Binnenkort is het meer dan 14 jaar geleden dat wij gescheiden zijn.
Mijn vrouw Annemie en ik, elk van onze respectievelijk narcisten zijn binnenkort gescheiden. Het was een wilde rit, maar verloste ons van leven met een narcist. Wat geen leven is.
Velen van jullie hebben ons gevolgd op ons pad dat wij ondertussen gelopen hebben. Het was echt een kronkelende, bergop en bergaf modderig “Grand Route”.
We hebben meer dan eens bloedend in de strijd om genezing en leven geweest. We worden nog steeds een beetje heen en weer geslingerd en bij gelegenheid vallen we in de gracht, maar “OMG”, we zijn dus niet meer de personen die we 12 jaar geleden waren. Ik herken terug het meisje dat mijn vrouw 25 jaar geleden was.
Je weet hoe diep de pijn was en hoe hoog het vuur van woede.
Waarschijnlijk herinner je de ontgoocheling die we hebben doorstaan door het gebrek aan steun van onze families. Voor degenen die ons al lang volgen, weet je de angst en de verlamming die ons werd aangedaan door de vervreemding van twee van ons kinderen.
Vernietiging Katholiek huwelijk door bisdom aanvaardt, maar niet door familie.
De vernietiging van het Katholiek huwelijk was alleen maar één evenement op die kalender en dan nog een van de beste, alhoewel het proces wel zwaar was voor mijn vrouw. Het verlies van haar kinderen, mijn baan, mijn omgeving, een stuk van mijn leven en haar leven geconfronteerd met de jaren en jaren van misbruik.
Maar de winsten “OMG”, hebben we een groot aantal vrienden bij, en enkele zeer dichte en een authentiek gemeenschapsgevoel..
Niet zomaar oude vrienden, maar degenen die onze taal kennen en spreken, de taal van het ‘narcistendom’, als ik zeg cognitieve dissonantie, of woordsalade of projectie, of narcist slachtoffer syndroom, of gas-verlichting, of vliegende apen weten sommigen wat wij bedoelen.
Maar ook heel oude vrienden van onze jeugd toen we de taal van Huub Oosterhuis zongen omarmen ons nu. Dat is zo geruststellend. Sommigen van jullie hebben met ons telefoongesprekken gevoerd om 4 uur in de ochtend, anderen hebben ons opgebeld om 4 uur in de ochtend.
Sommigen hebben we terug persoonlijk ontmoet en teruggevonden via Facebook. Je weet hoe ‘alleen’ we het eerste deel van ons leven geweest zijn, en hoe versleten we waren voor onze tijd. Leer deze taal. Hou je vast aan ons, laat ons je vasthouden.
Genezing van narcisten is iets wat je op dit moment niet kunt voorstellen.
Het is alle goud in de wereld waard. Als je genezing bereikt is dat zo’n comfortabel en heerlijk gevoel.
Lachen. We houden van plagen. Verliefd zijn en dat wij onze integriteit terug hebben.
Er zijn zoveel nieuwe mogelijkheden samen en de potentiële terugkeer van onze kinderen en het grootouder worden. Toch missen we onze kinderen, maar we houden er niet van om te worden behandeld als een stuk vuil. Eigenlijk lachen we ons krom om wat de narcisten zichzelf hebben aangedaan. Hoe belachelijk kinderachtig ze zijn.
Hun buitenkant kan net zo sprankelend zijn als ze het willen afschilderen, maar ik weet hoe ze leven en met wie ze zich ophouden. Hoe groots is dat zelfbeklag en zelfmedelijden en dat verder liegen? Mijn leven is niet perfect. Annemie en ik zijn nog steeds eenzaam bij momenten, maar ik ben blij – diep glimlachend gelukkig.
Narcisme overleven is niet bedoeling.
We hebben het niet alleen overleefd. Gelukkig beginnen we te gedijen.
Ik heb gewerkt aan mijn blogs en we hebben veel gereisd de afgelopen jaren, we voeden samen ons pleegkind op en Annemie komt aan het einde van haar studies orthopedagogie.
De stem van de narcist is als een klein vervelend ding dat zegt “dat is stom, waarom zou je schrijven, reizen, studeren?” “De buren denken allemaal dat het dom is”. En als een vervelend insect poets ik hun gedachten gewoon opzij.
Die gedachten zijn niet eens een blaffende Chihuahua meer.
Af en toe is het bestaan van de narcisten gewoon een zwak gefluister door mijn hoofd.
Ik zag een foto van hen de andere dag tijdens het herschikken van mijn fotomappen, en alles wat ik zag was de sneer, het egoïsme, de complete mislukking van een mens; geen liefde, geen gelach, geen zorg, geen geven of geluk. Alleen fakeness.
Ik kijk rond mijn huis, mijn nieuwe stad, mijn nieuwe zelf, mijn nieuwe hoop, en ik voel gewoon ‘OK’.
Misschien ben ik nog niet compleet, maar vaar ik recht in de richting. Ons verleden is vervaagd en de nieuwe mij groeit.
Wanneer bent u zo onderdrukt en angstig geweest als ik in mijn leven?
Zelfs het schrijven van een blog was een enorme deal, en zeker het maken van een video. Maar nu voel ik me er goed bij. Er is zoveel dat we gemist hebben. Zoveel hebben we moeten weigeren.
Ik ben nog steeds de man die ik altijd al geweest ben, maar ‘Ik mag gewond raken als ik iets nieuws probeer’, ‘ onbezorgd zijn over mijn imago’, ‘niet bang om iemands gevoelens te kwetsen’.
Veel van de onnatuurlijke angst is verdwenen. Ik ben terug jong genoeg om bergen te beklimmen met weinig pijn, avonturen te beleven tijdens het reizen met mijn geliefde, de wind te voelen in mijn gezicht, en de spanning te voelen van jonge liefde. Dat is iets wat dagelijks groeit.
Iets in mij dat doet ontwaken heeft het in mij overgenomen.
Ik wil gewoon zoveel mogelijk van het leven genieten als ik kan heroveren en alles beleven wat ik heb gemist. Maar ik wil ook delen met wie liefde waard is. Ik ben geen 25, 35 of zelfs 45 meer, maar ik wil niet nog een ding missen.
Mijn vraag aan ieder van jullie is, en ik zou echt graag willen dat u het in de commentaren zet “ervaart iemand van jullie ook deze behoefte aan opwinding om een beetje gek te leven en te delen met vrienden en kinderen na al die jaren van verveling met een persoon die niets voor een ander buiten zichzelf wou?
Of is het alleen maar, omdat ons levensverhaal vol was van misbruik en ontbering vanaf de geboorte?
Zijn dit zaden van rebellie in ons, omdat we in een narcistische cultuur leven die we haten en hebben die zaden wortel geschoten? Ik weet het niet, ik weet alleen dat op dit moment ik samen met anderen een einde wens te maken aan de systemen die de narcisten in stand houden.
Luid zingen, verkleden, films bekijken, soms gewoon volkomen vrij een lange wandeling maken en de eerste stappen terug naar lopen zetten. Ik voel een blijde rusteloosheid die ik nooit eerder heb gevoeld. En dat is ook zo bij mijn geliefde.
Ben je iemand die deze ervaring ook heeft?
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren