Rond 1970 ontdekte men de bevriezingstrauma respons.
Bevriezen als reactie op een dreiging lijkt effectief, een soort ‘dood spelen’ bij gevaar; bij mensen manifesteert de bevriezingstrauma respons zich echter als een onvermogen om te communiceren, te reageren of enige actie van zelfbehoud of verdediging te ondernemen. Waar ontwikkelt iemand deze neiging, hoe beïnvloedt de bevriezingsrespons het vermogen om met stress om te gaan? Hoe vermijd je de schade van deze mentale toestand?
Kenmerken van de bevriezingstrauma reactie
- Helemaal verdoofd voelen, en het leven lijkt “zinloos”.
- Volledig stil vallen en volledige vermijding van iedereen.
- Zich verstoppen voor de wereld.
- Uitstelgedrag of onvermogen om zelfs maar kleine beslissingen te nemen.
- Eindeloos scrollen op sociale media / tv kijken.
- Verwarring over wat echt of onwerkelijk is of daadwerkelijk is gebeurd.
- De bevriezingstrauma respons verwart men met depressie. Deze respons diagnosticeert men zelfs verkeerd. Dit is al een lange tijd dat men die vergissing maakt. Het voelt als een depressieve periode.
Freeze of bevriezingstrauma respons is een coping-mechanisme dat in de kindertijd is toegepast om pijnlijke of overweldigende kinderjaren te overleven.
Wanneer een kind niet in staat is om te vechten of weg te rennen van waargenomen gevaar, roept het een paniekreactie op. Dit verdooft het kind of maakt het onbeweeglijk in het aangezicht van de stressor.
Trauma als kind kan een van de voorkomendste oorzaken van paniek en angst zijn. Wanneer je een kind onderwerpt aan emotionele of fysieke mishandeling door iemand of iets waar het zich niet tegen kan verdedigen ontstaat de bevriezingstrauma respons. Kinderen voelen ze zich hulpeloos, niet in staat om gebruik te maken van de biologische systemen die zijn ontworpen om hen te helpen bij het vechten of vluchten.
Angst en paniek zijn twee factoren die bijdragen aan het concept van tonische immobiliteit, of een natuurlijke staat van verlamming, iets wat anders contra-intuïtief is voor een mens in aanwezigheid van gevaar.
Met andere woorden, een kind dat last had van constante angst en angst als gevolg van trauma, kan als volwassene de neiging ontwikkelen om te bevriezen als reactie op triggers.
We leren om alles af te sluiten of volledig te vermijden.
We willen niet dat iemand ons ziet of iets doen buiten onze comfortzone. Dikwijls hebben we ons als kind in onze kamer opgesloten om te lezen. We voelen geen verlangen om contact te maken met anderen of hebben een algemene overtuiging dat het leven zinloos is.
We kunnen ons “verstoppen” voor de wereld. Of wanneer buitengewoon geactiveerd, verduisteren of vergeten we hele momenten/jaren van ons leven. Genezing van bevriezing houdt in dat u terugkeert naar het lichaam. En veiligheid vindt in het huidige moment.
Bevriezingstrauma respons ziet er als volgt uit:
– dagelijks in kleine hoeveelheden ademwerk of beweging (fietsen of wandelen)oefenen.
– leren focussen op de gewaarwordingen in het lichaam zonder er een oordeel aan toe te kennen. Gewoon 10-20 seconden voelen en dan de gewaarwording identificeren. Dit voelt als tintelingen, dit voelt als warmte.
– het vinden van een gemeenschap rond uw ware passies ongeacht hoe andere mensen over hen denken of deze passies hebben beoordeeld. Online ondersteuningsgroepen kunnen hier nuttig zijn.
– kleine overwinningen vieren, zoals een kleine wandeling naar de brievenbus maken, een kleine taak voltooien of iets buiten je comfortzone doen zoals een maaltijd bereiden die je nog nooit hebt geprobeerd.
Het is zoveel logischer om te beseffen dat wat we als ‘depressie’ zouden kunnen ervaren, in feite een toestand van het zenuwstelsel is waar we eigenlijk instrumenten voor hebben om uit te komen. Neemt absoluut de hulpeloosheid weg om in deze afgesloten staat te zijn.
“Freeze” is meestal mijn standaardmodus, in plaats van vluchten of vechten.
Mijn brein sluit zich af, heeft moeite om nieuwe informatie vast te houden en heeft geen energie voor sociale interactie. Ik heb dan het gevoel dat ik met niemand wil zijn en liever alleen ben en ik voel me ook eenzaam alsof niemand van me houdt. Waarom gebeurt het?
Vroeger voelde ik me vreselijk toen dit gebeurde, maar nu zie ik het voor wat het is: een teken om te vertragen, mezelf af te vragen wat ik voel en het trauma erachter aan te pakken. Ken je iemand anders die leert om jezelf genade te geven (en het van anderen te vragen) rond de “freeze” – reactie?
Het is alsof de persoon zijn lichaam heeft verlaten. Als je iemand port of prikkelt om hulp te krijgen of naar de situatie te kijken zal hij of zij dat niet tolereren. Hij of zij sluit zijn zenuwstelsel precies af. Het is pijnlijk om te zien en alleen zij kunnen zichzelf helpen.
Bevries je?
Hoe help je iemand die zo’n reactie heeft?
Bevriezen is het gevoel hebben vast te zitten in een bepaald deel van het lichaam, het koud of verdoofd voelen, fysieke stijfheid of zwaarte van ledematen, verminderde hartslag, beperkte ademhaling of ingehouden adem, een gevoel van angst of onheil.
Nu is er ook een extra reactie opgemerkt als stressrespons, die meer kortgeleden in overweging is genomen.
Kruiperigheid als traumarespons
Fawning (Engelse woord voor kruiperigheid) als trauma respons is momenteel niet opgenomen in het stressresponsmodel. Wat je zou kunnen vertalen als kruiperigheid!
Fawning – kruiperigheid is een reactie met als kenmerk prettig gedrag, conflictvermijding, niet in staat om je stem te vinden of het vermogen om voor zichzelf op te komen tijdens een bedreiging, en het zorgen voor de behoeften van anderen ten koste van jezelf.
Heb je kruiperigheid als traumarespons in je omgeving opgemerkt?
Als je zich eenmaal bewust is van welke triggergebeurtenissen deze reacties kunnen veroorzaken, zijn aardingstechnieken op dat moment het nuttigst zoals diep ademen, stimuleren van het zenuwstelsel, bewustwording van je fysieke omgeving oefenen, verbale zelfbevestigingen zoals “je bent veilig”. Heb je kruiperigheid in je omgeving opgemerkt? Laat het ons weten in de commentaren.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren