Verantwoordelijkheid nemen voor je trauma betekent niet dat je de schuld voor je trauma neemt. Dat betekent niet dat je schuldig bent en je er jezelf moet door beschamen.
Verantwoordelijkheid lijkt: “Dit is wat er in mijn verleden is gebeurd, en dit zijn de copingmechanismen die daardoor zijn aangetast.” “Ik leer de copingmechanismen af die me niet langer dienen.” “Ik leer nieuwe gedragingen die bij me passen en me emotioneel en fysiek doen groeien.”
Verantwoordelijkheid nemen voor onszelf, voor ons trauma en ons eigen gedrag is een heftige daad van zelfliefde.
Het is hetzelfde wanneer we de verantwoordelijkheid toeschrijven aan degenen die het ons hebben toegebracht. We “geven hen niet de schuld”.
Wat je wilt, is traumaherstel en beschamen of jezelf de schuld geven, of je schuldig voelen helpt daarbij niet. Verantwoordelijkheid is eigenlijk bewustzijn van wat je hebt meegemaakt en dan het nodige doen om te herstellen. Bewustzijn alleen is namelijk niet voldoende, om resultaat te hebben moet je nog het nodige doen voor je traumaherstel.
We leggen de verantwoordelijkheid waar die ligt. Daarom houden we elke partij verantwoordelijk voor zijn eigen deel – op deze manier wordt iedereen geconfronteerd met zijn eigen zelf. Alleen groeitaken doen brengt verandering en niets anders. Verantwoordelijkheid nemen is een krachtige stap om een verantwoordelijke volwassene te worden? Hetzelfde geldt voor die volwassenen die kinderen bleven lang nadat ze hun eigen kinderen hadden gekregen.
De schuld nemen is een copingmechanisme en zachtaardig zijn met jezelf is dat mechanisme afleren.
Het is vooral moeilijk voor degenen onder ons die getraumatiseerd of misbruikt zijn om de uitnodiging te horen om verantwoordelijkheid te nemen. Alles voelt als een aanval of schuld wanneer we in traumaresponsmodus 24 / 7. Het onderscheid tussen verantwoordelijkheid en schuld is enorm.
Verantwoordelijkheid nemen gaat over zelfbewustzijn en een verantwoordelijkheid voor onszelf genezen.
Ik zie het nemen van verantwoordelijkheid als het terugnemen van de macht. Door trauma hebben we vaak het gevoel dat we machteloos zijn en slachtoffer van omstandigheden. Verantwoordelijkheid nemen betekent erkennen dat je keuzes hebt die vooruitgaan en dat is bekrachtigend zijn.
En kennis en bewustzijn van je trauma’s. Het klinkt gemakkelijk, maar dat is het alles behalve. Ze vormen echter de basis van het genezingsproces.
Giftige schaamte is echt. Vooral wanneer iemand van wie je houdt je niet wil kennen of begrijpen of vergeven voor je vroegere ongezonde copingmechanismen en de echte jij niet wil zien is dat erg pijnlijk.
Ik denk ook dat verantwoordelijkheid nemen betekent dat je kijkt naar de manieren waarop je acties anderen negatief beïnvloeden. Je kunt kijken naar de manier waarop je de cyclus van trauma in stand houdt en je pijn op anderen projecteert. Omdat het trauma van de ene persoon heel gemakkelijk, het trauma van een andere persoon kan worden als er geen bewustzijn of werk is om te genezen. En dat is zeer ongewoon pijnlijk voor de persoon aan de ontvangende kant.
Je kunt je trauma’s niet gebruiken om mishandeling van anderen te rechtvaardigen en dat is niet eerlijk.
“Niets is gruwelijker dan ons schuldig te voelen over onze copingmechanismen in het verleden vanwege een zeer ongewoon abnormale of negatieve omgeving!” Als we een keuze hadden gekregen, hadden we gekozen voor een betere omgeving en gekoesterde herinneringen kunnen scheppen! Maar we hadden die keuze niet!
Zelfliefde begint met het herkennen van ons eigen gedrag! Niets beters om ons gedrag te verbeteren dan om te genezen van onze trauma’s. Het afleren van wat we hebben geleerd, stelt ons in staat om te genezen op manieren die onvoorstelbaar zijn!
Traumatische ervaringen beïnvloeden ons diepgaand op diep persoonlijke manieren. Dat is deels omdat ze ons het gevoel geven dat we geen controle hebben in deze wereld. Bovendien komt dat omdat we ons onveilig voelen met anderen en zelfs onveilig met onszelf.
We beginnen ons onveilig te voelen met onszelf, bijvoorbeeld wanneer we onze eigen oordelen in twijfel trekken. Dan verliezen we het vertrouwen in onszelf. Misschien krijgen we een gevoel van innerlijke slechtheid, gebrekkigheid of zelfhaat met ons meedragen.
Bovendien kunnen we merken dat we vragen stellen als: “Waarom is me dit overkomen?” of “Wat heb ik gedaan om dit te verdienen?” Soms is dit innerlijke gevoel van schuld hebben of van het hebben van een soort innerlijke “slechtheid” zo belangrijk, dat het ons doet twijfelen of dat we het geloof in ons spirituele geloofssysteem verliezen. We kunnen bijvoorbeeld zeggen: “Ik ben zo verschrikkelijk, zelfs God kan niet van me houden.”
Het verkrijgen van zelfbewustzijn op willekeurige momenten waarop ik zag hoe ik constant met de vinger of de schuld naar iemand anders wees, voelde als een klap in het gezicht.
Trauma wordt bijna als een vangnet in de zin dat trauma vertrouwder aanvoelt dan het binnenlaten van mensen en hen laten zien wie je werkelijk bent. Ik heb de verantwoordelijkheid moeten nemen om goede vrienden van me te vervreemden als gevolg van het feit dat ik in de overlevingsmodus zat. Het is een heel moeilijke les om te leren!
We kunnen de omstandigheden waarin we zijn behandeld niet veranderen. En we zijn niet de schuld van hoe onze hersenen die gebeurtenissen hebben geïnternaliseerd. Maar de verantwoordelijkheid nemen voor hoe we nu met onze hersenen en patronen omgaan, is helemaal van ons om te nemen.
Sommige mensen zullen het liever zien als begrijpen van mijn trauma en de ongezonde reacties die ik daardoor heb ontwikkeld. Zelfcompassie beschermt me tegen het “nemen van verantwoordelijkheid” voor iets wat niet van me is om te bezitten.
Ik denk dat mensen in deze context vaak de betekenis van het woord “verantwoordelijk” verwarren. Het is niet “verantwoordelijk” zoals in: “Ik heb dit veroorzaakt of het is mijn schuld.” Het is “verantwoordelijk” zoals in: Ik ben de persoon die dit moet aanpakken of verzorgen, zoals verantwoordelijk zijn voor onze kinderen.
Je zegt dat je de schuld voor je trauma op je moet nemen. Maar dat is niet hetzelfde als de schuld voor je gedrag accepteren. Die je niet altijd de traumakaart kunt spelen. Ja zeker, de dingen die je als kind zijn overkomen, beïnvloeden je gedrag als volwassene. Maar dat betekent niet dat je “getraumatiseerd” bent.
Te horen krijgen dat ik verantwoordelijkheid moest nemen, kwam altijd over alsof ik mezelf de schuld moest geven van wat er ook gebeurde. Het werd me met zo’n houding voorgehouden, maar ook ‘zoek het zelf, maar uit, je verdient geen hulp’.
Toen ik eerst probeerde verantwoordelijkheid te nemen voor mijn trauma, was mijn eerste gedachte: “Ik moet al die vreselijke dingen hebben aangetrokken”. Het heeft me jaren gekost om te begrijpen dat de verantwoordelijkheid alleen ligt in het krijgen van mijn eigen unieke pad van genezing. Sinds ik aan deze reis ben begonnen, heb ik niet één keer achterom gekeken.
Het is het nemen van verantwoordelijkheid en jezelf vergeven voor het verwerven van gewoonten die werden gebruikt om met je trauma om te gaan. Je kunt begrijpen dat dat alles is wat je had om je “veilig” te voelen. Het is OK. Je deed alles wat je kon doen om te overleven.
Schuld en schaamte hebben geen rol in onze helende reis. Ik ben slachtoffer geworden, maar dat maakt me nog geen slachtoffer. Dit zijn enkele van de moeilijkste waarheden in genezing. Maar ze zijn ook de bevrijdendste om onszelf in staat stellen om vooruit te komen.
Wat er in mijn jeugd met me gebeurde dat mijn gewoonten en patronen in veel gevallen ontwikkelde, was niet mijn schuld. Het is echter mijn verantwoordelijkheid om elk gedrag of patroon dat door die ervaringen is gevormd en me nu niet dienen, te overwinnen en te corrigeren! Verantwoordelijkheid niet de schuld!
We kunnen begrijpen en bewustzijn krijgen over hoe ons trauma ons heeft beïnvloed. Daarom kunnen we verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen genezing zonder de schuld voor het trauma op ons te nemen. Dit is zo’n belangrijk onderscheid!
Verantwoordelijkheid ziet er ook uit als:
Ik sta niet toe dat dit anderen pijn doet. We moeten betere copingmechanismen leren, met het ontwikkelen van zelfcompassie, egowerk, innerlijk-kindwerk, werk om ons zenuwstelsel te reguleren etc.
Ik merkte dat ik mijn giftige reacties op triggers herkende en eraan werkte om ze te veranderen. Blijf dus ook doorzetten!
Trauma doorgeven
Ik heb verschillende berichten gezien die praten over hoe mensen met jeugdtrauma’s hun emoties en copingmechanismen op andere mensen projecteren. Iedereen kent het citaat dat ‘gekwetste mensen pijn doen aan andere mensen’. Maar niet elke persoon is zo, de meesten van ons willen niet dat anderen doormaken wat we hebben meegemaakt. We begrijpen onze trauma’s, onze copingmechanismen en nemen er verantwoordelijkheid voor, zodat we niet op anderen ons afreageren.
“Nu je beter weet, blijf aanwezig zodat je het beter voor jezelf kunt doen.”
Voor ons traumabrekers is het nemen van verantwoordelijkheid het belangrijkste onderdeel van het doorbreken van de cyclus.
Schaamte voor de duur van het traumaherstel
Het heeft vele jaren geduurd voordat ik vooruitgang boekte in mijn genezing tot het punt waarop ik me niet langer schuldig voel over hoe ik al die jaren heb overleefd.
Ik kan mezelf niet laten schamen dat het zo lang heeft geduurd, maar ik kan trots zijn op het feit dat ik doe wat ik kan om te voorkomen dat mijn kinderen de lasten die ik al die jaren heb.
Eigenaarschap voor ons leven, wat we creëren of co-creëren, is een veel krachtigere plek om te zijn dan een outside-in benadering.
Im het afleren van de copingmechanismen die zijn gecreëerd als gevolg van een leven van overleven. Mezelf eraan herinneren dat ik elke dag veilig ben. “Verantwoordelijkheid nemen” lijkt altijd een fout te impliceren. Is dit een nieuwe definitie? Laat het me weten in de reacties hieronder. Hoe ga je je coping-mechanismen afleren?
Lees Meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren