Het idee om je eigen ouder te worden, klinkt in het begin een beetje vreemd. Maar wat als innerlijk kindwerk of reparenten essentieel is voor emotionele genezing?
Misschien zie je jezelf als een volwassene, alleen maar omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt. De waarheid is dat veel volwassenen gewonde kinderen in zich dragen.

Vaak zien we het niet. We verdoezelen jeugdtrauma door druk en bloedserieus te blijven bij alles wat we doen.
Ondertussen heeft je innerlijke kind de sleutel tot eindeloze vreugde, vrijheid en creativiteit.

Om toegang te krijgen tot deze, kan het nodig zijn om jezelf te reparenten. Je innerlijke kind heeft je nodig om zijn pijnlijke ervaringen te erkennen en te verwerken. Alleen dan zal het zich veilig genoeg voelen om naar buiten te komen en het spel van het leven vrijuit te spelen.

De mate van jeugdtrauma verschilt van persoon tot persoon.

Voor sommigen kan het afkomstig zijn van ernstige kindermishandeling. Anderen ervaren subtielere vormen van verlating, ouderlijke verwaarlozing, of worstelen gewoon om in hun groep van leeftijdsgenoten te passen.
Wat de bron van je trauma ook is, werken met je innerlijke kind kan je helpen het te helen.

Dit innerlijk kindwerk of reparenten is niet zozeer een reis “terug in de tijd” als wel een reis naar binnen.

Ons verleden bestaat niet langer als iets “achter ons” waar we “naar terug kunnen gaan”. Het verleden is voorbij. Deze niet-geïntegreerde emotionele ladingen blijven echter bestaan als energetische omstandigheden die in ons emotionele lichaam zijn ingeprent. In wezen gaan we niet “terug” maar “naar binnen”.

De antwoorden zitten nu allemaal in ons.”

Je innerlijke kind is de hele tijd bij je, wachtend om je die antwoorden te geven. Luister je naar zijn stem en laat je je erdoor leiden?

Wat is innerlijk kindwerk of reparenten?

Het concept van het ‘innerlijke kind’ vindt zijn oorsprong in de Jungiaanse therapie. Carl Jung stelde voor dat het ‘archetype van het kind’ de eerste mijlpaal is in het proces van individuatie – of de vorming van het zelf.
Tegenwoordig is innerlijk kindwerk een bekend idee in veel therapiescholen, zoals Transactionele Analyse of Gestalt.
Werken met je innerlijke kind is gebaseerd op één simpele observatie: alle volwassenen waren ooit kinderen. Die kinderen in ons verdwijnen niet zomaar als we ouder worden.

Je kind zelf blijft bij je als onderdeel van je onbewuste.

Het vertegenwoordigt je jeugdkwaliteiten en manieren van zijn. Je kunt het zien als je ‘subpersoonlijkheid’ – een van de vele dimensies van mens-zijn.
Het innerlijke kind wordt vaak geactiveerd wanneer je wordt geconfronteerd met uitdagingen die je doen denken aan een traumatische jeugdherinnering. Totdat je die herinneringen bewust verwerkt en integreert, is je kind zelf de baas.

De definitie van het innerlijke kind luidt:

Het innerlijke kind weerspiegelt het kind dat we ooit waren in zowel zijn of haar ‘negatieve’ als ‘positieve’ aspecten. Zowel onze onvervulde behoeften en onderdrukte emoties uit onze kindertijd als onze kinderlijke onschuld, creativiteit en vreugde wachten nog steeds in ons.

Dit vertelt ons dat innerlijk kindwerk (ook wel jezelf reparenting genoemd) twee aspecten heeft.

De ene gaat over het terugwinnen van alle positieve eigenschappen van het kind binnenin. Het wordt speels en vrolijk zonder enige reden. Het wil gekke grappen maken en plezier maken met je eigen kinderen, zorgeloos en aanwezig zijn in het moment. Deze kant van reparenten gaat over jezelf vrij uiten.

De meeste mensen hebben echter ook te maken met de onderdrukte herinneringen aan hun innerlijke kind.

Dit is de tweede en vaak meer uitdagende kant van jezelf reparenten/ het innerlijk kindwerk doen. Het lijkt een beetje op wat sommige mensen ‘schaduwwerk’ noemen. Kortom, het gaat om het bewust verwerken van pijnlijke gevoelens en ervaringen die je lang geleden hebt onderdrukt. Dit kan overweldigend zijn, vooral voor degenen die als kind niet in hun basisbehoeften konden voorzien.

In zijn theorie van psychologische ontwikkeling legt Richard Barrett uit dat als we de menselijke ervaring binnengaan, we allemaal twee dingen nodig hebben voor al het andere. Dit zijn fysieke veiligheid en een gevoel van acceptatie en erbij horen. Als ouders of verzorgers daarin niet voorzien, kunnen deze onvervulde behoeften u op uw levenspad achtervolgen.

Als volwassene kun je aan die behoeften voldoen door jezelf opnieuw op te voeden.

Het gaat erom in de rol te stappen van precies het soort ouder dat je innerlijke kind nodig heeft. Reparenten is elke vorm van zelfontdekking die je helpt om toegang te krijgen tot het kind dat je ooit was, samen met de ervaringen en emoties die het kind geleerd heeft te onderdrukken.

Het algemene idee van innerlijk kindwerk is dat als je moeite doet om contact te maken met, te luisteren naar en te communiceren met, en je innerlijke kind te koesteren, je de wortels van je problemen als volwassene kunt vinden en genezen.

Je denkt misschien: Maar dit ben ik niet! Dit heb ik niet meegemaakt.

Ik had een gelukkige jeugd. Mijn ouders hebben me niet mishandeld. Ze hielden van mij. We hadden altijd eten op tafel en een veilige plek om te wonen. Het lastige is dat je ouders niets spectaculairs verkeerds hoefden te doen om een stempel op je kind te drukken. Trauma uit de kindertijd heeft soms wortels in de onschuldigst ogende gezinsdynamiek.

Voor de volwassenen is het gewoon weer een dag van proberen om familie, werk en sociaal leven in evenwicht te brengen. Voor het kind kan het de dag zijn dat ze diep gewond raken. Ze kunnen die wonden dan dragen tot in de volwassenheid en ze onbewust doorgeven aan hun kinderen.

Wat is jeugdtrauma en hoe het gebeurt?

Het woord ‘trauma’ roept vreselijke dingen op. Maar je hoeft niet door ernstige kindermishandeling te gaan om getraumatiseerd te raken.
De psyche van een kind is zo kwetsbaar dat het kan worden beïnvloed door wat een kleine gebeurtenis lijkt. In de kijk van het kind op de wereld ziet alles er anders uit. Omdat kinderen volledig afhankelijk zijn van hun verzorgers om in hun behoeften te voorzien, kunnen ze lichte nalatigheid als een enorme bedreiging interpreteren.

Bovendien herkennen kinderen hun beperkte perspectief niet. Ze geloven alles wat ze zien. Hun interpretatie van het leven wordt onmiddellijk hun realiteit.

Laat me je een voorbeeld geven van hoe verlatingsangst ontstaat.

Onlangs sprak een kennis met haar moeder over hun familierelaties. Ze spraken ook over jeugdtrauma en innerlijk kindwerk. Terwijl haar moeder haar jeugdherinneringen deelde, vroeg ze mijn kennis of ze iets wilde weten over haar vroege jaren.

Ze vroeg naar een mogelijk traumatische gebeurtenis die mijn kennis haar waarschijnlijk niet zal herinneren.

Zonder aarzelen zei ze dat er iets was dat haar tot op de dag van vandaag is bijgebleven. Toen mijn ongeveer 10 maanden oud was, reed haar vader haar moeder en mijn kennis voor een paar weken naar oma. Daarna ging haar vader weer aan het werk.

Dit was de eerste keer in haar leven dat ze hem zo lang niet heb gezien.
Toen hij eindelijk terugkwam, lag ze op het bed terwijl haar moeder haar aan het aankleden was. Op dat moment draaide mijn kennis haar hoofd om hem aan te kijken. Haar moeder zweert dat mijn kennis haar vader herkende – en ze werd boos dat hij haar zo lang verliet.
Ze begon te huilen. Mijn kennis huilde en huilde, en huilde toen nog wat meer. Ze wilde niet dat hij haar uren vast zou houden.

Ik weet niet of die specifieke gebeurtenis haar getraumatiseerd heeft. Wat ik wel weet, is dat ze als volwassene worstelt met verlatingsproblemen. Vooral als ze een romantische relatie aangaat, is ze meteen bang dat ze wordt afgewezen.

Verlatingsangst is bij mij ontstaan toen ik zes jaar was en mijn grootmoeder stierf die bij ons inwoonde.

Ik had een heel goede band met haar, eigenlijk beter dan met mijn moeder, want zij was mijn broer verloren, haar eerste zoon toen hij zes maanden was en stierf. Mijn moeder had een dubbel gevoel bij mij. Toen mijn oma stierf werd ik voor 5 dagen weg gedaan bij een tante die ik nauwelijks kende, en had ik nauwelijks afscheid kunnen nemen van mijn oma. Dit zorgde ervoor dat ik enorm ging piekeren, me depressief voelde en angstig was. Toen een jaar later mijn kanariepietje stierf terwijl ik op vakantie was, was ik heel boos en verdrietig. Doordat ik dat een dag later na vermoeid thuiskomen pas ontdekte (het was een heel zwaar regenachtig kamp geweest) kreeg ik te horen dat ik het toch niet miste omdat ik er niet onmiddellijk naar gevraagd had.

Als we als kinderen dit soort pijnlijke ervaringen meemaken, wordt ons vaak geleerd onze pijn te verbergen.

Veel ouders ontmoedigen hun kinderen om te huilen of boosheid te uiten. Er wordt ons alleen verteld dat we ‘goed’ zijn als we vrolijk, glimlachend en beleefd zijn.
Dit is hoe jeugdtrauma onbewust wordt. Als je het lang genoeg voor anderen verbergt, ga je het uiteindelijk ook voor jezelf verbergen. Op deze manier kun je jezelf voor de gek houden dat je ‘het hebt overwonnen’.
In werkelijkheid blijft het gewonde kind in je je leven leiden. Het duwt je in gedragingen die je geluk saboteren, zonder dat je je daarvan bewust bent. Meestal gaat dit door totdat je het probleem aanpakt door middel van reparenten.

Al dit gepraat over jeugdtrauma betekent niet dat dit de schuld van je ouders – of iemand anders is die je misschien pijn heeft gedaan.

Hoogstwaarschijnlijk deden deze mensen hun best met wat ze hadden en wisten. Maar door hun omstandigheden hebben ze u misschien niet de aandacht gegeven die u nodig had. Het zit in de aard van de menselijke ervaring om te lijden. We krijgen echter allemaal de kans om door- en uit – dat lijden te groeien. Jezelf reparenting is een krachtige manier om dat te doen. En u kunt zelfs vandaag nog beginnen.

Hoe u uw innerlijke kind kunt reparenten en trauma kunt genezen?

Jezelf reparenting geven is je innerlijke kind geven wat het op emotioneel niveau nodig heeft. Zoals Stephen Diamond uitlegt in zijn boek Psychotherapie voor de ziel: ]e volwassen deel van de persoonlijkheid leert (…) zich te verhouden tot het innerlijke kind, precies zoals een goede ouder zich verhoudt tot een kind van vlees en bloed, door discipline, grenzen en structuur te bieden. Dit zijn – samen met ondersteuning, koestering en acceptatie – onmisbare elementen van het liefhebben van en leven met elk kind, of het nu metaforisch of feitelijk is.

Sommigen van ons proberen nog steeds iemand ‘daarbuiten’ te vinden om hun innerlijke kind te troosten.

Het is gemakkelijk te geloven dat als je eenmaal een perfecte partner, een zielsverwant of een spirituele gemeenschap hebt gevonden, alles eindelijk goed zal komen.
Maar dit is meestal een pleisteroplossing. Andere mensen troosten je innerlijke kind alleen zolang ze handelen naar je verwachtingen. Op het moment dat ze iets doen wat niet op je agenda staat, komen oude wonden boven water. Je gaat terug naar het lijden.

Daarom is innerlijk kindwerk of reparenten zo krachtig.

Het stelt je in staat om je eigen ouder te worden door bewust aan de slag te gaan met het trauma dat je als kind hebt meegemaakt. Je leert jezelf zoveel liefdevolle aandacht te geven als je nodig hebt om te genezen. En daarvoor hoef je van niemand afhankelijk te zijn.

Drie algemene stappen in innerlijk kindwerk of reparenten

Hoewel reparenting-technieken in alle soorten en maten bestaan, zijn er drie algemene stappen om met je innerlijke kind te werken: verbinden, communiceren en koesteren.

Eerst moet u het kind binnen erkennen.

Zolang het onopgemerkt blijft, kun je niet aan het genezingsproces beginnen.

Dan begin je ermee te communiceren.

Een manier vinden om te horen wat je innerlijke kind je te vertellen heeft, is de sleutel om toegang te krijgen tot de bron van je trauma.

Als laatste stap je in de rol van verzorgende ouder.

Vanuit je volwassen zelf geef je je kind zelf precies wat het nodig heeft.

Innerlijk kind werk wordt vaak gedaan met een therapeut.

Als je trauma echter niet te zwaar is, of als je al een behoorlijk deel van het innerlijke werk hebt gedaan, ben ik ervan overtuigd dat je veel van dit werk alleen kunt doen.
Hieronder geef ik daarvoor enkele praktische tips. Hoewel ik mijn genezingsproces nog niet heb voltooid, heb ik behoorlijk wat geleerd op mijn reis.
Deze suggesties zijn gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring met het innerlijke kindwerk of reparenten dat ik doe. Ik hoop dat ze je kunnen helpen.

Stap 1: Verbinden

Wanneer je besluit jezelf te reparenten, weet je misschien niet waar je moet beginnen. Als verbinding maken met je innerlijke kind vaag klinkt, heb ik goed nieuws. De eerste stap kan heel praktisch zijn.

Het belangrijkste is om je bewust te worden van wie je als kind was. Om dat te doen, onthul zoveel mogelijk details over wat je deed, waar je je tijd doorbracht, wat je leuk vond en hoe je was.

Als u meer inzichten wilt verzamelen, kunt u praten met mensen die u toen kenden, bijvoorbeeld familieleden en jeugdvrienden. Je kunt ook oude foto’s van jezelf bekijken. Let op details. Let op wat je draagt, hoe je staat, met wie je omgaat, enzovoort.

Hoe meer je jezelf onderdompelt in jeugdherinneringen, hoe meer je de gevoelens uit die periode zult aanboren. Een goed idee hebben van hoe je eruit zag, kan je ook helpen bij de volgende stap van het proces – communiceren met je innerlijke kind.

Stap 2: Communiceer

Hoewel je innerlijke kind dagelijks met je communiceert, zijn die berichten misschien moeilijk op te merken. Wanneer we in ons drukke leven worden gezogen, zien we zelfs de meest voor de hand liggende aanwijzingen over het hoofd. Daarom kun je, om met je innerlijke kind te communiceren of reparenten, daar het beste tijd voor vrijmaken.

Dit kan worden gedaan door middel van zelfontdekkingsoefeningen, zoals meditatie of een dagboek bijhouden.
Ik deed het door middel van een visualisatie-oefening in NARP. Door te luisteren kun je je erzelf doorheen leiden want het is eenvoudig genoeg om het alleen te doen.

Dit innerlijk kindwerk of reparenten gaat als volgt:

Ga in een rustige, comfortabele kamer zitten en sluit je ogen. Stel jezelf in gedachten voor als een 5 – 7 – jarige – of op welke leeftijd je ook vermoedt dat je trauma is gebeurd. Laat vervolgens het kind voor u zijn pijn uiten. Laat ze huilen, schreeuwen of doen wat ze maar willen.
Het kan helpen om ook een specifieke opstelling of mensen te visualiseren waarvan je denkt dat ze verbonden zijn met je trauma, bijvoorbeeld je ouders.

Hoe meer details je in deze oefening aanbrengt, hoe gemakkelijker het zal zijn om je in te leven in je innerlijke kind.

Zodra u uw kind zelf levendig ziet, kunt u enkele vragen stellen:

Hoe voelt het kind voor je?
Wat hebben ze nodig?
Waar veroordelen/beschuldigen/schamen ze zichzelf voor?
Wat kun je ze nu vergeven?
Wat zou je kunnen zeggen om dat kind te ondersteunen?
Je hoeft niet al die vragen in één keer te stellen. Zelfs als je er maar één vraagt, zal je kind zelf al een verschil voelen. Het zal voelen dat iemand om je geeft.

Stap 3: Verzorgen

De laatste stap is om je innerlijke kind te geven wat het het nodigst heeft. Vaak gaat dit over het voldoen aan de twee emotionele basisbehoeften die we allemaal in de eerste jaren van ons leven willen vervullen: veiligheid en onvoorwaardelijke liefde.

U kunt dat doen door de visualisatieoefening uit de vorige stap voort te zetten.

Houd in gedachten het kind in je armen, streel het haar of doe een ander liefdevol gebaar voor ze. Door dit te visualiseren positioneer je jezelf als je eigen ouder. Je wekt gevoelens van liefde en veiligheid op die je innerlijke kind zo hard nodig heeft.

Een andere manier om uw kind te voeden, is door positieve zelfpraat en overtuigingen te versterken.

Ik doe dat graag voor een spiegel. Op deze manier krijg ik een visuele aanwijzing die me helpt mijn innerlijke kind naar buiten te brengen – en ervoor te zorgen als een liefhebbende ouder.

Ga voor de spiegel zitten en kijk jezelf in de ogen. Onthoud dat dit dezelfde ogen zijn die toebehoorden aan het kind dat je ooit was. Je kunt ze behandelen als een portaal om toegang te krijgen tot je innerlijke kind.

Wat is het dat je innerlijke kind moet horen gedurende innerlijk kindwerk?

Vertel dat aan uw kind, hardop of in gedachten. Wat het ook is, zorg ervoor dat je de rustgevende woorden en toon gebruikt die een liefhebbende ouder zou doen. Onthoud: je innerlijke kind luistert. Wat je zegt heeft de kracht om het te bevrijden van zijn trauma.
Binnenkort zal het uitkomen om te spelen, onschuldig en vrolijk.

Afsluitende gedachten

We waren allemaal ooit kinderen.
Die kinderen zijn nog steeds bij ons.

Velen van hen verbergen zich.

Ze wachten tot iemand komt om hun pijn te erkennen.
Zodra dat gebeurt, zijn ze klaar om zorgeloos en licht van elk moment te genieten.

Ze willen zich uiten.

Daarvoor moeten ze zich veilig en geliefd voelen.
Als ze dat niet kunnen, komt dat meestal door een onopgelost jeugdtrauma. Dit zijn de pijnlijke ervaringen uit het verleden die je hebt leren onderdrukken. Je merkt ze misschien niet in het dagelijks leven. Maar dit betekent niet dat ze er niet zijn.

Je innerlijke kind kan je volwassen ervaring saboteren door te proberen je zijn onopgeloste problemen te laten helen.

Dat kun je doen door zelf te reparenten.

Dit betekent een liefdevolle aanwezigheid en zelfcompassie bieden die je als kind had gewild.
Dit gebeurt meestal in drie fasen:
Verbinding maken met je innerlijke kind,
Luisteren naar wat het te zeggen heeft,
Het kind verzorgen en in zijn emotionele behoeften voorzien.
U kunt dat alleen doen of professionele hulp zoeken bij een therapeut. Wat je ook kiest, zorg ervoor dat je niet alleen je innerlijke kind negeert.
Het heeft veel lessen om je te leren.

Velen waaronder ikzelf geloven dat uiterlijke effect begint met innerlijke groei. Meld je aan voor een abonnement op deze blog om inspiratie op te doen om van binnenuit te leven. En vergeet niet samenhangend dagelijks een babystapje te doen door één groeitaak naar keuze uit te voeren.

Hoeveel contact leg jij met je innerlijk kind. Laat het ons weten in de commentaren!
Heb je hier iets geleerd? Vind me dan leuk en deel me (dit bericht)!

Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.

Lees meer

• Welke relatiepatronen heb je uit je kindertijd?
• Het gedrag van een kind is hun manier van communiceren! Stem van een kind
• Trauma en traumazorg in Europa
• Luisteren op een actieve manier met effectieve communicatie.
• Jeugdtrauma door wat je niet hebt ervaren
• Parentificatie: Een normaal jeugdtrauma in onze samenleving.