Veel mensen beweren dat ze prima zijn en zich prima voelen, maar zitten eigenlijk in een functionele bevriezing reactie. Dat zijn ook meestal sterk onafhankelijke personen.
Toen ik 37 jaar geleden in financiële moeilijkheden kwam, was dat de enige manier om daarvoor een oplossing te vinden, hard te werken en weinig gevoelens toelaten, maar proberen te beheersen.
Er zijn zoveel vluchtelingen, buitenlanders, alleenstaande moeders en vaders die in deze situatie zitten en daarom zich focussen op het bereiken van financiële stabiliteit in een periode dat ze misschien ook familieleden hebben verloren.
Ze hebben de neiging om high achievers (sterk ambitieus) en workalcoholist te worden die goed presteren en zich van binnen gevoelloos voelen; dat is een typische functionele bevriezing.
Bijna zoals ik naar mijn leven keek in bepaalde periodes, terwijl ik weinig ervaarde.
Hyperonafhankelijkheid is een andere trauma response die in die bevriezingsperiode mogelijk is zolang je functioneert waar we:
Als hyperonafhankelijk persoon wil je zelden of nooit om hulp vragen. Je wilt niet meer geloven dat iemand om je geeft. Je geeft het op om überhaupt verbindingen te maken, omdat we geloven dat we uiteindelijk in de steek zullen worden gelaten. Vooral externe doelen worden belangrijk, je ontwikkelt veel narcistisch gedrag.
Je bent er zo zeker van dat niemand ooit echt van je zou houden, en uiteindelijk de “echte ik” zou zien en zou vertrekken. Je sloot je af van iedereen. Daarbij voel je ook weinig. En wat er gebeurde, mensen stopten met inchecken, ze stopten met proberen in de meeste gevallen. Het werd een selffulfilling prophecy. Jezelf geliefd laten zijn was moeilijk!
De gewonde krijger.
Hij of zij vraagt nooit iemand om hulp. Staat altijd alert. Muren 24/7 omhoog voor bescherming. Het probleem is dat er geen ruimte is voor intimiteit.
Iedereen is het waard om lief te hebben en geholpen te worden. Een ding dat je helpt, is om onderscheidingsvermogen te leren over wie eigenlijk in staat is om dit voor je te doen. Dat maakte het gemakkelijker om anderen te vertrouwen.
Ik heb het grootste deel van mijn volwassen leven in functionele bevriezing doorgebracht.
Niets voelen was de boodschap. Ik moest zelfs buitengewone sport doen om me levend te voelen. Daarna werkte ik als workalkololic aan het bereiken van doelen. Zonder veel herinneringen. Toch komen de herinneringen de laatste jaren als nachtmerries bij me terug. Ik ging door de bewegingen van de overlevingsmodus. Daarbij had ik vele versies van mezelf. Ik zie dat dit een enorm patroon is in onze samenleving.
Velen van ons moeten zeer explosieve emoties loslaten om uit de functionele bevriezing te komen!
We gaan in een functionele bevriezing omdat een emotionele ervaring te overweldigend was om te verwerken dat we moesten verdoven en onszelf ervan weg moesten sluiten om te overleven.
Echter, om de ladder van het zenuwstelsel weer op te stijgen en in balans te krijgen, moeten we normaal gesproken opnieuw ervaren, wat ervoor zorgde dat we in deze functionele bevriezing modus gingen terwijl we ook waarschuwen voor onze geest-lichaam dat we nu veilig zijn.
Het betekent dat mensen soms proberen te genezen en in de eerste plaats naar het tegenovergestelde van hun probleem kunnen gaan, laten we zeggen, iemand die een codependent of people pleaser is, kan soms te streng worden, maar je moet begrijpen dat het deel uitmaakt van het proces totdat ze naar een veiliger bereik kunnen gaan.
Daarom gebeurt het dat iemand die co-dependent was een aha-moment heeft en volledig de omgekeerde richting uit gaat, alle bruggen verbrandt en zich probeert te redden door volledig onafhankelijk te zijn.
Dit kan ook nadat er al een gedeelte is geheeld. Dan dien je uit te vissen hoe je opnieuw gevoelens kunt hebben. In die periode kun je denken dat je gek wordt, of depressief, maar waarschijnlijk zit je terug in een bevriezingsperiode.
Probeer je dan ongelooflijke dingen in je leven te bereiken, om te vermijden dat je opnieuw gewond geraakt of opnieuw te worden afgewezen door in functionele bevriezing te gaan.
In de bevriezingsstaat is ons zenuwstelsel in een combinatie van dorsaal (shutdown) en sympathisch (mobilisatie).
We moeten dus eerst langzaam en zacht uit het dorsale gaan door dingen te doen die ons weer in verbinding brengen met onszelf en onze omgeving bv. de zon op onze huid voelen, blote voeten in gras lopen, oriënteren op ons lichaam, een korte dans, een paar snelle ademhalingen.
Dit beweegt ons naar sympathisch (mobilisatie) en we gaan dan door deze toestand (weer langzaam en zachtjes te veel te snel en je lichaam gaat weer direct terug in bevriezingsrespons) met meer hulpmiddelen die zelfverbinding en verbinding belichamen, maar ook met activiteiten die de geactiveerde energie eruit halen, bijvoorbeeld schudden, dans, adem (in voor 4, uit voor 8), hand op hart en adem deze ruimte in, zelfknuffel, boksen. etc
De ‘Functionele freeze respons’ komt tegenwoordig zo vaak voor, vooral bij niet-geheelde volwassenen die de last voelen om volwassen verantwoordelijkheden op zich te nemen zonder zich daadwerkelijk voldaan te voelen in hun dagelijkse leven en dat is waar ik mijn familie, vrienden en lezers vertel om bewust te worden van ons aanwezig zijn in het hier-en-nu. Sommige mensen zijn bevroren van trauma en moeten door het leven gaan zonder echt contact te maken en positieve emoties te voelen.
In de bevriezingsstaat voel je je dood vanbinnen.
Tot chronische pijnen en infecties me tot stilstand bracht en nu moet ik het werk doen zoals met de groeitaken.
De bevriezingsstaat waar je jezelf ziet leven is niet een boeddhistische staat van zijn. Het is gescheiden zijn van de ziel. Het was niet de bedoeling dat die afstand er was. In de boeddhistische staat is het ego het scheiden van de geest, om intentioneel het leven volledig te voelen. Dit werkt helend zoals bij egowerk.
Waarschijnlijk zijn er veel zogenaamde Westerse boeddhisten die in plaats van in een staat van verlichting zich in een staat van bevriezing leven.
Niets voelen tijdens het bevriezen kun je een toppresteerder maken, maar ten koste van je gezondheid en relaties.
Het is gemakkelijk om alles te rationaliseren als je een hoogfunctionerende presteerder bent.
Ontkoppeling van het zelf, wat een bevriezingsreactie is, is de epidemie van “moderne” tijden. Is vaak terug te leiden naar (emotionele) ontkoppeling van een ouder in de kindertijd. Ze waren er niet voor ons toen we ze nodig hadden.
Je kunt zoveel verlangens hebben, zoveel dat je wilt doen. Boven kun je het allemaal plannen, maar je blijft bevroren en volledig niet in staat om zelfs de kleinste stap van actie te ondernemen. Je kunt meer kennis verzamelen en meer plannen maken, maar deze niet uitvoeren.
Misschien is dat wat bloggers doen, zoals ik. Je vertrouwt jezelf niet om een beslissing te nemen. Het duurt lang voordat je beslist enkele groeitaken te doen. Je probeert je een weg naar buiten te banen en door iets logisch te bedenken. Daardoor krijgen sommigen een nieuwe traumareactie, namelijk overanalyseren. Dan is de inkt van het schrijven of denken, misschien nog meer bagage waardoor ik met meer uitstel en tijd besteedt aan verspilling die geen verschil maakt of ervoor zorgt dat andere mensen er goed uitzien of hun leven soepeler verloopt.
Door de functionele bevriezing voelt soms dat het je lot is om nooit te bereiken wat je echt wilt, de shit te blijven doen die er niet toe doet.
Ik dacht dat het prima met me ging omdat ik niet meer schrok toen iemand zijn hand bij me opstak en de meeste van mijn intense PTSS-triggers weg waren een paar jaar nadat ik aan een overval ontsnapte, maar ik leerde geen nieuwe dingen, ik stagneerde. Opnieuw had ik chronische slopende rugpijn op de rijpe oude leeftijd van 44! Het is pas enkele maanden geleden dat ik mijn emotionele trauma’s dieper genas, waardoor mijn 57 jaar oude rugpijn heel sterk is afgenomen.
Hedendaagse consumptie is zijn eigen einddoel en stimuleert de functionele bevriezing.
We hebben allemaal het gevoel dat het allemaal verkeerd is, maar velen weten niet zeker wat er precies mis is. Familie, en vooral kinderen, zijn degenen die de meeste last en trauma dragen.
Soms zeg ik dat ik in orde ben, maar mijn lichaam zegt nee zoals door geen goede slaap en hoofdpijn krijgen. Het dilemma van proberen de beste te zijn en hoge verwachtingen van jezelf te hebben.
Ik heb ook gemerkt dat er meer kracht nodig is om terug te trekken of te vertragen dan om aan te dringen voor meer. Ik denk dat dit deels te wijten is aan de onmogelijke normen die we onszelf opleggen om voldoende te voelen. Stilte lijkt contra-productief door de angst voor controle verlies.
Focussen op mentale gezondheid is vrij recent (geen taboe meer)
Veel mensen, vooral in mijn generatie, hebben geleerd om succesvol te zijn, omdat bijvoorbeeld hun ouders ergens anders vandaan zijn gemigreerd en de verwachting nu op hen afkomt. Dat kan zeker overweldigend zijn, want in plaats van ons te focussen op onze gezondheid en ons succes tegelijkertijd weten we niet hoe we ons moeten focussen op onze mentale gezondheid.
Dit ben ik vandaag.
Mijn alarm ging af op mijn gsm. Dus zette ik gewoon alles uit en vroeg mezelf af hoe ik me voelde totdat ik mezelf de tijd gaf om het te voelen. Soms voel ik gewoon niet zo drastisch meer de emoties, maar dat kan even goed vermijding of bevriezing zijn. Dan weet ik dat ik moet stil zitten, het stil maken, luisteren naar mijn ademhaling tot ik weer in mijn lichaam kom en voel.
Hoge Druk
Veel van deze traumatische functionele bevriezingssituaties komt van ouders die hun kinderen al van jongs af aan hebben gepusht om hoge presteerders te zijn! Met alle druk!
Veel van hen hebben de ambitie en drive om te slagen, maar voelen zich echt leeg of verdoofd na het bereiken van een doel.
Werken als een gek, mezelf proberen te bewijzen, emotioneel gevoelloos zijn.
Als je in volle gevoelloosheid bent, ben je niet meer in staat te produceren en niet in staat om op menselijk niveau te functioneren.
Verlamd door trauma uit het verleden kwam weer boven als angst… waar ik zo hard aan gewerkt heb om dit bewust te maken. Waarom is het teruggekomen? Ik ben een supergedreven en ambitieus persoon, maar voel me gevangen en overweldigd in niemandsland terwijl “vrienden” naar me kijken en oordelen en aannames maken.
Sommigen van ons hebben gewoon geen oordeel nodig maar een dikke knuffel en wat liefde en vriendelijkheid. We zoeken absoluut geen medelijden of aandacht en identificeren ons niet als slachtoffer. We willen gewoon ons leven terug.
Dit was ik gedurende jaren. Ik kon geen vreugde of plezier voelen.
Er was niets alleen druk en angst, als ik niet aan de deadlines en cijfers zou voldoen in studie of werk.
Freeze gaat gepaard met uitstelgedrag en verminderde productiviteit en niet met een workaholic of hoge prestaties.
Dit was ik het grootste deel van mijn leven. Leven als een zombie, gevangen in mijn eigen hoog functionerende wereld. Ik ging in deze toestand omdat ik niet de vaardigheden of het bewustzijn had om om te gaan met de emotionele ervaringen die ik doormaakte.
Dus het enige wat ik kon doen was mezelf verdoven en alles blokkeren.
Probleem is, als we het slechte verdoven, verdoven we ook het plezier, plezier en geluk. Het ongelooflijke is dat we dit kunnen veranderen. We kunnen ‘ontdooien’ en liefde, plezier en geluk kunnen gemakkelijk ervaren worden in ons leven. We hebben alleen de tools en bereidheid nodig om te helen en weer contact met onszelf te maken.
In mijn eigen ervaring is de trigger altijd al diepgewortelde angst geweest. Zelfreflectie na elke shutdown is echt nuttig om de oorzaken te identificeren en te stoppen met het raken van de ‘freeze’ trigger. Daarom je gelijk, herbeleven is een onvermijdelijk onderdeel van het proces
Even terzijde, dit is een bijproduct van een groeiverslaafde systeem.
Het is alsof je leeft op een automatische piloot en hersenmist.
Op de oppervlakte hebben ze zichzelf ervan overtuigd dat ze in orde zijn, maar zonder falen – terwijl we de energieën op hun fysieke en energetische paden verplaatsen, drijven alle onderdrukte emoties, spectrums van trauma en wonden naar de oppervlakte.
Hun genormaliseerde traumareacties blijken niet zo normaal te zijn na diepere opgraving. Die gewoontes en persoonlijkheden van het dagelijks leven die normaal lijken te zijn, zijn degenen die hulp roepen om genezen te worden.
Er moest iets echt groots gebeuren over iets waar ik echt om gaf dat invloed had op mijn leven om te beseffen dat dat geen manier van leven was.
Ik denk dat alcohol een manier was om tijdelijk “uit de vriezer te komen”. Maar toen ik stopte met drinken, begon de saaiheid echt. Het is een rare plek om te zijn.
Terwijl ik in fases van alle traumareacties ben geweest, was bevriezen altijd mijn eerste terugval.
Ik was een hoge presteerder terwijl ik onder emotionele dwang was. Vreemd genoeg vind ik dat ik met de misbruikende figuren uit mijn leven, en heling en rouw, nog steeds ga bevriezen, maar het is een pijnlijk doffe en gevoelloos bevriezing.
Tenminste, toen ik hyper waakzaam was, voelde ik de beloningen van mijn prestaties door mijn narcistische familiestructuur. Nu worden zelfs mijn prestaties niet erkend, dus het is een aanpassing om te beseffen dat ik geen validatie van niemand kan zoeken. Sterker nog, de sleutel tot welzijn is om bevestiging te krijgen van de bron van onze eigen ziel.
Sommigen schommelen tussen zeer productief en uitstelgedrag en verspilling.
Door de traumatische gebeurtenissen uit je kindertijd te erkennen begrijp je dat er een wond is die genezing nodig heeft in tegenstelling tot verdoofd of boos voelen en niet weten waarom.
Dus kwetsbaar zijn daarvoor, en erkennen dat er een innerlijk kind is, dat niet de schuld was van wat er gebeurd is, maar onschuldig was, is de eerste stap om te helen en vooruit te gaan. Dus terwijl we de traumatische gebeurtenissen niet kunnen uitwissen, kunnen de wonden helen en dat is het goede nieuws.
Bedankt voor het delen van deze inhoud. Het is een groot deel van mijn helende reis.
Lees meer
