Chronische pijnen kwamen in mijn leven op een moment dat ik zo hard aan het werk was voor iets. Je kwam in mijn leven op een moment dat ik mijn eigen behoeften verraadde om dit te bereiken. Je kwam in mijn leven en keerde het ondersteboven en ik haatte je erom.
Van een succesvolle workaholic, 7 dagen per week sporten, fulltime studeren… tot huilend en woedend aan mijn bed gebonden zijn, niet kunnen rennen, te lang praten of te lang nadenken. Ik kon niet begrijpen waarom ik. Bovendien verdiende ik dit niet!
Ik had zo hard gewerkt om te komen waar ik nu was, ik had al zoveel meegemaakt… nu dit?
Weet je, dokters vertelden me dat mijn chronische rugpijnen mijn lichaam nooit zou verlaten, dat je mijn energie zou wegnemen, dat niemand wist waarom je verscheen, en dat ik nooit zou zijn wie ik daarvoor was. Daar hadden ze verdomd gelijk in.
Ik zou nooit meer zijn wie ik was… Ik wist het alleen nog niet.
Omdat niets van wat ik deed de chronische pijn liet vertrekken (ijverig ijsberen, supplementen, dieetveranderingen, meditatie, antivirale medicatie, spierverslappers, ontstekingsremmers, acupunctuur, lasertherapie …) begon ik me af te vragen of je hier misschien was om me iets te leren. Of de verlammende vermoeidheid, rugpijn, verwoestende angst en koorts hier met een reden waren.
Ik begon al snel te beseffen dat chronische pijn hier inderdaad was om mijn leven te veranderen, het op zijn kop te zetten en mijn fulltime leraar te zijn.
Ik begon te luisteren en oh hoeveel je sprak.
Je vertelde me dat ik pijn had. Ik pushte mezelf te hard. Bovendien negeerde ik mijn behoeften. Ik negeerde wie ik werkelijk was. Daarbij was ik spiritueel aan het omzeilen. Ik was kritisch. Daarbij probeerde ik perfect te zijn en probeerde mezelf te vormen tot iets wat ik nooit was.
In het begin wist ik niet goed hoe ik moest luisteren naar chronische pijn.
Hoewel ik je wel kon horen. Ik ging van boos en resistent naar opdringerig en obsessief.
Je hield niet van een van die manieren van communiceren en je bleef.
Toen begon ik me af te vragen… nou, wat moet ik dan in godsnaam doen? Het is niet zo dat ik mijn persoonlijkheid kan veranderen en niet perfect kan zijn, niet angstig, geen hoogpresteerder, niet kritisch – het is gewoon wie ik ben.
Maar toen leerde ik dat het niet alleen was wie ik was. Het was wie ik dacht dat ik moest zijn om te overleven. Het was wie ik had leren zijn om me veilig te voelen in deze wereld. Toen ik dit begreep, veranderde er iets. Ik veranderde! Ik gaf me wat ruimte en in die ruimte liet ik mezelf zien dat er hoop was.
Dat zolang ik deze nieuwe relatie met mezelf en de manier van communiceren met mezelf aanhield dan bleef ik groeien.
Chronische pijn zou me leren wat ik moest leren en dat je dan zou verhuizen.
En dus gebeurde dit. Samen leerden we en terwijl je me elke les leerde, dronk ik alle wijsheid op die je me liet zien en met elke nieuwe les begon ik me sterker te voelen.
Ik weet nu waarom je in mijn leven kwam en ik ben dankbaar voor je leringen.
Je hebt me gered van een leven dat ik nooit had moeten leiden en van een zelf te zijn dat ik nooit had moeten zijn. In plaats daarvan liet je me zien dat het veilig was om in de wereld te verschijnen als mijn authentieke zelf en dat het me de weg zou wijzen en me met gemak, vrede, geluk en genezing zou brengen.
Hoewel je weg bent en je niet langer in mijn oor fluistert, hoor ik je echo’s nog steeds in tijden waarin ik je herinneringen het meest nodig heb.
Ik had nooit gedacht dat ik chronische pijn dankbaar zou zijn, maar uit de grond van mijn hart, bedankt.
Je bent de levensleraar waarvan ik nooit wist dat ik die nodig had. Je gaf me een leven waar ik me echt mee verbonden voel, en het belangrijkste is dat je me liet zien wie ik was onder al die pijn en conditionering. Bedankt dat je me hebt geholpen om in mijn waarheid te staan.
Je hebt geduld, diepe genezing, de juiste hulpmiddelen en informatie nodig. Ik stuur je zoveel liefde!
Deze chronische pijn was een vermomde zegen om een gezonde relatie met mijn ware zelf te ontwikkelen…
Ik weet dat dit zoveel mensen helpt hun perspectief te openen. Soms is een kleine opening, een kleine verschuiving alles wat we nodig hebben om ons in een geheel nieuwe richting te leiden. Verbazingwekkend hoe emoties en het lichaam een geweldige feedbackloop kunnen worden als we gewoon bereid zijn om te luisteren.
Chronische pijn vraagt ons vaak om moeilijke veranderingen in ons leven aan te brengen. Wanneer we ons hieraan overgeven, beginnen we positieve verschuivingen in onze gezondheid te zien.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren