Veel mensen met wie ik spreek, zijn angstig omdat ze vastzitten in hun hoofd. Ik wil hier een term introduceren die ik nog niet eerder heb gehoord. We noemen het de cognitieve bypassing. Ik zie veel therapeuten en coaches anderen instrueren om hun gedachten te herstructureren.
Het wordt gezien als een manier om pijnlijke emoties te vermijden en zelfs oude trauma’s en angsten te genezen.
We leven in een nep-samenleving. We vermijden om in ons lichaam te zijn, maar niet als ons lichaam goed aanvoelt. Ongemakkelijke emoties worden dwangmatig weggeredeneerd of afgeleid van onze geest.
Er is geen tekort aan zelfhulpgoeroes en coaches die je helpen je trauma’s te ‘verwerken’ door nieuwe denkprocessen om hen heen te creëren. Het wordt de positieve psychologiebeweging genoemd als een goed voorbeeld.
Denk beter na, en je zult je beter voelen zeggen ze. Er zal geen pijn meer zijn, het is jouw keuze. Hoewel dit op korte termijn kan helpen, kan het op de lange termijn contraproductief zijn.
Heb je ooit geprobeerd anders te denken dan hoe je lichaam aanvoelt?
Je kunt een tijdje anders denken, maar over het algemeen is het alsof Sisyphus eindeloos een steen een helling op duwt.
Er is niets mis met het gebruik van cognitieve strategieën als onderdeel van je emotionele welzijn.
Maar als ik levenscoaches en cognitief gedragstherapeuten hun cliënten zie vertellen dat je elke negatieve emotie herstructureren of cognitief uitleggen, krimp ik ineen. Het dwangmatig toevoegen van cognitieve uitleg zorgt ervoor dat uw trauma nooit volledig geneest. De ongemakkelijke waarheid is dat er een component van pijnlijke emoties is die je gewoon moet voelen, hoe moeilijk dat ook is om te horen.
Ik weet dat dit vreemd zal klinken. Het helen van trauma’s heeft meer te maken met het omarmen van het gevoel in het lichaam dan met het vasthouden aan de gedachten van de geest. Mensen worden in hun hoofd gedreven als een manier om emoties, vooral verdriet, te vermijden.
Verdriet wordt in onze samenleving voortdurend aan de kant geschoven.
Zoveel van onze psychopathologie is het gevolg van onopgelost verdriet over de verliezen die we hebben geleden, vooral in de kindertijd.
Het is niet zozeer verdriet over de dood van dierbaren, hoewel dat zeker een belangrijke oorzaak is, als verdriet over een ouderlijke scheiding, kindermishandeling, verwaarlozing of andere grote verliezen.
Er zijn genoeg therapeuten die je met die verliezen zullen helpen, maar hoeveel laten je erin zitten zonder dwangmatig uitleg te geven? Wat als het niet dwangmatig uitleggen van pijnlijke emoties een cruciaal onderdeel is om de ruimte te geven om die emotie te metaboliseren? Misschien kan het onderliggende trauma dan oplossen en uiteindelijk genezen.
Spiritueel omzeilen was een term die in de jaren tachtig werd bedacht door Boedist-leraar en psychotherapeut John Welwood. Hij legt het uit als een neiging om spirituele ideeën en praktijken te gebruiken om onopgeloste emotionele problemen, psychologische wonden en onvoltooide ontwikkelingstaken te omzeilen of te vermijden.
Cognitieve omzeiling is de praktijk van het vermijden van gevoelens door af te wijken van cognitieve ideeën of overtuigingen.
Cognitieve bypassing werkt in de veronderstelling dat je elk trauma en elke emotie cognitief kunt oplossen en herstructureren. Nogmaals, ik heb geen probleem met cognitieve herstructurering, maar ik heb zeker een probleem als elke keer dat je een emotie voelt, deze moet worden bewerkt of cognitief moet worden gemanipuleerd.
Er zijn veel mensen die geen trauma hebben opgelopen en die denken dat ze anderen kunnen helpen genezen door hun cognitie te veranderen. En ik geloof dat dit meer en meer gebeurt met het enorme aantal levenscoaches dat elk jaar verschijnt. Vooral degenen die niet bekend zijn met emotionele trauma’s kunnen meer kwaad dan goed doen. Mensen uit hun trauma en ongemakkelijke emoties coachen is een gevaarlijk spel.
Sommige emoties moet je met rust laten en voelen.
Natuurlijk is het belangrijk om de bron van je verdriet en trauma te begrijpen, maar er moet enige tijd zijn om gewoon te zitten, te raken en te voelen zonder er automatisch en dwangmatig “iets” aan toe te voegen. Ik ben tegen het onophoudelijk proberen een kunstmatige, rationele structuur te ontwikkelen rond trauma of verdriet – die het genezingsproces blokkeert.
Om een gemeenschappelijke metafoor toe te voegen, voegt het lagen toe aan de wond, die uiteindelijk moeten worden weggepeld voordat een echte oplossing kan optreden.
Natuurlijk, dingen weg verklaren kan de pijn op korte termijn verlichten, maar het kan gemakkelijk een geconditioneerde gewoonte worden.
Zodra het cognitief omzeilen begint en een tijdelijke dosis dopamine oplevert, zal het menselijk brein dat proces volgen, net zoals het zou doen met een verslaving.
En zoals voor alle verslavingen geldt, zal cognitieve bypassing op korte termijn verlichting bieden, maar geen langdurige verzadiging.
Samen met de andere component van verslaving is dit gedrag op de lange termijn destructief.
Daarom zeg ik: je moet het voelen om het te genezen.
Als je elke keer dat je iets voelt dat je moet ‘verklaren’ of ‘werken’, verlies je eigenlijk de betekenis van het gevoel.
In simplistische bewoordingen is de linkerhersenhelft lineair, taalkundig en op gedachten gebaseerd. De rechterhersenhelft is meer amorf en op betekenis gebaseerd.
Zodra je een emotionele betekenis van de rechterhersenhelft in de analyse van de linkerhersenhelft brengt, verlies je de diepere betekenis van het gevoel. Misschien nog belangrijker, je verliest ook het contact met de potentiële boodschap van dat gevoel.
Gevoelens zijn niet direct in woorden te vertalen.
Als je een vrouw vraagt om de vreugde van de bevalling na de pijn uit te leggen, verbleekt de taalkundige beschrijving natuurlijk altijd in vergelijking met de werkelijke emotie.
Probeer aan iemand die jouw taal niet spreekt uit te leggen hoe hartzeer voelt, en je zult mijn punt beginnen te begrijpen.
Emoties kun je niet verklaren op een niveau dat overeenkomt met hun werkelijke intensiteit of betekenis.
De voorloper kan door de toon van je stem, de beweging in je gezicht en je lichaamstaal een idee krijgen van wat je tegen ze zegt, maar de woorden voegen weinig waarde toe.
Gevoelens en emoties zijn boodschappers, en vaak moet je de boodschap eerst echt voelen en pas dan kun je ze interpreteren. Het is niet zeker of die emoties al cognitief geïnterpreteerd moeten worden.
Wanneer we de emoties interpreteren voordat de emoties echt gevoeld worden, cognitief omzeilen we ons leven en verwaarlozen we ons ware zelf.
Wanneer we iets te nauwkeurig met onze geest proberen te onderzoeken, verliezen we het gevoel ervan in ons lichaam.
En het gevoel in ons lichaam is waar het leven leeft.
Hier is een analogie: je netvlies heeft staafjes en kegeltjes. Staafjes detecteren grijs- en wittinten en kegeltjes detecteren kleur. Het deel van je netvlies dat is gewijd aan het centrale zicht is de fovea en bevat alleen kegeltjes.
Als je direct naar een verre ster kijkt, verdwijnt deze omdat de fovea het witte licht niet kan opvangen; het ziet alleen kleur. Maar als je alleen naar links of rechts van de ster kijkt, komt hij weer in beeld, want nu kun je dankzij het deel van je netvlies met grijze en witte meetstaafjes waarderen wat er aanvankelijk niet leek te zijn.
Wanneer je rechtstreeks naar een emotie probeert te “kijken” met meedogenloze analyse, verlies je het vermogen om zijn echte boodschap te zien.
Dat is wat ik bedoel met cognitieve bypassing – de neiging om het gevoel te verklaren in plaats van er alleen maar bij stil te staan en het te laten metaboliseren en integreren. Nogmaals, ik verwerp onze cognitie niet volledig.
We hebben nodig wat dr. Dan Siegel een ‘samenhangend verhaal’ van ons trauma noemt, een cognitief begrip van het verhaal van onze verwonding.
Maar alleen het begrijpen van het verhaal is niet genoeg om het te genezen. Men zegt dat “Inzicht de popcorn van psychotherapie is.”
En voor mij betekent dat dat alleen het ‘waarom’ begrijpen slechts een onderdeel is van het genezingsproces.
Om trauma te helen, heb je zowel een rationele, denkende structuur nodig als het vermogen om gewoon met de pijn te zitten zonder het uit te leggen of te manipuleren. Contra-intuïtief, als je het met rust laat, kan het naar je toe komen.
Ik ben niet tegen cognitie en het veranderen van hoe je denkt over je emoties, vooral de pijnlijke.
Ik ben er echter tegen om elke keer dat je een emotie voelt dwangmatig en meedogenloos te denken of te ‘werken’.
Dat is niet leven in je lichaam; dat is het gevoel omzeilen en vast komen te zitten in het denken.
Je kunt niet uit een gevoelsprobleem denken. Als je denken gebruikt als een manier om aan gevoelens te ontsnappen, train je jezelf om het leven te omzeilen en in je hoofd te gaan, terwijl je in je lichaam zou moeten blijven.
Het leven leeft in het gevoel van je lichaam en niet in het denken van je geest.
Maar je geest of egobewustzijn zal zijn best doen om je anders te vertellen.
Je grootste supporter na jezelf.
Mensen vullen zichzelf met “vreugdevolle” ervaringen om toch weer terug te komen naar het voelen van alle moeilijke dingen. Door het te vermijden en langer tot het gevoel (het levende) te komen, ontstaat bijna een parallel universum, een alternatieve realiteit net zoals bij spirituele omzeiling.
Heb je een gelijkaardige ervaring, laat het ons weten in de commentaren. Ga je ook je abonneren volledig gratis op onze blog?
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren