Dikwijls in een zelfontwikkelingscursus word je aangemoedigd om het goed te maken (herconcile) met familie en mensen dicht bij hen die je in het verleden gekwetst hebben of waar je problemen mee had. Ze zeggen dat deze “vergeving” een onderdeel is van het heling en jouw groei proces.
Hoewel het goedmaken of herstellen van relaties zeker nuttig kan zijn voor sommige mensen, voor degenen die misbruik en trauma hebben meegemaakt, kan het niet alleen niet helpend zijn – het kan nog meer trauma veroorzaken.
Het goedmaken met een misbruiker (vooral als je het misbruik niet hebt verwerkt) is niet genezen. Het goedmaken met een mishandelaar die geen verantwoording neemt, die geen genezingswerk heeft gedaan of die de gerechtigde verwachting heeft dat ze vergeven moeten worden – is niet genezing.
Vergeving zelf is een onbegrepen begrip in onze cultuur. Vergeving is een *intern* proces.
Eentje waar we langzaam ruimte creëren tussen onszelf en de persoon terwijl we ook alle woede, verdriet, en teleurstelling voelen die we voelen rondom de gebeurtenissen.
Iemand vergeven wordt verpakt als deze persoon weer in je leven toe te laten zodat ze zich “vergeven” voelen voor wat er is gebeurd. De focus voor mensen die mishandeling en trauma hebben meegemaakt moet liggen op zelfherstel en op zelffocus, niet op de dader.
Als je maag in een knoop verandert, of je schudt, als je zweet of je hart begint te racen als de gedachte om te praten met iemand wiens misbruik je vroeger hebt meegemaakt betekent dit dat je lichaam dat het alarmsysteem (het zenuwstelsel) signaleert om te zeggen: “dit klopt niet. Deze persoon heeft ons pijn gedaan. We zijn niet veilig in hun aanwezigheid. ”
Ons lichaam geeft ons deze signalen niet voor niets bij gedwongen vergeving
En de meesten van ons worden geleerd om deze boodschappen te overschrijven in de naam van vergeving. Misbruik en trauma-overlevers moeten zich richten op:
– voldoen aan hun eigen behoeften, grenzen
– de signalen van hun lichaam volgen
– voor zichzelf opkomen
– zich niet toestaan rond mishandeling, schande of mensen die onveilig zijn
– zich *echter* voelen l over de gebeurtenissen zonder druk of schuldgevoel (vooral belangrijk voor degenen die als kind zijn misbruikt omdat we ons vaak verantwoordelijk voelen)
– het begrijpen van drugsgebruik betekent niet dat iemand niet verantwoordelijk is voor zijn acties.
Gedwongen vergeving is zeggen: ‘je behoeftes (jij) zijn minder belangrijk’ met als resultaat dat je leert om jezelf te verlaten en te verraden.
We hebben allemaal de kracht om te kiezen wat goed voelt voor ons. Het plaatsen van onze eigen verwachtingen en waardesystemen op anderen zorgt ervoor dat mensen zich beschaamd, verkeerd en geïsoleerd voelen.
Het lijkt erop dat deze ‘valse’ vergeving, die niet waar of oprecht is, vaak een onbewuste daad is vanuit een plek van medeafhankelijkheid of een manier om de onopgeloste onverwerkte emoties te omzeilen. Dit vergt veel moed om eerlijk tegen onszelf te zijn over waar de vergeving echt geworteld is/vandaan komt.
Gedwongen vergeving klinkt als:
Ze is je moeder. Het is family, we vergeven familie. Je vader dronk tkip, hij is veranderd.
Als je een christian bent, moet je vergeven. Hoe vaak moet een christen niet 7 x 7 vergeven.
Waarom vergeef je hem niet? Bent u misschien een heilige? denkt u dat u een heilige bent?
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren