Splitsing kan verschillende dingen op verschillende plaatsen betekenen.
Voor de toepassing en voor het bespreken van narcisme zal splitsen gedefinieerd worden als de manipulatie van het draaien van twee mensen tegen elkaar door te praten met eenieder achter de rug van de andere, om ze tot afkeer of wantrouwen tegen elkaar te brengen, waardoor de manipulator in een positie van controle komt.
Volledig goed of volledig slecht.
Splitsing kan ook worden gebruikt om de praktijk over mensen en situaties als ofwel volledig “goed” of als volledig “slecht” te beschrijven.
Splitsing kan ook zwart-wit denken of alles op niets denken genoemd worden. Daarbij is het een falen in iemands denken om de dichotomie van zowel positieve als negatieve kwaliteiten van het zelf en anderen samen te brengen in een samenhangend, realistisch geheel.
Het is een veel gebruikt verdedigingsmechanisme dat door veel mensen wordt gebruikt.
Het individu neigt ertoe in extremen te denken d.w.z. de acties en motivaties van een individu zijn allemaal goed of slecht, zonder middenweg.
Het concept van splitsen is verder ontwikkeld door Ronald Fairbairn in zijn formulering van objectrelatie theorieën, het begint als het onvermogen van het kind om de vervullende aspecten van de ouders (het goede object) en hun niet reagerende aspecten (het onbevredigende object) te combineren bij dezelfde individuen, in plaats daarvan het goede en slechte als apart te zien.
In de psychoanalytische theorie functioneert splitsen als een afweermechanisme.
Centraal in de psychologische processen van narcistische en borderline persoonlijkheden is het kenmerk van ‘splitsen’.
Splitsen is een gepolariseerde perceptie van gebeurtenissen.
Mensen vallen in extremen van al het goede, ideaal en prachtig of helemaal slecht, volledig gedevalueerd en gedemoniseerd.
Bij splijten zijn denken en waarnemen zwart-wit.
Gemoduleerde grijstinten, met gemengde positieve en negatieve kwaliteiten, zijn niet mogelijk.
Mensen worden sowieso geïdealiseerd als de alles wonderbaarlijke bron van koestering en narcistische aanbod, Of ze worden volledig gedemoniseerd als zijnde “beledigend” en als “verdienstelijk” om te worden gestraft voor hun ontoereikendheid.
Splitsing omvat zwarte of witte extremen van gepolariseerd denken en waarnemen.
De “American Psychiatric Association” (2000) definieert splitsen als: “Splitsing. Het individu behandelt emotionele conflicten of interne of externe stressoren door tegengestelde affectstaten te compartimenteren en de positieve en negatieve kwaliteiten van het zelf of anderen niet in te passen in samenhangende beelden.
Omdat ambivalente affecten niet tegelijk kunnen worden ervaren, worden meer gebalanceerde opvattingen en verwachtingen van zichzelf of anderen uitgesloten van het emotioneel bewustzijn.
Zelf – en objectafbeeldingen hebben de neiging om af te wisselen tussen tegenpolen: uitsluitend liefhebbend, krachtig, waardig, koesterend en vriendelijk – of uitsluitend slecht, hatelijk, boos, destructief, afwijzend of waardeloos. “
Ontkenning en splitsen.
Een van de leidende figuren in Persoonlijkheidsstoornis, Otto Kernberg (1977), verbindt het kenmerk van splitsen met het vermogen tot ontkenning als een verdedigingsmechanisme, “Ontkenning wordt hier typisch geïllustreerd door” wederzijdse ontkenning “van twee onafhankelijke bewustzijnsgebieden. In dit geval zouden we kunnen zeggen, ontkenning versterkt simpelweg het splitsen.
De patiënt is zich bewust van het feit dat op dit moment zijn percepties, gedachten en gevoelens over zichzelf of andere mensen volledig tegengesteld zijn aan die van anderen. Maar heeft deze herinnering geen emotionele relevantie. Daarom dat het de manier waarop hij zich nu voelt niet kan beïnvloeden.
Onvermogen tot koppeling van de twee ego-talen als gevolg van splitsen.
Op een later tijdstip kan hij terugkeren naar zijn vorige ego-staat. Dan kan hij dat huidige ego ontkennen. Dit gebeurt opnieuw met blijvende herinnering, maar met een volledig onvermogen tot emotionele koppeling van deze twee ego talen.
Masha Linehan.
“De leidende autoriteiten over processen van borderlinepersoonlijkheidsstoornissen, Masha Linehan, vangt borderline de kenmerkende onverzettelijkheid van de splitsende gedachtepatronen op:
“Ze hebben de neiging de realiteit te zien in gepolariseerde categorieën van” ofwel – of “in plaats van” alles “en binnen een zeer vast referentiekader .
Het is bijvoorbeeld niet ongebruikelijk dat dergelijke personen geloven dat de kleinste fout het onmogelijk maakt dat de persoon ‘goed’ van binnen is.
Hun rigide cognitieve stijl beperkt verder hun mogelijkheden om ideeën over toekomstige verandering en transitie te verwachten. Die beperking leidt tot gevoelens van eindeloze pijnlijke situatie. Dingen die eenmaal zijn gedefinieerd, veranderen niet.
Als een persoon eenmaal ‘gebrekkig’ is, zal die persoon voor altijd in de fout blijven. ‘ Zowel de narcistische als de borderlinepersoonlijkheid vertonen dit kenmerk van hun persoonlijkheid.
Dit komt, omdat zowel de narcistische als de borderlinepersoonlijkheid een onderliggende persoonlijkheidsorganisatie delen met verschillende oppervlaktemanifestaties.
Zowel de narcistische als borderline persoonlijkheden hebben een ervaring van enorme ontoereikendheid van hun kernzelf.
Beiden geloven dat deze tekortkoming tot hun kern zelf zal leiden in het feit dat ze worden afgewezen en verlaten door anderen. Ze denken voornamelijk dat ze zullen worden verlaten door gehechtheidsfiguren.
Waarschijnlijk is dat in hun vroege jeugd al te zeer gebeurd, waardoor nog één keer, één keer te veel is voor hen.
Deze dynamiek van de persoonlijkheidsstoornis is het product van onderliggende patronen in hun bevestigingssysteem die dienen als de vormende kern voor de ontwikkeling van de persoonlijkheidsstructuur.
Bowlby (1969; 1973; 1980), die in eerste instantie de formatie en de aard van het bevestigingssysteem beschreef, noemde deze onderliggende patronen ‘interne werkmodellen’ van gehechtheid.
Beck et al., (2004) verwijzen naar hen als organiserende ‘schema’s’ die onze percepties van gebeurtenissen en relaties sturen.
Werkmodellen van gehechtheid of schema’s.
De onderliggende interne werkmodellen van gehechtheid, of het organiseren van schema’s, voor zowel de borderline persoonlijkheid als de narcist zijn hetzelfde.
Dat schema is ontstaan uit een diepgaande ervaring van kern-zelf ontoereikendheid. Maar ook hun diepgaande ervaring dat hun geloof over zelf-in-relatie in een relatie aantastte.
Zij hebben een geloof dat zij zullen worden afgewezen en verlaten worden door de gehechtheidsfiguur. Zij hebben dat omwille van hun diepgaande tekortkoming van hun kernzelf.
Het verschil tussen de borderline en narcistische persoonlijkheid is de verschillende manier waarop elke persoonlijkheidsstijl omgaat met dit diepgaande geloof. Ook de manier hoe ze zich verdedigen tegen dit identieke onderliggende kernovertuigingssysteem bepaalt welke persoonlijkheidsstijl ze hebben.
Heb je ervaring met personen met zo’n gevoel van ontoereikendheid van zichzelf? Laat het ons weten. Uw ervaring kan een ander helpen.
Op zoek naar meer? Misschien wil je dit bericht ook lezen over hoe je je dromen kunt bevrijden of deze over hoe je je denken kunt verbeteren.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren