Ons pleegkind is kortgeleden geplaatst in een ander pleeggezin. We geven onze kleine man, de bijnaam L. Het einde van L’s tijd bij ons was allesbehalve soepel en helemaal niet gemakkelijk. Het waren harde lessen als pleegouders.
De situatie was uniek, pijnlijk en hartverscheurend. We hebben voor hem gezorgd als onze eigen zoon en broer voor net geen twee jaar.
De afwezigheid van zijn persoonlijkheid en hartje is grimmig. Er gaat geen dag voorbij dat we zijn naam niet zeggen. We werken ondertussen aan ons rouwproces.
L. is het tweede kind dat we als een pleeggezin hebben opgevoed.
We hadden geen weet van dergelijke andere ervaring. Ook niet wat het gevoel is bij anderen bij het afscheid nemen van hun pleegkind. Er is weinig communicatie te vinden daarover. Zou dat een gebrek aan transparantie zijn? Bestaan daar cijfers over? Hoe is de evolutie en beoordeling van zo’n wijziging?
We hadden L. bij ons doordat de consulent van bijzondere jeugdzorg het professionele netwerk van L. ons gezin daarom vroeg en Annemie al enkele jaren dit gezin begeleid als armoedeconsulent en de beste band van de professionele met dat gezin!
Pleegzorg wilde geen netwerkplaatsing doen, noch een netwerkscreening, voelde zich in hun gat gebeten en gaven ons maximum 6 maanden als crisisopvang. We gingen daar tegen in.
We schreven met onze vrienden naar de Jo-lijn. We kregen antwoord terwijl we de dag dat we na 6 maanden vertrokken naar de instelling met onze baby van 16 maanden, dat de plaatsing toch niet door ging. We keerden onderweg naar huis terug en gedurende nog drie maanden konden we voor L. verder zorgen.
De jeugdrechter besliste dat L. van 18 maanden toch bij zijn broertjes in de instelling moest zonder sociaal onderzoek bij ons.
We konden verder ondersteunende pleegzorg betekenen. Dat betekent dat we L. voor het weekeind om de veertiendagen gaan halen en hem de zondagavond terugbrengen en ook voor hem zorgen voor de helft van de vakanties.
Uiteindelijk vond pleegzorg een nieuw pleeggezin dat niet op de hoogte was van deze historiek. Maar hij was juist geen drie jaar en het duurde meer dan 2 jaar voor de jeugdzorg een definitieve oplossing vond voor L.
Voor L. is dit een veel betere situatie dan in een instelling.
Toch is het moeilijk om van een pleegkind die je je zoontje noemt dat ineens niet meer te kunnen, hoewel hij me nog steeds papa noemt. We zien hem nog tijdens de vakanties voor 1 dag in de vrijwilligheid.
Ik weet dat we niet de enigen zijn die zo’n verdriet als pleegouders doorstaan maar toch is ook deze situatie uniek.
Moeten afscheid nemen is geen 100% zekere situatie voor veel pleegouders. Iets wat ze regelmatig doormaken. Het maakt deel uit van het optreden als pleegouders.
Op een goede dag beschouw ik het als een eer om van een kind als het mijne te hebben gehouden. Het is een eer een gezin in nood te hebben geholpen en mijn kinderen door een ervaring als deze te hebben geleid. Op een slechte dag worstel ik met ‘wat als’, ‘hoe komt’ en tranen, het zou goed gekomen zijn bij ons, zo zeker was mijn gevoel daarover.
Dit is wat we hebben geleerd.
Matig uw verwachtingen!
Er is een goede reden om hoopvol en opgewonden te zijn over de hereniging van een gezin, of om dankbaar te zijn voor de kans om het kind te pleegouderen waar je voor hebt gezorgd. Er is ook een goede reden om elke emotie en ervaring als pleegouder te “vertrouwen maar te verifiëren”. We hebben ten slotte de meeste van zijn zorg op ons genomen.
De beste manier om verwachtingen in uw gezin te scheppen, is door regelmatig te communiceren wat u weet en te oefenen met overgave aan wat nog moet worden beslist.
Als pleegouder krijg je in een paar uur zes verschillende visies te horen over het verloop van een zaak, omdat de advocaat het niet eens is met de behandelend werker en de ouderhulp niet zeker is van de doelen.
Er zijn een miljoen verschillende manieren waarop u onjuiste of onvolledige informatie kunt krijgen over de toekomst van het kind dat aan uw zorg is toevertrouwd. Houd geen enkele verwachting van resultaten achter en communiceer alleen aan uw kinderen waarvan u weet dat 100.000 procent waar is.
Elke hereniging is uniek!)
We hebben gehoord – zowel door het volgen van pleegouders online als van vrienden – over kinderen die het mandaat krijgen om met hun biologische families naar huis te gaan en dat de staat hen alleen maar enkele uren na de rechtszitting ophaalt.
We hebben ook gehoord van verplichte herenigingen die een week later zijn stopgezet, waarbij de kinderen uiteindelijk werden geadopteerd door hun pleegouders.
In ons geval hadden we de kans om heel praktisch en betrokken te zijn bij L.s familie.
In een transitie van pleegouders naar biologische ouders kun je persoonlijk werken in zijn toekomstige huis en week na week de soepelste overgang voor hem in kaart brengen.
Bezoeken kunnen evolueren van vier uur per week naar acht uur, naar weekeindes, naar drie dagen per week. Naar keuze kun je het transport regelen. Er is geen eenduidig beleid over hoe een kind naar huis wordt overgebracht.
Het is nuttig om te begrijpen dat elke hereniging er anders uit kan zien.
Hereniging zal moeilijk zijn voor iedereen in deze nieuwe situatie!
De reactie van een kind op hereniging kan zich op een miljoen verschillende manieren manifesteren. Het verwerken van het dreigende verdriet en het helpen van ons kind bij de overgang was het moeilijkste seizoen van onze tijd als pleegouders.
Ongeacht de leeftijd zullen veel kinderen veranderingen in slaap, verlies van eetlust en innerlijke of uiterlijke uitingen van stress vertonen. Kinderen kunnen “Post-bezoek gedrag” vertonen na het bezoek aan de biologische familie. Hereniging zal leiden tot frequentere en langere bezoeken, dus meer gedrag.
Helaas zijn er geen kant-en-klare richtlijnen over welk gedrag als alarmerend wordt beschouwd. Welk gedrag moet worden gemeld? Welk gedrag geeft aan dat hereniging niet in het belang van het kind is?
Zoals je je kunt voorstellen, kan dit een stresslaag toevoegen aan het opvoedingsproces. Hoe weet je welk gedrag signalen zijn dat de situatie moet worden geëvalueerd? En die situatie moet dan geëvalueerd worden door een organisatie met heel weinig pleeggezinnen!!
Weet gewoon dat je niet de enige bent. Hereniging is supermoeilijk. Maar deze kinderen hebben je nodig. Midden in zo’n overgang zitten van een kind en daar zijn als een rustige, liefdevolle aanwezigheid is een geschenk voor hun hart. Blijf sterk!
Het ‘belang van het kind’ is subjectief!
Het deel van pleegzorg dat in staat voor de matching tussen pleegkind en pleegouders bepalen in hoofdzaak hoeverre rekening wordt gehouden met het ‘belang van het kind’.
In pleegzorg is er een altijd aanwezige spanning tussen het beschermen van het kind tegen misbruik en verwaarlozing en het eren van de onvervreemdbare rechten van de ouders. Die zijn eigenlijk onbestaanbaar in de werkelijkheid.
Belangrijk is een ‘minimale toereikendheid’, de typische opvoedingsstandaard die biologische families nodig hebben voor hereniging. Veel biologische gezinnen ouderen op een niveau boven deze meting, maar velen voldoen ook gewoon aan deze normen: voedsel, onderdak en medische zorg bieden.
Minimale toereikendheid en het belang van een kind kunnen lijken te botsen. Het kennen van de wetten rond kinderwelzijn is de sleutel. Er zijn geen grondwetswijzigingen die het belang van een kind beschermen na gevallen van verwaarlozing en/of misbruik.
1 of 2 nemen de beslissingen na een paar uur!
Uiteindelijk komt het vermogen van een ouder om op te voeden, het kind te beschermen en voor het kind te zorgen neer op de mening van een of twee personen van pleegzorg en de jeugdrechtbank over de zaak – en sommige van deze meningen zullen afkomstig zijn van mensen die nog nooit een kind hebben opgevoed. Of zelfs nooit het pleegkind heeft gezien.
Dat kunnen 2 dames zijn met 2 jaar ervaring van 25 jaar en een jeugdrechter met 500 dossiers. Rapporten staan dan vol fouten en beslissingen worden ongegrond genomen en autoritair.
Deze uitdaging in sociaal werk en kinderwelzijn is goed gedocumenteerd en wordt voortdurend besproken in het veld. Toch is het belangrijk om het beleid en de wetten rond permanente planning voor kinderen in pleeggezinnen te begrijpen.
Realiseer je “Ook dit gaat voorbij”!
Hoe hard dit ook klinkt, het is waar. Het moeilijkste deel van het voltooien van de permanentie voor een kind onder uw hoede zal uiteindelijk eindigen. De hereniging zal uiteindelijk definitief worden stopgezet of met succes worden afgerond.
Het heen-en-weer gaan van bezoeken, het opvoeden van een getraumatiseerd, gestrest kind en het navigeren door een kapot systeem zal uiteindelijk eindigen.
Hoe slopend het proces ook is, de moeite die je erin steekt, zal het altijd waard zijn. Het is nooit een verlies om van een kind in nood te hebben gehouden en oprecht te hebben gezorgd. Belangrijk is het dan ook dat je steeds goed voor jezelf zorgt.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren