Emotionele vrede is de ware grondstof
Wanneer we vastzitten in onze ego’s en niet onze eigen partner zijn, hechten we geen waarde aan emotionele vrede en verbinden we ons niet met onszelf.
In feite hebben we drama nodig om ons een overlevingsreden te geven. Zonder gevechten buiten onszelf zouden we alleen (de hemel verhoede) met onszelf blijven. Daarvan zijn we geleerd om te geloven dat dit de laatste plaats waar we zouden moeten gaan!
En ik verzeker het je, pas als je beter wordt, besef je dat dit “normale” dat je leefde, enorm onnatuurlijk en intens zelfbeschadigend was.
Emotionele gezondheid is zelfpartnering.
Emotionele gezondheid gaat over zelfpartnering. Dit is het prijzen van emotionele vrede en heelheid over alles. Bovendien is dit ook het diep realiseren van al dat “gedoe” en “mensen” dat je achterna zat, was om je veilig en heel te voelen!
Toch was het antwoord nooit in hen, het was altijd al in jou!
Maar totdat je je naar binnen keert zul je dit niet weten. Tot je geconfronteerd wordt met de wonden en overtuigingen die je afgesloten hebben gehouden van jezelf en intense PTSS bezorgen, zul je dit niet weten.
We moeten dit ook begrijpen: emotionele vrede heeft niets te doen met wat het leven en anderen jou hebben gegeven. Het heeft te maken met je eigen bewustzijnsstaat.
Sommige mensen, het maakt niet uit hoeveel miljoenen en rijkdom ze hebben, zijn nooit tevreden.
Sommige mensen met bijna niets zijn ongelooflijk gelukkig. Iemand met een perfecte gezondheid en hun hele leven voor hen kan volledig ellendig zijn. Maar iemand op hun sterfbed, zelfs als hun leven korter is geworden, zou totale vrede kunnen hebben.
Van tijd tot tijd kan iemand die verschrikkelijke mishandelingen onderging en hun breakdown-ervaring gebruikte als het meest krachtige doorbraakproces om zichzelf te verenigen en zichzelf te bevrijden, zou glorieus gelukkig en gegroeid kunnen zijn.
Iemand die hetzelfde niveau van mishandeling had geleden, kon vastzitten in zijn of haar wonden, nog steeds terminaal van zichzelf zijn losgemaakt en zich verschanst hebben in de slachtoffermodus. Het gevolg is dat hun leven steeds erger wordt.
Je emotionele realiteit is niet meer dan hoe geïntegreerd je bent met jezelf of hoe weinig je geïntegreerd bent met jezelf.
De reden waarom iemand van ons alles wilde, was om te proberen zich tevreden en in vrede te voelen, niet wetend dat het niets te maken had met krijgen of doen. Het heeft altijd te maken met thuis komen naar zelfpartnerschap en het aanpakken van onze eigen bewustzijnsstaat.
Omdat de mensheid was losgekoppeld van deze waarheid, hebben ze gemeen geprobeerd om te stelen, te vechten, te concurreren, te beveiligen. Maar ook te moorden, vast te houden, te fixeren, te controleren, te manipuleren, martelaar te spelen, te krijgen, te smeken, het slachtofferverhaal te vertellen.
Ze hebben geprobeerd onmaakbare deals te laten werken.
Ook als alles anders schreeuwt, omdat ze proberen tijdelijke staten permanent te maken. Ze zijn doodsbang om iets of iemand te verliezen waarvan ze overtuigd zijn dat het nodig is om een veilige, solide en gezonde identiteit te hebben. Allemaal, omdat we van onszelf waren losgekoppeld.
Wat er gebeurt als we niet een eigen partner zijn van onszelf?
Zoals ik al heb laten doorschemeren en wat ik ga zeggen is een hele grote waarheid om te begrijpen. Als je geen eigen partner bent, he PTSS. Dit heeft niets te maken met het feit of je wel of niet “mishandeld” bent.
En het interessante is wanneer een narcist in ons leven komt die zich voordoet alsof hij of zij “elke oplossing heeft om je compleet te maken, je te beschermen en je angst weg te nemen” en je dan precies het tegenovergestelde levert, meer van de al bestaande PTSS, dan denken we dat de PTSS nieuw is.
Nee, het is niet nieuw. Het is alleen geaccentueerd. Het was er al. Want wat de narcist heeft gedaan is elke onzekerheid, kwetsbaarheid en angst die je hebt over elke overleving, veiligheid, niet goed genoeg zijn en niet geliefd zijn, versterkt.
De narcist voelde deze gaten en viel ze aan met een laserachtige intensiteit.
Aan de ene kant kunnen we nu de narcist daarvoor de schuld geven, als we slachtoffer willen blijven, en een ongelooflijk losgemaakt, emotioneel turbulent en pijnlijk leven blijven hebben.
Aan de andere kant kunnen we een hoger doel zien. We kunnen beseffen dat de narcist een krachtige reflector (spiegel) was die in ons leven kwam om onze wonden naar ons terug te reflecteren, zodat we ons uiteindelijk voldoende naar binnen kunnen keren om onszelf lief te hebben, onszelf te helen en verbonden te worden met onszelf.
Wanneer we niet in ons lichaam zijn en niet met onszelf verbonden zijn, weten we meestal niet dat we niet verbonden zijn, omdat het “ons normale” toestand is.
Uiteindelijk waren onze ouders meer dan waarschijnlijk zo, hun ouders waren zo, en zo verder, enzovoort. Dus krijg je alle DNA — afkomst van overleven, angst, pijn en crisisbewustzijn.
Niemand onderwees de waarde van thuiskomen voor onszelf in ons lichaam.
In plaats van dat onze ouders ons begeleiden met: “Ga zitten met je slechte gevoelens, neem je aandacht liefdevol met volledige zelfdevotie in je lichaam. Vraag jezelf af waar dit werkelijk over gaat en genees jezelf”. Hadden ze maar eerder tegen je gezegd, “Blijf er niet bij stilstaan — sta op en doe iets anders.”
Omdat dat is waarvoor ze zijn opgeleid en werden opgevoed om dit te doen: emotionele pijn hebben, negeren en ermee doorgaan. Hadden de mensen in ‘overlevingsmodus de luxe om bij henzelf te zijn? Nee dat deden ze niet en die luxe hadden ze niet!
Nu hebben we de tijd om bij onszelf te zijn.
Dus laten we de door de mens geprogrammeerde “lampenkappen” van onze hoofden nemen en dit grondig bekijken.
Verantwoordelijkheid nemen
Zouden we negeren dat er een rookalarm afgaat? Negeren we onze auto’s wanneer ze rare geluiden beginnen te maken? Negeren we ons huisdier dat begint te jammeren?
Zouden we ons eigen vijf jaar oude kind dat naar ons schreeuwend toe kwam in oprechte angst wegsturen?
Zullen we onterecht zeggen: “Ga weg! Tv kijken, praten aan de telefoon, chocoladetaart eten of deze beledigende persoon gaan zien, is veel belangrijker dan jij. Je bent niet belangrijk! “?
Nee! Natuurlijk zouden we geen van deze dingen zeggen, maar niet als we echt serieuze psychische problemen hadden.
Dus waarom behandelen we onze eigen innerlijke wezens met dergelijke verwaarlozing en veronachtzaming. We vragen ons dan af waarom we zo ziek zijn geworden en aangetrokken tot relaties met andere mensen die deze identieke behandeling weerspiegelen.
Ironisch genoeg ontmoeten we juist de mensen die we proberen te dwingen om gezond met ons samen te werken, ondanks hun onvermogen en nul verlangen om met ons samen te werken.
Wat is het verband dat we niet de bedoeling hebben om emotioneel samen te werken met onszelf?
We willen dat andere in een diepe connectie samenwerken met ons, terwijl we zelf niet in diepe connectie zijn met onszelf.
Toch, ondanks onze talloze strategieën voor zelfevaluatie, zoals: bezig blijven, slapen, verdoven met eten, sigaretten, alcohol, gezelschap, seks … Facebook, werk … wat er ook voor nodig is, onze emotionele wonden verdwijnen niet.
Ze worden zwakker, ze worden groter en ze schreeuwen luider om onze aandacht.
En als ze dan zo slecht worden dat we worden afgeplat met chronische depressie, kunnen we ons wenden tot medicatie om de pijnlijke emoties en gevoelens van wanhoop op te heffen. En we hopen op de hel die werkt …
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media.
Lees meer
