Het grootste deel van mijn volwassen leven (voordat mijn eigen genezingsreis begon) bestaat op zijn best uit vage jeugdherinneringen.
Pas toen ik partners had die me hierop wezen, realiseerde ik me het volledig.
Ik zou door mijn leven rennen en me afvragen: ‘Waarom herinner ik me niets?’
In pure transparantie was er een tijd dat ik me afvroeg of ik seksueel was misbruikt of een ander ‘ernstig’ trauma had dat me dit geheugengebrek gaf. Dit maakt deel uit van mijn eigen conditionering door het lezen van veel psychologie. Ik geloofde dat er iets ‘groots’ moest zijn gebeurd om geheugenverlies te veroorzaken.
Wat ik tijdens mijn reis zou gaan begrijpen, was dat ik begon te dissociëren (fysiek aanwezig zijn, maar mentaal was ik weg) sinds ik een kind was.
Omdat mijn moeder geen emotionele band met me kon krijgen, was het een beschermingsmechanisme voor mij.
Er was ook angst, chaos, en gezondheidscrises zonder volwassenen om te modelleren hoe ze te verwerken. Herinneringen worden gevormd door veilige, zekere gehechtheid en koestering. Iets waar velen van ons geen toegang toe hebben.
Dus dissociatie werd een copingmechanisme. Ik was altijd op de automatische piloot, bewusteloos, nooit aanwezig, altijd afgeleid, altijd met scenario’s in mijn hoofd – dit is de manier van de hersenen om ons te beschermen tegen toekomstige pijn.
Dissociatie doorbreken
Ik heb jarenlang dagelijks meditatie, ademwerk en beweging gebruikt om het patroon van dissociëren te doorbreken. Door aanwezig te zijn, heb ik de veiligheid om herinneringen te creëren. Zelfs het hebben ervan is voor mij een persoonlijke overwinning.
Als je geen herinneringen hebt, begrijp dan dat dit een normale, beschermende menselijke reactie is. Genezing vereist niet dat we herinneringen opnieuw opdoen, en we hoeven niet de exacte reden te achterhalen waarom ze niet bestaan.
Wat we kunnen doen is de veiligheid van het zenuwstelsel opnieuw leren in het huidige moment en een begrip hebben waarvan we ons niet herinneren dat het voor onze eigen bescherming is.
De herinneringen van de narcist zonder echte emoties! video
Trauma en traumazorg in Europa
Conditioning: Koppel geen gelukkige herinneringen aan mishandeling. video
Waarom we traumatische herinneringen herbeleven? video
PTSS en paranoia het gevaar van de “menselijke” achtbaan: de narcist!
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren