Scheve persoonlijke ontwikkelingsrelatie neigt tot lijden!

BELANGRIJKSTE PUNTEN

In ‘persoonlijke ontwikkelingsrelatie’ is de ene partner een onofficiële therapeut voor de andere. Daardoor komt er minder en minder een gezonde intimiteit.

In relaties waar pathologisch narcisme en overmatige afhankelijkheid samenkomen, kunnen persoonlijke ontwikkelingsrelaties misbruik opleveren.

Het aanpakken van onvervulde ontwikkelingsbehoeften in een geschikte omgeving maakt iemand vrij om wederzijds voordelige, evenwichtige relaties op te bouwen.

Mensen zoeken om vele redenen hechte relaties:

“Een reden voor een hechte relatie kan de behoefte om bemind te worden zijn” zegt psychiater dr. Brenner. Ook het verlangen naar een gezin, het verlangen naar een levenspartner om oud mee te worden is dikwijls een motivatie.

Maar ook om een wederzijdse opbouw, voor plezier en genot, voor pragmatische doeleinden, voor financiële voordelen kan een reden zijn om een relatie te beginnen. We zijn ons helemaal niet bewust van de redenen, of ze kunnen op de rand van het bewustzijn zweven.

Een dwangbuis gebouwd voor twee

Psychiater dr Brenner en zijn team hebben uitgebreid geschreven over ‘irrelatie’. Dit is een patroon van een relatie waarin de niet-erkende angst voor intimiteit koppels ertoe aanzet zich te gedragen alsof ze allebei hun best deden/doen om de relatie te laten slagen. Die inspanning zelf is een afleiding voor het verbergen van het feit dat ze eigenlijk nabijheid vermijden. 

Disfunctionele relaties zijn vaak geworteld in ongezonde afhankelijkheidsbehoeften en onderontwikkeld zelfbewustzijn.

 “We kiezen vaak partners die niet aan die behoeften kunnen voldoen” zegt dr Brenner. Zelfs met degenen die dat zouden kunnen, kunnen onopgeloste persoonlijke problemen grote schade aanrichten. Als we niet klaar zijn om het vereiste werk te doen, zelfs met een goede match, zwemmen we tegen verborgen stromingen in.

Identificatie van “persoonlijke ontwikkelingsrelaties”

Langs parallelle lijnen is er een patroon dat psychiater Brenner heeft waargenomen in de loop van vele jaren van klinisch werk en studie van psychologie en relaties. Dr Brenner beschouwt dit patroon als een ‘persoonlijke ontwikkelingsrelatie’. 

De belangrijkste drijfveer van de relatie is het vervullen van onvervulde ontwikkelingsbehoeften. Meestal zal één partner meer die behoefte hebben dan de andere partner.

Zelden maken we romantische keuzes waarvan we ons volledig bewust zijn waarvoor we ze psychologisch voor willen hebben. Bijvoorbeeld kunnen we daten met iemand die schijnbaar volwassener en emotioneler is. Dit is dan dikwijls in de hoop dat het ons op de een of andere manier zal doen groeien of verheffen. 

De meest in het oog springende persoonlijke ontwikkelingsrelaties die psychiater Brenner heeft gezien, zijn toevallig, maar voelen aan als het lot, gebaseerd op krachtige chemie die wordt gevoed door onopgeloste problemen in de ontwikkeling en niet echte compatibiliteit.

Verlangen en begeerd worden, verblindt ons voor onze eigen motieven en die van anderen. Simpele toevalligheden, zoals het delen van een favoriet boek of liedje of een soortgelijke levenservaring, creëren een luchtspiegeling van het lot. In ieder geval voor een korte tijd …

De weg naar goede bedoelingen is geplaveid met een hel

In persoonlijke ontwikkelingsrelaties is er vanaf het begin een element van schijnbaar altruïsme om de ander te helpen de beste versie van zichzelf te zijn. In eerste instantie kan dit welkom zijn, zelfs oneindig aantrekkelijk. 

Het is een feit dat vooral als onze primaire zorgverleners, gewoonlijk onze ouders, niet de taak op zich hebben genomen om ons te helpen ons tot ons beste zelf te ontwikkelen, zullen we relaties met volwassenen slecht voorbereid benaderen.

Deze leegte, waarvan de betekenis het bewustzijn ontwijkt, creëert een donkere aantrekkingskracht. 

Dit is de leegte die wordt gevormd wanneer primaire zorgverleners het kind niet als het centrum van de wereld kunnen beschouwen. De ontwikkeling van een kind vereist dit namelijk. Daardoor kan de groei van gezond narcisme en een stabiel, goed geïntegreerd zelfgevoel wordt belemmerd.

De dood van romantiek

Uiteindelijk ondermijnt de persoonlijke ontwikkelingsdynamiek de intimiteit. De reden is omdat de eenzijdige lus van helpen en geholpen worden de kansen op echte verbinding overstijgt. Als de een zichzelf gaat zien als meer geëvolueerd en de ander als een opknapproject, betekent dat de dood van romantiek.

Maar niet als er een gelijkmatig geven en nemen is, met wederzijdse groei, verandert de relatie van een intieme relatie in een onofficiële coachingrelatie. Wat aanvankelijk een oase was, wordt een gevangenis.

Wanneer aandringen dwang wordt

Persoonlijke ontwikkelingsrelaties kunnen subtiel zijn. Dit kan leiden tot een lauw einde, maar vaak met een groot liefdesverdriet. Ze kunnen ook destructief zijn en eindigen met een beledigende, op controle gerichte dynamiek en een vreselijke ramp. Dit is vooral het geval wanneer er een onderliggend ontwikkelingstrauma is dat zich afspeelt rond paren van pathologische afhankelijkheid en toxisch narcisme.

“Ik probeer je gewoon te helpen!” wordt een nauwelijks verhulde cyclus van dwang. Daarbij zal de niet-acceptatie van de ene persoon van zijn eigen tekortkomingen resoneren met de bewuste twijfel aan zichzelf van de ander. 

Het verlicht de noodzaak om met hun eigen persoonlijke problemen om te gaan. Immers anders zal elk de naar verluidt geliefde aartsvijand van de ander worden. Elke fout wordt in de schijnwerpers gezet en normale zwakheden worden uitvergroot. Daardoor overschaduwt men al de vele positieve punten van de relatie.

De ene partner voelt zich gerechtigd om de ander verantwoordelijk te houden. Dit is dan ook het geval zelfs als ze geen hulp meer willen, zelfs als ze hen duidelijk pijn doen. De dader beweert het slachtoffer te zijn. Het slachtoffer daarentegen flitst heen en weer tussen het accepteren en afwijzen van hun door gasverlichte realiteit.

Gezonde eindes voor persoonlijke ontwikkelingsrelaties

Uiteindelijk is de grootste groeistap, ironisch genoeg, het beëindigen van de relatie. Die laatste stap van zelfbevestiging kan soms diep leren zijn, maar soms wordt de cyclus gewoon opnieuw ingesteld.

Met de prototypische ouder-kindrelatie is het einde analoog aan opgroeien en het huis verlaten. Als de ouder-kindrelatie goed genoeg is geweest, is het huis verlaten een ervaring van vreugde, verlies, acceptatie en een gezonde overgang.

Het perfecte sprookjesachtige einde is natuurlijk zeldzaam. Soms worden het niet lanceren en het legen van nestsyndromen onopgeloste bogen in onvervulde ontwikkelingsbehoeften van volwassenen en irrelaties. 

In ernstige gevallen kunnen volwassen kinderen ontdekken dat de enige manier om aan een destructieve ouder te ontsnappen, een romantische relatie is, maar het uitstel is bijna altijd tijdelijk omdat men de partnerkeuze bepaalt door een onderliggende psychologische vervorming.

Het therapeutische ideaal

Formele therapeutische relaties zijn ontworpen om zich te concentreren op de persoonlijke ontwikkeling van één persoon, zonder dubbele concurrerende rollen. Hoewel ze niet altijd verlopen zoals gepland, is hier het idee om een ​​relatie aan te gaan met de bedoeling samen te werken om één persoon te helpen. 

Men voldoet aan de behoeften van de therapeut door middel van gezonde professionele inspanningen en niet door onopgeloste persoonlijke problemen. Er zijn goede redenen waarom een ​​goede therapie gebaseerd is op duidelijke en rationele grenzen.

Het geïdealiseerde einde van therapeutische relaties is gepland met elementen van spontaniteit. Het vergemakkelijken van de laatste fasen van persoonlijke groei bij het doorwerken van de scheiding. Dit gaat gepaard met complexe gevoelens en betekenissen, acceptatie van een transitie om problemen rond verlies en verandering op te lossen. 

Dit therapeutische type einde legt de laatste hand aan het vermogen tot gezonde relaties met anderen waaraan in eerdere fasen van therapeutisch werk is gewerkt.

Persoonlijke ontwikkelingsrelaties zijn een voorbeeld van gezonde strevingen die in de verkeerde setting spelen of overdrijven in de juiste. 

Relaties zijn idealiter een gezonde, evenwichtige groei-ervaring voor beide partners. Hoewel het helpen van de ander een sleutelelement is in relaties, is het in romantische relaties evenwichtig. De rol van helper overschaduwt de rol van partner niet.

Het belangrijkste aan het begin van relaties is om te vertragen en directer aandacht te besteden aan de eigen ontwikkelingsbehoeften. In staat zijn om direct voor jezelf te zorgen en tegelijkertijd in goede mate hulp aan anderen te geven en te ontvangen. Dit is op zichzelf een belangrijke ontwikkelingsprestaties die de weg vrijmaakt voor bloei.

Volg de narcistische leider: narcisten neigen naar autoritair rechts.

Het conflict begint met verbaal geweld door een narcist(e). Dl 2

Hoe een einde maken aan een relatie met een narcist(e)? Dl 1

Hoe omgaan met een gematigde narcist om hem te beïnvloeden?

Het was een illusie dat begin met de narcist.