Ik heb veel mensen ontmoet die moeite hebben om alleen te zijn. Als ze alleen zijn, verandert hun innerlijke stem in hun innerlijke criticus. Ze voelen zich geïsoleerd. Bang. Ze kunnen niet alleen zijn of ze verliezen zichzelf op den duur.
Sommigen waren niet in staat om te functioneren en verruilden in feite de ene afleiding voor de andere, waarbij ze zichzelf in videogames begroeven, het te veel deden in de sportschool en het risico liepen verwondingen op te lopen, obsessief bezig te zijn met hun lichaam en gevaarlijke diëten, zelfmedicatie met drugs/alcohol, of doorgaan met winkelen, een pornoverslaving ontwikkelend denkend dat deze hen zouden helpen zich beter te voelen, of zich niet te voelen.
Ze geloofden dat er iets ‘mis’ met hen was, tenzij ze perfect waren en dat zorgde ervoor dat ze niet kunnen alleen zijn.
Ze geloofden dat als ze op de een of andere manier ‘beter’ waren, hun pijn zou verdwijnen, of dat ze niet met verdriet te maken zouden hebben.
Het gedragspatroon van het onmiddellijk “jagen” van de volgende relatie terwijl ze “rennen” voor hun verdriet nadat een relatie is beëindigd, is gebaseerd op een aanzienlijk gehechtheidstrauma.
In plaats van te rouwen om het verlies van één relatie, kunnen ze onmiddellijk een tijdelijke aanduiding vinden om hen te helpen zichzelf te verdoven en los te koppelen van hun verdriet.
Dit wordt vaak een toxisch patroon dat de niet-genezen pijn en dit is zelf negatief versterkend.
Relatie eindigt –> spring online en vind onmiddellijk iemand anders –> negatieve versterking van het patroon van emotionele verdoving –> verdere onopgeloste pijn.
Dit beperkt ook de emotionele groei. Wat velen ons niet vertellen, is dat we, om te groeien, onszelf moeten toestaan alles te voelen wat we gewend zijn te ontwijken of te voorkomen dat we voelen.
Als we niet verbonden zijn met onze geest/lichaam/emoties
wordt rouwen vervangen door pleisters – andere relaties, andere afleiding of andere dingen om te overcompenseren.
Het genezen van deze cyclus kan pijnlijk zijn. Het vereist dat we diep duiken in waar ons gehechtheidstrauma begon. Het vereist dat we onze wonden onder ogen zien en onszelf toestaan te rouwen. Alleen dan kunnen we onze waarde, onze ongelooflijke waarde leren kennen.
De belangrijkste relatie die we hebben, is die met onszelf. Onze relatie met ons Zelf is wat het toneel vormt voor alle relaties in ons leven.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw aantal sterren vast te leggen!
Lees meer
