Verjaardag van mijn vader en zijn grasmachine!
De Noordstraat 29, Oostnieuwkerke waar het licht brandde op 23/9 op de verjaardag van m’n vader als Febe en ik binnenkwamen om de grasmachine te halen.
Terwijl de muziek van “home alone, together from Hauser”(welke toepasselijke naam) op de achtergrond weerklinkt, dwalen mijn gedachten af naar de Noordstraat 29 in Oostnieuwkerke, waar ooit eens 25 jaar m’n thuisadres stond.
25 jaar heb ik er gewoond, geleefd, beleefd, gevloekt, geweend maar ook liefgehad.
27 jaar woon ik nu hier in m’n huidige thuis op Sleihage, amper 4 km van m’n vorige verblijfplaats.
Zonder jou wist ik niet wat narcisme was!
Ondanks de dichte afstand zat de “Noordstraat 29” de laatste jaren ver verstopt achter spinnenwebben van een onvoltooid verhaal. Het verhaal dat bruusk gestopt was in m’n ogen.
Bovendien was het ook een verhaal dat me de knepen van het vak rond narcisme deed ontdekken, beleven en verhelderen.
Toch bleef ik er me van bewust dat er wel nog altijd een gemis was, want net zoals elk boek moet er toch een spannende wending zijn en een verrassend slot. Ik had voor mezelf al dikwijls de vraag gesteld of dit werkelijk het einde zou zijn tot op één dag ergens eind juni 2020.
Op die dag kwam ik thuis van m’n werk. Er zat hier een onbekende vrouw. Ze stelde zich voor als de vastgoedmakelaar van het huis van m’n ouders. M’n vader is al 10 jaar gestorven, en via m’n zoon had ik gehoord dat m’n moeder in het WZC verbleef sinds januari 2020.
Ouderlijk Huis verkopen: het gras moet gemaaid!
Ik had toen al 3 jaar niets meer gehoord van haar. Ik heb dit ook bewust gedaan om niet verder gekwetst te worden. En soms moet je snijden om weer verder te kunnen in je leven. De pogingen van haar kant waren eveneens nihil.
En dan zat ze daar de stille onbekende die me vroeg of ik akkoord zou gaan dat het huis van m’n ouders zou verkocht worden. Een rusthuis kost veel geld en het pensioen en spaargeld van m’n moeder was niet meer voldoende om alle kosten te dekken. En het huis had ook zorg nodig.
Blijkbaar was ze verbonden met een kantoor die er niet tegenop zag om de familierelaties er bij te nemen en wou ze in zover het kon ook alles wat informeel laten gebeuren. Ze kwam naar me toe met haar vraag. Presentie bestaat dus ook in onderhandelingen in de commerciële sector.
Op haar vraag zei ik dan ook, ja. Ze wilde me ook nog de mogelijkheid geven om het ouderlijk huis eens te komen bezichtigen. Ik moest haar maar een seintje geven en ze zou zorgen dat ik binnen kon.
Geen sleutel van je vroegere thuis!
Hoe absurd, vond ik achteraf. Om zelfs geen sleutel meer te hebben van het huis dat je thuis was. Die sleutel heb ik 14 jaar geleden moeten afgeven.
Ik kan het me niet voorstellen dat ik m’n kinderen de sleutel zou ontnemen van hun (t)huis. Maar soit, ik ben dan toch begin juli eens binnen geweest. Zij was daar ook omdat er intussen al kandidaat-kopers waren die dag. Samen met Helena kon ik alles nog eens ontdekken en bezichtigen.
Het tuinhuis van mijn vader met grasmachine!
Wat het huis zelf betrof, ben ik gewoon eens door alle kamers geweest. Ik voelde me net een vreemde op zoek naar één of ander ijkpunt waar ik kon aarden. Het lukte me niet. Ik wilde wel naar het grote kot (tuinhuis) gaan van m’n vader. Op één of andere manier voelde ik me daar veilig.
In dat kot (tuinhuis) heb ik trouwens veel gespeeld, schooltje, huizeke, winkeltje, maar altijd alleen. Misschien deed m’n zus eens sporadisch mee met schooltje.
En daar stond ook de grasmachine van m’n vader.
Nog altijd in de kamer, met een doek op de motor. De motor mocht absoluut niet vochtig worden.
De grasmachine, de geluiden van elke zaterdag kwamen weer naar boven, de geluiden toen mijn vader het gras afreed. Dat zijn de geluiden van iets wat vertrouwd werd.
Ik werd me ervan bewust dat ik kon teruggaan naar die tijd en ik op de één of andere manier weer kind werd. Ik werd me ook door die grasmachine weer bewust van de seizoenen.
Want na een winter het gras weer kunnen afrijden, rook het altijd fantastisch goed. Dat zijn zo van die momenten die je weer intens beleeft. Ook omdat m’n vader toen wel altijd vroeg of ik wilde helpen met de boorden van het gras afknippen met een snoeischaar.
Ja, pa dat wil ik. Trots waren we toen dat dit werkje ook weer opgeknapt was.
De stilte behandeling!
Ook was de grasmachine een tijdsbarometer hoe het zat in de relatie tussen m’n moeder en m’n vader. Hun relatie liep niet altijd in rozengeur en maneschijn.
Heel vaak was er echt wel ruzie en wrok tegenover elkaar. Als de relatie op ‘no speaking terms‘ was en geen greintje van verbondenheid kon het ook wel een paar weken duren vooraleer m’n vader het gras afreed.
In de winter was dit geen probleem, maar in het voorjaar, zomer, najaar, kon dit soms nare gevolgen hebben.
Wat was ik telkens blij toen ik het geluid van die grasmachine weer hoorde op zaterdagnamiddag. Dan wist ik dat ze weer spraken met elkaar en het ergste voorbij was.
Dit was telkens een soort van bevrijding waarvan ik dit dan ook wel duidelijk maakte aan m’n vader door extra blij te zijn dat het gras afgereden was.
En ja, op één of andere manier wou ik wel die grasmachine, niet omdat de onze het zopas begeven had, maar als herinnering aan de betere tijden tussen m’n ouders.
Ik stelde dan ook wel de vraag aan die vrouw van het makelaarsbureau of ik de grasmachine kon hebben. Die vraag werd positief beantwoord.
Zwarte Belga snoep en vakantiepleegzus!
In die periode had ik ook weer veel meer contact met m’n vakantiepleegzus. Tijdens de lockdown hadden we elkaar een paar keer gehoord. Ze heeft me trouwens ook courage, sterkte gegeven hoe belangrijk het is dat Levy hier effectief maar alleen maar in de vakanties kan verblijven.
Na zoveel jaren is er nog altijd een soort van liefde, verbondenheid, erkenning en geeft dit ook aan haar moed gegeven. Het was tevens een wederzijdse liefde, erkenning, verbondenheid. Net in die periode herinner ik me hoe het was bij ons thuis met haar in de Noordstraat 29.
Mooie herinneringen van liefde, zusterliefde, kattekwaad. Van de “zwarte belga’s” tot het uitdoen van de erwtjes …
De geur van het afgemaaide gras!
Toen ik haar nu vertelde van de grasmachine, zei ze ook dat ze zich die geur van het afgemaaide gras op zaterdag herinnerde. Zou ze daarom nu al 29 jaar gelukkig getrouwd zijn met een tuinman?
En ja, er komen veel bezoekers, er stelden zich ook kandidaat-kopers tot uiteindelijk een koppeltje het huis in de Noordstraat 29, definitief wou kopen. Die dame kwam hier langs met het compromis die ik ondertekende.
We stelden ons ook kandidaat om te helpen als het huis moest leeggehaald worden. Weet van mezelf dat ik het nu nog altijd het huis noem, terwijl het toch wel betekenis had in mijn leven. We stelden ons ook kandidaat om samen te zoeken via armoedeorganisaties als ze meubels konden hebben.
No contact verbreken met je moeder!
Toen kwam er niets meer, ook geen signaal van die vreemde vrouw na verschillende sms/mailpogingen.
Hoogstwaarschijnlijk kon ze wel op reis zijn. En toch had ze wel iets losgeweekt/aangewakkerd in mij.
Johan had me ook wel al een paar keer gevraagd of ik toch niet eens op bezoek zou gaan naar m’n moeder, maar ik vond het toen nog te vroeg of had geen verklaring waarom ik het wel zou doen, of had er geen behoefte naar.
Gesneden zijn!
Die wonden van de pijn van het gesneden zijn, was al een stuk genezen ondanks het litteken dat bleef zitten. Een litteken veroorzaakt door de grasmachine of iets anders?
En ik boekte een bezoek in bij het WZC waar m’n moeder verbleef. Dit inboeken moest wel door de corona. Het voordeel van het inboeken van zo’n bezoek was dan ook dat het niet geweigerd werd.
Het zou ook veilig zijn. Max 20 minuten. Als ik dit hier nu aan het schrijven ben, denk ik OMG, hoop dat mijn eigen kinderen dit niet hoeven mee te maken.
Wat heb ik verkeerd gedaan?
Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ik kon heftig emotioneel zijn na het 3 jaar niet gezien te hebben van m’n moeder. Maar op dat moment dwaalden m’n gedachten toen af naar Helena hoe zij het zou beleven als ze plots haar mama terug zou zien.
Ze zat daar ook wel mee wetende dat haar zus haar mama ook wel ziet en ze ondanks haar 8-jarige leeftijd wel zegt van wat heb ik hier nu verkeerd gedaan dat mijn mama me niet wil zien. Ondanks alle gevoelens blijft ze hier wel koelbloedig bij, dus waarom zou ik het verdorie niet doen.
“Waarom ben je gekomen?” tot 6 maal toe.
Hoewel m’n moeder aan het dementeren is, werd het echt geen goed gesprek in de bezoekersruimte. Ze herkende me wel maar vroeg me constant waarom ik kwam en of het door m’n zoon was dat ik op bezoek kwam.
Natuurlijk wist ik wel dat ik me geen illusies moest maken. Ik ben wel niet kwaad geworden. Ik vroeg wel zelf aan de zorgkundige van dienst of we dit gesprek konden beëindigen. Ik vroeg me af hoe het zou geweest zijn dat ik m’n moeder in haar kamer zou zien.
Hun plaatje klopt niet!
Daarna bleef het stil. Tot 3 weken geleden m’n zoon aan m’n dochter die nog bij ons woont, vertelde dat er een zitdag was voor de kinderen en de kleinkinderen om de dingen of zaken te hebben vanuit de woning.
Ik vertelde tegen Febe dat ik wel zou meegaan. Na alles ontleed te hebben, snapten m’n kinderen wel dat ik ook recht had om op die dag aanwezig te zijn.
Natuurlijk was m’n broer en schoonzus verrast om me terug te zien.
Je voelde wel het onbehagen bij hun om te moeten zwijgen, omdat Kenneth en Febe er waren. Hun plaatje zou niet meer kloppen. Het moet pijnlijk geweest zijn voor hen.
Toen heb ik al wat kunnen zeggen wat ik wilde en nog eens m’n liefde voor de grasmachine uitgesproken. M’n biologische broer vertelde dat ik pas dat zou kunnen hebben als het huis effectief verkocht werd en de laatste verplichtingen rond het onderhoud van de woning vereffend werden.
Als ik binnen wilde, kon ik hem bereiken via het gekende e-mailadres van ons werk en zou ik dan op die manier kunnen afspreken via hem. Al smekend dus, vragend.
Het e-mailadres van het werk.
Sinds 1988 werk ik in de VDAB.
M’n broer heeft me hierom uitgelachen. Werken voor de staat en voor de VDAB. (Nieweird) Toch alles werkt hij nu ook voor de VDAB. Bij het naar huis gaan die zondag, vroeg ik nogmaals hoe we nu kunnen afspreken, eveneens met de mededeling dat ik wel het dichtst woon en me wel bewust ben van het feit als de woning te koop staat er effectief van alles moet gebeuren. Dat je niet in 1-2-3 van Gent in Oostnieuwkerke staat, maar wel vanuit Sleihage.
Na dit intermezzo vertelde Kathleen wel dat ik het sleuteltje van het poortje kan hebben om de grasmachine te krijgen. En dat heb ik nu, in afwachting van.
Het sleuteltje van het poortje dat geen toestemming heeft om binnen te treden in de ouderlijke woning, maar wel tot de “geheimen” van de grasmachine en het kot.
Jeugdherinneringen!
En dan brandt het verder in je hoofd, je dwaalt af naar je jeugdherinneringen, en stuurde ik naar m’n zus of ik dan toch de frigo en de microgolfoven kon komen halen.
Voor mij was dit enigszins een bericht waarop ik m’n kwetsbaarheid weer kon toelaten in mijn leven. Die kwetsbaarheid in de zin, van de vraag te durven stellen. Toch alles in dialoog te durven gaan van …
En ja, ergens wil je er wel nog bij betrokken zijn om afscheid te kunnen nemen van het vertrouwde. En in het diepste bewustzijn, voel(de) ik wel dat dit ooit zo was (is). En dit moment lukte.
Kom maar achter de sleutel waren tenslotte de woorden van Kathleen. Dit verhaal lukte op 23/9/20. Pa was 87 jaar geworden.
Het licht brandde in de living toen Febe en mezelf toekwamen.
Net als op dat moment op de 6de mei van 2010 ik hem terug bracht van de kapper. De sleutel heb ik effectief teruggebracht van het huis. Voor mezelf was het wel pijnlijk. Ook de geheimen die ik terug vond op de zolder en in het kot in de Noordstraat 29 Oostnieuwkerke? Zullen ze ontrafeld worden?
Narcisme, het verhaal dat nooit af is. Narcisme het verhaal van een onvoltooid verlangen.
En vooral het verlangen van het tegenstelde die zich speelt tegenover alles.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
