Hallo allemaal, ik ben Johan. Ik vermoed dat iemand die je vertrouwt onze website heeft genoemd, of dat je online een van mijn video’s, foto’s of artikelen bent tegengekomen. Welkom terug op mijn blog, of welkom als dit je eerste keer is dat je hier vandaag bent op deze blog. We hebben het over een term waar ik heel graag over praat. Intimiteit is op dit moment het leidende woord in mijn relationele leven. Het was dit ook gedurende het grootste deel van mijn leven. Ik vermeed namelijk intimiteit als de pest. Het was waarschijnlijk het engste wat ik me kon voorstellen met een ander mens. Ik kwam dan ook veel mensen tegen die niet beschikbaar waren voor intimiteit.
Iedereen welkom
Als je resoneert met deze titel of zelfs maar een voorbijgaande nieuwsgierigheid hebt naar deze titel, hebben we veel om over te praten. Maar iedereen is welkom, als je het met me eens of oneens bent, wil ik je standpunt horen, want als individuen zijn we net zo belangrijk als ieder ander op deze aarde.
Voordat we beginnen, wil ik het een en ander duidelijk maken. Ik heb zeker niets uitgevonden van de concepten waar ik het over heb. Zoveel van wat ik hier zeg, zal een aanpassing zijn, een uitbreiding van andermans concept over complex trauma, het genezen van schaamte en het opbouwen van gezonde relaties.
Op deze blog gebruiken we verschillende psychologische modellen als middel om onszelf beter te begrijpen en andere mensen beter te begrijpen. In het algemeen probeer ik de gezondheid van onze relaties en ons leven in het algemeen te verbeteren.
Dus als we onszelf en onze relaties verbeteren betekent dat dat we meer krijgen van wat we wel willen in ons leven en onze relaties en minder van wat we niet willen en hier verwijs ik naar het model van complexe posttraumatische stressstoornis.
Nu ga ik niet te diep in op wat cptss is of toxische relaties zijn.
Als je het niet weet, vind je meer in de categorieën en tags, zodat je wat meer kunt leren voordat je terugkomt. Maar ik wil er ook voor zorgen dat je geen cptss of toxische relatie hoeft te hebben om je te verhouden tot wat ik in dit artikel ga zeggen. Zoveel van wat ik zeg, zal van toepassing zijn op iedereen die worstelt met gevoelens van giftige schaamte, evenals op iedereen die een zeer onveilige hechtingsstijl heeft.
Dus de reden dat ik de term regelmatig cptss gebruik, is omdat ik geloof dat waar ik het over ga hebben het directst van toepassing is op mensen met cptss. (ten gevolge van narcistisch misbruik of langdurige toxische relaties.) Maar als je jezelf herkent in dit artikel, betekent dit niet noodzakelijkerwijs dat je cptss hebt, want de situatie dat ik ga beschrijven zal van toepassing zijn op mensen in een breed scala aan contexten. Dus waar ik het vandaag over wil hebben, kan inspirerend voor je zijn. Ik hoop dat je neemt wat goed voor je is, en dat je vermijdt om te doen wat op dit moment niet met je resoneert.
Welk pad je ook hebt gevolgd, ik ben echt blij dat je er bent.
Deze site staat vol met ongelooflijke bronnen en ideeën die u kunnen helpen uw complex trauma te stoppen en een gelukkig leven op te bouwen. Ik ben geen filosoof, wel ontwikkelaar van deze site en ik heb niet alle antwoorden.
Ik maak fouten, heb slechte dagen en raak verwikkeld in angst en twijfel aan mezelf, net als de rest van de mensheid. Maar het is mijn toewijding om u het allerbeste te bieden van wat ik leef en leer, terwijl ik het tegelijkertijd reëel en eerlijk houd. Verwacht dus geen perfectie (daar ben ik te openhartig voor), maar verwacht wel tot nadenken stemmende ideeën, tijdloze wijsheid, wat gekke capriolen en een niet aflatende toewijding om je te helpen zoeken naar antwoorden en werktuigen om om te gaan met complex trauma.
Opwindend
Na de laatste 10 jaar veel werk te hebben verricht rond complex trauma en de ruimte van het innerlijke kind, ben ik eindelijk op een punt aangekomen waarop het hebben van emotionele intimiteit met de mensen met wie ik een nauwe band heb, heel opwindend voelt. Het is een doel dat ik grotendeels met volle teugen wil nastreven. Ik steek dan ook veel meer tijd in mijn relationele leven de laatste tijd.
Dus in deze blog wil ik dieper ingaan op iets wat voor mij naar voren is gekomen op mijn weg naar het ontwikkelen van meer intieme verbindingen. Ik bespreek ook enkele patronen die ik ben gaan opmerken rond wat mensen lijkt weg te houden van intimiteit. Een groot aantal mensen vermijdt zelfs innigheid in situaties waarin dat is wat ze willen. beweren te willen of in situaties waarin het echt is wat ze willen.
Persoonlijke definitie intimiteit
Dus voordat we daar allemaal op ingaan, wil ik eerst bespreken hoe ik persoonlijk intimiteit definieer. Dus definieer ik intimiteit als de handeling van het aanwezig zijn bij een andere persoon in diens onverdedigde staat en het toestaan dat die persoon bij jou aanwezig is in je onverdedigde staat.
Dit vertaalt zich dus in zoverre bekend als het mogelijk is om gekend te worden door een ander mens. Dus als je met hen communiceert, verberg je niets. Je probeert ze niet een bepaalde indruk over jou te geven die niet waar is. Je staat toe dat ze je zien zoals je zowel in je goede als in je lelijke delen bent en vice versa. Ik wil dat dit de operationele definitie van intimiteit voor deze blog is, aangezien dat de manier is die ik persoonlijk definieer.
Nu denk ik dat er één enkel hulpmiddel is waarmee we in de meeste interacties snel tot de kern van intimiteit kunnen komen. Het is echter een zwaar onderbenut instrument in de samenleving waarin we leven. We gaan hier dieper in op het waarom. Voordat we daar aankomen, wil ik het hebben over wat er gebeurt dat de meesten van ons uit de intimiteit houdt, of vastzitten in het gebied van intimiteit, zelfs als we die diepere verbindingen willen hebben. Om dat te bereiken ga ik verwijzen naar een model dat vaak wordt gebruikt in de praktijk van authentiek omgaan met elkaar.
Bij Authentiek omgaan heb je het model van de drie gespreksniveaus noemen.
Niveau één is dus het informatieniveau.
We hebben het alleen over objectieve feiten, dingen die gebeuren. We betrekken op dit niveau niet veel van onszelf in het gesprek. Zelfs als je het hebt over iets wat met jou te maken heeft, vertel je de ander niet echt enig deel van jouw subjectieve ervaring van dat ding. Ze vragen je misschien wat je vandaag hebt gedaan. Je kunt ze vertellen: ik ging naar mijn werk, ik kwam thuis. Ik maakte soep voor het avondeten en ik ging slapen. Juist, dat is allemaal informatief, ook al is dat persoonlijke informatie.
Niveau twee van relaties is het persoonlijke niveau.
Dit is het moment waarop we enkele van onze subjectieve gevoelens, emoties of gedachten over de informatie beginnen te delen. Wat heb je vandaag gedaan? Hoe heb je je daarbij gevoeld? Dit zijn persoonlijkere vragen dan: Wat heb je vandaag gedaan?
Nou, ik ging vandaag naar mijn werk en ik was een beetje gefrustreerd over dit ene project. Ik werk eraan samen met mijn collega Brian. We zijn het niet altijd met elkaar eens, dus dat kan een beetje stressvol zijn, en toen kwam ik thuis en maakte soep voor het avondeten.
Daarna was ik dit nieuwe recept aan het bekijken van deze ene website die ik erg lekker vind. Ik denk dat de persoon die de website beheert uitstekend is in vlees en groenten, maar niet zo goed in soepen. Ik was niet superblij met het resultaat. Maar toch was ik best blij dat ik vanavond vroeg naar bed mocht, omdat ik al een tijdje behoorlijk uitgeput was, en het voelde fijn om een avond te hebben waarop ik eindelijk kon bijpraten en slapen.
Net zo diep, maar niet verder?
Nu we op het persoonlijke niveau zijn, begrijp je eigenlijk meer van mijn eigen subjectieve gevoelens en gedachten over wat er met mij aan de hand is gedurende de dag. Voor veel mensen gaat dit ongeveer net zo diep als we ooit gaan met onze relaties. Ik zou bijna gaan betogen dat de meeste mensen hun hele leven lang niet verder gaan dan dit niveau in hun interacties met zelfs de mensen met wie ze heel dichtbij staan.
Het derde niveau, het niveau waarop intimiteit zich echt begint te ontwikkelen, is het relationele niveau.
Op relationeel niveau hebben we het over hoe het is om de directe ervaring te hebben die we op dit moment hebben. We hebben het over hoe het is om mij te zijn die jou over mijn dag vertelt.
Vandaag, ja, terwijl ik je hier over mijn dag vertel, merkte ik dat mijn hartslag sneller begint te kloppen als ik denk aan mijn relatie met mijn collega Brian. Bovendien merk ik dat ik me zorgen maak dat je me gaat beoordelen en denkt dat ik misschien niet genoeg bijdraag aan die relatie, of dat het mijn schuld is dat we in conflict zijn. Ik probeer ook manieren te vinden om indruk op je te maken.
Ik wil dat je denkt dat ik een goede kok ben. Bovendien wil ik dat je denkt dat ik mijn leven op orde heb. Ik wil dat je denkt dat ik verantwoordelijk ben. Ook weet ik dat ik mezelf een beetje afleid met die gedachten en dat nu met je deel. Ik schaam me een beetje en merk dat ik geen duidelijk oogcontact met je wil maken.
Al die dingen, al wat er op dit moment voor mij gebeurt, in relatie tot jou, zijn de echte intieme dingen.
Dat zijn de dingen die we normaal gesproken nooit delen. De meesten van ons voelen zich redelijk op hun gemak bij het delen van onze gedachten en gevoelens zodra we ze eerst een beetje hebben gefilterd en sociaal aanvaardbare manieren hebben gevonden om ze te delen.
Zeer weinigen van ons laten mensen weten wat er op dat moment werkelijk met ons gebeurt, inclusief hoe onze ervaring van het samenzijn met een andere persoon een impact heeft op dat huidige moment. Ervaar echter dit niveau, het relationele niveau van conversatie is waar we echte intimiteit opbouwen, omdat we niet alleen beginnen te begrijpen wie de persoon is en wat er door zijn hoofd gaat, maar ook wat zijn werkelijke moment-tot-moment ervaring van leven. in onze aanwezigheid is voor hen. Dat is ongeveer zo afgestemd als we maar kunnen zijn met een andere persoon op een bepaald moment, begrijpend hoe het is om hen op dat moment te zijn door hun subjectieve lens.
Dat is een heel diepgaande vorm van zien en gezien worden door iemand.
Het is ook een heel, heel kwetsbare manier om door iemand gezien te worden en daardoor, en ook om andere redenen, zullen we velen van ons heel verlegen worden om zo te spreken. Natuurlijk blijven velen weg op dat relationele niveau, vooral als het nodig is om indruk te maken. Als het gaat om die relationele vorm van relateren, is dit iets wat ik persoonlijk veel heb geoefend in online workshops tussen authentieke relaties met radicale eerlijkheid. Ik kon met intimiteit ook oefenen tijdens de feedback van bepaalde meditatieoefeningen die ik heb gedaan.
Online gemeenschap
In de meeste van die gevallen, was de inzet niet zo groot. in eerste instantie toen ik begon in de online gemeenschap van dr. Nicole Lepera te hoog, want toen ik die online gemeenschap voor het eerst betrad, bevond ik me in alle gevallen in een grote online groep. Ik wist niet hoe iedereen zou reageren, noch of mijn Engelse taalvaardigheid groot genoeg was. Er was het voordeel dat niemand me kende. Ik kon de groep verlaten wanneer ik wilde en achteraf de chat bekijken.
Ik wist niet wie er geen eerdere opvattingen over mij had. Dus was de waarheid over hoe het voor mij voelde om bij hen te zijn als ik met hen zou delen meestal iets in de trant van: Mijn hart klopt snel. Ik merk dat ik me ongemakkelijk voel als mensen op dit moment naar mij kijken. Maar omdat het mensen waren met wie ik aanvankelijk geen nauwe, reeds bestaande relatie had, voelde het nog niet zo kwetsbaar.
Spirituele gemeenschap
Het is anders als ik bij het breken van het brood en schenken van de wijn eventueel in de spirituele gemeenschap waar ik bij behoor, zeg hoe ik me voel op dat moment over iets wat ik heb meegemaakt bijvoorbeeld gedurende de week aan verdrietig nieuws. Dan denk ik onmiddellijk niemand gaat dit negatieve nieuws graag horen. Anderen vinden misschien dat ik het zelf heb gezocht. En dat kan ik dat erbij opmerken, en uiten.
Waar het kwetsbaarder wordt, bijvoorbeeld: je praat met je partner en je zit in een conflict. Of je praat met een familielid, of met een vriend en je bevindt je op een gespannen moment. De meesten van ons zullen onmiddellijk en snel van koers veranderen. ver weg van het relationele en zelfs veel van het persoonlijke vermijdend. Wat we in plaats daarvan zullen doen is proberen op het informatieniveau te blijven.
Vaak proberen we onbewust het persoonlijke en relationele te nemen en het informatief te maken.
Als ik een partner heb en ruzie heb met mijn partner en ik zeg haar dat ze niet om mij geeft, dan is dat een poging tot een recht op informatieve verklaringen. Ik sta niet in die verklaring. Ik vertel ze iets waarvan ik denk dat het een feit over haar is. Maar wat probeer ik daar op subtiele wijze in te verwerken, waarschijnlijk iets in de trant van: Ik voel me de laatste tijd echt verwaarloosd of eenzaam in onze relatie en als ik dat nu met jou deel, voel ik me doodsbang. Mijn hart klopt. Mijn handen zijn bezweet. Ik heb een verhaal in mijn hoofd dat je gaat denken dat ik te veel ben, dat ik je overweldig en dat je me op het relationele moment in de steek gaat laten.
Informatie die duister wordt
Het is heel moeilijk om die twee dingen te zeggen. Het is een stuk gemakkelijker om te zeggen: je geeft niet om mij alsof het een feit is. Voor de meeste mensen is het soort norm rond conflicten in onze samenleving om dingen op informatief niveau te houden. Vervolgens proberen we onze informatieve verklaringen te vullen met onze persoonlijke subjectieve gevoelens. We beweren dat we objectief zijn. Dat is waar de dingen echt, echt, duister en moeilijk op te lossen worden.
De meeste relationele problemen kunnen pas echt worden opgelost op relationeel niveau of op zijn minst op persoonlijk niveau. Maar het probleem, de reden waarom zoveel mensen moeite hebben om naar dat relationele niveau te gaan, is omdat het een bepaald hulpmiddel vereist dat voor velen van ons heel moeilijk toegankelijk is. Dit hulpmiddel is het hulpmiddel dat meer mogelijk is dan wat dan ook om snel en effectief intimiteit met een andere persoon op te bouwen. Als we kunnen leren onszelf te vertrouwen om het te gebruiken. Dat hulpmiddel is nieuwsgierigheid.
Nieuwsgierigheid die voortkomt uit een relatief onverdedigde psychologische ruimte in onszelf.
Dit klinkt eenvoudig. Het is een van de moeilijkste dingen die een mens kan doen: bij iemand anders zitten en echt nieuwsgierig zijn naar het volledige scala van hun ervaringen en openstaan voor alles wat dat ons te bieden heeft.
Nu zijn velen van ons erg nieuwsgierig op het informatieniveau. Misschien zijn we zeer intellectueel, waarschijnlijk is nieuwsgierig een woord dat we vanaf onze geboorte met onszelf associëren. Misschien verzamelen we altijd feiten om nieuwe dingen te leren. Eventueel stellen we zelfs aan andere mensen honderden informatieve vragen wanneer we in hun aanwezigheid zijn. Misschien zijn we ook erg interpersoonlijk nieuwsgierig.
Soms zijn we eraan gewend mensen vragen te stellen over wat ze denken en voelen over verschillende dingen. Nogmaals, dat kan een eigenschap zijn die we al heel lang met onszelf associëren.
Relationeel nieuwsgierig zijn is echter zeer zeldzaam. De reden dat het zeldzaam is om relationeel nieuwsgierig te zijn, is omdat het betekent dat als we ons verdiepen in onze ware ervaring van moment tot moment, als we bij iemand zijn, dan is die ervaring voor hem of haar de volledige ongefilterde percepties van ons en hoe het is om op een bepaald moment bij ons te zijn. Het betekent ook dat we ons kunnen verdiepen in de ervaring van de andere, als die ongefilterd is. Je delft als het ware elkaars gezicht op.
Er is een heel groot potentieel dat er iets ontstaat dat pijnlijk gaat aanvoelen.
Wat als er iets is wat ze niet leuk vinden aan ons? Wat indien ze een oordeel over ons vellen? Stel ingeval we een fantasie hebben over de manier waarop de ander over ons denkt, dat deze niet waar zal blijken als we hun ware, ongefilterde gedachten krijgen hoe reageer je dan? Hoe ga je er mee om als we een fantasie hebben over de ander en dan beseffen we plots dat die in onze eigen geest zit, en niet weten waarom. Wat daarmee aan te vangen? Wat als mijn gesprekspartner kapot gaat als hij of zij ons vertelt hoe het eigenlijk is om hem of haar te zijn?
Echte relationele nieuwsgierigheid is het absolute machtsmiddel om intimiteit op te bouwen.
Ik noem het machtsmiddel om dat het zo krachtig is, maar het is evenzeer ontmoetingsmiddel als communicatiemiddel. Het bevorderen van relationele nieuwsgierigheid vereist echter dat we in staat zijn om in een onverdedigde staat met een ander te zijn. Daarbij kunnen we aanwezig zijn bij een ander in zijn of haar onverdedigde staat.
Het vereist het onderscheidingsvermogen om te weten wanneer het relatief veilig is om in zo’n toestand met iemand anders te verkeren. Het vergt ook het hebben van de zelfbeschermende vaardigheden om te weten hoe we voor onszelf moeten zorgen en onze wonden moeten verzorgen als er iets pijnlijks gebeurt als gevolg van in die staat te verkeren. Het vereist zowel hoe we grenzen kunnen trekken als we met iemand in die toestand terechtkomen als het blijkt dat hij of zij misschien toch niet de veiligste persoon was om dat mee te doen.
Dus wat eenvoudig lijkt en wat eenvoudig zou kunnen zijn op informatief en persoonlijk niveau, is in feite een zeer complexe vaardigheid op relationeel niveau.
Ik geloof dat dit de reden is waarom veel mensen geen diep vervullende intieme relaties hebben, vanwege het niveau van nieuwsgierigheid en kwetsbaarheid en het vermogen om onze wonden te verzorgen als er iets pijnlijks gebeurt, als we zo kwetsbaar zijn tegenover iemand.
Dus geen gehechtheid hebben aan de manier waarop iemand ons waarneemt vereist een hoge emotionele volwassenheid. Een heel hoog niveau van onthechting (het niet persoonlijk opnemen) omdat je dit kunt proberen en er soms roekeloos in kunt zijn. Wat, naar wij denken, relationeel is, is eigenlijk dan slechts een projectie.
Het vereist een zekere mate van emotionele volwassenheid om op relationeel niveau bij iemand te kunnen blijven en echt onze ervaring te kunnen bezitten. Als ik bij je zit, en ik denk aan een nare gedachte over jou en mijn eerste instinct is om je die nare gedachte over jou te vertellen, in plaats van te pauzeren en te gaan zoeken waar komt die gedachte in mij vandaan, toch? Wat is mijn ervaring nu? Waarom komen mijn hersenen met die gedachte? Is er een echte, kwetsbaardere ervaring die ik op dit moment zou kunnen delen, die eigenlijk over mij gaat en niet over de ander, en hoe kom ik daarmee in contact?
Dat zijn de vaardigheden om dit emotionele machtsinstrument veilig te bedienen.
Waarom hebben velen van ons dat gevoel van nieuwsgierigheid niet? Waarom is het voor velen van ons zo moeilijk om op relationeel niveau in deze staat van nieuwsgierigheid te komen?
Mijn hypothese hierover is dat we in een cultuur leven waarin veel verbinden draait om het maken van indruk op elkaar. We leven in een wereld vol sociale media. Ik denk dat er voor veel mensen die daten een gevoel bestaat van: “Als ik op een eerste date met iemand ben, concurreer ik niet alleen met de drie andere mensen in de stad die van mijn leeftijd zijn, vrijgezel en op de markt zijn. Ik concurreer met iedereen die een Instagram-account heeft. Iedereen met wie ik tegenover een ander zit, zou mogelijk in contact kunnen komen met een ander, en in het digitale tijdperk is dat een enorm aantal mensen. Op één of andere manier zijn velen bezig met hun imago. Dat is ook zo in de realityprogramma’s en dit werkt dan door in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat dat ook doorwerkt tot in zelfs spirituele organisaties.
De bedreigde staat
Dus wat er gebeurt, we komen in een soort bedreigde toestand terecht. Wanneer we ons in een bedreigde toestand bevinden, zijn we niet in een staat van nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid komt voort uit kalm, ontspannen en open zijn. Als we in gedachten zijn: o mijn God, hoe zorg ik ervoor dat ze weten dat ik beter ben dan die persoon die ze volgen op Instagram. Hoe kunnen ze weten dat ik net zoveel geld verdien als die andere persoon? Ze gaan op een date of voeren een gesprek met de gedachte dat ze een betere gesprekspartner zijn dan hun laatste drie sociale media-dates. Of ze denken dat ze een goede toekomstige partner zou zijn. Ze denken misschien: „Ik zou geen goede toekomstige partner zijn.” Je hoopt dat je niet te veel wordt aangevallen als je in die staat van verdediging bevindt en probeert indruk op iemand te maken.
Het enige waar we echt aan denken is ons zelfbeeld.
Wat wil ik in deze interactie over mij bekend maken? Hoe wil ik dat ze mij waarnemen? Als we ons in die dreigingstoestand bevinden, is het heel moeilijk om open en nieuwsgierig naar de ander te blijven, omdat onze aandacht gaat naar waar ons overlevingssysteem denkt dat het heen moet, namelijk aan hoe we onszelf rustig en kracht presenteren.
Ik wil het duidelijk maken: ik denk dat dit een grootschalig maatschappelijk vraagstuk is. Bovendien denk ik dat veel mensen rondrennen en iedereen een narcist noemt en op een gegeven moment moeten we gewoon contact nemen. Ik denk dat we hier een cultureel probleem hebben. Je kunt de narcisten niet vermijden, maar wel de zelfliefde hebben waardoor je niet wanhopig wordt bij de lovebombing.
Ik denk dat de toestand in de wereld ertoe leidt dat velen van ons zich in een voortdurende dreiging bevinden, waarin we proberen indruk op mensen te maken in plaats van bij hen aanwezig te zijn. Die aanwezigheid en die nieuwsgierigheid zijn echter precies datgene wat ons in staat stelt relaties te koesteren die daadwerkelijk betekenisvol en duurzaam aanvoelen.
Maar als we voortdurend proberen onze beelden in de hoofden van andere mensen te beheersen, iets wat de cultuur op dit punt in de geschiedenis sterk onderschrijft, zullen we interne angsten gaan ontwikkelen over de emoties, de gedachten en de gevoelens die we hebben en die we veroordelen, dan worden we beschaamd.
De angst om schaamte te voelen kan ons afsluiten voor veel echte, diepgaande, authentieke interacties.
De angst om schaamte te voelen die we met andere mensen zouden kunnen hebben, als we ze delen, houdt ons indirect weg van intimiteit.
Op Twitter zei iemand: waarom stellen mannen niet meer vragen bij dates, en daar is veel discussie over. Ik wil duidelijk zijn: ik denk niet dat dit een probleem is dat exclusief voor mannen geldt. Ik denk dat er gemiddeld genomen verschillen zijn in de manier waarop we mannen en vrouwen socialiseren. Dat zou kunnen betekenen dat dit probleem iets explicieter is voor het ene geslacht dan voor het andere, maar ik denk dat het probleem dieper gaat dan dat.
Ik denk dat veel mensen bang zijn om dat meer intieme niveau met mensen te bereiken, omdat ze bang zijn voor wat ze over zichzelf te weten zouden kunnen komen als ze daarheen gaan. Wat moet ik doen als ik iets ontdek dat mij pijn doet? Wat als ik niet weet hoe ik pijn en emotionele pijn moet verwerken? Ik ga proberen de hele situatie te vermijden is dan de gemakkelijkste weg.
We leven ook niet in een cultuur die mensen leert aanwezig te zijn bij pijn en emotionele pijn.
Dat aanwezig zijn bij pijn is nog een hulpmiddel dat ontwikkeld moet worden als we diepgaand relationeel nieuwsgierig willen blijven naar mensen. Aanwezig zijn bij pijn leren is nodig willen we kunnen accepteren dat we, opzettelijk of onopzettelijk, op een bepaald punt in het intimiteitsproces waarschijnlijk tegen iets aanlopen dat pijn doet of ons ongemakkelijk voelt, of dat er iets opkomt wat we niet willen. of niet willen naar kijken. Als we echte intimiteit met een ander mens willen, zullen we moeten leren hoe we gevoelens van ongemak, schaamte en pijn kunnen verwerken. Af en toe betekent dat dat je een grens moet trekken met een andere persoon. Maar voor mij was het erg pijnlijk als mijn kinderen erbij betrokken zijn. Je bent daar niet op voorbereid.
Andere keren betekent het dat we gewoon de dingen in onszelf onder ogen moeten zien waar we echt bang voor zijn. We moeten erop vertrouwen dat we in dat proces voor onszelf kunnen zorgen of heel ongewone keuzes zullen maken.
Het probleem is dat als we alle onderwerpen van intieme gesprekken vermijden die ons ergens tegenaan kunnen stoten, waar we ons diep voor schamen, we uiteindelijk veel relationele informatie zullen vermijden. Al deze dingen, al dat wat op dit moment aanwezig is, en we ervaren, dat wanneer we een relatie hebben, we uiteindelijk voor onszelf eenzaam blijven, onze partners of onze familieleden of onze vrienden uiteindelijk voor zichzelf eenzaam blijven.
Ik denk heel dikwijls dat ik niet al te lang zal leven, en mijn vrouw is 12 jaar jonger. Nu had ik het idee bij een vriend, dat als ik zou komen te sterven, hij de geschikte persoon was om voor mijn nabestaanden te zorgen. Toen hij echter een relatie begon, was die geheime hoop aan diggelen. Ik kon het er wel over hebben dat ik het niet gemakkelijk had met zijn keuze, maar dan om een andere reden. Dat was al moeilijk genoeg.
Dat zijn de dingen waardoor je je uiteindelijk heel eenzaam voelt in hechte relaties.
Er is een hele wereld van ervaringen en emoties die ik heb in relatie tot deze ander. Ze hebben geen idee. Misschien heb ik geen idee van de hele wereld van ervaringen die ze hebben in relatie tot mij. ‘t Is mijn bedoeling om op dat niveau te komen waarop we ons onderscheidingsvermogen kunnen gebruiken om erachter te komen met wie het redelijk veilig voor mij is om in die onverdedigde staat te zijn. Daarbij wil ik zo blijven groeien als ik daar ben, hoe blijf ik dan echt aanwezig bij een andere persoon ook al gaat het in tegen mijn persoonlijke wensen?
Hoe tolereer ik werkelijk de moeilijke emoties die naar boven kunnen komen? Dit is allemaal een proces. In toekomstige blogs en met de groeitaken gaan we praten over hoe we aan dit proces kunnen beginnen, zodat we in de kelder van onze psyche kunnen komen en erachter kunnen komen hoe om te gaan met wat er gebeurt als we daar beneden zijn, zodat we andere veilige mensen die we vertrouwen kunnen uitnodigen om bij ons in de kelder te komen. Dan voelt het daar beneden niet zo eenzaam.
Dan hebben we daadwerkelijk echte, authentieke, intieme verbindingen met mensen. De eerste stap in dit proces is het ontwikkelen van zelfintimiteit.
Zelfintimiteit is uitzoeken naar welke delen van onszelf we niet durven te kijken. Welke delen van onszelf houden we voor onszelf verborgen? Wat verstoppen we in een la in de kelder? Misschien hebben we de sleutel weggegooid? Zelfintimiteit moet voor interpersoonlijke intimiteit komen om tot een bepaald niveau te komen. Daarna zal het elkaar bestuiven. Hoe zelfintimiteit eruit ziet en hoe je kunt beginnen deze te ontwikkelen, zodat je begrijpt wat zich in die kelder bevindt dat je uiteindelijk met iemand anders kunt delen, en wat zich op de bovenste verdieping bevindt die wordt overspoeld met zonlicht, kun je vinden in een andere blogs en in de groeitaken.
Het hele psychologische huis moet een rol gaan spelen.
Voor sommige mensen zal het ene onderdeel gemakkelijker zijn dan het andere. Sommige mensen hebben al hun schaamte en diepste, donkerste geheimen in hun kelder. Andere mensen houden ervan om leiding te geven aan de kelder. Waar ze zich eigenlijk een beetje voor schamen is het feit dat ze drie serres achterin hebben waar ze eigenlijk niemand over vertellen, omdat die mensen misschien bang zijn dat als mensen weten dat ik over voldoende middelen beschikte en mezelf goed kon houden, ze zouden me in de steek laten.
Angst voor spontane gevoelens
Wat het ook is waar we bang voor zijn dat andere mensen over ons te weten komen, het is precies wat we moeten onder ogen zien om weer intimiteit te ontwikkelen. We kunnen ook het vertrouwen ontwikkelen dat de mensen waarmee ze dit delen ons in die toegang teder zullen kunnen behandelen en vice versa. Dit vereist uiteindelijk dat we de angst voor spontane gevoelens in redelijke mate uitroeien.
Degenen die onzekerder zijn dan degenen die veilige neigingen hebben, zijn niet bijzonder bang om dingen spontaan te voelen. Dit zorgt voor veel meer nieuwsgierigheid in de meeste interacties, want als ik een interactie aanga in de wetenschap dat mijn gevoelens gekwetst worden, heb ik nog steeds een relatief stabiel gevoel van eigenwaarde.
Ik heb andere mensen die van mij houden. Trouwens weet ik hoe ik mezelf kan kalmeren door moeilijke emoties heen. Ik kan met veel nieuwsgierigheid naar binnen gaan. Als blijkt dat iemand iets kwetsends tegen mij zegt of ik ontdek iets wat ik niet leuk vind dan vertrouw ik erop dat ik in staat ben om te gaan met het pijngevoel van mijn gekwetste trots, wat het ook was, en dat ik er op een relatief veerkrachtige manier van zal herstellen.
Veilig gehechte mensen zijn vaak de psychologisch veerkrachtigste mensen, omdat er geen specifieke reeks emoties is die ze voor zichzelf verbergen.
Als je onveilig gehecht bent, of als je last hebt van giftige schaamte, of als je een onopgelost trauma in een of andere vorm hebt, zijn spontane gevoelens vaker wel dan niet angstaanjagend.
Het is dan ook een bizarre curiositeit dat we reeds een 8 jaar met een 10-tal kwetsbare mensen maandelijks afspreken om samen te eten en elkaar beter te leren kennen. Het is ook niet evident om iedereen van onze gemeenschap in Brugge er bij te betrekken, al was het maar 2 keer per jaar.
Rigide gedrag
Omwille van die giftige schaamte, complex trauma of trauma dat onopgelost is, zie je vaak veel rigide gedrag van mensen over de hele wereld in het onveilig gehechtheidsspectrum.
Of het nu degenen aan de angstige kant van het spectrum zijn die proberen de reacties van andere mensen op hen te beheersen of proberen andere mensen een bepaald gevoel over hen te laten krijgen of hen op een bepaalde manier te zien.
Degenen aan de vermijdende kant van het spectrum worden erg rigide in hun gedrag en in hun routines en de dingen die ze doen om dingen zelf te reguleren. Er zijn manieren om spontane gevoelens te vermijden. Je kunt het gevoel van pijn vermijden, het gevoel van afwijzing vermijden, het gevoel van schaamte vermijden.
Als je niet weet hoe je die emoties moet integreren wanneer ze opduiken, zul je een groot deel van je leven verwoed proberen te voorkomen dat je ze ooit tegenkomt. Dat zal je ervan weerhouden echte intimiteit met een ander mens te koesteren.
Maar waar we tot die prachtige dingen komen die we intimiteit noemen, is wanneer we in een ruimte van onverdedigde relationele nieuwsgierigheid met een andere persoon kunnen bestaan. Wanneer we een groot deel van de tijd met hen omgaan, kunnen we openlijk praten over hoe het is om op dit exacte moment onszelf te zijn. Zo deed onlangs in onze woonkamer een vriend een Tai chi sessie op de muziek Now we are free van Hauzer want voor mij als toeschouwer een heel intiem moment was.
De vraag: “Hoe gaat het?” neemt een geheel andere vorm aan als je het van het informatieve naar het relationele niveau laat vallen of optilt.
Het zou kunnen gaan van ‘Ik voel me oké, een beetje moe vandaag.’ naar ‘Ik voel me de hele dag in een soort gedissocieerde toestand.’ Het is mij onduidelijk waarom. Terwijl ik met je praat, heb ik ook een moeilijke tijd om eerlijk bij je aanwezig te blijven.
Ik ben nu echt ergens anders in mijn lichaam en geest. Dat opent de deur voor de ander om samen met jou nieuwsgierig naar jou te zijn. Intimiteit vereist dat het beide kanten op werkt. Ik kan ontvangen hoe het voor jou is om jezelf te zijn. Bovendien kan ik je ook vertellen hoe het voor mij is om mezelf te zijn. Dat is hoe we uiteindelijk die echt diepe, eerlijke verbindingen opbouwen.
Hoe meer we dit in de loop van ons leven kunnen oefenen met de mensen met wie we een nauwe band hebben, hoe meer we die verbindingen laten groeien tot ongelooflijk krachtige hulpmiddelen die we kunnen gebruiken om niet alleen onszelf en niet alleen de ander te begrijpen, maar ook de mensheid, de wereld en de aard van het mens-zijn in het algemeen.
Bang om eerlijk te zijn
De directe levenservaring van ieder mens is een goudmijn aan informatie over de menselijke conditie waar zo weinigen van ons ooit op een directe manier toegang toe hebben, omdat we allemaal gewoon bang zijn om eerlijk te zijn. Hoe eerlijker we allemaal worden, hoe meer we beseffen dat het niet voor ieder van ons zo verschillend is.
Velen van ons hebben verrassend vergelijkbare ervaringen met Mens-zijn. We weten het gewoon niet omdat we te gefocust zijn op het beheer van de indruk. Zo weinigen van ons hebben ooit echt geleerd hoe we ons op dat diepere niveau moeten verhouden. Maar ongefilterde nieuwsgierigheid is een prachtig hulpmiddel om te beginnen met bouwen. We gaan hier veel meer praten over hoe je het moet doen.
Oké, dat is alles wat ik voor vandaag te zeggen heb over intimiteit, wat ons ervan weghoudt en wat er nodig is om echt naar dat niveau te dalen waar we in staat zijn om op een heel direct mens-tot-menselijk niveau verbinding te maken. met een andere persoon.
Gebruik misschien de commentaren om elkaar te steunen!
Zoals altijd laat me weten in de commentaren wat je denkt, wat je voelt en wat je ervaart terwijl je deze blog leest. Ik hou er aan van te zeggen dat ik je graag zie en ik hoop dat je goed voor jezelf zorgt, voor je geliefden en voor je innerlijk kind. Ik hoor hopelijk snel van je terug.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. Delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like. Dank je!
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren