Woensdagmiddag 12 uur. We hebben hem gevoerd naar de voorziening De Loods in Loker, zijn gerief afgegeven, vergadert met hem erbij en zijn mama erbij. We hebben hem zien overgeven. Alles eruit, recht op de vloer. Pleegzorg was er niet bij. Maar dat was wel het gevolg van hun advies. Ons pleegkind L. is dan 19 maanden!
We hebben hem zien reikhalzend vragen om hem te dragen.
Het was 12 uur dat “the lockdown” werd ingezet en we weer thuis waren.
Het was een griezelig mooie lentedag.
Het is nu 3 dagen geleden.
Het gemis en de bezorgdheid om L. is groot.
Pleegzorg misstanden
We horen hem nu we stil in quarantaine zijn wenen, smeken zelfs en zijn handjes uitsteken met zoveel vragen naar ons die we niet kunnen beantwoorden in zijn taaltje.
Bovendien hebben een paar foto’s gekregen, een videochat gedaan, maar dat was pijnlijk.
We leven nu wat geïsoleerd, buiten de video-call’s van VDAB, onze witte doeken actie om 8 uur ‘s avonds, waar we de buren zien, en een paar telefoontjes naar nauwe vrienden. En een afgifte van zelfgemaakte mondmaskers van een goede vriend.
We zijn geïsoleerd van de meerderheid, we moeten nog niet gaan winkelen. Dat is allemaal goed om te genezen van oorontsteking, griep en verkoudheden, maar vooral van de tol die de afgelopen 3 maanden op ons systeem gegeven heeft. Het leven in onzekerheid, maar vooral de onrechtvaardige beslissing die er zat aan te komen. Een quarantaine dus op het juiste moment. Maar niet voor L.
Het is in tegenstrijd met je natuurlijk gevoel om kinderen te beschermen.
De band die je hebt gelegd, verdiept en tot ontwikkeling gebracht werd abrupt afgesneden, door het advies van pleegzorg die met L. niets meer te maken wilde hebben. Geen enkele moeite deed om zijn situatie te begrijpen, zijn welzijn te zien, hielden ze vast aan hun regeltjes, zonder hem onder ogen te komen.
We hebben het zo verstandig mogelijk “gespeeld”, met onze contacten, op gesprek met de jeugdconsulente, in onze berichten aan L. zijn moeder. Wellicht hebben we het soms te hard gespeeld, en soms te zacht.
Het was vermoeiend, omdat je steeds hetzelfde plaatje hoorde. Je wist dat het, maar voor korte duur was. Bovendien weet je, je bent te oud. Je weet wat het rapport was in verband met een tweede plaatsing van 5 jaar geleden.
Daar is L. zijn ontwikkeling niet meegediend, en je hoopt dat een organisatie die het monopolie heeft zich toch het belang van het kind centraal zal stellen. Ik heb weerstand geboden, door de misverstanden te herhalen, maar pleegzorg ontkent.
De brief van het paleis gaf ons even een triomferend gevoel. We worden eindelijk gehoord door een instantie, want je had verwacht dat een rechtbank onafhankelijk kan oordelen, maar nee, een oordeel vellen over beslissingen van pleegzorg was er niet bij.
Je had gedacht dat Bijzondere jeugdzorg zich niet zou terugtrekken nadat ze ons hadden gevraagd om de zorg voor L. op te nemen, en we ja zegden.
Ik heb het dan hier ook niet over de persoonlijke interpretatie door pleegzorg, maar over het beleid van pleegzorg.
Met zoveel geloof, hoop en liefde waarmee we “L.” hebben gedragen dachten we dat het niet anders kan dan een positieve uitkomst volgen. ‘s Nachts hebben we uren wakker gebleven om na te denken, om te bidden, om alle opties te overlopen, om brieven te herschrijven.
Ook zijn we tot de conclusie gekomen dat we veel te weinig weten over pleegzorg doordat het een organisatie is die gesloten is, door de zelfcensuur van de pleegzorgers.
Niemand van de pleegzorgouders willen namelijk repercussies tegenover hun pleegkind als ze kritiek uiten.
En dreigen dat hebben ze wel gedaan. Omdat je onze expertise niet aanvaardt gaan we het dossier van Helena niet meer behandelen. Of we mogen de plaatsing van Helena niet in gevaar brengen.
Illusies zijn er ook gebroken over personen en over structuren. Een voorziening kan zwart-op-wit zeggen dat die plaatsing van L. tegen alle logica in gaat, toch wordt er niets meegedaan. Dit gaat in tegen de verklaring van de rechten van het kind, maar in België wordt deze op verschillende punten met de voeten getreden.
Ja, je kunt in zekere mate generaliseren of extrapoleren, hoe ongewoon ook, dit mechanisme dat we aanklagen ligt aan de basis van de integriteit van L. te mishandelen. Zijn leefwereld van slechts 19 maanden oud zoals die was, daar wordt geen rekening mee gehouden.
Ja, het doet pijn in het hart, en hoewel ik goed ben in rationaliseren, ontkennen kun je niet, want je ziet zijn speelgoed, zijn looppark, zijn eetgerief, zijn kleding, ja, ik heb gisteren nog zijn laatste strijk gedaan.
Het is niet echt mogelijk om het normale werk te doen dat ik steeds deed.
Ik besteed zelfs wat meer tijd aan de voorbereiding en het klaarmaken van het eten, omdat ik precies ook door dit verlies een hechtere band voel met ons gezinnetje.
We zijn ook niet echt gestopt met kaarsen branden, te bidden en te luisteren naar de inspirerende muziek. Er is geen ontgoocheling dat het ons niet gelukt is. We hebben echt alles gedaan wat verstandig en mogelijk was. Meer dan je best doen kun je niet, moet je zelfs niet, of het heeft een omgekeerd effect.
Maar het doet wel pijn, ja, dat is niet de hemel op aarde hier. Er is nog zoveel te doen, maar ik kan niet anders, omdat mijn gevoel zegt dat we hem nu wel missen en hij ons, wat we niet willen en dat is wel een verlies voor hem in de eerste plaats.
Maar in het algemeen is het geen verlies, omdat we ook hebben geleerd hoe het nu komt dat er zoveel kinderen in instellingen terecht komen, en meestal levenslang.
En met die realiteit kunnen we verder werken.
Er wordt niet gezocht naar pleeggezinnen, en diegene die zich aanbieden zijn volgens pleegzorg niet goed genoeg, en de jeugdrechtbank en jeugdzorg rechtvaardigen dit. Dit inzicht is geen verlies, het is de realiteit.
Maar de hoop hebben we niet verloren. We zijn niet overwonnen. Onze liefde voor L. blijft heel. De liefde heeft ons niet verlaten. Alle herinneringen zijn immers mooi. Het lijkt gewoon een opgelegde ontvoering.
Ontgoocheling, angst, woede, ontkenning en dan opnieuw de spiraal van “rouwen”.
Wanneer komt die er aan? Leef ik in een soort dissociatie? Alsof dit niet echt realiteit is?
Er is geen twijfel dat God, Jezus dit niet gewild heeft, en ons zegt: geef niet op, zoek om het Levy lichter te maken, om zijn pijn weg te nemen, zend goede vibes.
Ik heb niet opgegeven, jij kunt dat ook als je Mijn voorbeeld volgt. Het lijdt geen twijfel dat onze God op aarde wil dat het wordt zoals het in de hemel is. God lijdt mee. De kleine L. voelt zich gelijk aan de verlaten Jezus. Pijn overweldigd hem, geen besef van tijd, geen besef van plaats, geen woorden om het duidelijk te maken, en geheel de veilige context voorbij, plots.
De macht van pleegzorg
Ik hoor het niet in mijn hart dat ik dit moet accepteren. Nee, de uitsluiting van kinderen zullen we niet accepteren. De macht van pleegzorg die niet gefocust is op het belang van het kind, maar op vastgeroeste gedragingen en ideeën toen men in de liefdadigheid werkte, daar gaat een einde aan komen.
Een organisatie zonder regelmatige audit, zonder onafhankelijke controle…. en zonder respect voor de klokkenluider… maar wel vol van manipulaties.
Ik heb van God niet gehoord dat ik niet aan de alarmbel mag trekken, dat er de beste oplossing in bestaat dat de ouders van L. hun uiterste best doen om opnieuw een gezin te stichten en dat ze de veiligheid kunnen garanderen.
Daar zit de oplossing waar pleegzorg nog geen enkel moment in dit dossier zijn energie in gestoken heeft.
Maar wij wel, en dan maar denken dat banden met de ouders zo belangrijk zijn.
Telkens probeer ik de pijn te verwerken, omdat het moet voor onze andere kinderen. Ik moet klaarstaan om het gemis te kunnen positioneren dat Helena en Febe zeker ook voelen.
Ik ga moeten kunnen luisteren, en niet verzwelgen in mijn eigen. Wanneer onze kinderen wenen ga ik hun gemis als echte liefde beschouwen. Ik kan een goede vader zijn, wat “men” er ook van denkt, maar de betere Vader is er ook.
Niet dat ik het gevoel heb dat Hij mij corrigeert. Meer het gevoel dat Hij met ons meegaat in deze vallei. Hij dwingt ons ook niet om snel dit af te handelen en tot een nieuw hoofdstuk over te gaan. Ik denk niet dat Jezus bang is dat we “dwaze” kuren zullen uithalen, of onze pijn gaan verdoven met oude of nieuwe verslavingen. En waarom zou het label dat we krijgen ons tot schaamte dwingen?
Het heeft zijn voordeel als je zo over Jezus denkt, dat Hij vooral aan de kant staat van de kwetsbaarste in deze.
Hij luistert geduldig, vriendelijk, en is niet bang voor de waarheid. En als je met Hem bent, doe je dat ook.
Ik weet het, ik was naïef te denken dat pleegzorg vol zit met enthousiastelingen die het beste voorhebben (vroeger misschien wel) en waar beleid en gedragingen afgestemd zijn op de belangen van het kind. Uitgezonderd hier en daar een speltherapeute.
Zoiets als de bewondering dat je krijgt na een K3 show. Ik heb me vergist in hen, want ik had het nooit onderzocht, me bevraagd. Ik kan geloven dat er een andere manier is als ik hopeloos of angstig zou worden, een andere strategie om samen te werken met pleegzorg kan ik wellicht gaan vinden.
Hoe zou Jezus omgaan in deze? Jezus is niet diegene die met schrik zou vervuld zijn, maar zou alle gegevens grondig onderzoeken. We kunnen blijven geloven in de weg van Jezus, dat die een uitkomst zal bieden. En als daar zijn band met de Vader volledig in verweven is, zal dat ook hier zo zijn.
Nooit komen we nog tot het normale van vroeger, we zijn het verplicht aan L.
Aan zijn ouders, en de vele kleine kinderen die in instellingen verblijven. We zijn het verplicht aan de Verklaring van de Rechten van het Kind. We zijn het verplicht aan het Vlaams Decreet, die stelt dat er prioritair dient gezocht naar een plaatsvervangend gezin. Wie is daar mee bezig nu?
Zijn inspiratie zal ons verder leiden, en zal alles nieuw maken, vroeg of laat. Ik weet nog niet hoe. Hij zal het doen, zijn geest zal het doen en wij zullen genoodzaakt zijn, geen andere keuze hebben dan De Geest te volgen.
Waarmee we ook geconfronteerd worden nu en in de toekomst, Hij blijft koning, Hij staat aan de kant van hoop, rechtvaardigheid en kwetsbaarheid.
Hij overwon voor ons als eerste de dood.
We gaan op weg naar Pasen, maar niet zonder L. Hij doet de pijn verlichten van ons, van L.
We kunnen bij hem schuilen. Hij zal ons opnieuw doen vliegen. Hij maakt ons zacht, ons sterk en zonder angst. Dat we het mogen ontvangen en doorgeven. Zijn nabijheid die levengevend is in alle omstandigheden.
Gebruik de commentaren om elkaar te steunen!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren