Dit is wat persoonlijke verantwoordelijkheid niet is:
Een overtuiging dat je alles ‘verdient’ wat je is overkomen: traumatische, pijnlijke dingen overkomen ons en deze dingen hebben een diepe, blijvende impact.
We onderschatten de impact van een scheiding op de kinderen. Meestal vraagt men niet hoe ze dat verwerken want de ouders hebben het al lastig genoeg. Ook bij verlies ziet men de impact op de kinderen niet .
Wij zijn niet verantwoordelijk voor het gedrag van anderen. Noch zijn we verantwoordelijk voor het toeval, de stand van de wetenschap, het natuurgeweld, of sommige niet genuanceerde beslissingen. We zijn niet verantwoordelijk voor het beleid van organisaties, de wetten van ons land, de beslissingen van politici.
Jezelf in elkaar slaan, jezelf te schande maken of je eigen interne drilsergeant worden is dus absoluut niet nodig. Je bent verantwoordelijk voor sommige zaken vanaf een bepaalde leeftijd, maar niet voor alles.
Het moet stoppen het negeren of ontkennen van systeemproblemen, culturele barrières, een gewelddadige jeugd, of de universele waarheid dat we het leven NIET allemaal beginnen vanuit een ruimte van gelijke kansen.
We hebben verschillende talenten, de locatie van onze geboorte en de omstandigheden van het gezin en de familiegeschiedenis waarin we terecht komen speelt een enorme rol!
Men kan zich bewust zijn van elk van deze EN keuzes maken in overeenstemming met de waarheid over wie we zijn.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren