Emotionele zelfintimiteit hoe kun je dat bereiken?
Hé lezer, ik ben Johan, welkom terug op mijn kanaal of welkom als dit je eerste keer hier op deze blog is. De laatste tijd hebben we het gehad over het concept van intimiteit, wat intieme connecties zijn, wat het betekent om intiem te zijn met een ander mens. In deze blog gaan we het hebben over wat volgens mij de grootste blokkade is voor de meeste mensen als het gaat om het vormen van die echt diepe intieme connecties met andere mensen, namelijk dat we geen emotionele zelfintimiteit hebben.
Wat is emotionele zelfintimiteit?
De definitie hiervan is eigenlijk vrij eenvoudig. Ik definieer het op precies dezelfde manier als ik interpersoonlijke intimiteit definieer. Keer je gewoon naar het zelf. In de blog die ik vorige week uitbracht, waar we het hadden over intimiteit met andere mensen, definieerde ik intimiteit als de daad van aanwezig zijn met een andere persoon in hun onverdedigde staat en vandaag gaan we het hebben over emotionele zelfintimiteit als de daad van aanwezig zijn met jezelf in je eigen onverdedigde staat.
Velen van ons leren vanaf het moment dat we heel jong waren, ver voordat we een keuze hadden, onze eigen emotionele en intellectuele ervaringen te vervormen om onszelf een beeld van onszelf te geven. Dat was op een bepaald moment adaptief voor ons, maar dat weerspiegelt niet echt het geheel van wat we denken en voelen.
Deze blog gaat over hoe je tot de kern kunt komen.
Hier kun je leren aanwezig te zijn bij jezelf op die plaatsen waar je jezelf historisch hebt verborgen om jezelf te kennen, omdat er van jongs af aan delen van je persoonlijkheid of je natuurlijke neigingen kunnen zijn geweest die een bedreiging vormden voor je vermogen om contact te maken met andere mensen.
Dit is een onderwerp dat veel van de groten in de psychologie keer op keer hebben aangepakt, omdat dit veld doorgaat met de manieren waarop we onszelf verlaten of loskoppelen om in verbinding te blijven met andere mensen.
De gewaagde stelling van deze blog is dat de manier om in de diepste en doordringende verbinding mogelijk te kunnen blijven met een andere persoon, is om eerst te leren in dat soort verbinding met jezelf te blijven en dan andere mensen daarin uit te nodigen, terwijl je hetzelfde type aanwezigheid en acceptatie toestaat voor wat ze je brengen.
De 3 relateringsniveau’s
In de blog over intimiteit heb ik het authentieke relateringsmodel van de drie gespreksniveaus gebruikt om enkele van de manieren te bespreken waarop we zouden kunnen denken over het opbouwen van intimiteit die ons niet echt helemaal daar brengen.
Als een korte samenvatting, suggereert dat model dat de drie niveaus van conversatie het informatieve niveau zijn, waar we het hebben over feiten en dingen die gebeuren die een beetje objectief zijn, en dan het persoonlijke niveau, waar we praten over wat we voelen en denken over die objectieve feiten, en dan is er het relationele niveau.
Ik voerde het argument aan dat dit is waar we echt echte intimiteit met een andere persoon koesteren, wat met hen deelt hoe onze ervaring in het huidige moment is, en ook met echte diepe onverdedigde nieuwsgierigheid ontvangen hoe het is om hen te zijn in het huidige moment, wat vaak een stuk gemakkelijker is dan het klinkt, omdat onze natuurlijke neiging is om zelfs onze eigen ervaring van het huidige moment te vervormen, dus dat we in onze innerlijke ervaring niet tegen scherpe randjes aanlopen.
Vandaag gaan we het hebben over hoe ditzelfde model van toepassing kan zijn op onze zelfrelatie.
Er zijn de dingen waarvan we weten dat het een soort objectieve feiten over onszelf zijn, juist, dit is hoe we onszelf kennen op informatieniveau. Ik ben X jaar oud en heb familieleden die “deze naam” hebben. Bovendien woon ik in deze stad. Daarbij heb ik deze baan. Ik heb deze hobby’s of deze gemeenschappen waar ik deel van uitmaak.
Dit zijn allemaal feiten, dingen waarvan we weten dat ze waar zijn, dat iedereen ons kan zien leven en duidelijk kan zien dat ze waar zijn. dan is er het persoonlijke niveau en dit is het niveau waarvan ik denk dat de meesten van ons zich het meest op hun gemak voelen om onszelf te kennen. Op dit niveau zou ik zeggen dat onze egoverhalen leven en ik wil duidelijk zijn wanneer ik die uitdrukking gebruik, dat wanneer ik egoverhalen zeg, ik dat niet noodzakelijkerwijs als iets negatiefs bedoel.
Egoverhalen is precies de term die ik in deze blog ga gebruiken om de manieren te definiëren waarop we over onszelf denken.
Dat kunnen dingen zijn als een gevoel van superioriteit tegenover andere mensen. Het kunnen ook dingen zijn als: Ik ben een goede vriend. Ik ben een intelligent, nieuwsgierig persoon. Ik heb dit type persoonlijkheid of ik geniet van dit soort werk of dit soort evenementen of dit soort mensen. We hebben allemaal dit soort brede penseelstreken die we gebruiken om onszelf te definiëren, omdat het een absolute noodzaak is om een soort consistent verhaal te hebben over wie we zijn.
Iedereen heeft dit. Het is een goede zaak om te hebben. Zonder dat egoverhaal zouden we een beetje verdwaald zijn en op drift. We zouden het een stuk moeilijker zijn om beslissingen te nemen van dag tot dag en in het algemeen, maar waar echte intimiteit met onszelf wordt gevormd, is wanneer we het nog een niveau laten zakken, omdat het authentieke relateringsmodel een interpersoonlijk model is.
Ik ga dit relatiemodel een beetje veranderen.
Bovendien zou ik zeggen dat als we naar de zelfrelatie kijken, ik het woord relationeel zou veranderen in het woord ervaringsgericht.
De diepste manier waarop ik mezelf kan leren kennen, is door van moment tot moment bij mezelf aanwezig te zijn. Ook door een consistent bewustzijn te ontwikkelen van hoe het is om op elk moment mezelf te zijn.
Als ik op een moment iets voel dat ik niet begrijp, kan ik daar dan bij aanwezig blijven?
Heb ik het vermogen er aanwezig bij te blijven, zelfs als het gevoel bedreigend is voor het idee dat ik op persoonlijk niveau over mezelf heb? Ben ik in staat bij dat gevoel te blijven? Kan ik bij die authentieke ervaring van het moment blijven, zelfs als het me op interpersoonlijk niveau bedreigt? Wat als ik me boos voel in een situatie waarin ik denk dat een aardig persoon zoals ik hier niet boos over zou moeten zijn of zich hier niet boos over zou moeten voelen?
Kan ik bij het gevoel van verdriet en teleurstelling blijven als het verhaal dat ik over iets heb, is: Ik ben echt opgewonden over dit ding en het gaat goed. Hoe aanwezig ben ik in staat om bij mezelf te blijven op de momenten dat mijn direct gevoelde ervaring conflicteert met het verhaal dat ik over mezelf heb op persoonlijk niveau of het verhaal dat ik heb over iets buiten mij?
Cognitieve dissonantie
Dit is zoveel gemakkelijker gezegd dan gedaan, want normaal gesproken, wanneer onze gevoelde ervaring in strijd is met het verhaal dat we hebben over iets, zijn de meesten van ons geneigd om automatisch zonder zelfs maar de tijd te nemen om erover na te denken onze ervaring te vervormen.
Dan zeggen we tegen onszelf: Ik moet dit niet echt voelen. Ik moet het gewoon bij het verkeerde eind hebben over wat ik voel of ervaar of proberen de externe ervaring te veranderen, zodat onze interne ervaring ook zal veranderen. Daarbij verliezen we veel waardevolle informatie uit het oog die we alleen echt kunnen begrijpen door zowel de situatie waarin we ons bevinden te accepteren en aanwezig te blijven zoals die is als onze gevoelde ervaring van die situatie precies zoals die is.
Als het gaat om het begrijpen en echt kennen van onszelf, zie ik het graag als een wetenschappelijk experiment.
Als je eenmaal een echt goede hypothese hebt waar je echt je tanden in kunt zetten, zou je belangrijkste doel moeten worden om bewijs te vinden om te bewijzen dat je hypothese onjuist is.
Dit is hoe we eerlijk blijven in het vasthouden aan de wetenschappelijke methode. We zoeken niet alleen naar bewijs dat onze standpunten bevestigt. We zoeken naar bewijs dat het niet bevestigt. Het interessante dat ik begon te leren was dat het proces van het zoeken naar tegenbewijs op elk gebied van het leven niet alleen dient om een bepaalde hypothese te bewijzen of te weerleggen.
Waar het vaak het nuttigst is, is dat het ongelooflijke diepte en nuance toevoegt aan de hypothesen die we vormen. Misschien klopt je algemene hypothese, maar je leert veel over in welke contexten het juist of onjuist is.
Hetzelfde geldt wanneer we dezelfde soort onderzoek toepassen op de manier waarop we onszelf ervaren.
Ik ben een aardig persoon kan waar zijn in 95 van de context. Het kan onwaar zijn in vijf procent. Die vijf procent van de contacten kunnen eigenlijk de momenten zijn waarop het belangrijker is om standvastig te zijn dan om vriendelijk te zijn. Het kan belangrijker zijn om zelfbeschermend te zijn dan om vriendelijk te zijn, om assertief te zijn dan om vriendelijk te zijn. Maar als ik probeer om in grote lijnen elk gebied van mijn leven te bestrijken, ga ik veel nuance missen in het proces over in welke context ik op welke manieren opduik.
Nuances ontdekken
Het proces van het ontwikkelen van een echt diep belichaamd zelf-intiem proces van leren om voldoende aanwezig te zijn bij onze moment-tot-moment ervaring van onszelf, om tegenbewijs te vinden voor deze hypothesen die we hebben over onszelf, of over andere mensen en de manier waarop we bestaan in relatie tot hen en bereid zijn om zowel onze hypothesen uit te dagen, omdat de manier waarop we verschijnen of de manier waarop we in de wereld bestaan hoogstwaarschijnlijk zal veranderen in de tijd.
Naast het vinden van nuance binnen die hypothesen, ben ik misschien een intelligent en nieuwsgierig persoon. Er zijn gebieden waar ik me erg gesloten voel, waar ik niet meer wil leren, waar ik me actief verzet tegen het opnemen van nieuwe informatie. Wat is er in die gevallen aan de hand? Wat kan ik leren over mijn weerstand in die situatie? Het is misschien iets waartegen het me beschermt.
Diepe zelfkennis
Hoe meer we in staat zijn om nieuwsgierig te worden naar wat er van moment tot moment voor ons gebeurt en nieuwe stukjes genuanceerde informatie over onszelf op te nemen, hoe beter we onszelf leren kennen. Bovendien worden we daardoor hoe meer we in staat zijn om heel precies te zijn over waar dingen wel en niet van toepassing zijn.
In een notendop, wat het proces van het opbouwen van emotionele zelfintimiteit is, is het proces van het verminderen van onze weerstand tegen onze eigen innerlijke ervaring. Dit vereist dat we een diepe duik nemen in wat het is wat we gewoonlijk doen. We onderzoeken hoe het mogelijk is dat we de neiging hebben om deze onaangename ongemakkelijke emoties te vermijden, die we niet willen voelen.
Ik zie dit als het proces van het vinden van je eigen schuilplaatsen.
Dit is verborgen plekken ontdekken waar je in de loop van je leven je authentieke ervaring ergens in jezelf voor jezelf hebt verborgen.
Er is een regel in het nummer Happiness van Taylor Swift waar ze het heeft over een relatie en ze zegt: ik heb je al mijn schuilplaatsen laten zien. Wat een mooie metafoor is dat voor intimiteit.
In dit geval, in dit proces gaan we leren om onszelf al onze eigen schuilplaatsen te laten zien.
Daar gaan we meestal heen, als we een emotie of een ervaring hebben die we niet aan de rest van de wereld willen laten zien en die we onszelf niet eens willen laten zien, dan verbergen we dat in onszelf. Het eerste wat we doen als je je echt op je gemak wilt voelen bij dat werk naar zelfkennis doen, merk je gewoon de momenten op waarop we ons wanhopig voelen om van toestand te veranderen en wat we geneigd zijn te doen om onze toestand te veranderen.
Wat bedoel ik daarmee, ik bedoel, laten we zeggen dat je een moment hebt waarop je een heel sterk, heel overweldigend gevoel voelt dat je niet wilt voelen, wat is dan je neiging om van dat gevoel af te komen?
Sommigen van ons proberen zich ervan te distantiëren.
We kunnen overeten of drinken of een soort dwangmatig gedrag vertonen waarvan we weten dat het de manier zal veranderen waarop we onze eigen fysiologie ervaren van dit gebeuren. Ik wil me niet voelen zoals ik me voel als het gebeurt, dus ik ga proberen de manier waarop ik me voel te veranderen, zodat ik het kan tolereren en mezelf erin kan passen.
Andere mensen kunnen onmiddellijk in actie komen om te proberen de externe situatie te veranderen, zodat ze niet het ongemakkelijke gevoel hoeven te ervaren dat de huidige situatie bij hen oproept.
Laten we zeggen dat mijn partner me niet snel genoeg terug sms’t, dus ik ga uithalen en haar karakter beledigen en proberen ze hun gedrag te laten veranderen, zodat ik niet aanwezig hoef te zijn met dat gevoel van verdriet en afwijzing.
Het doel hier is gewoon om aanwezig te zijn.
Dan kunnen we opmerken wanneer we dit willen doen, wanneer we de ervaring die we hebben heel graag willen veranderen en vooral aandacht willen besteden aan wanneer je een gevoel ervaart dat terugkeert. Je merkt misschien dat hoe meer je bij jezelf blijft en aanwezig blijft bij jezelf, dat er patronen van bepaalde emoties zijn waar je je meteen van wilt loskoppelen.
Mogelijk is het woede. Wellicht is het verdriet. Misschien is het verlating. Misschien is het afwijzing. Waarschijnlijk is het schaamte en vernedering. Dit is het proces van het vinden van je eigen schuilplaatsen wanneer je deze dingen voelt die je systematisch niet wilt voelen, niet wilt ervaren, waar je niet naar wilt kijken.
Waar ga je heen om ze te vermijden? Wend je je tot een stof? Wend je je tot manipulatie? Waar ga je heen om die gevoelens van binnen te verbergen?
Ik wil duidelijk zijn, hier spelen we geen spelletje verstoppertje?
Dit gaat niet over het vinden van je coping-mechanisme. Ernaar wijzen, gaat er slecht voor zorgen dat je uit je schuilplaats komt, dit is een spelletje sardientjes. Toen ik een kind was, was sardientjes mijn favoriete spel. Het is in wezen precies hetzelfde als verstoppertje. Maar als iemand je vindt, verstoppen ze zich bij jou. Dan komt de volgende persoon. Als ze jullie twee vinden, verstoppen ze zich ook bij jou. Dit gebeurt, totdat iedereen de oorspronkelijke persoon heeft gevonden die zich verstopte. Ze zitten allemaal samen in de schuilplaats. Ik dacht aan dit spel omdat het een mooie metafoor was voor intimiteit.
Het sardientje spelletje
Iemand verstopt zich, ze proberen zichzelf op de een of andere manier van de wereld af te schermen. Iemand komt ze vinden en zit bij ze en leert hun schuilplaats kennen. Hij raakt ermee vertrouwd in plaats van het te beoordelen of te proberen ze eruit te halen.
Dit is het proces van het vinden van de delen van jezelf die je normaal verbergt en in plaats van te proberen die delen te veranderen of tegen ze te schreeuwen, of ze te vertellen dat ze ongelijk hebben, zit je gewoon met hen in die schuilplaats.
Dan ga je je afvragen waarom ben je hier in zeer tastbare termen. Als ik boos ben en ik merk een patroon op van te veel eten of drinken of afsluiten en me verbergen voor de wereld blijf ik er bij zonder oordelen. Als ik boos ben in plaats van tegen mezelf schreeuwen en tegen mezelf zeggen dat ik met al die dingen moet stoppen blijf ik er bij, zonder oordelen.
Wat als ik zou gaan zitten met het deel van mezelf dat die activiteit goed doet en ervoor kiest om het te doen en het gewoon wat vragen zou stellen.
Hé, wat zou je nu voelen als je deze opluchting niet voelde omdat je net een chocoladereep of een biertje hebt gepakt? Wat zou je nu doen? Wat zou je voelen als je je met deze situatie zou blijven bezighouden in plaats van je terug te trekken en in je kamer te gaan zitten. Er is niets mis met het feit dat dit is wat je doet.
Ik ben gewoon benieuwd wat het is dat je vermijdt en kan ik daar wat meer over horen en dan de volgende keer dat het gebeurt, nogmaals, wat is het dat je vermijdt en kan ik daar wat meer over horen?
Is er meer? Is er meer dat ik in de loop van mijn leven heb ontdekt dat hoe langer je met een echt diep, echt doordringend probleem zit en hoe meer je het echt leert kennen op een niet-oordelende manier, hoe meer de oplossingen die je eigenlijk nodig hebt daar op natuurlijke wijze uit beginnen te komen.
Doen wat we niet willen doen: rebound-effect
Wanneer we proberen ons eigen gedrag sterk te bewapenen en onszelf ertoe brengen te stoppen met doen wat we niet willen doen of te stoppen met voelen wat we meestal niet willen voelen, creëren we gewoon een rebound-effect, waarbij we ons een tijdje onthouden van bepaalde gevoelens of bepaald gedrag en dan komt het later gewoon twee keer zo sterk terug.
Dit proces van gewoon bereid zijn om onze eigen problemen, onze eigen vermijdingstactieken, onze eigen wanhoop op een echt diepe, belichaamde geduldige manier te leren kennen, is het proces van het opbouwen van een gevoel van intimiteit en vertrouwen met onszelf.
Denk aan de mensen die je niet vertrouwt om je te helpen met je problemen.
Vroeger was ik absoluut de slechtste persoon ter wereld als het ging om het aannemen van advies en om eerlijk te zijn ben ik er nog steeds niet goed in, maar de reden dat ik zo verschrikkelijk was in het aannemen van advies was omdat ik mensen niet het volledige scala van mijn probleem zou laten zien.
Ik zou ze het oppervlakteniveau vertellen. Ik zou ze het topje van de ijsberg vertellen. Dan zouden mensen me advies proberen te geven. Ik zou gewoon zijn alsof deze mensen dom zijn en niets weten.
De waarheid was dat ze niets wisten omdat ik ze niet het hele scala van het probleem had gegeven. Er is een oefening waar je een uitdaging of worsteling die je doormaakt gewoon uitlegt aan iemand. Het enige wat ze doen is daar zitten en luisteren en je af en toe een open vervolgvraag stellen.
Van wie wil je advies?
Het enige wat ze doen is informatie verzamelen over je probleem en dan meer informatie en dan meer informatie. Aan het einde van de oefening word je aangemoedigd om bij onszelf in te checken. Je vraagt je dan af of je advies van de andere persoon over het probleem wil of niet. Als de interviewer zo luistert dan vraagt men meestal: Hé, heb je advies voor me?
Zodra ze dat zei, had ik zoiets van nou, ik ga niet om advies vragen. Ik haat advies. Ik wil nooit advies. Toen keek ik echt naar de andere persoon en ging: Ze weet veel over dit probleem.
Ik ben echt, echt eerlijk tegen ze geweest over al deze verschillende componenten. Trouwens, ik denk dat ze dat allemaal weten. Bovendien was ik zo verrast om te ontdekken dat het antwoord in mijn lichaam op de vraag of je advies wilt, ja was.
Ik denk dat dit vaak een probleem is waar we zelf mee te maken hebben. We verzamelen niet genoeg informatie over onze eigen problemen voordat we ons schamen voor de manier waarop we ze benaderen.
Je hebt informatie nodig voordat je boos wordt op jezelf vanwege de coping-mechanismen die je gebruikt, om er doorheen te gaan. Je hebt veel informatie nodig voordat we echt diep begrijpen wat het is dat ons ertoe brengt om deze problemen te hebben of om in de eerste plaats in deze specifieke toestanden te zijn.
We zien gewoon een deel van onszelf dat niet overeenkomt met het verhaal dat we graag over onszelf vertellen.
Misschien vind ik het leuk om tegen mezelf te zeggen: Ik ben de hele tijd supergemotiveerd en daarna voel ik me de ene week down, voel ik me ontregeld. In plaats van aanwezig te zijn bij mezelf en uit te zoeken waarom dat is, wil ik vasthouden aan dat verhaal van ik ben altijd superproductief.
Dus ik dwing mezelf om me te gedragen op een manier die niet authentiek is. Ik dwing mezelf om tegen mijn energie in te gaan en om mijn natuurlijke gevoelens opzij te schuiven om werk gedaan te krijgen en gemotiveerd te blijven.
Ik wil dan dat specifieke idee van mezelf levend houden, terwijl ik in werkelijkheid dit patroon van lijden voor mezelf creëer, omdat ik de werkelijke wortel van het probleem ontken. Die wortel is dat ik niet genoeg bij mezelf aanwezig ben geweest om erachter te komen wat er was. Ik gooide het van me af.
Wat was het dat ervoor zorgde dat ik me afgewezen, ongemotiveerd, neerslachtig en depressief voelde?
Als ik dat niet weet, is de kans groot dat het keer op keer opduikt, totdat ik een manier vind om nieuwsgierig te worden naar het probleem.
Dus in de blog over interpersoonlijke intimiteit hebben we het over relationele nieuwsgierigheid als de sleutel tot het bevorderen van interpersoonlijke intimiteit.
Bij emotionele zelfintimiteit is de sleutel hier ervaringsgerichte nieuwsgierigheid dat gevoel: Wat is er op dit moment voor mij aan de hand? Wat als ik het zelfs niet leuk vind, zelfs als het in strijd is met het verhaal dat ik over mezelf heb of de hypothese over wie ik ben dat ik constant probeer te bewijzen gelijk te hebben?
Hoe kan ik toch nieuwsgierig zijn? Op welke wijze kan ik bij die ervaring zitten en vragen stellen aan die ervaring en erop vertrouwen dat mijn lichaam op dit moment iets weet dat belangrijk voor me is om te weten, zelfs als ik het niet leuk vind en niet wil dat het waar is?
Op welke manier kan ik er niettemin op vertrouwen dat er een wijsheid in mijn lichaam zit, in mijn emoties en in de dingen die ze oppikken die, als ze geïntegreerd zijn, en dat ze me naar een plek zullen brengen waar ik over het algemeen op een betere, meer capabele manier functioneer, zelfs als dat betekent dat ik me niet altijd goed voel?
Velen van ons zijn heel snel om zich los te maken van elk gevoel dat we hebben dat niet het gevoel is dat we willen hebben.
Ik wil me gelukkig en opgewonden voelen over deze relatie. Dus als mijn partner iets doet dat ik niet leuk vind en waar ik me ongemakkelijk bij voel, denk ik misschien heel snel: hoe draai ik dit gewoon in mijn hoofd, zodat het iets positiefs is en niet iets negatiefs en zodat ik het niet ter sprake hoef te brengen en zodat ik niet het risico hoef te lopen dat er een conflict of een breuk ontstaat.
Maar misschien moet dat conflict of die breuk in werkelijkheid plaatsvinden. Misschien zou het op de lange termijn veel gezonder zijn voor de relatie als we elkaar op die manier zouden zien en dat we zouden begrijpen wat ik wel en niet nodig heb en was, en vice versa.
Misschien werk ik al een tijdje naar een bepaald einddoel toe.
Ik kom ik daar aan en verwacht ik me fenomenaal te voelen en in plaats daarvan voel ik me een beetje leeg en teleurgesteld en bijna als een teleurstelling van energie die ik niet had verwacht. Wat moet ik doen? Doe ik alsof ik blij ben? Zeg ik tegen mezelf dat ik gek ben en dat ik gelukkig moet zijn of luister ik naar dat gevoel en leer ik iets?
Misschien heb ik geleerd dat het eigenlijk de vooruitgang en het bewegen naar het doel is waar ik van geniet. Bovendien dat het eindpunt eigenlijk niet het punt is dat voor mij opwindend aanvoelt, waardoor ik in dit geval die informatie integreer.
Ik kan leren mijn leven zo in te richten dat ik consequent werk naar iets waar ik me opwindend over voel zonder de verwachting te koesteren dat daar aankomen het deel zal zijn waar ik me fenomenaal bij zal voelen. Ik kan leren waarderen wat ik authentiek waardeer, en dat is het proces.
Dus over het algemeen vereist dit hele proces dat we echt in contact komen met onze authentieke ja’s en nee’s.
We moeten in contact komen met de delen van onze ervaring die aanvoelen als een volmondig ja, ik wil dit en de delen van onze ervaring die aanvoelen als een volwaardig nee, dit is een grens of een limiet voor mij.
Een sterk ja is de energie van seksueel of emotioneel opgewonden zijn, fysiek aanwezig zijn, betrokken, nieuwsgierig naar waar we zijn en wat er om ons heen gebeurt op een onverdedigde manier. We zijn niet bang voor wat we gaan vinden. We zijn oprecht nieuwsgierig naar wat er gaat gebeuren als we een bepaald pad volgen. De energie van nee komt vaak voor ons naar boven in de vorm van woede, verdriet, wrok, walging, zelfs schaamte in gezonde doses.
Dit is ons lichaam dat ons vertelt: dit is niets voor mij.
Er is iets wat ik niet leuk vind. Ik moet een grens stellen en als die grens eenmaal is gesteld, kan ik vollediger terugstappen in mijn Ja-energie, omdat ik weet waar de gezonde grenzen rond die energie liggen.
Ik denk dat voor velen van ons waar we ons van binnen een beetje dood beginnen te voelen, is wanneer we ons niet bewust zijn van waar onze neus ligt en dus de delen van onszelf die normaal gesproken naar boven komen en waardoor we opgewonden raken door de ervaring van het leven.
We kunnen stoppen met onszelf te wantrouwen, omdat we niet weten waar het einde van die ervaring zal zijn. Het kennen van onze grenzen is cruciaal om onszelf te vertrouwen, om geluk, opwinding en vreugde te ervaren. Als we er geen hebben, worden we gewoon bang en staan we onszelf niet toe om het andere recht te hebben.
Er is een gigantische rijkdom aan dingen die we over onszelf kunnen leren als we bereid zijn om bij onszelf aanwezig te blijven tijdens die zeer moeilijke en ongemakkelijke momenten.
Daarom is het proces van emotionele zelfintimiteit een nooit eindigend proces, net als het proces van het vormen van intimiteit met een andere persoon, want als je in de wereld bent, je leven leeft, nieuwe ervaringen opdoet, zul je de hele tijd nieuwe dingen voelen.
Die nieuwe dingen zullen altijd worstelen om een plaats te vinden binnen het ecosysteem van wie je bent en dat ecosysteem zal altijd verschuiven en veranderen en groeien en dus zul je nooit klaar zijn met het proces om jezelf te leren kennen en een gevoel van diepe niet-oordelende, onverdedigde intimiteit met jezelf te bevorderen.
Het leuke is dat als je eenmaal leert om naar die plaatsen in jezelf te gaan waar je altijd bang voor bent geweest, waar je jezelf altijd voor hebt verborgen, waarbij je altijd een soort gevoel hebt gehad: Ik ga ik dood als ik naar dat ding kijk.
Als je eenmaal hebt geleerd dat je naar dat ding kunt kijken en dat je het kunt overleven, kun je er doorheen blijven ademen. Het gevolg is dat de manier waarop je je hele leven leeft, nu aan verandering onderhevig is, want wanneer we ons leven chronisch leiden en onaangename emoties proberen te vermijden, snijdt het ons af van een onmetelijke reeks ervaringen die we anders zouden kunnen hebben.
Er is een absolute superkracht in het kunnen verwerken van pijn, afwijzing, eenzaamheid, teleurstelling, schaamte.
Dit hele scala aan emoties waarvan we historisch dachten dat we zouden sterven als we onszelf zouden toestaan te voelen, als we diep in contact kunnen komen met al die gevoelens en onszelf kunnen leren hoe we kunnen overleven en veerkrachtig kunnen blijven in het aangezicht ervan. We zijn afgesneden van het proberen van bijna alles in ons leven als we die groeitaken niet doen.
Weet je dat we zoveel meer emotionele risico’s kunnen nemen? We kunnen meer praktische risico’s nemen. Daarbij kunnen meer fysieke risico’s nemen, omdat we weten dat we het zelfvertrouwen hebben.
We moeten onze eigen ouder zijn, wat er ook gebeurt. Bovendien hoeven niet langer chronisch te proberen onze omgeving te beheersen en de gevoelens te vermijden waarvan we niet weten hoe we ons moeten voelen, omdat we onszelf hebben geleerd hoe we in ons eigen team kunnen blijven, zelfs als het ergste gebeurt.
Situaties waarin de mogelijkheid bestaat dat het ergste gebeurt, voelen niet langer dan het engste ter wereld.
En ook het leuke hiervan is dat hoe meer we ruimte maken voor het volledige spectrum van wie we zijn, hoe comfortabeler we ons voelen om hetzelfde te doen voor andere mensen, omdat we niet bang zijn dat ze iets gaan zeggen of dat ze iets aan ons zullen opmerken dat dit gevoel van schaamte of walging of verdriet zal veroorzaken waarvan we niet weten wat we ermee moeten doen.
We weten wel wat we met die gevoelens aan moeten. We kunnen opener, onverdedigd en onbewaakter zijn in het gezelschap van mensen die we vertrouwen en dat stelt ons in staat om diepere, intiemere relaties te hebben en diepe intieme relaties te hebben.
Deze relaties zijn eigenlijk ongelooflijk belangrijk voor het bevorderen van een gevoel van authentieke zelfintimiteit, omdat niemand van ons het monopolie heeft om onszelf te begrijpen.
We hebben input, feedback en perspectieven van andere mensen nodig.
We hebben een 360 graden beeld van onszelf nodig om te begrijpen waar onze blinde vlekken zitten en welk werk we vervolgens kunnen doen. Nogmaals, dit zal een levenslang nooit eindigend proces zijn, maar het kan een zeer lonend en bevredigend proces zijn.
Het feit dat het eeuwig doorgaat, is niet per se negatief. De enige manier om ervoor te zorgen dat je de rest van je leven een overwegend negatieve tijd hebt, is door heel sterke dingen in jezelf te hebben waar je doodsbang voor bent om naar te kijken of te herkennen en je hele leven te moeten leven om mensen, situaties, verbindingen te vermijden die je op enigerlei wijze zouden kunnen dwingen om naar die delen van jezelf te kijken.
Want als je dat doet, als je je leven in vermijding leeft, modus, je snijdt jezelf af van je levenskracht, het deel van jezelf dat weet wie je bent, wat je wilt van de wereld, wat je verlangens zijn, wat je verlangens zijn, wat je interesses en passies zijn.
Dat komt allemaal voort uit het binnengaan van die plaatsen in onszelf.
We kunnen bereid zijn om het geheel te zien van wie we zijn en daar voortdurend nuance aan toe te voegen. Omdat dit het proces is van het ontwikkelen van zelf- en andere intimiteit. Dit is het proces om steeds meer tot leven te komen in ons leven.
We hebben onze ja’s en nee’s nodig om te begrijpen wie we zijn, om zelfbewustzijn te ontwikkelen, weten wat we willen, wat we de wereld te bieden hebben. Evenals welke impact we hebben op andere mensen door dat aanbod en hoe we dat kunnen integreren in een meer holistisch en belichaamd gevoel van onszelf.
Het proces van het ontwikkelen van emotionele zelfintimiteit is het proces van het beoefenen van ervaringsgerichte nieuwsgierigheid, op de pagina blijven met onszelf door ongemak, door angst, door zelfs de zwaarste emoties zoals schaamte en zelfwalging en weigeren onze blik van onszelf af te wenden.
In plaats daarvan in die schuilplaats zitten om het te leren kennen en echt nieuwsgierig te worden. Uiteindelijk zouden we die delen van onszelf kunnen ontdekken die voor altijd verborgen zijn geweest.
Deze delen kunnen zelf nieuwsgierig worden naar de wereld buiten hun schuilplaats. Dat is het deel waar het leven fascinerend begint te worden. Dat is alles wat ik vandaag te zeggen heb over het bevorderen van emotionele zelfintimiteit.
Orthopedagogiek is een vakgebied dat zich bezighoudt met het begeleiden en ondersteunen van individuen met psychosociale of gedragsproblemen.
De tekst die u heeft verstrekt, biedt inzichten in het bevorderen van emotionele zelfintimiteit, waaronder het ontwikkelen van zelfkennis, het omarmen van emoties en het aangaan van diepe verbindingen met zowel zichzelf als anderen. Vanuit een orthopedagogisch perspectief kunnen verschillende bedenkingen en overwegingen naar voren komen:
- Emotionele zelfontwikkeling: De tekst benadrukt het belang van het verkennen en begrijpen van de eigen emoties. Orthopedagogen kunnen de nadruk leggen op het aanmoedigen van individuen om emotionele zelfbewustzijn te ontwikkelen, met name bij degenen met gedragsproblemen, om hen te helpen beter om te gaan met hun emoties en gedrag.
- Relatievorming en verbinding: Een van de kernpunten van de tekst is de nadruk op verbinding met anderen. Voor individuen die moeite hebben met sociale interacties of verbindingen, kan orthopedagogische begeleiding gericht zijn op het ontwikkelen van sociale vaardigheden en het bevorderen van gezonde relaties.
- Coping Mechanisms: De tekst benoemt het vermijden van onaangename emoties als een veelvoorkomende reactie. Orthopedagogen kunnen strategieën aanreiken ter bevordering van positieve coping mechanismen en het omgaan met negatieve emoties op een gezonde en constructieve manier.
- Zelfvertrouwen en autonome groei: Het ontwikkelen van zelfvertrouwen en het aanmoedigen van autonome groei is essentieel. Orthopedagogen kunnen individuen helpen bij het opbouwen van zelfvertrouwen en het ontwikkelen van vaardigheden voor onafhankelijkheid, met name bij individuen met gedrags- of emotionele uitdagingen.
De tekst biedt waardevolle inzichten in het belang van emotionele zelfintimiteit en verbinding, en vanuit een orthopedagogisch perspectief benadrukt het belangrijke aspecten die relevant zijn voor het begeleiden en ondersteunen van individuen met diverse uitdagingen.
Vragen voor jou
- Hoe kunt u zichzelf aanmoedigen om dieper in contact te komen met uw eigen emoties en ervaringen?
- Welke copingmechanismen gebruikt u momenteel om met onaangename emoties om te gaan? Zijn er gezondere manieren om hiermee om te gaan?
- Op welke manier kunt u meer ruimte maken voor zelfontdekking en zelfkennis in uw dagelijks leven?
- Welke uitdagingen ervaart u bij het aangaan van diepe, onverdedigde verbindingen met anderen, en op welke manier zou u deze willen overwinnen?
- Hoe voelt u zich over het idee van het ‘vinden van uw eigen schuilplaatsen’? Heeft u al ervaring met het confronteren van verborgen emoties of aspecten van uzelf?
- Op welke manier zou het accepteren en begrijpen van uw ‘ja’s en nee’s’ uw vermogen vergroten om verbondenheid en zelfintimiteit te ervaren?
Wat gaat er door je heen terwijl je deze post leest?
Jouw gedachten, gevoelens en ervaringen zijn ontzettend waardevol voor ons, want iedere perspectief is uniek. In deze bijzondere tijd wil ik benadrukken hoezeer ik om jou geef. Hoe zorg jij voor jezelf en je dierbaren terwijl je die speelse levenslust behoudt?
Ik daag je uit om zorgvuldig te zijn, maar ook om met moed nieuwe kansen te omarmen. Wie weet welke geweldige avonturen er op je pad kunnen komen! Ik kan niet wachten om je reacties te lezen!
Steun onze missie door aankopen te doen via bol. :
via de links naar bol. of overweeg een donatie. Jullie support betekent alles voor ons. Laten ons weten hoe we elkaar verder kunnen inspireren op deze reis naar emotionele vrijheid en zelfontdekking? Werk met de vragen voor zelfreflectie.
Laten we samen een inspirerende dialoog beginnen in de commentaarsectie hieronder!
Als deze blog je aanspreekt, deel hem dan alsjeblieft.
Door te delen kunnen we nog meer mensen inspireren en ondersteunen op hun reis. Vergeet niet om ons te volgen op sociale media. Laat je stem horen door een reactie achter te laten en de tekst een duimpje omhoog te geven. Ontzettend bedankt voor je steun!
Toxische individuen en organisaties kunnen soms veel schade aanrichten, maar laten we ons richten op de positieve veranderingen die we zelf kunnen bewerkstelligen.
We bieden jullie gratis mogelijkheden aan om te groeien, met zelfzorgtips, helende oefeningen en manieren om trauma’s te verwerken. Samen kunnen we echt een verschil maken!
Door op de afbeelding hierboven te klikken kun je contact met me nemen via Whatsapp, messenger, mail en sociale media!
Zet je vandaag nog een stap VOORUIT met de Groeitaken? Kies maar!
Ik moedig jullie aan om door te zetten!
Annemie Persyn-Declercq
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren