Dit zijn enge Covid tijden, nietwaar?
Ik ben het hierover met je volledig eens. Ik ben ook bang – ook al lijk ik dat niet te zijn. En dat is precies het punt dat ik hier wil bespreken. Het schrik hebben van een tijdelijk trauma.
Ik ben een overlevende van een kindertrauma zoals de andere leden van ons gezin. Dit heeft enkele dingen betekend over mijn specifieke situatie:
Chaos drong als een giftige smog door de lucht van mijn ouderlijk huis. Emotioneel rustige dagen waren zeldzaam en vluchtig.
Dat was niet alleen omdat mijn ma een kruidenierszaak had. We brachten dagen door in de greep van verheven volwassen stemmen en schrille eisen waren normaal.
Maar vooral het zwijgen daarover was verstikkend.
De woede en depressie van mijn moeder was chronisch. De reacties van mijn vader waren eng en onvoorspelbaar. Maar dit gegeven mocht niet naar buiten komen want iedereen besefte dat de zaak daaronder zou lijden. Dus werd er nauwelijks over gepraat, hoewel het ieder constant bezig hield.
In mijn huis vormden angst, verplichting en schuld (bekend als FOG in kringen van de geestelijke gezondheidszorg) het kader voor de ouder-kindrelaties.
Straf wachtte op diegene die hun disfunctionele omgeving durfden te herkennen en in twijfel te trekken. Dat was vooreerst mijn oudste zus. Toen ze, mijn oudste zus uit huis was, werd ik dat.
Letterlijk mijn vader zei dan doe normaal tegen mij.
Normaal was te aanvaarden dat mijn moeder maandelijks zelfmoordpogingen ondernam en dat mijn vader daar kalm bij bleef. Wellicht was dat zijn beste reactie. Want die keren dat hij wel reageerde wilde ze van hem weg.
Narcistische familiesystemen komen schokkend voor. Het familiesysteem waarin ik ben geboren, is gebouwd op het idee dat kinderen verantwoordelijk zijn voor het geluk en de emotionele stabiliteit van hun ouders. Van empathie voor ons kind-zijn was weinig sprake. Maar er was ook de grote schrik voor kindersterfte.
Toen vader begon te lijden aan zware maagklachten was het vooral de jongste zoon, ik dus, die hem bezig hield aan zijn bed, want mijn moeder stond in de winkel.
Dat was een paar jaar nadat mijn grootmoeder was gestorven. Zij was het vooral geweest die het gezin bij elkaar hield. Begrijpelijk dat mijn moeder het heel moeilijk had na het verlies van haar zoon als gevolg van een bloedziekte enkele maanden na de geboorte.
Wie weet dat het op de wereld zetten van 4 kinderen daarom gezien werd als het belangrijkste middel om dit verdriet te overkomen?
Begrijpelijk ook dat mijn moeder heel verdrietig was, want ze was haar vader op 8-jarige leeftijd verloren en dan nog in 1929 aan een leverziekte met alle financiële gevolgen want hij runde een bouwonderneming.
Daarna volgde voor moeder en grootmoeder de angst van 5 jaar 2de wereldoorlog, waar mijn vader vanaf 1943 regelmatig onderdook in de kelder bij mijn grootmoeder, hoewel er een Duitste kolonel te gast was bij de weduwe die mijn grootmoeder was.
Trouwens verschillende van de familieleden sloten zich aan bij de SS, anderen sloten zich later aan bij de witte brigade.
Tot in 1943 had mijn vader gewerkt op het gemeentehuis voor het organiseren van de rantsoenering en winterhulp.
Franse druiven!
De maagklachten die mijn vader later kreeg zo werd verteld was het gevolg van de 18 dagen oorlog tegen Duitsland in de 2de wereldoorlog en daarna zijn vlucht naar het Zuiden van Frankrijk, waar ze bijna omkwamen van de honger.
Gelukkig waren er de Franse druiven die velen in leven hielden. Bij de overgave van België keerden ze via treinen terug naar België waarop ze werden geslagen door de Gestapo.
Dat was natuurlijk een grote appel om door te bijten als je 21 jaar bent voor mijn vader. Na de oorlog trouwden mijn vader en moeder en kregen ze een jaar later hun eerste zoon.
Hoe goed kenden mijn vader en moeder elkaar?
Mijn vader had voor een belangrijk stuk zijn ontsnapping aan de werkkampen waar de meeste jonge mannen in verdwenen te danken aan mijn grootmoeder en mijn moeder, en aan de boeren die bij mijn grootmoeder kwamen winkelen.
Veel te weinig kwamen er terug van deze werkkampen na de oorlog en velen werden zonder spoor bij razzia’s en verraad door de SS opgepakt in de “Nacht and Nebel” acties van de bezetter. De Belgische regering op de vlucht nam een afwachtende houding aan tegenover nazi-Duitsland waardoor de collaboratie een normaal feit was.
Mijn vader was niet zo “Duits” gezind, want zijn vader had gevochten in de 1ste wereld en had enkele van zijn vrienden zien verdwijnen naar de kampen.
Mijn grootmoeder nam een genuanceerder standpunt in, want tenslotte was ze bij de laatste veldslag in 1918 haar broer verloren.
Snit en naad!
Ondanks de grote financiële nood bij mijn grootmoeder vanaf 1929 kon mijn moeder voor snit en naad gaan studeren in de Maricolen in Brugge.
Ze miste enorm mijn moeder als enig kind temeer daar ze intern was, werd aan een strenge katholieke opvoeding onderworpen, kreeg een Franstalige opvoeding en had daar weinig vriendinnen.
Toch was het gevolg dat ze voldoende snit en naad leerde om na enkele jaren bij haar moeder een naaiatelier te runnen die vooral de kleren maakte voor de burgerij en de boeren in de omgeving. (1936)
Dit had als gevolg ook de mogelijkheid dat ze gedurende de oorlog dankzij die connecties konden overleven en mijn vader laten onderduiken.
Mijn vader had gestudeerd tot zijn 18 jaar, maar financieel was het niet mogelijk om hem verder te laten studeren want zijn ouders hadden hun spaargeld uitgeleend aan familieleden.
Hooglede en Lichtervelde!
Daarmee kwam hij als bediende op het gemeentehuis in Hooglede terecht. Terugkeer na de oorlog op het gemeentehuis zat er niet in want de positie van de ‘oorlogsburgemeesters’ was niet duidelijk in veel gemeente. Net zoals in Hooglede, in tegenstelling tot Lichtervelde waar de burgemeester na valse beschuldigingen werd gefusilleerd, maar dat was eerder, omdat hij een lastpak was voor de bezetter.
Zijn vrouw werd in België na de oorlog de eerste vrouwelijke burgemeester voor de katholieke partij.
Na de oorlog stichtte de elite in Hooglede enkele bedrijven en bij één daarvan kon mijn vader aan het werk. Dat was dat weer het gevolg van de connecties van mijn grootmoeder die ook de Franse taal beheerste dankzij haar vluchtperiode en werk ook in het Zuiden van Frankrijk gedurende de 1ste wereldoorlog.
De burgerij van Hooglede communiceerde immers in het Frans. En op één of andere manier kende mijn grootmoeder die burgerij goed zowel door de (failliete) bouwonderneming van haar man en dankzij grootmoeders ouderlijke thuis die op de grens tussen Hooglede en Oostnieuwkerke een herberg runde waar de burgerij zich ging ontspannen.
Hanekop
Na de oorlog ontwikkelde mijn vader zich tot een goede verkoper van veevoeders bij de boeren, en gaf hij les in de nieuwe producten voor koeien, kalven, varkens en kippen om op te kweken.
Deze verkopers hadden dus een zekere rol als veearts. Kortom, mijn vader was weinig thuis, was eerst onderweg met de fiets en later met de eerste wagens. Mijn vader en moeder werkten hard samen met mijn grootmoeder en een inwonende tante die een zus was van mijn grootmoeder.
Grootmoeder!
In die context waren we dus met 8 gezinsleden voor mijn grootmoeder stierf toen ik 6 jaar was. Het gevolg was dat mijn moeder haar naaiatelier stopte en de winkel overnam en enkele jaren later uitbreidde.
Vanaf dan hield mijn moeder haar recht met allerhande medicatie, maar een glas wijn was haar ook niet vreemd.
Het is me dus nog altijd niet duidelijk of ik hier kan spreken van een narcistische familiecontext of dat dit meer met naoorlogse toestanden te maken had. Namelijk zo snel mogelijk uit de armoede komen en de depressie van mijn moeder.
Maar iedereen had te lijden onder de depressies van mijn moeder en reageerde daar op een verschillende manier op.
Zo ook mijn vader.
Ik leed erg onder het verlies van mijn grootmoeder, maar vond het ook fijn mee te trekken met mijn vader naar de boerderijen en later naar de bakkers.
Toen ik ouder werd verspreidde ik in Hooglede de publiciteit voor de winkel. Ik genoot van een grote vrijheid, maar ook van de gezelligheid bij onze buurvrouw waar ik meestal verbleef als ik niets om handen had.
Ik had met mijn grootmoeder leren werken in de tuin, waar mijn vader niet zo’n liefhebber van was. Op den duur botste dat ook met mijn vader, temeer daar ik ook bij de buurvrouw veel over tuinieren bijleerde, wat hij maar niets vond.
Ik veronderstel dat de depressies van mijn moeder de keuze beïnvloedde van de studies en de carrières die mijn zussen kozen. Mijn oudste zus ging voor psychologie, mijn tweede zus voor psychiatrisch verpleegster en mijn jongste zus zou de winkel overnemen op lange termijn.
Gezinstherapeut avant la lettre!
Mijn vader was thuis geen grote prater, hoewel hij veel problemen oploste in de gezinnen van zijn klanten.
Het waren de jaren 65 – 68, waar mijn moeder en vader het lastig hadden om zich aan te passen aan de nieuwe levensstijl die tot mijn oudste twee zussen gezien ze verder studeren doordrong. Dit zorgde voor de nodige rebellie, waarvoor ik de kant koos.
Er was geen twijfel mogelijk over de katholieke praktijk – niet zonder snelle straf. Ook de jonge pastoor die de weg koos van “maak alles nieuw” en de richting van het tweede Vaticaanse concilie koos kreeg de nodige weerstand en moest onze gemeente verlaten.
In het geval dat dit helpt om te weten, is straf niet strikt het domein van de kindertijd.
Volwassen kinderen worden ook gestraft door het durven uitdagen van disfunctionele familie en kerksystemen.
Sommigen denken dat zolang de narcisten in leven blijven dat zal blijven duren. Dat 2de Vaticaanse concilie blijkt een lange weg nodig te hebben om te worden verteerd.
Dat was en is zo’n grote ommezwaai om te begrijpen wat toen met de holocaust is gebeurd en de positie te begrijpen die veel christenen toen hebben ingenomen. Dat lijkt vandaag nog altijd een belangrijke rol te spelen in de houding tegenover andersgelovigen.
De gevolgen voor de volwassenen van vandaag kunnen anders-zijn, omdat ze zich niet langer concentreren op verloren kinderrechten, maar op een democratische, groene en multiculturele samenleving. Wie zich verzet in een reactionair gezin zal ook hier weer op weerstand stuitten.
Volwassen kinderen worden geconfronteerd met verhoogde gevolgen van lastercampagnes, vervreemding, stille behandeling en andere powerplays van vastgeroeste ouders als je een progressieve houding aannam – aanneemt.
Ikzelf werd enkele weken uitgesloten uit de familie, zogenaamd door mijn vader, maar 2 van mijn 3 zussen waren het daarmee eens.
Supportgroep zelfgenezing Volwassen kinderen van een narcist!
Dergelijke dingen kun je lezen op onze support groep zelfgenezing Volwassen kinderen van een narcist(e), waar we ons inzetten voor de ondersteuning van slachtoffers van ouderlijk narcistisch misbruik. Daar hoor je dat veel kinderen en volwassen kinderen niet hun eigen levensstijl mochten ontwikkelen. Alle links vind je in het menu.
Ik denk dat het vanwege de angst en chaos van mijn jeugd is dat ik het voorrecht van situationele angst niet kan ervaren zoals nu met Covid.
Ik ken nog enkele vrienden die heel heftige situaties meemaken op dit moment. Ze zijn besmet en ook nog in een kankerbehandeling. Ze blijven daarbij uitermate rustig ondanks dat ze alleen maar tegenkanting kennen van hun ouders en familie.
Natuurlijk hebben we geleerd wat veerkracht is.
We hebben onze specifieke vorm van meditatie gevonden. Bovendien hebben we onze focus gevonden die ons in een optimistische staat houdt. We hebben geleerd alles stap per stap aan te pakken. Bovendien hebben we geleerd onze emoties op non-hold te plaatsen voor enkele uren. Er eerst een nachtje erover slapen en dan zien we wel. Ook hebben we geleerd anderen te helpen met dezelfde problemen.
En dat is dus ook een gedeeltelijke reden waarom het niet zo eng aanvoelt die quarantaine dat gevaar voor die virus wat mij betreft.
Maar ik heb ook het gemis van mijn kinderen, van mijn kleinkinderen te verwerken. Ik ben bang voor wat de toekomst brengt. Ik bid, omdat hen niets zou overkomen. Slechts één keer schoot ik in een paniek toen mijn zoon werd geopereerd. Ik wilde hem persoonlijk zien tegen de wil in van een verpleegster die de security riep.
Maar door de scheiding met hun moeder heb ik leren leven met dat gemis. Ik ben al blij met elke stap voorwaarts naar een betere band. Gelukkig ontwikkelen ze zich ook in de progressieve richting.
In mijn ouderlijk huis waren mijn ouders katholiek reactionair, emotioneel onvolwassen en emotioneel gewelddadig.
De meeste interacties met kinderen waren autoritair. Je moest luisteren en zwijgen. Liefde werd gerantsoeneerd. Broers en zussen namen het op tegen elkaar in een ouderlijke zoektocht naar overheersing over het gevoel van eigenwaarde van hun kinderen.
Drama, chaos en spanning in dergelijke huishoudens zijn een chronische aandoening, vooral als er dan psychische problemen zijn bij familieleden.
Wachten tot de andere schoen valt, is een dagelijkse oefening van waakzaamheid. Kinderen van emotioneel onvolwassen ouders leren al vroeg dat het perfectioneren van de kunst van vredeshandhaving een kwestie van overleven is.
Wakker worden met de wetenschap dat iets zou kunnen gebeuren. Dat er waarschijnlijk iets zal gebeuren dat uw wereld en uw plaats daarin dramatisch van streek zou maken tegen de tijd dat het diner eraan kwam. Dat was een volkomen normale sensatie, vooral bij de feestdagen voor mij.
Chronische chaos en angst is de enige manier om de teneur van zo’n jeugd te omschrijven.
Nu hebben mijn ouders gezien de omstandigheden waarin ze opgroeiden ook weinig kunnen leren hoe ze op een gezonde zorgende manier met kinderen konden omgaan. De opvoedingsmethodes van voor de oorlog hebben zich, maar beetje bij beetje veranderd.
Deze voorbeelden zijn slechts een greep uit hoe het eruit ziet om op te groeien in een huishouden met emotioneel onvolwassen en instabiele ouders in een compleet veranderende culturele omgeving.
Sommige kinderen die in gezinnen worden geboren waarin het kind moet vooruitlopen op de emotionele behoeften van hun ouders, worden uiteindelijk volwassenen. In een wanhoopsdaad zoals wanneer het misloopt met een geliefd kind zoeken ze een weg naar herstel.
Ik ben een volwassene opgroeit met op trauma gebaseerde therapie, zelfgenezingstechnieken en inzichten in Complex-PTSS.
Mijn onvermogen om het voorrecht van situationele angst uit te oefenen, maakt me niet minder empathisch, begripvol of bewust van wat er aan de hand is.
Integendeel, ik verlang naar het “normale” waar je naar terug zult keren als het stof is neergedaald.
Ik denk dat het vanwege de angst en chaos van mijn jeugd is dat ik het voorrecht heb om situationele angst niet te ervaren. In tegendeel, ik heb eerder uitdagingen opgezocht in mijn leven die anderen met angst zouden vervullen, zoals bij de paracommando’s gaan. Ook in de verkoop gaan was een stevige uitdaging. Marathons en 100 km lange afstandslopen doen was ook een uitdaging. Hoogtevrees heb ik echter nooit helemaal kunnen overwinnen.
In zelftherapie heb ik geleerd chaos te verwerken.
Ik heb geleerd grenzen te verleggen om drama te blokkeren en disfunctionele relatiepatronen te voorkomen door “geen contact” toe te passen.
Mijn mentoren verzekerden me dat er niets bijzonders was aan mijn situatie, mijn geest, mijn trauma. Bijna de helft van alle kinderen groeien onveilig gehecht op, om veel redenen waarover ze geen controle hebben. Sommigen zeggen zelfs dat ik mijn tijd vooruit was.
Elke dag biedt voortdurende mogelijkheden om te oefenen met het blokkeren van negatieve zelfspraak. Ondertussen bescherm je ook jezelf met het instellen van grenzen.
Elke dag is weer een gelegenheid om waakzaamheid te oefenen en chaos te verwerken. Maar soms zie ik ook de samenleving negatief. Dat zondebokmechanisme waar de samenleving en families zich tijdelijk aan optrekken blijft me verwonderen en verafschuwen.
Ik denk niet dat je dat zomaar verandert met meditatie, mindfulness en bidden. Ik denk dat we wel de stem moeten zijn van de stemlozen en ook de daad bij het woord voegen.
Dat betekent zowel reageren op de trollen van het fake-news. Maar ook zich inzetten voor de metoo beweging als zich engageren in de klimaatbeweging. Het betekent welzijn voor iedereen en voor een multiculturele samenleving.
Maar het blijft natuurlijk ook persoonlijk als dit alles samenkomt in je familie. Het blijkt duidelijk dat op veel domeinen Paus Franciscus voorop loopt. Helaas zijn er ook veel christenen die zich tegen Paus Franciscus verzetten.
Het is ook duidelijk dat narcistisch gedrag in de politiek hoogtijd viert.
Maar dan zijn er ook die gezinnen waar personen met een persoonlijkheidsstoornis de zondebok in de familie terroriseren. Soms doen ze beroep op een variant van dat ‘christendom’ of een andere ideologie zoals het boeddhisme.
Achter gesloten deuren vind je nog steeds de ‘zwarte pedagogie’. Je vindt er de kinderverwaarlozing en de variant daarvan de opvoeding tot het narcistische kind.
Ik ben vooral blij als ik de zondebok kinderen kan helpen. Ze kunnen de voorvechters worden van een gezonde solidaire niet polariserende maatschappij.
Dat is dan ook de reden waarom mijn vrouw en ik regelmatig dienen sommigen te ontvrienden om dat je niet kunt opkomen voor een reactionaire samenleving. Je wilt je ontdoen van je slachtofferschap.
In hoofdzaak zijn we geen slachtoffers, maar voorvechters van een solidaire samenleving.
Toch blokkeert onze hoogsensitiviteit en restanten van onze jeugdtrauma’s ons als we niet ons leven volgens menselijke waarden in de hand nemen. Het toepassen van die menselijke waarden zoals mededogen mogen we niet vergeten ook tegenover ons zelf.
Ik zie ook dat wie een gebrek aan mededogen tegenover zichzelf ontwikkeld heeft zich gemakkelijk laat meeslepen door allerhande complottheorieën.
Rationaliseren van angst en schaamte is één van de middelen om het ego tijdelijk op te krikken. Dit gaat ten koste van de andere.
Zo ook verzet ik me tegen de hype om te gemakkelijk andere personen te labelen met narcisme.
Niet alleen zijn er verschillende varianten van narcisme, maar uiteindelijk is elke persoon uniek.
Voor mij is de belangrijkste houding tegenover toxische personen de ‘geen contactregel’, maar ook de zelfvergeving en niet het aanwijzen van daders.
We zijn namelijk menselijk geconditioneerd om niet perfect te zijn. Met anderen labelen daar kom je snel tot een polarisering en een superioriteitsgevoel.
Hier streef ik meer naar nederigheid. Met een open geest poog ik een zoekende mens te zijn die zijn groei niet onderschat.
Tegen spiritualiteit zeg ik meestal ja, maar met de voeten op de grond.
Ook de kracht van de steeds evoluerende wetenschap mogen we niet onderschatten. En wat narcisme betreft staat die wetenschap nog steeds in zijn kinderschoenen.
Ik heb nooit het voorrecht gehad om situationele angst en terreur te ervaren. Het soort angst en terreur dat voortkomt uit een situatie op relatief korte termijn, zoals een pandemie.
Het soort angst dat uiteindelijk van korte duur is, waardoor de persoon of mensen in zijn greep terug kunnen keren naar een normaal leven als alles is gezegd en gedaan.
Het grootste deel van mijn jeugd was doordrenkt van op zijn minst een lichte continu angst. Ik heb het grootste deel van het afgelopen decennium geprobeerd de onaangepaste coping-mechanismen af te leren die ik als kind leerde om te overleven.
U kunt verwijtend opmerken dat ik tijdens deze virusstorm te kalm lijk.
Dat ik niet genoeg “bangelijk” ben voor COVID-19.
Dat ik op de een of andere manier “angst” niet correct beleef. Ik benijd jou en je vermogen om situationele angst te ervaren. Maar ik heb niet nagelaten enkele artikelen te schrijven om om te gaan met deze angst.
Daarnaast is het nog niet zo zeker dat het leven met virussen en de weinige wetenschappelijk kennis daarvan een kwestie van korte termijn is. Zeker als het niet verder wordt bestudeerd. Het zal niet zo snel voorbij zijn als er geen voorzorgsmaatregelen voor de toekomst worden genomen. Ook het verband met de klimaatveranderingen dient te worden onderzocht.
Voor volwassen kinderen die zijn opgegroeid in instabiele huizen, wordt angst soms als kalm en beheerst ervaren.
Immers, wanneer angst en chaos hun normale zijn is, voelt een angstige situatie goed voor hen. Het voelt kalm aan. Het voelt als thuis en zoals alles wat ze ooit hebben gekend en hebben leren mee omgaan.
Ik herinner me dat ik een grote angst voor hoogtevrees had. Tijdelijk kon ik hoogtevrees onder controle houden dankzij autogene training en hypnotische meditatie. Ook mijn angst na een overval heb ik na jaren kunnen verwerken met enkele NLP-technieken.
Mijn onvermogen om angst te beleven (alsof ik een show moet geven) heeft niets te maken met hoe ik me eigenlijk voel. Terwijl navigeer ik door de COVID-19-pandemie in de context van traumaherstel en het ontwikkelen van zelfliefde.
Ik vind het best aangenaam met mijn gezin thuis te zijn.
Mijn vrouw en kinderen hun online werk te zien doen, terwijl ik kan koken en enkele huisklussen kan uitvoeren is voor mij een luxe. In plaats van alleen thuis te zitten.
Zoals velen heb ik fysiek en economisch kwetsbare familieleden, echter zijn mijn ouders gestorven. Maar onze pleegkindjes liggen me zeer nauw aan het hart.
Ik ben bang voor de veiligheid van mijn familie. Ik vrees voor degenen die ik nooit zal ontmoeten. Degenen die zich afvragen hoe ze morgen gaan eten.
Ook die personen die hun baan verliezen en diegenen die niet genieten van een sociale zekerheid, zoals veel zelfstandigen.
Anderen zijn gemaakt om hun leven te riskeren en niet volledig kunnen deelnemen aan hun grondwettelijke rechten, zoals kinderen in instellingen en mensen zonder papieren.
Mijn gedeeltelijk onvermogen om het voorrecht van situationele angst uit te oefenen, maakt me niet minder empathisch, begripvol of bewust van wat er aan de hand is.
Integendeel, ik verlang naar het “nieuwe normale”. Daar keren we je naar terug als het stof is neergedaald en we elkaar weer kunnen knuffelen als vrienden. Mits de nodige vaccinatiegraad.
Maar er is ook de gedeeltelijke angst voor de reactie van de heropbloei van de narcistische tendenzen in onze maatschappij. Er is ook angst voor de mediagreep (ook in de sociale media) voor het in de kijker zetten van die narcisten, zoals Trump en andere populisten. Ze jagen elke dag de mensen met haat op stang.
Als je iemand bent die het voorrecht van situationele angst ervaart in het licht van chaos en onzekerheid, ben ik een beetje jaloers op je. Ik blijf een volgens mij gezond zelfvertrouwen behouden en dat mag niet verward worden met egoïstisch gedrag.
Veel minder jaloers ben ik van wie nu medische verzorging nodig heeft of in een instelling vertoeft. ‘t is te zeggen, de kinderen, de zieken, de bejaarden, de gevangenen en de alleenstaanden. Daar zijn de werken van barmhartigheid op zijn plaats.
Veroordeel niet te snel een ander!
Maar controleer jezelf. Je krijgt niet alleen geen zeggenschap over hoe iemand op een storm reageert. Je kunt ook niet veel zeggen over hun onvermogen om angst naar je maatstaven te regulieren.
Het kan een adaptieve reactie zijn op een trauma dat je nooit hebt gekend. Dus oordeel niet te snel. Wellicht trap je dan in het zo menselijke mechanisme van de zondebok. Dat weet je, dat is levensbedreigend.
We mogen niet vergeten dat Vlaanderen één van de hoogste zelfmoord-rates heeft in de wereld. Is dit het gevolg van al die van generatie op generatie onopgeloste kwetsuren en ons veel te veel werken?
Misschien vraag je ze, in plaats van je goedkeurende kritiek te geven: Hoe gaat het nu met je? Dat zou zo vriendelijk zijn, iets wat je zou kunnen leren uit je persoonlijke geschiedenis.
Gebruik de commentaren om elkaar te steunen!
Dank je wel voor het delen en het ondernemen van actie.
Hoe gaat het nu met je?
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren