf.
Het nooit in staat zijn om een compleet mens te worden.
Kunnen narcisten dat doen? Op dit moment is het hoogst onwaarschijnlijk … Maar wij, zoals een volwassene vandaag kan. Wij zijn allemaal slachtoffers en slachtoffers zijn hier het slachtoffer van. Dus de enige vraag is deze: ga ik wakker worden?
Dus hoe kom je uit deze trance?
Door 100% persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen om te genezen in plaats van de schuld geven aan iemand anders. Je moet begrijpen dat deze determinant absoluut is, omdat iemand die geen persoonlijke verantwoordelijkheid voor zijn eigen Innerlijke Wezen neemt (narcisten, bijvoorbeeld, het ultieme slachtoffer zijn) nooit kan genezen.
Maar je kunt stoppen met een slachtoffer te zijn.
Je kunt 100% persoonlijke verantwoordelijkheid nemen als je stopt met iemand anders de schuld geven. Hou op te geloven dat het een persoonlijke aanval tegen jou is. Je kunt je wezen genezen door jezelf te bevrijden van deze onbewuste nachtmerrie. Dit gaat niet over persoonlijke aanvallen. Het gaat over persoonlijke evolutie. Ik hoop zo dit artikel heeft geholpen.
Nu, als je weet dat het tijd is om te groeien, sta op en word krachtig.
Ik ben hier om je te helpen. Laten we dit samen laten gebeuren. Het enige wat je hoeft te doen om te beginnen is onderaan deze pagina op de links klikken en actie ondernemen. Ik hoor dit graag in opmerkingen en vragen hieronder.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren