In het begin was ik geen moeilijk kind, maar na 7.5 maanden zwangerschap moest ik er uit. Maar mijn ouders hadden niet de vaardigheden om met me en elkaar om te gaan. Ze waren volledig capabele volwassenen die wel één en ander hadden meegemaakt.
Ze hadden geen speciale ziektes of beperkingen. Natuurlijk hadden ze kwetsuren. De oorlog was nog maar 10 jaar voorbij, waarbij mijn vader 2.5 jaar ondergedoken zat. 9 jaar daarvoor was mijn broertje gestorven. 27 jaar daarvoor was mijn moeder haar vader gestorven.
Een jaar voordien was mijn moeder nog voor 6 maanden aan de kust om gezonde lucht voor mijn jongste zus te bezorgen. En mijn vader had in die periode de rol de 2 andere zusjes te entertainen. Ze hadden werk, een huis, waren intelligent en gezond genoeg. Dus twee capabele volwassenen.
Niet mijn varken noch mijn boerderij
Gelukkig kon mijn vader zich verdiepen in de materie van koeien, varkens en kippen, zodat boer en boerin wisten wat ze moesten toedienen. Op die manier promote mijn vader de veevoeders, waardoor hij pas ‘s nachts thuis was.
Dus werd ik maar een moeilijk kind. Later probeerde ik om mijn ouders uit te leggen hoe ze het moesten “doen” om met elkaar om te gaan in hun situatie, maar dat lukte natuurlijk niet. En het lukte ook mijn zussen niet. Ze werden dan maar psycholoog en psychiatrisch verpleegster.
Dus werd ik uitgesloten toen ik vertrok, nadat ik iets te veel te horen kreeg dat ik abnormaal was, nadat 2 van mijn zussen al vertrokken waren om te gaan studeren en zich nog weinig lieten zien.
Maar tot op vandaag hoor ik van wie geen insider was dat mijn ouders zo fantastisch en zo populair waren.
En was ik de rebel. En mijn jongste zus het braveke. Ze kwam dan ook na jaren medicatie, therapie in de psychiatrie terecht, als patiënt. Bij een bezoek aan haar in de instelling, kreeg ik zelfs geen toegang meer.
Ik had haar mijn mening gegeven over de electroconvulsie therapie die ze van plan was te ondergaan. Daarna hebben we, maar sporadisch van haar gehoord, blijkbaar vergat ze veel of was veel vergeten. Afspraken werden niet nagekomen waardoor het te toxisch werd.
Denken zoals een paard
Op een keer kwam ze me na maanden bezoeken. Ze had nog een stuk kledij mee van mijn vader, zei ze. Toen ik het open deed was het een kleed van mijn moeder. Nu woont ze 4/5 bij mijn tweede zus.
Zij vroeg me wat er me stoorde omdat ik ook met haar gebroken heb. Daarvoor heb ik een volledig boek nodig, en het zou niet baten. Maar ooit zal het er nog wel eens van komen. “Ze” mogen weten hoe de vork in de steel zit volgens mij. De Augiasstal mag wel eens gereinigd worden want het stinkt daar verschrikkelijk.
Uiteindelijk ben ik nog altijd aan het leren om met mezelf om te gaan. Ik ben niet meer verantwoordelijk voor de volwassenen rondom me.
Mijn beide ouders zijn gestorven en we zijn met zijn allen op pensioen. En heb het mezelf vergeven dat ik er niet in geslaagd ben hen te fiksen. En ik wel jullie ook niet fiksen. Aan jullie om te leren jullie problemen op te lossen. Ik deel wel mijn ervaringen en hoop dat jullie dat ook doen.
De laatste jaren van hun leven waren mijn vrouw en ik wel diegenen die de meeste zorg verleenden aan mijn ouders. En ben ik diegene die de familiegraven nog altijd onderhoud. Blijkbaar moet iemand dat doen van de populaire familie.
Vuile boter, vuile vis
Dus heb ik er geen spijt van hoe het allemaal gelopen is. Alleen was het gemakkelijker geweest had ik de werktuigen gehad, die ik in de loop van al de jaren heb leren kennen om ze te gebruiken om goed in mijn vel te zitten. En had ik de middelen, maar dagelijks toegepast, één voor één tot ik ze volledig onder de knie had. Gelukkig kan ik dat nu doen. Het resultaat was anders geweest voor mij.
Ik heb te veel aan mijn eigen beperkingen vastgehouden. Bovendien heb ik onvoldoende en niet samenhangend genoeg het werk gedaan dat ik moest doen aan mezelf om innerlijke rust en klaarheid te krijgen.
Ik ben opgegroeid in een gezin met ouders uit het depressietijdperk. Het gevolg van die conditionering was dat we weinig spraken over dromen, voorspoed of persoonlijke empowerment. We probeerden vooral te overleven.
Dit is wat er gebeurt als capabele volwassenen langdurig in overlevingsmodus leven.
De kinderen krijgen een lage eigenwaarde toebedeeld. En wie daar anders over denkt, is een rebel of kan proberen het uit te leggen met psychologie. Het is dan ook geen toeval dat iedereen veel over psychologie bij ons thuis las, behalve mijn vader.
Zijn we niet als kinderen van onze thuis het klassieke geval van de gewonde genezer? We deden zo ons best onbewust om “mensen” te redden en te helpen. Maar met onze lage eigenwaarde trekken we mensen aan met een lage eigenwaarde. We bekijken onze omgeving van uit die bril en zien vooral mensen zoals we onszelf zien beperkt.
Daarom dat ik op een bepaald moment vond dat ik niet langer over het misbruik wou schrijven maar over mijn ervaringen en de mogelijkheden om te herstellen.
Daarom ook dat ik de privégroep omgedoopt heb tot zelfgenezers onder de volwassen van narcistisch misbruik.
De groep werd maar al te vaak het mikpunt van coaches die op weinig doorzichtige manier de leden benaderden om een training aan te verkopen. Er was zelfs een lid dat er bij was en er in slaagde om ons financiële steun te doen geven aan haar.
Na enig onderzoek werd ons duidelijk dat die persoon dit bij verschillende andere personen deden voor 1000 stallen euro’s. Ze bouwde nauwkeurig haar relatie op voor ze toesloeg.
Toen werd het me duidelijk dat ik geen capabel volwassen mensen kan redden met hen een paar honderden euro’s toe te stoppen. Je kunt wel luisteren naar iemands verhaal, daar steek je gemakkelijk een paar uur in.
Als je per week naar 10-tallen mensen actief luistert kom je er zelfs niet meer aan toe om iets te doen. De verhalen zijn heftig.
En dan verwacht je ook dat je het gevoel moet krijgen dat je bijna volledig het verhaal hoort. Ik had het signaal van de “oplichtster” dat ze er niet in slaagde om haar verhaal volledig op te schrijven. Of daar minstens gedurende de vier jaar dat we contact hadden met elkaar meer over duidelijk kon maken.
Dus toen ze dringend om hulp vroeg voor een 50 euro dacht ik dat dat ernstig was. Zo kwam de redder in me naar boven En zo werd het meer en meer. Waarschijnlijk had ik verteld dat ik al een paar vriendinnen verloren had aan kanker toen ze sprak over een ernstige ziekte van haar dochter en haar kanker, dan was ik overtuigd.
Mijn gewonde genezer, want ik was daar eigenlijk nog nooit in geslaagd om iemand te redden, wilde dit christelijk gezin met capabele volwassenen redden door ze nu ook financieel te helpen. Ze speelden het slachtoffer.
Ik had een dynamiek van co-dependentie, waarbij ik geloofde dat ik verantwoordelijk was voor de emoties van capabele volwassenen.
Om de liefde te krijgen die ik zo verlangde van mijn moeder dacht ik dat ik verantwoordelijk was voor haar emoties. Dus deed ik zoveel mogelijk de dingen die haar blij maakten, het werk verlichte en haar omringde met begrip en troost. Vooral nadat mijn grootmoeder stierf was dat mijn grootste zorg. Daardoor kon ik mijn eigen gevoelens over dat groot verlies niet verwerken.
Ik was vaak hyperwaakzaam! Heb ik tegenover iemand slecht gedaan? Leek ik onbeleefd? Mag ik dat zeggen? Met rationaliseren probeerde ik inzicht bij te brengen. Terwijl ik mezelf zoveel mogelijk kalm hield met dissociëren. Ik ging op in de boeken van het magisch realisme van Johan Daisne. Ook van Hugo Lamp, Süskind, Kafka, Gräss, Marquez, Isabel Allende. Aan studeren voor school en slapen kwam ik niet meer.
Later vroeg ik me steeds af of het oké was om bepaalde keuzes te maken die niet overeen kwamen met wat mijn partner wilde. Kon ik nee zeggen tegen dat wat mijn partner wilde?
Mag ik nee zeggen alleen omdat ik niet de innerlijke zekerheid had tegen capabele volwassenen?
Kon ik bewijzen vragen voor dat wat mijn partner wilde? Moest iemand mijn vertrouwen verdienen? Of moest ik uitgaan van hun goede bedoelingen en de zekerheid dat ze hun afspraken zouden nakomen. Kon ik geaccepteerd worden als ik zelf niet eerst gaf?
Ik deed dus veel met grote tegenzin. Ik was weinig afgestemd op mezelf. Er was weinig geloof in mijn eigen innerlijk weten. Ik had ook veel angst om die persoon te verliezen. Bovendien voelde ik me verplicht anderen te helpen. Ik voelde me schuldig als iemand me smeekte of schreide.
Natuurlijk was veel van dit gedrag eigenlijk behoorlijk egoïstisch. Namelijk ervoor zorgen dat iedereen in orde was, zodat ik me goed kon voelen.
Ik moest er dus niet zelf voor zorgen dat ik me goed voelde.
Ik zou me wel goed voelen als ik genoeg signalen kreeg dat een andere zich goed voelde door mij. Het is controle, maar ik geloofde dat het onbaatzuchtig was.
Als iemand me verantwoordelijk zou houden of me een waarheid zou vertellen die een ander verhaal bood dan de excuses die ik voor mezelf had, zou ik woedend worden. Ik zou zoveel mogelijk opkomen voor anderen, ik zou zoveel mogelijk een ander helpen als hij daarom vroeg.
Redden zou ik doen, zelfs al was de persoon in kwestie daar niet aan toe. Het deed zelfs pijn als iemand mijn uitgestoken hand niet wilde aanvaarden.
Ja, ik ben weggestormd toen mijn oudste zus vertelde dat ik geen relatie moest beginnen met iemand die ik leerde kennen via internet uit het buitenland. En ja, ik luisterde niet toen mijn oudste zoon hetzelfde zei. Ook liet ik me ringeloren door mijn exen. Ze liepen allen weg met 2/3.
Je kunt niet meer dan je best doen voor capabele volwassenen.
Als Annemie me nu vertelt dat ik minder hard mijn best hoef te doen om mensen te helpen, vind ik dat moeilijk, maar ze ziet wel een belangrijke waarheid van wie ik ben. Wanneer ik mezelf te negatief opstel over een situatie, zegt ze me de waarheid.
Ook vindt ze dat ik niet altijd nog verder moet proberen om iemand te helpen of iemand te overtuigen. Zo is het met bijzonder jeugdzorg, daar gaat zo veel mis dat je tegen een muur aanloopt. Daar is gezamenlijke actie nodig.
Je bent goed genoeg zelfs al denk je van niet!
Het punt is dat mensen niet gered willen worden. Of dat je voor hen ongevraagd adviezen heeft. Ze willen gezien worden. Gehoord. Gekoesterd voor hun unieke geschenken. Ze willen iemand hebben die hen als volledig capabele volwassenen beschouwt, zelfs als dat niet het geval is.
Ze willen een persoon die in hen gelooft en het ongelooflijke potentieel dat in ieder van ons ligt. Zelfs als ze zich ertegen verzetten, of het nog volledig moeten claimen.
Hoe dieper we op ons eigen helende reis gaan als capabele volwassenen, hoe dieper we onszelf ontmoet.
Ik heb nog steeds veel twijfel aan mezelf, angst- en schuldgevoelens. Maar ik weet dat ik moeilijke dingen kan doen. Ik blijf opdagen. Bovendien maak ik fouten en blijf terugkomen. Ik leer mezelf te vertrouwen. Daarbij ben ik aan het leren. Ik ben de enige die verantwoordelijk is voor mezelf.
Soms geven we zoveel om een andere dat we het gevoel hebben dat we weten wat het beste is voor anderen, terwijl we dat niet weten. Soms moeten we in dat ongemak blijven zitten en anderen hun eigen keuzes laten maken zonder naar binnen te gaan en te repareren of te willen redden.
Letten op wat onze non-verbale communicatie zegt als capabele volwassenen!
Wanneer we de problemen van andere mensen aanpakken, kan het dat we non-verbaal communiceren dat ze machteloos zijn. Daardoor beperken en verlammen we hun groei. Het geeft echt kracht als we een bewuste keuze maken om los te laten en mensen het zelf te laten uitzoeken.
Het is zo gemakkelijk om in de rol van een “fixer” te vallen. Wat op de lange termijn voor niemand gunstig is. Als ze om advies vragen over hun relatie, hun doelstellingen, wat ze moeten doen om goed in hun vel te zitten kun je ze wel verwijzen naar deze artikels of boeken die we aanraden.
Je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen innerlijke kind.
Je kunt het werk niet voor een ander doen, je kunt hem of haar motiveren. Maar je bent er alleen verantwoordelijk voor dat je een volwaardige volwassene wordt en blijft. Ja, als iemand geen weet heeft van het bestaan van dat deel in ons “innerlijke kind”, kun je hem er misschien iets over toesturen.
Dat die informatie “hoe je het werk moet doen” verspreid wordt, vind ik wel belangrijk, maar iemand daarvan willen overtuigen is alweer een stap te ver.
Ik ben niet langer verantwoordelijk voor de perceptie van anderen over mij, de gevoelens van anderen, de meningen van anderen. Het is mijn taak om eerst voor mij te zorgen en aan mij te denken.
Ik geloof dat we deels volledig capabele volwassenen, deels gewonde kinderen zijn. Een deel van de oplossing is van beide delen houden.
Ik gebruikte het woord bevrijdend over waar ik mee in het reine moest komen bij het loslaten. Ik voelde me schuldig dat het bevrijdend aanvoelde om mijn twee zusters los te laten. Maar ik voelde me wel lichter, alsof er een last van me afviel.
Waarom doen we dit onszelf aan? Het doet pijn als een hel en het zal lang duren voordat ik volledig kan aanvaarden dat dit nog steeds op een veel diepere manier van iemand houden is.
Het is superinteressant dat we alle antwoorden in onszelf hebben en dat we de kennis ook wetenschappelijk kunnen onderbouwen.
Het is gewoon een kwestie van ze te vinden. Ervaringen van anderen over het genezingsproces van complex trauma helpt.
Het is zo gemakkelijk om in de rol van “reparateur” te vallen voor een ander, wat op de lange termijn voor niemand gunstig is!
Ik dacht altijd dat ik wist wat het beste voor iedereen was. Toen ik dit reddersyndroom begon te stoppen, was het opmerkelijk hoe bevrijdend het was. Het is nog steeds ongemakkelijk om te zien hoe mensen van wie ik hou, worstelen. Zo hard, vooral als het kinderen zijn. Maar ik geloof nu echt dat de crème altijd naar boven komt als ik uit de weg ga.
Het is al moeilijk genoeg om onszelf te veranderen, zelfs als we een groot verlangen hebben om te veranderen want het is zo veel werk.
Soms merk ik dat ik me zo druk maak over wat anderen van me denken.
Ik moet dat volledig loslaten. Ik weet dat ik een goed mens ben die veel fouten heeft gemaakt, maar niemand stond in mijn schoenen, in die situatie in mijn jeugd. En ik ben meestal wel een goede vriend. Waarom draag ik die zwaarte in mijn hart voor mensen die eigenlijk niets om me geven? Omdat ik nog veel te veel wil pleasen, me niet goed genoeg voel zoals ik ben, niet meer maar ook niet minder dan een ander.
Het is waarschijnlijk een teken van binnenuit je lichaam dat je degene bent voor wie je de zwaarte draagt. Wat we bij anderen zien of voelen, is op de een of andere manier een weerspiegeling van hoe we ons in onszelf voelen. De zwaarte van mijn grootmoeder te verliezen op mijn zes jaar. En we hadden al zo weinig familie.
Ik moet de mentaliteit van het gebrek aan hoe ik ben opgevoed door capabele volwassenen doorbreken.
Als iemand die de zelfgenezing van trauma’s bij anderen promoot, kostte het me een tijdje om te beseffen dat ik mijn lezers ook niet kon repareren. Ik moest diep in mijn kleine blauwe codependentie-monster duiken, zodat ik kon samenwerken met haar zonder dat ik door dat monster werd geleid.
Het monster verscheen in verschillende gedaanten zoals het toelaten van discussies rond de aanpak van de epidemie in de privégroep. De schrik voor de reactie op de weigering tot goedkeuring van een aanvraag tot lidmaatschap om dat bij mijn onderzoek eerder het gevoel te hebben dat dit een persoon met een stoornis was. Maar ook de schrik voor de reactie wanneer ik coaches of therapeuten van het platform zou weren.
Uiteindelijk vond ik de oplossing door VKoN opnieuw op te starten onder nieuwe voorwaarden.
Volledig vrij van publiciteit en alleen voor zelfgenezers die als ze ondersteuning bieden dit gratis doen.
Ik moest in al deze plaatsen: mijn partner, mijn kinderen, pluskinderen en pleegkinderen, mijn vrienden en de verenigingen waar ik bij ben, waar mijn codependentie kon verschijnen als een kracht te werk gaan.
Ik moest me heel bewust zijn van mijn bedoeling, diep en wild en uitdagend maar zo de moeite waard omdat het genezen van mijn codependentie is zo verrijkend voor mijn empathie.
We lopen met elkaar eventueel naar ons huis.
Als je eindelijk afstand neemt van je rol van vredestichter in je familie, zullen ze het contact met je verbreken en moet je met de gevolgen leven. Maar je hebt je nooit aangemeld als manager van een groep volwassen volwassenen. Onze-Lieve-Heer heeft vreemde kostgangers.
Als ze dingen niet zelf kunnen uitzoeken, is het niet mijn verantwoordelijkheid om het voor hen te doen – ongeacht hoe effectief ik de rol eerder had uitgevoerd.
Ik laat ook de behoefte los om mensen wakker te maken of mensen te genezen die dat niet willen.
Het aanbieden van zelfvergeving is de grootste initiatie in deze helende reis geweest.
Niet mijn varken, niet mijn boerderij.
Ik leer te pauzeren, mijn acties van redding en bescherming te herkennen, en mijn best te doen om dat te vervangen door warmte en empowerment. Ik kan de klok niet terugdraaien en nog minder mijn oma langer laten leven dan ze deed.
Tot die leeftijd ben je een spons dankzij de spiegelneuronen van alle gedachten en gevoelens uit je omgeving. Hoe ik daarmee omging was om te overleven. Dat kan ik wel veranderen en niet meer op dezelfde manier reageren op gelijkaardige situaties, maar ook de pijn en schade herstellen zodat ik mijn eigen zenuwstelsels niet meer overbelast. Me niet meer laten meeslepen door begeerte, massa, triangulatie, rationalisatie, angst, verplichting of schaamte.
Wanneer je ouders vastzitten in de overlevingsmodus, zullen ze nooit hogere ambities, doelen, opleiding en dromen noemen.
De grootste bekommernis wordt dan ervoor te zorgen dat de kinderen niet te veel kosten en proberen. Ze hebben namelijk alles op een rijtje hoe ziekelijk ook hun geest is.
Je blijft vinden dat je hen uit respect dat ze niet verdienen of verdiend hebben moet helpen en begeleiden. Maar door dit te doen houdt het je eigen groei en hun groei tegen.
Laten we misschien elkaar ondersteunen in de commentaren!
Ik laat ook de behoefte los om mensen wakker te maken of mensen te genezen die dat niet willen. Jullie hebben de informatie vanuit mijn ervaring, die ook wetenschappelijk is onderbouwd. Opbouwend ervaringen helpen verhelderen is bevrijdend.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren