Veranderde gedragscognitieve processen.
In dit artikel introduceren en identificeren we de belangrijkste basisprocessen zoals aandacht, perceptie, geheugen, redeneren, denken en gedrag die veranderd lijken in verschillende psychopathologische aandoeningen. Dat betekent dat bij psychische stoornissen veranderde gedrags-cognitieve processen zijn vastgesteld.
Talrijke studies hebben bevestigd dat patiënten met psychopathologische stoornissen problemen hebben met functioneren die zich manifesteren door veranderingen in verschillende aspecten van cognitie en gedrag.
De meest bestudeerde cognitieve gedragsprocessen in psychopathologie zijn hieronder samengevat. We hebben een tabel die hetzelfde gedrag samenvat in dit artikel.
Gedragscognitieve processen zijn veranderd in psychische stoornissen, maar worden gespecificeerd door elk proces en elke stoornis.
Gedragscognitieve processen veranderen in de psychische stoornissen.
Mis onze SAMENVATTENDE TABEL niet met veranderde gedragscognitieve processen bij psychische stoornissen. Hierin specificeren we hoe elke functie is veranderd in elke stoornis.
Aandacht
De aandacht zal de eerste van de gewijzigde cognitieve gedragstherapie processen in psychische stoornissen zijn die we bestuderen. Mensen met psychopathologische aandoeningen vertonen vaak een onaangepast patroon van selectieve aandacht. Wordt ook attentioneel vooroordeel of hypervigilantie genoemd voor specifieke stimuli die congruent zijn met hun belangrijkste angsten en zorgen.
De aandachtsvertekeningen kunnen zijn:
De selectieve detectie van een gevaar in de omgeving bijvoorbeeld een fobisch object. (vreemdeling, spin enz.)
De aandacht voor fysiologische veranderingen en lichamelijke gewaarwordingen bijvoorbeeld hartkloppingen en andere symptomen van angst.
De zoektocht naar een beloning bijvoorbeeld de sociale goedkeuring door wie je verstoten bent.
Of de aandacht vermijden en de detectie van veiligheidssignalen bijvoorbeeld het zoeken naar een deur om te ontsnappen.
Sociale Fobie.
Een persoon met een sociale fobie zal bijvoorbeeld selectief aandacht schenken aan signalen van negatieve beoordelingen door anderen. Evenals interne symptomen van hun eigen angstige verschijning zoals rood worden, beven, hartkloppingen, enz.
Aan de andere kant zal een persoon met hypochondrie waarschijnlijk focussen op fysieke sleutels die indicatoren van ziekte kunnen vormen.
Het aandachtsvooroordeel op specifieke typen stimuli omvat het verwerken van de gegevens die eerdere overtuigingen bevestigen en die ook interfereren met de verwerking van gegevens die disconform zijn.
Net zo kunnen mensen met een pathologische stoornis de aandacht vermijden voor stimuli die ze als bedreigend ervaren. Ze kunnen ook herevaluatie vermijden van een situatie en veiligheidsgedrag vermijden. Dit alles zou bijdragen aan het behoud van de aandoening.
Geheugen.
De geheugenprocessen staan centraal wanneer we verwijzen naar veranderde gedragscognitieve processen bij psychische stoornissen.
Processen die de meeste aandacht hebben gekregen zijn onder andere een selectief geheugen, een overgegeneraliseerd geheugen, de aanwezigheid van opdringerige terugkerende herinneringen en codering en vermijdend herstel.
Selectief geheugen.
Mensen met verschillende psychische stoornissen onthouden selectief informatie die overeenstemt met hun belangrijkste angsten en zorgen.
Uitdrukkelijke geheugenvoorspellingen zijn gevonden in paniekstoornis en obsessief-compulsieve stoornis (OCD). Ook bij posttraumatische stressstoornis (PTSS), gegeneraliseerde angststoornis (GAS). Zelfs bij een somatoforme stoornis, eetstoornissen, depressie. Ook bij bipolaire stoornis en alcoholmisbruik.
Mensen met een depressie laten bijvoorbeeld een beter uitdrukkelijk geheugen zien voor negatieve inhoud. Bijvoorbeeld woorden met een negatieve emotionele inhoud, gezichten van verdriet, enz. dan voor de positieve gezichten.
Bovendien vertonen personen met een depressie een groter herstel van negatieve informatie in vergelijking met die van een controlegroep.
Overgegenereerd autobiografisch geheugen.
Dit geheugenproces verwijst naar de neiging om biografische informatie op een diffuse, vage en gegeneraliseerde manier te onthouden bijv. “Mijn leven is het niet waard geweest.” “Ik heb zeer negatieve ervaringen gehad”. Deze trend is vooral waargenomen bij mensen met depressie, bipolaire stoornis en eetstoornissen.
Codificatie en vermijden herstel.
Het omvat strategieën die de verwerking en terugroeping van informatie die belangrijk is voor het individu verminderen, vooral bij mensen die aan trauma werden blootgesteld.
De dissociatie is een duidelijk voorbeeld van vermijdend herstel. In het algemeen wordt dissociatie gekenmerkt door het onvermogen om belangrijke persoonlijke informatie van een traumatische of stressvolle aard te onthouden als een middel om de nadelige emotionele gevolgen van een trauma onder ogen te zien, te vermijden of te minimaliseren.
Een dergelijk onvermogen kan variëren van geheugenverlies tot bewustzijnsverlies over een traumatische situatie. Het vermijdingsherstel is voornamelijk waargenomen bij de aandoeningen door plotselinge stress, sociale fobie, specifieke fobie en somatisatiestoornis.
Terugkerende en opdringerige herinneringen.
De ongewenste en terugkerende herinneringen aan informatie die individuele belangrijk zijn is kenmerkend voor verschillende aandoeningen, waaronder depressie, paniekstoornis, sociale fobie en PTSS.
De aanwezigheid van “terugkerende en opdringerige herinneringen aan gebeurtenissen die ongemak veroorzaken en waarin beelden, gedachten of percepties zijn opgenomen” worden beschouwd als een diagnostische norm van de stoornis zelf.
Het redeneren.
Het redeneren wordt gedefinieerd als het geheel van de denkprocessen die conclusies trekken omvatten, oordelen en analyse maken, die hypotheses opmaken op een logische en samenhangende manier.
Er is een vooroordeel in redeneren bij het denken over de wereld en zichzelf die neigt naar een specifiek type conclusies op een systematische manier, het moment en de context maakt niet veel uit. De veranderde gedragscognitieve processen in psychische stoornissen worden erg belangrijk om tot obsessies te komen.
De typen disfunctionele redeneringen die de meeste aandacht hebben gekregen zijn; (a) interpretatievoorspellingen. (b) de negatieve attributiestijl en (c) de vooroordelen in de schatting van kansen.
Vooroordelen bij de interpretatie van ambigue stimuli.
Verschillende groepen patiënten hebben de neiging om negatieve of bedreigende interpretaties te geven van ambigue stimuli die belangrijk zijn voor hun angsten en zorgen.
Een persoon met een sociale fobie kan bijvoorbeeld de neiging vertonen om triviale opmerkingen als bedreigend te interpreteren. Ook kan een patiënt met een paniekstoornis hun hartkloppingen interpreteren als indicatoren voor mogelijk hartfalen.
Een vooroordeel in de interpretatie van ambigue stimuli is ook waargenomen bij paniekstoornis, sociale fobie, PTSS, hypochondrie, eetstoornissen, depressie, psychotische stoornissen en verslavingsmisbruik.
Negatieve attributiestijl.
Een pessimistische attributiestijl wordt gekenmerkt door het toekennen van negatieve gebeurtenissen aan interne, stabiele en globale oorzaken, terwijl positieve gebeurtenissen worden toegeschreven aan externe, instabiele en specifieke oorzaken.
Vooroordelen in de attributiestijl zijn voornamelijk geïdentificeerd in depressie (pessimistische attributiestijl) en in psychotische stoornissen (vooral door een externe attributiestijl).
Kansoordeel.
Bij verschillende stoornissen is het gebruikelijk om een neiging waar te nemen om de kans op negatieve gebeurtenissen te overschatten, wat op zijn beurt weer in verband kan worden gebracht met het in stand houden van de stoornis.
Patiënten met paniekaanvallen hebben bijvoorbeeld de neiging om het niveau van angst dat ze zullen ervaren en de kans op een paniekaanval wanneer ze worden blootgesteld aan bedreigende stimuli te overschatten.
Net zo is er in het pathologische spel een tendens om de kans te overschatten dat het spel winsten zal opleveren. Andere vooroordelen in verwachtingen zijn gevonden in specifieke fobieën, sociale fobieën, OCD, PTSS, GAS, eetstoornissen, depressie of psychotische stoornissen.
Het indringend denken.
De meest voorkomende gedachtenstoornissen zijn indringers of terugkerende gedachten, onderdrukking van gedachten en metacognitieve processen. Ze zijn vooral belangrijk als veranderde gedragsgerichte cognitieve processen bij psychische stoornissen zoals schizofrenie.
Intrusies vormen discrete, spontane, ongewenste en ongecontroleerde gedachten, beelden of impulsen.
Een terugkerende zelfkritische negatieve gedachte, zoals “Ik ben nutteloos” of een mentaal beeld dat je ertoe aanzet om je handen steeds opnieuw te wassen, zijn voorbeelden van indringers.
Intrusies zijn algemeen en frequent in niet-klinische populaties. Wat hen echter onderscheidt van het pathologische, is dat de laatstgenoemden ervaren worden met een grotere intensiteit, meer ongemak veroorzaken en minder beheersbaar zijn.
Intrusieve gedachten komen voor bij veel psychopathologische stoornissen.
Mensen met gegeneraliseerde angststoornissen hebben intrusieve gedachten over wat er in de toekomst mis kan gaan. Net zo is de aanwezigheid vaak van indringers, beelden en impulsen gerelateerd aan de herinnering aan de traumatische gebeurtenis.
Mensen met ocs (compulsief) ervaren vaak obsessieve intrusies die als onaanvaardbaar en weerzinwekkend worden ervaren, zoals de mogelijkheid om besmet te worden door ziektekiemen.
Als gevolg van intrusies ontstaat vaak een gedachtegang die wordt gekenmerkt door een cognitieve uitwerking van de oorzaken en mogelijke gevolgen van gebeurtenissen.
De “zorgen” zijn een reeks negatieve gedachten over de toekomst (wat zou er gebeuren als mijn kind een ongeluk zou krijgen?). Het herkauwen, ondertussen, richt zich op de analyse van de oorzaken van negatieve gebeurtenissen. Waarom is dit met me gebeurd? Waarom ik? Wat heb ik gedaan om dat te verdienen?
De onderdrukking van het denken is de doelbewuste poging om concrete gedachten uit het bewustzijn te voorkomen of te verwijderen.
Verschillende studies hebben aangetoond dat pogingen om het denken te onderdrukken vaak een paradoxaal effect hebben, waardoor de frequentie ervan toeneemt. Dit fenomeen is voornamelijk gevonden bij angststoornissen en depressie. In het specifieke geval van OCS is bijvoorbeeld vastgesteld dat ongeveer 75% van de patiënten herhaalde pogingen rapporteert om hun obsessies te onderdrukken.
De metacognitieve processen zijn de beoordeling van het denken zelf, met inbegrip van opvattingen over de werking ervan.
Metacognitie betekent met andere woorden denken aan iemands denken. Patiënten met een stoornis zijn bijvoorbeeld geneigd te geloven dat ongerustheid een nuttige strategie is om mogelijke problemen op te lossen. Ze denken dat door ongerustheid te produceren dat ervoor zal zorgen dat negatieve gebeurtenissen minder vaak zullen voorkomen.
Ook kunnen patiënten met OCS denken dat het hebben van een bepaalde gedachte het waarschijnlijker maakt dat ze zal gebeuren. Bijvoorbeeld, omdat ze denken dat het verliezen van controle waarschijnlijker zal zijn, wat ‘gedachte-actie fusie’ wordt genoemd.
Gedrag.
Gedrag als een proces dat betrokken is bij de ontwikkeling en het onderhoud van psychopathologie heeft veel aandacht gekregen, zowel op theoretisch als toegepast niveau. Het is ongetwijfeld een van de veranderde gedragscognitieve processen bij ernstige psychische stoornissen. In het bijzonder lijken het vermijden, ontsnappen en veiligheidsgedrag zeer belangrijke factoren te zijn bij de ontwikkeling van verschillende aandoeningen.
In het vermijdings- en vluchtgedrag:
Het antwoord voorkomen (vermijding) of onderbreken (ontsnappen) van een gesprek heeft als doel aversieve gevolgen voor het individu te vermijden. Daardoor echter wordt de kans groter dat de vermijding / ontsnappingsreactie bij volgende gelegenheden zal worden herhaald (negatieve versterking).
Bijvoorbeeld, in agorafobie zijn permanent vermijdingsgedrag van meerdere situaties typisch. Hoe alleen binnen of buiten het huis te blijven, te mixen met mensen, te reizen met de auto, bus of vliegtuig.
Bij sociale fobieën is vermijding normaal of de poging om te ontsnappen uit sociale situaties.
Bijvoorbeeld naar een feestje gaan, eten met mensen, praten met vreemden, etc. of in het openbaar spreken.
In de compulsieve stoornis worden gedragingen uitgevoerd.
Bijv. handen wassen, voorwerpen ordenen, controleren of mentale handelingen Bijv. Bidden, tellen of woorden herhalen in stilte van een repetitieve aard die vaak tot doel hebben ‘iets’ te vermijden of het verminderen van ongemak en angst tot doel hebben.
Het frequent vermijden van activiteiten, plaatsen of mensen die de traumatische gebeurtenis doen herinneren komt in het algemeen voor.
In deze gevallen blijven vermijdings- en ontsnappingsgedrag bestaan, omdat ze de angst te verminderen. Dat veronderstelt een negatieve versterking van hetzelfde.
Veiligheidsgedrag.
Dat wordt gedefinieerd als het afgedekte of verborgen vermijden van gevreesde resultaten die wordt uitgevoerd binnen een specifieke situatie.
Bij iemand met een sociale fobie is het niet kijken in de ogen van andere mensen een goed voorbeeld van veiligheidsgedrag.
Ook het niet eten of drinken in sociale context is daar een voorbeeld van.
Bij een paniekstoornis kan het op zak hebben van een medicijn veiligheidsgedrag zijn.
Bij een specifieke fobie zoals bijvoorbeeld voor spinnen kan men vermijden om ergens binnen te gaan.
Voorbeelden van veiligheidsgedrag zijn onder meer bij de deur blijven of ervoor zorgen dat u met iemand anders gaat of altijd bij iemand anders bent.
Conclusie.
In de voorgaande paragrafen hebben we de term proces gebruikt om naar een aspect van cognitie te verwijzen.
Bijvoorbeeld aandacht, geheugen, denken, redeneren zijn allen aspecten van cognitie. Of, je hebt over het gedrag zoals vermijden, ontsnappen en veiligheidsgedrag dat zou kunnen bijdragen aan het behoud van verschillende aandoeningen gelezen.
In deze zin heb je gezien in hoeverre verschillende cognitieve gedragsprocessen veranderen in verschillende psychologische stoornissen.
In het algemeen kan worden opgemerkt dat er belangrijke overeenkomsten en een aanzienlijke overlapping is tussen de mechanismen die zeer uiteenlopende aandoeningen zouden kunnen handhaven. Bij velen is grote verwarring wat de specificaties voor de verschillende stoornissen zijn.
Deze benadering kan de categorische benadering van gebruik bij psychopathologie verbeteren.
Het toestaan om op klinisch niveau de belangrijke processen te identificeren die het probleemgedrag handhaven is een belangrijke taak voor de therapeut of psycholoog.
Voor een leek vergt het nogal studiewerk om je weg er in terug te vinden. Het is precies ook daarom dat je niet aan zelfdiagnose of aan diagnose kunt doen als je niet de nodige professionele wettige vaardigheden hebt.
Door het feit dat je bijvoorbeeld enkele jaren bij een ‘narcist’ hebt geleefd kan je immers zelf een emotionele stoornis hebben ontwikkeld, of je had die al wat één van de redenen was waarom je door die partner werd aangetrokken.
Nu is het best mogelijk dat uw partner een andere stoornis heeft dan een puur narcist, maar je kunt die redenering niet volgen door de veranderende gedragscognitieve processen.
Alleen een gekwalificeerde psycholoog kan dergelijke diagnose stellen en dit zou het bijvoorbeeld mogelijk maken om een specifieke interventie op hen uit te voeren.
Heb je vragen of suggesties laat ze me weten. We antwoorden graag.
PS Mis onze SAMENVATTENDE TABEL niet met veranderde Gedragscognitieve processen bij psychische stoornissen. Hierin specificeren we hoe elke functie is veranderd in elke stoornis.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren