Het is niet moeilijk om misleid te worden als we het druk hebben, afgeleid zijn en niet naar het echte bewijs kijken of ons gevoel vertrouwen en het opvolgen. Zo maakte ik dat mee met mijn familie, mijn ex-man en pleegzorg.
De waarheid is dit: het is veel moeilijker om toe te geven dat je bent bedrogen dan om daadwerkelijk bedrogen te worden.
Toen ik trouwde met iemand die later bleek een pathologische leugenaar te zijn, wreed beledigend en die absoluut niet van me hield of om me gaf, wilde ik het niet geloven.
Later stuurde hij me berichten vanuit “nightbars” dat hij aan het neuken was. Hij was alleen maar getrouwd om kinderen te hebben (zijn woorden). Ook deed hij eens een poging om me van de baan te rijden. Hij zei openlijk in het bijzijn van mijn advocaat dat hij er alles aan zou doen om mijn kinderen van me af te pakken. Hij dreigde een ongeluk te veroorzaken met één van mijn dochters in de wagen.
Maar na toegeven van zijn praktijken bleef ik er nog 5 jaar bij.
Waarom deed ik dit, in plaats van de waarheid onder ogen te zien en onmiddellijk actie ondernemen?
Ik deed het deels voor mijn kinderen, want ze waren nog zo klein, eentje pas geboren. Ik was financieel compleet uitgezogen. Mijn huis was een bouwwerf waar ik niet in kon wonen. Mijn haar viel uit! Ik werd verkracht en had geen enkele steun aan mijn familie. Mijn moeder, broers en zus verzwegen zelfs de feiten voor mijn vader. Ik was compleet geïsoleerd.
De waarheid was ook te schokkend voor mij om te accepteren en om steun te zoeken bij vroegere vrienden die me wel zouden helpen.
Misbruik menselijke natuur in narcistische organisaties en families!
Als je omgaat met narcisten of met narcistische organisaties wordt je goedheid altijd tegen je gebruikt. Je verleden wordt tegen je gebruikt. Je emotionele hechting met je pleegkind wordt tegen je gebruikt. Het niet doorzichtig beleid en dus je onwetendheid wordt tegen je gebruikt. Je empathisch gevoel dat je niet wil dat je pleegkind pijn heeft gebruikt pleegzorg tegen je.
Dat er geen regelmatige onafhankelijke doorlichting van pleegzorg is en weinig interesse vanuit de journalistiek, zodat de negatieve aspecten alleen maar in online forums te horen zijn maakt het gemakkelijk om pottenkijkers buiten te houden. Toch zijn er wereldwijd misbruiken in de pleegzorg en daar is Vlaanderen geen uitzondering op!
Geen inzicht betekent dat het leven dat ik “lijdde” een leugen is.
Het betekende in plaats van vooruit te gaan naar geluk, veiligheid, waarheid, liefde en zorg (alle dingen die ik zo graag wilde) dat ik in plaats daarvan op weg was naar trauma, gevaar, verlies en persoonlijke vernietiging.
Het betekende dat mijn SLECHTST mogelijke angsten ECHT waren.
Ik zie hetzelfde bij zoveel andere mensen die door psychopaten en toxische personen worden misbruikt.
En, net als mijn vorige zelf, zie ik hoe we onze identiteit kunnen wikkelen rond andere mensen en hun autoriteit en vooral bang zijn. Het is al eens opgemerkt in een rapport over pleegzorg dat begeleiding een onafhankelijke organisatie zou moeten zijn omdat pleegouders schrik hebben raad te vragen voor problemen met hun pleegkind omdat ze een negatieve beoordeling vrezen. Evenals bij het uiten van kritiek op een pleegzorgmedewerker vrezen ze reactie voor hun pleegkind.
De jeugdrechtbank werkt zo goed! En pleegzorg is zo gaaf!
We willen hun leugens geloven. Althans, willen we niet dat hun waarheid aan bod komt en blijven we zwijgen. We willen dat ze voor ons zorgen en ons beschermen. Het geeft ons een veiliger gevoel dan wanneer ze dat niet doen.
Het gebrek aan personeel, het gebrek aan middelen voor opleiding, jeugdpsychologen subsidies, het personeelsverloop, de grote hoeveelheid dossiers, de onnodige uitgaven, het gebrek aan pleeggezinnen en bedden in voorzieningen, de lamentabele werking van pleegzorg (constante verandering van locaties, verantwoordelijken, het gebrek aan Europese richtlijnen en onderzoek, het gebrek aan auditing, en gebrek aan gegevens enz.)
Toch zijn we niet veilig, maar niet als we de waarheid volledig onder ogen zien en de verantwoordelijkheid voor onszelf nemen.
We moeten de controle nemen over de informatie, beslissingen en richtingen voor ons eigen leven.
Dit is eng. Het kan angstaanjagend zijn. Het betekent dat we niet het “innerlijke kind” kunnen zijn in de hoop dat een “uiterlijke volwassene” voor ons zorgt. Bovendien betekent het dat we niet gewoon afgeleid, druk, ongeïnteresseerd, ongeïnformeerd en niet meer kunnen deelnemen aan de vitale aspecten van ons leven.
We moeten volwassen worden in onze omgang met pleegzorg. SNEL en actie ondernemen zonder vrees.
Het betekent ook dat we nederig moeten zijn. Toe kunnen geven dat we het mis hadden. Nederig worden. Toelaten dat andere mensen over ons slecht zullen oordelen. Wees kwetsbaar. Zeg zelfs tegen andere mensen: “Je probeerde me te waarschuwen en ik luisterde niet. Het spijt me, je had gelijk.”
Het is enorm moeilijk voor ons om dat te doen!
Nieuwsgierig, open en flexibel zijn!
Een open geest hebben is net zo levensreddend als het hebben van een open parachute. Het voorkomt dat je naar je eigen ondergang tuimelt.
Toen we werden voorgesteld om een tweede pleegkindje op te nemen dat in groot gevaar was via het OCJ waren we heel blij.
Ik dacht echt dat we de moeder konden begeleiden om haar slachtofferschap te overwinnen.
Voor OCJ was het alleen maar een kwestie van een telefoontje om pleegzorg daarvan te overtuigen. Daarmee waren ze van het moeilijke dossier af. Daarna hebben we niets meer van hen gehoord.
Maar wat blijkt dat er regelmatig een machtsstrijd is vanuit pleegzorg om in te gaan tegen beslissingen van OCJ.
Pleegzorg doet pogingen om een succesverhaal te schrijven met valse feiten over ons pleegkindje. Op die manier krijgt de moeder geen kans om haar leven terug op het spoor te krijgen, hoewel zij het slachtoffer is van partnergeweld en misbruik.
Ook zijn er pleegouders die van pleegkinderen en hun dakloze moeder een business maken waar pleegzorg niet tegen in gaat. Ze kunnen er appartementen aan verhuren, want een pleegkind komt op zijn 18 jaar op straat te staan.
Pleegzorg de expert en jij moet zwijgen!
Feit was dat pleegzorg niet akkoord was dat we een baby van 19 maanden zouden verder opvoeden. Ze adviseerden de rechtbank om het bij zijn broers in een instelling te stoppen. Een jaar later zijn alle broers al uit elkaar. En krijgt de moeder die nu een stabiel leven leidt geen kans, al was het maar om haar meest kwetsbare kind te mogen opvoeden.
Trouwens we mochten van één van de verantwoordelijken horen dat het gehele dossier na het weekeind al bij haar vergeten zou zijn.
Kortom, ze was de expert en we moesten luisteren.
We hadden maar al te zeer gedacht dat pleegzorg een sociale organisatie was en niet zoiets kafkaiaans. Ik had geloofd dat deze persoon het goed met ons voor had en dat de vooruitgang dat ons eerste pleegkind had gemaakt niet onopgemerkt was. We hadden ten slotte 7 jaar ervaring bij. Wat van tel was voor dat mens was blijkbaar haar carrière!
In plaats van ons goed te laten informeren geloofden we dat we genoeg argumenten hadden om te kunnen contact houden met dat 2de pleegkind, maar ik werd zelfs de mond gesnoerd in de rechtbank.
Waar ik de fout in ging was duidelijk.
Natuurlijk ik niet alleen, ook mijn man, en allen die zich neerleggen bij de situatie. Ook onze advocaat was niet op de hoogte van die wantoestanden. Elk kind dat juridisch geplaatst wordt heeft ook een advocaat die zijn belangen hoeft te verdedigen. Vergeet het! Daar hebben we nog niets van gemerkt!
Ik weigerde vroeger mijn geest te openen en te overwegen nieuwe opkomende “negatieve” informatie te onderzoeken die in strijd was met de informatie die ik oorspronkelijk had aangenomen als mijn realiteit.
We hadden altijd gedacht dat open zijn de beste manier was om de relatie met pleegzorg te verbeteren. Ons geloof in de accuraatheid van beslissingen echter in jeugdrecht met alle informatie die we nu hebben over ouderverstoting is erg achteruitgegaan.
Ik had altijd gedacht als ik erg mijn best zou doen dat het dan goed zou komen. Bovendien had ik altijd gedacht dat ieder een tweede kans verdient en het voordeel van de twijfel. Ik had altijd gedacht als ik genoeg bewijzen op tafel leg dat feiten dan een rol spelen.
Bij pleegzorg is soms menselijkheid niet wederkerig.
Pas op, ik heb het hier alleen maar over de ervaring die we hebben met enkele toestanden met pleegzorg. Enkele pleegzorgmedewerkers zijn we dankbaar voor de correctheid waarmee ze ons behandeld hebben en nog doen.
Hoewel er heel weinig objectieve gegevens te vinden zijn, en ook hun website niet volledig transparant is wat hun beleid betreft, is het verstrekken van pleegzorg en de organisatie daarvan een complexe materie en een echte noodzaak.
Iets wat aan het groeien is en veel groeipijnen kent door de grote nood die ontstaan is aan pleeggezinnen door het toegenomen partnergeweld zal hier en daar wel intern en extern frustraties opwekken. De bezuinigingen in de afgelopen tientallen jaren op justitie, waar het kind het grootste slachtoffer is van de rekening maakt het structureel ook uiterst moeilijk.
Ik ben er echt van overtuigd dat er veel pleegzorgmedewerkers zijn die doodgraag weer mens zouden willen worden en dat er ook mensen zijn die aan die kar trekken.
Beslissingen werden niet genomen rekening houdend met feiten zoals het verblijf van het pleegkind gedurende 9 maanden volledig bij ons en helft van de vakanties en 14-daagse weekeinden gedurende een jaar.
Kortom, de helft van zijn 30 maanden oude leventje was dat kind bij ons gehecht. Deze informatie werd zelfs intern niet overgemaakt, noch bij pleegzorg, noch bij de jeugdrechtbank noch aan het nieuwe pleeggezin.
Het koppig blijven geloven dat de jeugdrechter wel een billijk oordeel zou vellen kostte ons veel verdriet. En ook veel verdriet voor ons pleegkindje en zijn echte mama. Dat vrijwilligheid van pleegouders zou werken is nu ook een illusie minder.
Natuurlijk zal ons pleegkindje in alle veiligheid daar zijn en met de beste zorgen opgroeien, maar emotioneel is bij hem de poten van onder zijn kleine tafeltje gezaagd. Eerst door naar de instelling te sturen, daarna dan 10 weken vast gedurende de quarantaine door Covid-19, dan door telkens een pijnlijk afscheid te nemen.
Ten slotte door het onvoorspelbaar contact van een 12 weken durende onderbreking, zonder enige juridische zekerheid dat die blijft bestaan. Trouwens voor een kind van 3 jaar is 12 weken een eeuwigheid.
We kunnen niet anders dan de harde waarheid te zien van de manipulaties van de verschillende betrokkenen bij die pleegplaatsing.
We hadden veel pijn, tijdverlies en geldverlies kunnen vermijden als we in eerste instantie hadden geaccepteerd dat al deze organisaties onderling slecht communiceren, dat ze niet uitgaan van de belangen van het kind om hun beslissingen te nemen, en dat ze in staat zijn belangrijke stukken uit de geschiedenis (de helft) weg te wissen, te verdoezelen zowel voor de nieuwe pleegouders, als voor de jeugdrechter.
Hadden we maar alle betrokkenen een aangetekende brief gestuurd met de feiten.
Hadden we maar onmiddellijk genoeg speurwerk gedaan en naar onze advocaat gestapt dan hadden we geweten dat we een netwerkscreening konden eisen bij pleegzorg. Dat was een recht! Dat was precies de reden waarom OCJ me vroeg pleegouder te worden omdat ik het beste contact had, aan huis ging, de kinderen kende, kortom tot het netwerk van het gezin behoorde gedurende 5 jaar.
Maar denk nu maar niet dat je die informatie krijgt van pleegzorg!
Ik heb geleerd. Ik ben veranderd. Nu weet ik dat ik veel liever de schok van de waarheid zou ondergaan dan de echte gevolgen van het niet openstaan om die te ontvangen van mensen met echte ervaringen met pleegzorg.
Het wordt afgedaan als gevallen die je individueel dient te bekijken. Maar is er dan geen patroon te erkennen in de lange termijn waarbij kleine kinderen definitief geplaatst worden? Meer dan 2 jaar! Is er dan geen patroon te erkennen waarom de selectie zo moeilijk verloopt en zo lang op zich laat wachten? 1 jaar!
Is er dan geen patroon te erkennen waarom er zo weinig kandidaten zijn? Mochten de pleeggezinnen met meer respect behandeld worden dan zijn dat de beste en de goedkoopste ambassadeurs!
Binnen zogenaamde sociale organisaties zoals pleegzorg zijn er weinigen die een goede communicatie hebben met anderen, van integrale aanpak is er weinig sprake.
Er is veel blablabla en weinig wol. Follow-up van hun cliënten kennen ze niet, laat staan dat ze de moeite doen om mensen die hulpverleningsmoe zijn te benaderen, om af te dalen naar mensen die slachtoffer zijn van misbruik en daardoor met veel psychische moeilijkheden kampen.
Narcisten en narcistische organisaties jagen op ons koppig vasthouden aan “de versie die we willen”.
In ons geval is dat enthousiaste pleegouders. Dat doet het gemakkelijk voor hen om tegen ons te liegen, valse beloften te doen, ons te vertellen wat we willen horen, ons te blijven misbruiken en effectief andere mensen te belasteren die ons tegen hen proberen te waarschuwen.
Ze gebruiken onze eigen menselijke natuur tegen ons als een van hun krachtigste wapens.
Nu gaan we niet minder enthousiast zijn over ons pleegkind en ondanks alle miserie is het de juiste gelukkige ervaring die we krijgen.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren