Twee dingen kunnen tegelijkertijd waar zijn dat is dialectisch kijken naar ervaringen:

Bijvoorbeeld:

Je ouders hebben hun best gedaan toen je klein was. Je kreeg niet wat je nodig had toen je klein was.

Niemand van ons kan buiten onze context worden begrepen… Dat geldt ook voor onze ouders.

Als ik ‘context’ zeg, heb ik het over alle factoren die vormgeven aan hoe we relaties ‘doen’, inclusief geslacht, ervaringen met opgroeien, sociaaleconomische status, ras/etniciteit, land van herkomst en het sociaal-politieke klimaat dat bestond toen ze jong waren. Hoe je naar die context kijkt kun je dialectisch doen.

Immers voor je 7 jaar absorbeer je zonder nadenken waarmee je in je omgeving en relaties mee te maken hebt. Het is een hele klus om bijvoorbeeld als je in die periode in angst geleefd hebt, de fysiologische gevolgen daarvan op ons zenuwstelsel te herstellen.

Een van mijn geliefde mentoren/vrienden, Dr. Mona Fishbane, moedigt ons aan om naar onze ouders te kijken als de kinderen van onze grootouders. Oef!⁣ Dat is een compassie-opener, nietwaar?

Door die lens kunnen we een glimp opvangen van de veerkracht van een ouder:

hoe ze werden opgevoed, wat ze in hun DNA meedroegen van vorige generaties, wat ze hebben doorstaan, wat ze hebben overwonnen, en de emotionele/relationele hulpmiddelen die ze niet hadden kunnen ontwikkelen voordat ze de taak kregen ons op te voeden. ⁣

Klaar voor de dialectisch kijken naar ervaringen? Onthoud dialectiek = ruimte van twee concurrerende waarheden. ⁣En/en.⁣

De dialectiek is deze: je ouders hebben allebei hun best gedaan, gezien hun context EN je kreeg niet wat je nodig had toen je klein was.⁣

In de meeste situaties kun je dat zo bekijken, we hebben het dan ook over ouders die geen criminele feiten gepleegd hebben of die zouden kunnen aanleiding gegeven hebben tot gerechterlijke vervolging. Een familiesysteem kan er echter voor zorgen dat dat generaties na elkaar niet gebeurd, ondanks een voortschrijdende situatie van allerlei misbruik.

Het vasthouden van 2 waarheden wat dialectisch kijken is naar ervaringen is essentieel voor onze gezondheid.

Laten we eens kijken naar wat er gebeurt als we de een of de andere manier uitwissen:

Als je je alleen concentreert op hoe erg je ouder het had, loop je het risico je gevoelens te vullen, je behoeften teniet te doen en in je relaties te worden belazerd.⁣

Als je je alleen concentreert op hoe je niet kreeg wat je nodig had toen je klein was, loop je het risico een emotionele afsluiting van hen te creëren. Je loopt dan het risico anderen te vragen om een emotionele wond te helen die jij hebt gekregen. Die emotionele wonden dien je zelf te genezen met de groeitaken die je vindt voor zelfgenezing.

Voordat mensen boos worden in de commentaren, begrijp ik dat emotionele scheidingen tussen volwassen kinderen en hun ouders soms noodzakelijk zijn voor zelfbehoud. Het snijden van je relatie met je ouders om een nieuwe verbinding te maken is wel nodig.
⁣We zijn allemaal werken in uitvoering. In goede omstandigheden ontmoeten we onze ouders keer op keer opnieuw omdat ⁣ze blijven evolueren ⁣en onze eigen relatie met onze kindertijd verandert als we veranderen. ⁣

Een ouder die nederig met hun volwassen kind kan praten over hoe ze niet konden zijn wie het volwassen kind wilde dat ze waren?

Dat is een van de echtste en mooiste dingen ooit! Maar dat vergt dan ook een ⁣dialectisch kijken naar zijn of haar ervaringen met zijn ouders en zijn kinderen.

Het “compenseert” vroege pijn niet, maar getuige zijn is genezing. ⁣
Zo’n moeilijk concept om recht in onze gedachten te houden, maar zo waar en dit is de basis van vergeving.

Dialectisch kijken naar ervaringen = de spanning van twee concurrerende waarheden vasthouden zonder een van beide uit te sluiten.⁣ Een en/en.⁣

Nog een voorbeeld: ⁣Je kunt ZOWEL bezwijmen en duizeligheid voelen in de aanwezigheid van de genialiteit/schoonheid van de ander als vasthouden aan je eigen schoonheid en kracht.⁣ Dat kan!⁣ Je moet dus niet gaan vergelijken.

En als je je innerlijke criticus met dialectisch kijken naar ervaringen lang genoeg tot rust brengt om dat uitgebreide rijk te betreden, zul je zien dat je dapper bent.⁣

Maar ik zeg je wat. Het is niet gemakkelijk om dit dialectische kijken naar ervaringen te blijven toepassen!

Velen van ons zullen ervoor kiezen om onszelf te saboteren. Ze kiezen om de hele zaak op te blazen om te voorkomen dat we het immense ongemak ervaren van het tevoorschijn komen van onder de vertrouwde en gezellige deken die onze verhalen zijn over onze ontoereikendheid, minderwaardigheid en gebrek aan paraatheid, de schuld van de andere etc. of in bepaalde gevallen ons gevoel van superioriteit. ⁣ Dat betekent natuurlijk niet dat er omstandigheden zijn waar je echt met een psychopaat hebt te doen.

Het niet saboteren van jezelf in dit scenario is een grote prestatie. Je zou als een gek gevierd moeten worden want het is uitzonderlijk. Volharden in een ongemakkelijke situatie, zelfs een die een ‘droom die uitkomt’ is. Ja, dialectisch kijken naar ervaringen is een grote prestatie!

Het is het moeilijkste, meest confronterende, bevredigende avontuur dat ik ooit heb gehad.

Hoe lang wil je jezelf negatief behandelen?

Gratis bronnen narcisme – traumaherstel

Zelfgenezing van narcistisch misbruik: bedenkingen! Deel 2

De genegeerde pandemie: 360 miljoen christenen wereldwijd vervolgd

Kalm en alert zijn, overal en altijd

Narcisten gebruiken dezelfde nepspiegeling als sekteleiders

Ik twijfelde aan mijn vermogen om mijn traumawonden te overleven.