Probeer je te concentreren op iets leuks, op aangename dingen die kunnen groeien, ook al is het maar een paar procent van de algemene stroom van nieuws en omstandigheden! Weet je nog dat we op school te horen kregen dat we moesten gefocust zijn? Toen was het goed studeren, maar nu is bekend dat aandacht ook belangrijk is voor ons welzijn.
Waar we ons op richten groeit immers.
Weet je wat er gebeurt als je je concentreert op een zere plek in je lichaam? De pijn zal sterker worden. En als je je aandacht onderdompelt in verontrustende gedachten dan zal je in hun draaikolk meegesleept worden.
Het slechte nieuws:
Bij onaangename dingen wordt deze eigenschap van onze aandacht automatisch geactiveerd. Goed: je kunt het ook met het mooie doen, maar je moet oefenen.
Alleen het goede om ons heen en in onszelf zien wordt belemmerd door een negatieve vooringenomenheid – een biologisch mechanisme om bedreigingen op te merken, waardoor we sabeltandtijgers, dinosaurussen en de middeleeuwen hebben overleefd.
Daarom, als het brein zich richt op het negatieve zelf, dan moet het geleerd worden om de aandacht te verleggen naar het aangename.
Maar hoe? Hoe aandacht te schenken aan het aangename, als het een paar procent is van de algemene stroom van nieuws en omstandigheden en de emoties en gedachten die daardoor worden opgewekt?
Je kunt bijvoorbeeld zo doen
Neem pauzes gedurende de dag, om op te merken hoe ik me voel (op het niveau van emoties en lichaam), in welke zone ik ben – van stabiliteit of daarbuiten.
Voeg lezen toe (let op je lichamelijke gewaarwordingen) elke keer dat je iets leuks voor jezelf doet.
Praat met een geliefde, knuffel, maak een wandeling, drink koffie, hoor de vogels in de ochtend, kies of geef een cadeau, lees een boek, eet iets lekkers, lach.
Begin of eindig de dag met dankbaarheid voor één – drie – vijf dingen in ons leven.
Zelfs als het heel moeilijk is, bedenk dan dat wat we water geven in de tuin groeit, en dat we onze innerlijke bloemen water geven, niet het onkruid.
Loop, ga, kruip, lig en zet bij aangename dingen, ook al lijkt het alsof ze er niet zijn en er ook nooit zullen zijn.
En hoewel we de werkelijkheid niet onder controle hebben, kunnen we leren om te bepalen waar onze aandacht op gericht is, en dit zal vaker gebeuren naarmate we oefenen. Ja, het is niet gemakkelijk. Maar het is mogelijk. Het is een lange weg te gaan, maar kijk eens hoe ver we zijn gekomen.
Wanneer ik mezelf en anderen echter leer me te concentreren op wat goed en aangenaam is, op wat gelukt is in plaats van mislukt, op wat bewaard is gebleven in plaats van verloren is gegaan, op wat sterk en helder in hen is in plaats van wat voor altijd in de ziel zit, blijft een zwart gat, het gaat nooit om vergeten.
Maakt u bezwaar? Of je nu moet kiezen tussen licht en pijnlijk. Nee.
Door onze eigen veerkracht te voelen, ervan te houden als een bloem in een tuin, verwerpen we op geen enkele manier wat we hebben meegemaakt en wat ons getraumatiseerd heeft. Mensen houden vaak vast aan pijnlijke ervaringen omdat ze het gevoel hebben dat ze zich tot iets anders moeten wenden en dat een deel van hun identiteit hen wordt ontnomen. Veerkracht is gewoon de aangename dingen doen groeien, niet de onaangename ontkennen.
Het doet dat niet. Dat deel zal altijd bij je zijn.
Je hoeft haar alleen maar te laten gaan, haar met rust te laten, haar haar donkere hoekje te laten zoeken – en koppig door te gaan met het laten groeien van een lichte en aangename bloem, ook al is deze nog klein en zwak is. Ze heeft alle kans om op te groeien tot sterk en heel sterk.
Ongeacht de schaal. Drie gevolgen van elk verlies
Elke verwonding, groot of klein, laat littekens en gaten achter. Jij en ik – ieder van ons en de samenleving in het algemeen – zullen iets moeten doen met ons trauma. Het lijkt mij dat de gezondste manier is om het te erkennen en bewust de weg van genezing in te slaan. Niet om er steeds weer in te duiken, maar om ons met alle macht te richten op wat we hebben gewonnen en gered, wat we in onszelf naar boven hebben gebracht als gevolg van deze ervaring.
Wees dankbaar dat we er nog zijn. En hoeveel pijn het ook doet door alles en iedereen die verloren is, als het leven doorgaat, is het de moeite waard om te leven. Misschien ter wille van de herinnering aan wat het kostte.
Het onderwerp herinnering en verzoening is zeer complex en pijnlijk, maar het gaat ook over veerkracht.
Over de innerlijke kracht waarmee je verder kunt. Daarbij is er de hoop dat sommige dingen niet meer zullen gebeuren. Over de overtuiging dat zelfs als ze zich herhalen, we al weten hoe we ze advies moeten geven en welke hulpmiddelen er het best werken om de aangename dingen te doen groeien.
De planten die wij verzorgen groeien altijd beter in de tuin. Ik droom oprecht dat in de tuinen van onze ziel de bloemen van levensvreugde bloeien, overvloedig gevoed door de humus van verwondingen, en niet het onkruid van pijn, ontsproten op de grond van begraven dromen en hoop.
Gebruik misschien de commentaren om elkaar te steunen!
Zoals altijd laat me weten in de commentaren wat je denkt, wat je voelt en wat je ervaart terwijl je deze blog leest. Ik hou er aan van te zeggen dat ik je graag zie en ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt, voor je geliefden en voor je innerlijk kind. Ik hoor hopelijk snel van je terug.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. Delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like. Dank je!
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren