Solidariteit is een gegeven onder mensen dat niet kapot te krijgen is.

Ik ben blij dat ik teksten kan schrijven die ondersteunend zijn en de solidariteit met de slachtoffers van narcisme bevorderen. Bovendien weet ik, deze teksten zijn niet gericht op de daders. Ik probeer net jullie focus te verschuiven van de narcist op jezelf.

Maar ook voor de verschillende gesprekken die ik met jullie heb in Facebook-Messenger ben ik blij.

Dit houdt me namelijk met de vinger aan de pols. Een belangrijk onverwacht effect van die teksten is de solidariteit met slachtoffers van narcisme die ontstaat onderling en bewustwording daarbuiten.

We blikken allemaal naar een betere morgen waar er solidariteit met slachtoffers van narcisme is.

Maar ook naar wat we vandaag kunnen doen voor de uitbouw van ons leven. Een leven zonder misbruik. Het is belangrijk dat we soms herinnerd worden aan wat een leven als niet- slachtoffer van narcisme betekent.

Maar ook een gelukkig leven of het leven van een overlevende van narcisme.  Ons leven verloopt vooral langs de relaties die we onderhouden, maar ook rond de dingen die we nog kunnen doen samen met anderen en met onze kinderen als ze niet werden afgenomen.

Zeker slachtoffers van ouderverstoting kunnen onze solidariteit gebruiken. Hun leven wordt in vraag gesteld.

We hebben in een gevangenis geleefd gedurende een bepaalde tijd. Of we zijn nog gevangen. Onze dromen werden in de ijskast gestoken.  We waren geïsoleerd dikwijls familiaal, financieel, economisch. Als je begrensd bent in middelen is dat niet eenvoudig.

Ook als je gezondheid te wensen overlaat als gevolg van de stress. Uiteraard heb je die stress ook omwille van de gezondheidsrisico’s. Je wordt voortdurend verteld dat je gek bent.

Gelukkig is er de sociale media waardoor we ons toch kunnen verbinden met anderen.

Toch is het voor sommigen die nog met een narcist leven moeilijk om zich uit hun gevangenis te bevrijden. Hun GSM wordt gehackt. Ze hebben geen vrienden meer.

Ze worden gestalkt. Het vergt allemaal een zeker moed. Ook om een gesprek te beginnen over het misbruik dat je hebt meegemaakt of nog meemaakt, dien je een beslissing te nemen. Wat ga je zeggen tegen je huisarts?

Ga je naar de politie stappen? Ga je om hulp vragen van een therapeut of coach?

Waarom zij wel en ik niet?

Ik ben er al een paar jaar van overtuigd dat in die online-ontmoetingen met mensen het leven niet louter een tijd is dat voorbijgaat.  In ontmoetingen met mensen die lijden, en ontstellende moeilijkheden trotseren, zoals de zorg voor hun kinderen in een gezin met misbruik en partnergeweld, op zoek naar een betere toekomst stel ik me vaak de vraag: “Waarom zij wel en ik niet?”

Waarom heb ik me uiteindelijk kunnen losmaken en een gelukkige relatie opbouwen, en anderen niet?

Ja, ik heb periodes gekend waarop ik bijna niets meer had.  Daarom stel ik me in mijn hart altijd weer de vraag: “Waarom komt × dat tegen en ben ik bevrijd?”

Ik zou vooral willen dat we elkaar helpen te onthouden dat we allemaal elkaar nodig hebben.

Dat we sterker banden kunnen smeden op sociale media.  Dat niemand van ons een eiland is, een zelfstandig ik, onafhankelijk van anderen dat we de toekomst alleen samen kunnen bouwen, zonder uitsluiting.

We kunnen ons bewust worden dat we elkaar beïnvloeden via de spiegelneuronen.

Alle kennis die door gesprekken met slachtoffers is opgedaan daar kunnen we ons aan optrekken.

Ook de kennis van antropologie, sociologie en psychologie die mensen vergaard hebben kan ons tot dienst zijn.

Mensen stellen vragen over genetica, neurobiologie psychiatrie over narcisme. En dan ook die vele huisartsen en therapeuten zich echt het lot van slachtoffers van misbruik aantrekken.

Vaak denken we er niet aan, maar alles hangt samen.

We moeten onze sociale banden herstellen en tot een grotere sociale integratie komen want het individualisme is doorgeslagen. We zijn op een punt gekomen waar het normaal blijkt dat de sterkste wint. Dat er dus ook compleet wantrouwen is tegenover ieder.

Een punt waar narcisme eerder bejubeld wordt dan afgekeurd, waar solidariteit met slachtoffers van narcisme wordt afgedaan als gutmensch praktijk. Uiteraard moet vertrouwen verdiend worden, maar in het samenwerken, en in het luisteren naar elkaar daar ligt ook onze sterkte.

Velen van ons dragen een hard oordeel in hun hart tegenover daders van misbruik.

Dat is compleet begrijpelijk. Het is nodig om zich er althans fysiek van los te maken. Niet altijd is die dader ook een slachtoffer, maar dikwijls wel. We kunnen wel genoegen beleven om ons te verbinden met vertrouwvolle mensen. Inzien hoe gevaarlijk het gedrag van een persoon kan zijn is nodig om ons te verplichten om geen contact meer te hebben.

Je kunt je niet blijven isoleren.

In tegendeel we dienen uit de comfortzone te komen van een leven dat niet uit te houden is, soms met 95% slagen. Het is niet omdat we nu geen financiële zorgen hebben dat er geen grotere problemen zijn als onze gezondheid nog een grotere schade zal geleden hebben.

Dat is dikwijls niet te voorspellen wanneer je gezondheid gaat breken. Daaruit volgen dan nog grotere financiële zorgen. We dienen ook geen menselijk verwachtingen te hebben van een narcist als we ziek zijn.

We moeten ons niet meer verbinden met een dader.

Het is echter wel nodig dat je een vertrouwvolle vriendenkring opbouwt. Als we echter ons nog meer verbinden met een dader van misbruik dan leidt dat alleen nog tot meer misbruik. Maar we dienen ons wel te verbinden onder elkaar. Anders zitten we met een niet helende kwetsuur.

Je “moet” niet vergeven wat de dader gedaan heeft, om vooruitgang te kunnen boeken en het leven dat je nu leidt achter je te laten. Alles op zijn tijd en het is zeker geen verplichting. Maar we moeten onszelf wel vergeven.

We dienen elk schuldgevoel en twijfel die we als slachtoffer hebben gehad, ook dat we onszelf als naïef hebben beschouwd te transformeren. Zonder de kennis die we nu hebben was kun je misbruik niet vermijden.

We hebben wel een verantwoordelijkheid voor onze beslissingen toen, en ook voor de consequenties tegenover onze kinderen. Bovendien dienen we de rancune te laten varen.

We dienen de dader(s) niet terug te pakken. Er dient wel gerechtigheid te komen.

We hebben er geen enkel belang bij om ons leven te blijven focussen op de dader.

Dat doet alleen maar verder pijn. Het is een smeulend stukje oorlog. Niet dat we geen gerechtigheid moeten eisen, want dat is belangrijk voor toekomstige slachtoffers. Maar eerst dienen we aan ons innerlijk proces te werken. dat heeft de meeste slaagkans op juridisch vlak als gevolg.

Ook de solidariteit onder slachtoffers van narcisme kan die juridische kennis samenbrengen om een betere aanpak te verkrijgen. Maar we dienen geen oorlog te voeren tegen de wereld.

Dat sluit niet uit dat we wel de wereld bewust maken van narcisme, zodat enkele mensen vermijden om in het web van de narcist te lopen. En ook dat er kinderen slachtoffer worden, bijvoorbeeld doordat de narcist ouderverstoting toepast.

Mensen hebben angst om terug in zo’n web te komen.

Ze gaan die kennis door die ervaringen met de narcist moeten inpassen. Daar kan de solidariteit met slachtoffers van narcisme een belangrijke rol in spelen.

Om allerlei redenen lijken veel slachtoffers van narcisten vandaag niet te geloven dat een gelukkige toekomst voor hen mogelijk is. Het is namelijk niet gemakkelijk om de ideeën die de narcist in hun gedachten heeft geprogrammeerd, te deprogrammeren.

Ze denken dat ze niet veel waard zijn dat ze lelijk zijn, al was het maar, omdat ze aan de voeten van een narcist gelegen hebben en door hem zijn misbruikt.

Die gedachte dat je mooie kern niet verder bestaat na het misbruik, of omdat die nog nooit is gezien, of niet zou bestaan, strookt niet met de waarheid.

Dikwijls worden kwetsbare mensen slachtoffers van narcisten.

Mensen die in instellingen zijn opgevoed of in pleeggezinnen. Mensen die als kind werden verwaarloosd of uit een moeilijk gezin komen. Die pijnlijke gedachten aan het niet goed genoeg zijn dienen worden gedoofd als ik niet wil dat het een uitslaande brand wordt.

De angst dat men niet veel waard zou zijn moet au serieus genomen worden. Die angsten zijn niet onoverkomelijk. Met enkele technieken, of met enkele gesprekken met een goede therapeut kunnen die getransformeerd worden.

We kunnen angst overwinnen als we ons niet in onszelf opsluiten. We hebben immers de andere nodig om ons eigen gelaat te herkennen. Want geluk ervaar je alleen als het geschenk van de harmonie tussen elk van de delen en het geheel.

In dit geluk kun je weer ervaren in uw relaties door solidariteit met slachtoffers van narcisme en met diegenen die met u solidariteit betrachten.

Ook de wetenschap verschaft ons vandaag een begrip van de realiteit in zijn verbanden en in permanente interactie met de omgeving.

Het zou goed zijn mocht de verder research rond narcisme en de verspreiding van die kennis  gepaard gaan met een steeds grotere billijkheid en dat we terug in staat zijn de slachtoffers van misbruik terug te in te passen.

Kun je herontdekken wat broederschap en zusterschap is?

Het is waar dat de sociale bijstand  wordt uitgehold, en daar dienen we tegen te strijden. Minder en minder mensen kunnen gebruikmaken van de hulpverlening door een grote armoede en door de besparingen.

Kijk, maar hoe bekakt de bijzonder jeugdzorg is. Maar we zouden ons niet mogen beperken tot het nemen van betere maatregelen van sociale bijstand aan slachtoffers van narcisme.

Ik weet wel dat de problemen groot zijn.

Neem, maar de lange wachtlijsten en wachttijden om te kunnen gebruik maken van de hulpverlening.

Maar wat ik wil zeggen dat die basishouding van broederschap en zusterschap een basishouding zou moeten worden van solidariteit met slachtoffers van narcisme en van politieke, economische en wetenschappelijke keuzes.

Waar besparingen op zieken, gehandicapten enz. als een goed beleid worden beschouwd, terwijl de controle op banken afgebouwd en de financiële fraude toeneemt.

Het zou een basishouding moeten worden in de relaties tussen mensen, volkeren en landen. Maar goed laten we dat beginnen in onze omgeving en online. Ik weet dat zusterschap een mooi en tegelijk ongemakkelijk begrip is.

Maar alleen opvoeding tot broederschap, tot praktische solidariteit kan de wegwerpcultuur overwinnen die niet alleen over voedsel en goederen gaat, maar vooral over mensen die terechtkomen in de marge van ons systeem, waarvan het centrum, zonder dat we het beseffen, vaak niet langer de mens is, maar de producten van de mens.

Solidariteit is een woord dat zovelen uit het woordenboek willen schrappen.

Solidariteit met slachtoffers van narcisme wordt zeker niet als iets wat voor moet gaan in de huidige cultuur. Er zijn procentueel een groter aantal narcisten bij politici en in de zakenwereld die vooral zorgen voor hun eigen behoeften en de verder uitsluiting van mensen.

Maar dat kunnen we veranderen want we hebben die passie.

Hoewel er veel gedaan wordt om die solidariteit rond slachtoffers van misbruik te breken is het steeds een slingerbeweging met zijn ups en downs. Solidariteit met slachtoffers van narcisme is echter geen automatische mechanisme dat zich laat programmeren of bevelen: het is een vrij antwoord dat ontstaat in eenieders hart.

Wie begrijpt dat zijn leven, met al zijn contradicties, een geschenk is dat de liefde bron en zin van het leven is, kan onmogelijk het verlangen onderdrukken om goed te doen aan anderen en solidariteit met slachtoffers van narcisme te ontwikkelen.

En we maken dat mee in onze familie en onze gemeenschap waar we slachtoffers van partnergeweld leren kennen.

Activiteit ten goede vergt geheugen, moed en creativiteit. Ja, liefde en solidariteit  vergt een creatief, duidelijk en vernuftig antwoord. Met verschillende sociale media te gebruiken, gastblogs en goede documentatie te vinden wil ik die solidariteit met slachtoffers van narcisme vorm geven.

We redden het niet met de goede voornemens en geijkte formules waarmee we alleen ons geweten sussen.

Dikwijls stellen we echter vast dat “victim blaming” in families met een geschiedenis van narcisme een frequente reactie is. Het blijkt al te veel zo dat liefde mooie woordjes zijn. Maar het is niet, omdat iemand vader of moeder is dat die persoon automatisch het verdient om geloofd te worden.

Jij bent altijd een zeer specifiek persoon in een specifieke situatie.

Als je een tijdje met een narcist hebt geleefd zul je je zeker in zijn vlooien gedeeld hebben. Maar dit betekent nog niet dat jij aan je lot moet worden overgelaten. Om dat persoonlijk gelaat te herontdekken van een ander gaan we moeite moeten doen.

Die persoon zal terug aan zelfvertrouwen moeten winnen en genezen van zijn trauma binding. Dikwijls vergt het een enorme moeite om te breken met de dader, net zoals bij het Stockholm syndroom.

Het vergt een belangrijke zorg. Wat de narcisten liggen op de loer om het slachtoffer terug in hun web te stofzuigen.

Je kunt je als lezer laten beroeren door het verhaal van slachtoffers.

En toch wil ik hen ook een hart onder de riem steken. Maar het kan ook tot zeer concrete daden leiden. Door een artikel sharen of een gesprek beginnen met een ander slachtoffer.

Een like op een commentaar, of een commentaar op een commentaar. Maar er is de gewoonte van mensen die zichzelf te degelijk noemen, om niet om anderen te geven.

Zij denken dat ze veel te intelligent zijn, omdat zij slachtoffer van een narcist zouden kunnen worden.

Een vriendelijk woord voor een ander geven ze geen kans, omdat voor hen geld en objecten centraal staan in plaats van mensen.

Hoe ons verbinden met onszelf? De lichaam-ziel connectie. Deel 1b

Hoe Solidariteit met Slachtoffers van Narcisme Ontwikkelen? Deel 2

Waarom heb je dit narcistisch misbruik meegemaakt?

Een vuurtoren van zelfzorg en solidariteit

Conflict begint met verbaal geweld door een narcist(e). Deel 1

Hoe moet het verder als ouder met kinderen met een narcistische ouder? 1

Deel dit artikel met de mensen van wie je houdt en waarvan je weet dat ze zelf geen anderen uitsluiten in je gemeenschappen, zodat zij en hun families ook kunnen ontsnappen aan misbruik.