Het ego heeft een flair voor dramatiek. Het Ego wil namelijk dat jij iemand bent. Het ego wil dat iemand is.
Voor worstcasescenario‘s. Voor het ontwikkelen van verhalen over wie je ego wil dat iemand is, in plaats van wie ze objectief zijn.
Wanneer mensen ons leven verlaten, wordt het ego het meest getriggerd.
Omdat het het meest bang is dan. Omdat mensen die weggaan ons oorspronkelijke gehechtheidstrauma uit de kindertijd oproepen. En met dat gehechtheidstrauma komen de kernovertuigingen van het ego: “Ik ben niet lief.”, “Mensen verlaten me altijd.”, “Er is iets mis/niet goed genoeg.”
Deze valse kernovertuigingen maken ons ego wanhopig om gekozen te worden en niet uitgesloten te worden.
We kunnen de andere persoon niet echt “zien” – we zien wat we willen dat ze zijn op basis van onze ervaringen uit het verleden.
Ons diepste verlangen is dat ze ons kunnen redden van onze pijn. Het is dat verlangen dat ons zo gefocust kan houden op de versie ervan die we hebben gemaakt van een persoon. Dan denken we in onze wanhoop dat dat liefde is.
Ons werk is om ons innerlijke kind te eren.
Het kind dat niet gezien, gehoord of in staat is zich te uiten. Het innerlijke kind dat werd uitgesloten. Waar wijzelf niet naar geluisterd hebben, zijn bestaan hebben ontkent, in een poging om de pijn te doen verminderen.
Ons werk is om te valideren hoe pijnlijk het is voor iemand om te vertrekken EN om getuige te zijn van de verhalen die ons ego creëert – waarvan vele (de meeste) niet eens waar zijn.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
