We kunnen zo verslaafd zijn aan chronisch luchten en klagen, dat je er vriendschappen omheen bouwt.
Authentieke relaties stellen ons in staat om ons veilig genoeg te voelen om te vragen: “Wat zie ik niet aan mijn eigen rol in deze situatie?” Chronisch ventileren of klagen is erg verslavend omdat het ons een gevoel van validatie geeft. Van gehoord worden. Wanneer we ons bezighouden met luchten, ventileren we natuurlijk vanuit ons eigen perspectief. En dan is het goed je de vraag te stellen: Ben ik blind?

Als we op lange termijn bezig blijven met klagen of ventileren, krijg je een steeds meer solide perspectief. Dit betekent dat we onze versie van de situatie bevestigen.

Dit kan ons blind maken voor perspectieven buiten wat we geloven.

Externe perspectieven kunnen ons helpen dingen te zien die van nature niet voor ons gebeuren. Dit is de basis van groei en menselijke evolutie.

Dat is het geschenk van een relatie met een veilig persoon die je vertrouwt. Ben ik blind, dan wijzen ze mij er op!

Je kunt de mogelijkheid hebben om te delen wat je doormaakt en te vragen “Is er iets wat ik niet kan zien?” “Speel ik hierin een rol?” “Waarom gebeurt dit patroon voor mij?”

Het antwoord kan pijn doen of ongemakkelijk zijn. We kunnen er zelfs weerstand tegen bieden (of het er eigenlijk niet mee eens zijn/vinden dat het niet resoneert.) Zelfs de praktijk van ‘het proberen’ helpt ons om meer emotionele volwassenheid en zelfbewustzijn te ontwikkelen.

Je kunt in je relatie vaak je partner vertellen dat je je niet emotioneel verbonden voelt.
Dit is een thema in mijn leven geweest (afkomstig van het emotionele onvermogen van mijn moeder). Ze zal erop wijzen dat ik situaties heb gecreëerd om ervoor te zorgen dat dit gebeurt – me terugtrekken, ingrijpende uitspraken doen, mijn ervaringen uit het verleden op haar projecteren enz.

Terwijl mijn ego zich ertegen verzet en ik soms een driftbui krijg, ben ik me steeds meer bewust geworden van mijn eigen patronen hieromtrent.

Ik word minder een ‘slachtoffer’ en ben meer in staat mezelf te begrijpen en aardig voor mezelf te zijn als de angst om in de steek te laten.

Als je erover nadenkt, is het bijna een stuk gemakkelijker om contact te maken met anderen door te klagen dan door daadwerkelijk te delen wie je bent.

Veel werkplekken, families en vriendschappen worden uitsluitend bij elkaar gehouden door de “binding” van klagen. We zijn ons niet bewust zijn van de mogelijkheden die zich voordoen wanneer we onze strijd, pijn of ongemak delen, niet alleen om te ventileren, maar om iemand inderdaad een spiegel te laten zien bij ons wat het is dat er gebeurt. Misschien kunnen we dan ook een ander perspectief zien.
Dat is een waar geschenk om veilige relaties te hebben om ons op deze patronen te wijzen, en ons op hun beurt toe te staan ​​hetzelfde voor hen te doen, ZONDER de angst om in de steek gelaten te worden.

Ik klaag altijd dat ik niet meer vrienden of vriendinnen in mijn leven heb. Ik zou anderen de schuld geven, ze zouden bij mij willen blijven. Ze moeten contact opnemen. Door de jaren heen voelde ik me op mijn gemak door alleen te zijn.

Tijdens quarantaine realiseerde ik me dat ik er ook deel van uitmaak. Ik moet ook contact opnemen. Ik hoef in zekere zin niet bang te zijn voor afwijzing. Het is tweerichtingsverkeer. En daardoor heb ik het afgelopen jaar meer en nieuwe vrienden ontmoet.

Ik heb geleerd dat chronisch klagen chronische ellende verergert en dan ben ik blind voor het goede.

Het leven is al moeilijk genoeg zonder constant negatief over mijn leven te spreken! Het is zo’n moeilijke cirkel om te doorbreken als je het al zo lang weet en als het nog steeds een veelvoorkomend thema is in belangrijke relaties (vooral familie waar je dingen niet wilt verbreken). Maar we kunnen het ️.

Ik denk dat het nuttig is om te begrijpen dat wat we ventileren “waar” kan zijn (in mijn geval voel ik me soms emotioneel niet verbonden) EN, ik speel een rol in die ontkoppeling door onbewust situaties te creëren waarin ik niet kan zijn / voel me verbonden omdat ik iemand afsluit of wegduw.

Liefdesverslaving gevolg van zelfverraad

Het leven rond de armoedegrens!

Chronisch zelfverraad stoppen met een kleine handeling!

Optimisme: een perspectief om blijvend te leren met toewijding

Vandaag een beetje perspectief aanbrengen in armoede.

Chronisch behagen is een conditionering van zelfopoffering.