In een disfunctionele familie is er altijd een element van controle. Gewoonlijk stelt een ouder deze controledynamiek direct (of indirect) in door het kind alle dingen te vertellen die ze voor hen hebben gedaan.
Meestal heeft de ouder een kernbehoefte van hun kind (zich geliefd voelen, zich nodig voelen, zich belangrijk voelen). In deze behoefte voorziet de ouder door onbewust te proberen het kind te manipuleren tot het gewenste gedrag.
Dit komt heel vaak voor in een disfunctionele familie met generatietrauma’s waar niemand de ouder heeft geleerd hoe ze op een gezonde manier in hun behoeften kunnen voorzien.
Aan de basis hiervan ligt een onzekere ouder die bang is dat zijn kind hem in de steek zal laten. Dus onafhankelijkheid ziet men als een bedreiging voor de ouder en de ouder zal dit in het algemeen ontmoedigen.
Natuurlijk is onafhankelijkheid een ongelooflijk belangrijk onderdeel van onze ontwikkeling als mens.
Tijd doorbrengen weg van het gezin, externe interesses ontwikkelen, onze passies volgen, onze ruimte in de wereld vinden, helpt om ons emotioneel te ontwikkelen.
Het helpt ons ook om onze grenzen en limieten te kennen en ons comfortabel te voelen bij het stellen ervan.
Wat een ouder zegt in een disfunctionele familie om zijn kind te manipuleren:
- “Ik heb al die jaren voor je gezorgd!”
- “Je was zo’n moeilijk kind, het minste wat je kon doen is x.”
- “Ik ben je enige ouder, je moet x doen”
- “Wil je dicht bij me blijven wonen, zodat je voor me kunt zorgen.”
- “Je bent ondankbaar!”
- “Je zult me missen als ik weg ben.”
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren