Dag mama,
Nu eventjes geen woorden meer. Stilte nu…
“Klankresten van een onvoltooid verhaal, Steen-lettergrepen, sporen in woestijnzand, Lichtwoorden, ooit ontvangen, maar van wie – Zij zal niet slapen, ….”
Weet dat ik je altijd graag gezien heb en zal blijven zien…. Rust nu maar, daar aan de overkant. Samen met papa.
Met deze woorden wil ik het overlijden van mijn mama aankondigen. Terwijl Johan en ik op reis waren in de Ardennen werd ik woensdag 26/07/23 opgebeld door het WZC centrum ‘De Oever’ dat mijn moeder plots heen gegaan is tijdens haar verzorging.
Wellicht zijn jullie wel op de hoogte dat de band tussen mijn moeder en mezelf moeilijk was. Soms moet je tijdelijk afstand doen van je familie om jezelf te beschermen en om niet vast te geraken in oude patronen. Toch had ik tijdens corona de moed weer gevonden om mijn moeder te bezoeken in het rusthuis.
Ze was dus vlak voor de uitbraak van corona verhuisd en voor mij werd die plaats een veiligere omgeving. Tijdens corona werden bezoeken heel beperkt in tijd. Voor mij dus een voordeel bij het nadeel wat corona uiteraard allemaal met zich meebracht.
Kleine stapjes zetten, maandelijks tot 7 x 70 maal…. De contacten bleven stroef verlopen en ik bleef het gevoel hebben dat het 1 tegen allen (gans mijn familie) bleef. Het was zeldzaam dat we konden genieten van het moment samen.
Toch bleef ik doorgaan, wilde niet opgeven omdat ik voor mezelf die beslissing genomen had dat ik dit wilde volbrengen en herstellen. Patrick Perquy had me daar ook nog op gewezen dat dit belangrijk was dat dit nog kon gebeuren tijdens het leven. En ja, plots vorig jaar op een zaterdag ergens in maart, in het rusthuis werd het anders. (Intussen ging ik wekelijks heel kort op bezoek op zaterdagvoormiddag.)
Ze stelde zich eindelijk anders op, als een moeder waar ik oprecht naar verlangd had en ik kon mezelf zijn. Een kind wil immers graag gezien worden door haar moeder. Ze was eens geïnteresseerd in mij. Zo kon ik tijdens een van de eerste zomervieringen vorig jaar wijn schenken. Mijn moeder was bij ons thuis – na zoveel jaar- terug op bezoek gekomen.
Het was goed geweest en ze vertelde me dat we elkaar terug gevonden hadden en elkaar nu zouden blijven vasthouden.
Ze bleef maandelijks komen bij ons thuis tot begin dit jaar in februari. Na een zware griep ging haar gezondheid wel degelijk achteruit en lukte het niet meer om haar te komen halen omdat ze niet meer kon stappen.
Jammer genoeg voelde ik vanaf april dat de afstand weer groter werd doordat enerzijds de familie haar weer helemaal voor zichzelf kon claimen. Anderzijds ook door een regressie in haar dementie waarbij ze volledig weer terug ging naar haar verleden. Dit was echter terug een grote stap achterwaarts in gans ons vergevingsproces.
Het duurde eventjes voor ik opnieuw de moed had om te gaan. Gesprekken met Johan en uiteindelijk de cyclus rond vergeving in De Lier heeft me hierin dan ook weer geholpen om die kleine stapjes verder te blijven zetten. Samen met ons gezin is het dan gelukt om opnieuw op bezoek te gaan.
In stilte had ik al gedeeltelijk afscheid kunnen nemen, omdat ik wel voelde dat ze achteruit aan het gaan was.
Ook naar mijn eigen kinderen heb ik m’n strijd om innerlijke vrede met m’n moeder getoond en hebben ze gezien dat we beiden moeite deden om elkaar te ontmoeten. Ze maakten deel uit van de dag toen mama kwam. Op de foto hierboven zie je hoe blij dat Helena is. Het is misschien een aanwijzing dat ooit misschien haar band met haar mama ooit nog eens liefdevol kan zijn.
Woensdag werd ik herhaaldelijk gezegd door mijn broer en mijn zus in het funerarium dat ik me niet moest moeien met de begrafenis. Dat ik er niet bij hoorde. Dat alles al geregeld en afgesproken was. En dat ik blij mocht zijn dat ik nog naar de begrafenis en de maaltijd mocht komen. Dat was volgens hen uiteindelijk de wil van mama.
Maar is dit zo? Uiteindelijk zijn we tijdens één van haar bezoeken bij ons thuis hier naar de kerk in Sleihage geweest. Ze schreef zelf in het intentieboek dat ze dankbaar was dat ze hier kon zijn met haar familie.
Ik was niet naar het funerarium gekomen om te discussiëren, maar om te verbinden. En dan ben ik weggegaan. Deze brief is dus een onderdeel van het rouwproces in ons eigen gezin samen met de kinderen, met dierbaren uit de gemeenschap, bij het breken van brood en schenken van wijn.
En zo blijven er de klankresten van een onvoltooid verhaal.
Wat was haar overkomen dat ze haar lichtwoorden zo weinig kon uiten voor mij…. Wat was mij overkomen dat ik dit maar weinig kon?
Zullen die sporen in het woestijnzand sterk genoeg zijn om niet opnieuw weg te waaien?
Of hou ik me vast aan de steenlettergrepen van vergeving en verzoening.
Vandaar dat ik deze woorden graag deel met de gemeenschap van De Lier waar ik wel kan thuiskomen want deze woorden kunnen niet gebracht worden tijdens de uitvaart van mijn mama omdat ik geen inbreng heb. De begrafenis vindt plaats op woensdag 2/8/23 om 10 uur in de Kerk van Oostnieuwkerke.
Op onderstaande link kom je automatisch bij de ruimte waar je een rouwbericht kunt schrijven als je dat misschien wilt doen voor Febe, Helena, Kenneth, Lore, Isaï, Jurriaan, Johan, mezelf en al haar geliefden.
Hartelijk, Annemie
Gebruik misschien de commentaren om elkaar te steunen!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Heb je een fout gezien in dit artikel? Laat me het weten! Ik ben je dankbaar!
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren