Het is een culturele overtuiging dat het antwoord op misbruik vergeven is:
“Vergeef gewoon”
“Je kunt niet voor altijd boos blijven”
“Waarom zit je vast in het verleden”
“Vergeef en ga verder”
“Ze zijn nu anders”
“Wees de grotere persoon”
Vergevingscultuur zit zo diep dat we de natuurlijke emoties en reacties van mensen onderdrukken.
Het zit zo, vergeving is een PROCES.
Het is geen schakelaar die we aan kunnen zetten. Om (eigenlijk) te vergeven moeten we door verschillende fases gaan en verschillende niveaus van emotie verwerken. Veel mensen denken per ongeluk dat onderdrukking vergeving is.
Het eerste niveau van emotie om te verwerken is woede. Het is onze natuurlijke reactie op misbruik. “Ik ben boos dat dit gebeurd is. Ik ben boos dat ik gekwetst ben. ” Dit is een gezonde reactie. Het betekent dat ons zelfbeeld intact is. Bovendien betekent het dat ons lichaam weet dat er iets mis was. Het betekent dat we met respect behandeld willen worden.
Maar ik heb gemerkt dat vergevingscultuur deze woede blokkeert bij duizenden mensen.
Vooral vrouwen die geconditioneerd zijn om “brave meisjes te zijn. ” Ze omzeilen wat ze voelen of zich er schuldig voor voelen. Vooral als dit een familielid, een ex of iemand is waar ze close mee waren. Ze praten zichzelf uit hun eigen woede. En richt je op het comfort of de gevoelens van de persoon die ze pijn heeft gedaan.
Om te vergeven moeten we alles eren wat we voelen. We moeten bij die woede zitten. Om het er te laten zijn. Om te stoppen met het censureren van onze “donkere” gedachten of zich er slecht over voelen We moeten onszelf accepteren waar we nu staan. Vanaf hier kunnen we dan gaan treuren.
We zullen treuren om wat we hebben ervaren.
Inclusief:
1. Het verlies van onze kindertijd of onschuld
2. Het verlies van vertrouwen dat we hebben met mensen
3. De manier waarop we onszelf hebben verlaten en onszelf pijn doen om geliefd te worden (een natuurlijk verlangen)
4. De manier waarop we kansen bleven geven, ondanks dat we beter “wisten”
5. De pijn die we nog steeds dragen van iemand die ons pijn doet of verraadt
Velen stellen de vraag: MAAR HOE VERGEVEN WE. En het antwoord is het moeilijkste gedeelte – dat voelen we. We laten de boze, gewonde, jongere delen van onszelf voelen dat de woede die ons werd verteld verkeerd is. Bovendien zijn we lief voor onszelf. We zorgen goed voor onszelf. En als iemand ons wijst op hoe we moeten vergeven zeggen we “Ik heb geen hulp nodig met mijn proces, bedankt”
Met de urgentie cultuur worden we gedwongen te helen en er overheen te komen.
Het kost tijd om te genezen. Niemand kent je pijn. Niemand kent jouw lijden. Alleen jij weet het. Het valt niet te vergelijken.
Sommigen benadrukken zelfs dat als je niet vergeeft God je niet leuk vindt en er slechte dingen met je gaan gebeuren. Anderen zeggen dat 7 maal 7 moet vergeven, en dat je niet consequent bent, geen christen meer kunt zijn als je dat niet doet.
Ik ben hier om te zeggen, weet dat je lichaam je pijn kent. Niemand zou je tot iets moeten dwingen. Vergeving is een helingsproces. Het heeft tijd nodig. Het kan lang duren om te helen en jezelf te vergeven. Neem je tijd. Zoek therapie. Doe het werk van heling. Vier jezelf terwijl je geneest. Omring jezelf met mensen die je steunen. Word lid van ondersteunende gemeenschappen.
Onze God houdt van ons ook al kun je niet vergeven. Onze relatie met onze God is intiem. Mensen die je graag zien zullen helpen om jezelf te helen en jezelf te vergeven, niet om anderen te vergeven. Vertrouw op je hart. Op de dag dat je wakker wordt en je lichter voelt. Je zult je vrij voelen. Je voelt je rustig. Mensen die je in het verleden pijn hebben gedaan hebben geen enkele macht over je. Je bent je eigen genezer. Je steunt jezelf. Bovendien hou je van jezelf. Laat niemand je vertellen wat je moet doen. We zijn allemaal zeer krachtige wezens.
Je hoeft niet te vergeven om te helen.
Als je je dader niet vergeeft wil dat niet zeggen dat je vasthoudt aan bitterheid. En ik heb geen hulp nodig met mijn vergevingsproces van een dader, dat is een geweldig inzicht. Een gemeenschap kan je wel helpen in je zelfvergevingsproces, vooral luisteren zodat je de context goed begrijpt waarin je leefde. Er is geen enkele reden waarom ze je zouden helpen bij het vergeven van een ander. Ze kunnen je misschien advies geven als je erom vraagt hoe juridisch je misbruik aan te pakken.
Ik heb het gevoel dat vergeving van daders in ons gezicht wordt geduwd als het “antwoord. ” En dat is het niet. Ik hoef iemand niet te vergeven die nooit iets positiefs heeft bijgedragen in mijn leven. Iemand die me alleen maar mishandeling en pijn gaf.
Ik hoef de man/vrouw niet te vergeven die ervoor koos mijn kindertijd te misbruiken.
Wat je voor jezelf en je gezin moet doen is helen. Een dader misbruikte gewoon zijn macht. En die dader is in veel gevallen een familielid. Het kan ook een priester leraar zijn. En aan familie of priesters is geen moeten te vergeven verbonden, in tegendeel je kunt er mee snijden, tijdelijk of voor altijd.
Boosheid is een gezonde reactie. Er kan zoveel boosheid in je lichaam opgestapeld zijn, dat je er nauwelijks bij kunt. Als kind heb je alles in je opgenomen als een spons in je onderbewustzijn. Hoe zou je dan in hemelsnaam in zo’n situatie kunnen vergeven?
Het is al zo moeilijk om de pijn die je hebt doorstaan te kunnen doorvoelen en te uiten. Als je zover bent dat je erbij kunt, wat ik een hoop hete kolen zal noemen, kun je misschien leren om die hete kool te laten vallen door te rouwen, te verwerken, te voelen/helen en vervolgens wrok los te laten. En het is niet omdat sommigen dat wel kunnen en die veerkracht hebben gevonden, dat jouw situatie daarmee te vergelijken valt.
Daarbij zou het propageren van de veerkracht van iemand die geweld heeft meegemaakt uiteindelijk enkel tot doel mogen hebben dat het soms mogelijk is om je daders te vergeven. Niet als een doel op zich, alsof die persoon dan beter is dan de rest. Die persoon heeft hulpmiddelen gevonden in zijn leven die hem die veerkracht hebben gegeven. Als je die hulpmiddelen kent kun je het misschien proberen, maar dat is geen garantie dat het dat is wat je nodig hebt.
Het traumaherstel is absoluut een proces.
Dat betekent een niet-lineair, wankel, pijnstillend en extreem tijdrovend proces en er is duidelijk geen andere uitweg dan er doorheen.
Het lichaam vergeeft alleen (=op op) als die negatieve onuitgebrachte energietank leeg is.
Hoop dat meer en meer mensen beseffen dat we onszelf niet uit de wonden van ons verleden kunnen praten – we kunnen ze alleen maar aanpakken door alle dingen te ervaren die we al jaren naar beneden drukken.
Vergeven is dus zeker niet het eerste om aan te denken, maar het laatste, in tegendeel het proces van traumaherstel, kan zo zijn dat vergeven geen optie is.
Het is een heel belangrijke tijd om nu niet aan de dader te denken en empathie voor jezelf te hebben.
Gebruik misschien de commentaren om elkaar te steunen!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Heb je een fout gezien in dit artikel? Laat me het weten! Ik ben je dankbaar!
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren