Ik praat graag over een heel persoonlijk onderwerp, namelijk afhankelijkheid in relaties waar ikzelf ook mee te maken had.
Dus degenen onder jullie die mij volgden of welke versie van mij dan ook die mijn persoonlijke geschiedenis een beetje kennen, weten nu waarschijnlijk dat ik veel praat over een echt geconditioneerd patroon van medeafhankelijkheid in mezelf en de kenmerken van codependentie.
Weet je dat ik echt in wezen moest breken met een deel van mijn familie en leren hoe ik nieuw in relaties moest opereren.
Dus praten over dit item is erg nuttig voor velen van ons, omdat ik weet dat ik niet de enige ben met deze mede-afhankelijke patronen. Er zijn veel manieren waarop het in relaties naar voren komt. Dus ik ga het vandaag hebben over een paar van die manieren.
Luistert er iemand? Reageer a.u.b. in de commentaren hieronder
Ik weet dat sommigen van jullie ooit hebben gehoord dat dit woord absoluut waar is. Daar had ik mee te maken. En voor velen van ons is co-dependentie een nieuwer woord voor dit concept van onderlinge afhankelijkheid.
Dus de manier waarop ik co-afhankelijkheid definieer, is echt consistent geworteld.
Consistent is hier een belangrijk woord.
Consistente keuzes, toch? “Gericht op” of “leidend tot” is een begrijpelijker woord. Het verwaarlozen van onszelf, het verwaarlozen van ons fysieke zelf, de fysieke behoeften van ons lichaam, ons emotionele zelf, of zijn spirituele zelf non-stop.
Voor de meesten van ons vinden deze omstandigheden, gewoonten en patronen rond conditionering hun oorsprong in onze zeer vroege levenservaringen, meestal in de kindertijd.
Dus in de kindertijd, als we naar deze planeet komen, hoe het ook is, je gelooft dat we hier komen, we zijn dan in een staat van volledige afhankelijkheid, wat betekent dat we niet alleen in onze behoeften kunnen voorzien.
We zijn dus afhankelijk van de mensen om ons heen.
En nogmaals, we zijn allemaal opgegroeid in verschillende gezinsomgevingen met verschillende mensen in de buurt. Dus in wezen zijn we volledig afhankelijk van wie de zorgverleners ook weer om ons heen zijn om aan onze fysieke of emotionele en spirituele behoeften te voldoen.
Dus vanuit die staat van afhankelijkheid ben je erg adaptief, wat inhoudt dat we door in relatie te zijn met deze mensen leren hoe afgestemd of niet afgestemd te zijn op onze vele behoeften.
En wat er dan gebeurt, is dat we een beetje (soms veel) internaliseerden wat we zagen als model.
Dus we kijken toe hoe onze ouders in hun fysieke behoeften voorzien, we nemen in ons op hoe ze ons helpen in onze eigen fysieke behoeften te voorzien. En dus ook welke kenmerken van codependentie zij hebben in hun relaties.
Hetzelfde met emotionele afhankelijkheid, hetzelfde met spirituele afhankelijkheid, en dan hebben we de neiging om in wezen dezelfde gewoonten en patronen te internaliseren.
Dat we ons deze kenmerken van codependentie eigen maken en dan weer herhalen tot in de volwassenheid. Ook als dat verwaarlozing is. Gewoon heel simpel gezegd, we spiegelen onze verzorgers zowel uiterlijk en het gevoel.
Je zult zien wanneer we door elk van deze kenmerken van codependentie, zoals complete focus op anderen, dat dat precies is waar je jouw tijd op concentreert. Jouw aandacht, jouw keuzes, jouw gevoelens gan over dingen of andere mensen, behalve die van jezelf.
Meestal komt co-afhankelijkheid vaak voor in relaties buiten onszelf.
Dus hoe ziet het er eigenlijk uit? Wat zijn enkele kenmerken van die co-afhankelijke conditionering?
Als je merkt dat je een obsessieve focus hebt op het gedrag van je partner, van je vrienden of familieleden, als je altijd een beetje gefocust bent op wat iemand anders goed doet in plaats van op jezelf, dat je dus ook steeds vergelijkt dan is dat een kenmerk van codependentie.
Voor jou is het duidelijk dat dit consequent bedoeld is om een kenmerk van codependentie te zijn. Het is niet de tijdelijk, weet je. Niet zoals weten dat jouw zus worstelt en dat je daardoor tijdelijk een beetje meer aan haar denkt. Het is dat voortdurend, obsessief denken dat één van de kenmerken is van codependentie.
Dit is, als ik consequent ben in dat gedrag, dat ik me altijd een beetje meer concentreer op wat iedereen doet, niet echt op wat ik doe, dus ik wil dit in elk van deze dingen herhalen.
We hebben het over van een consistent patroon.
Dit is niet de enige context waar het eigenlijk zich voor doet, is dit de keuze die ik wil maken op een bepaald moment. Dat is wat conditionering is als ik een beetje gewoon ben over deze keuzes, alleen om dat duidelijk te maken. Dus als ik gewoonlijk altijd op iemand anders gefocust ben, kan het een teken zijn dat ik werk met dat patroon van afhankelijkheid.
Op dezelfde manier, als ik merk dat ik gewoonlijk probeer te controleren, te veranderen of te repareren, gaan deze meestal samen, dat is codependentie.
Hoe meer ik me concentreer op mensen buiten mij, diagnosticeer wat ze anders moeten doen, dat is codependentie.
En dan probeer ik meestal die verandering bij een ander te beïnvloeden. Interessant genoeg, dus wat drijft beide? Zodat we begrijpen waarom dit co-afhankelijkheid is. Het drijft dit idee juist aan dat de keuzes van iemand anders buiten mij, wat ze wel of niet doen, duidelijk die in de tweede versie willen aanpassen hoe ze op de één of andere manier over mij nadenken.
Dat is zo’n voorbeeld van medeafhankelijkheid dat wat je partner doet, een reflectie op mij heeft
Die scheiding is niet zo vanzelfsprekend. Omdat er precies geen eigen identiteit meer is.
Als ik je hulp geef, verander ik ook wat ik voel en denk over mezelf.
Ik ga me anders voelen in welke context dat ook is. Dus om duidelijk te maken wat er zich daar achter afspeelt, dieper in beide, en daarom is het soort mede afhankelijk om dat het een constante dans is rond elkaar van beiden, zowel de afhankelijke en de “redder- medeafhankelijk” die zich meer en meer afhankelijk voelen van elkaars reactie.
Hulp aan een andere hoeft niet steeds mede-afhankelijkheid te zijn en kenmerken van codependentie te bevatten.
Mijn focus op iemand anders heeft enige betekenis voor mij, maar we willen natuurlijk die scheiding cultiveren waar ik andere mensen kan toestaan zich te gedragen zoals ze willen, uiteraard binnen gezonde grenzen.
Als ik mezelf een grens moet stellen, is dat een ander gesprek. Maar ik probeer mensen niet te veranderen om indirect via mij verandering teweeg te brengen dat ze me waarderen. Ik zou anders kunnen reageren en verandering bij hen kunnen beïnvloeden, zonder zelf beïnvloed te worden.
Een ander kenmerk van codependentie in relaties is het mogelijk maken van schadelijk gedrag of het volledig ontbreken van grenzen.
Dus als je merkt dat je iemand bent die altijd zoiets doet of toelaat als dingen die diep van binnen, weet je, niet oké voor je zijn bijvoorbeeld die vriend die je de hele nacht belt, weet je, dat dat schadelijk is voor uw slaap.
Toch lijkt het alsof je de manier om de grens te verleggen niet kunt vinden door niet te antwoorden of door de vriend te vertellen dat je die late nachtoproepen niet meer zult beantwoorden.
Dus schade betekent niet, denk ik, traditioneel, waar we doorgaans aan denken, alsof ik mezelf lichamelijk pijn doe. Het is ook een directe emotionele pijn, zoals zich schuldig voelen als je het niet doet.
Putten we onszelf emotioneel uit door geen grenzen te stellen aan die vriend die weer een voorbeeld noemt?
Vind ik mezelf altijd toestaan dat iemand een soort beslag op me legt? Ze zijn om me heen in mijn eigen nadeel of bewijzen me een slechte dienst, en bovendien, als ik heb gesproken van grenzen en limieten, heb ik er dan moeite mee om ze te behouden of ze uit te voeren?
Een ander kenmerk van codependentie is als scheiding, de ervaring ervan of zelfs de gedachte eraan angst opwekt of angst voor verlating oproept.
Ik kan hier heel lang mee resoneren, geen antwoordtekst meer hebben of mijn partner niet beschikbaar hebben aan de andere kant van de telefoon, of zelfs mijn partner die wil reizen of weer gescheiden van mij wil zijn voor een tijdelijke periode en dat raakt me heel erg in mijn kern vanwege die mede-afhankelijkheid.
Omdat die scheiding bedreigend aanvoelt.
Ik voel me angstig, en ik heb veel met die angst bezig geweest. Bijvoorbeeld als mijn moeder ziek was, was het nooit duidelijk of het fake was, of depressiviteit of het gevolg van één van haar zelfmoordperiodes toen ik heel klein was.
En dat is blijven duren tot ze 65 jaar was. Vermoedelijk vanaf mijn 5 jaar was die angst bij mij aanwezig om mijn moeder op die manier volledig te verliezen of niet beschikbaar te zijn. Er was dus steeds zo een downstemming, alleen mocht die niet naar buiten getoond worden, omdat mijn moeder haar sterk naar buiten gedroeg of als een robot ten gevolge van allerhande medicatie.
En dus voor mij, hoe dat tot uitdrukking kwam, zou ik steeds proberen mijn moeder een beetje te helpen en te begrijpen. Dat leidde tot veel meewerken in de zaak en me al heel jong (14 jaar) verdiepen in psychologie en dat kon door dat mijn oudere zus toen aan haar studies psychologie begon.
Medeafhankelijkheid kan zich ook tonen in jouw reactie op het niet beantwoorden van een telefoon zoals dan een sms sturen. Of je wordt boos.
Of je gaat iemand achtervolgen en/of stalken om die verlatingsangst te verlichten.
Dus nogmaals consequent, als je merkt dat je worstelt met afstand, fysieke, emotionele relaties, als het moeilijk voor je is, weet je, geef partners of vrienden een beetje de ruimte of om een andere emotie te zijn of te zijn dan je bent, als die er is. van scheiding.
Omdat emotionele scheiding voelt als scheiding.
Ik zie nog steeds, hoewel ik veel toleranter ben ten opzichte van de werkelijke ruimte tussen mijn partner en ik nu, ik merk soms dat ik worstel met haar emotionele scheiding terwijl ik heel natuurlijk, begrijpelijkerwijs, in een andere stemming was.
Emotionele staten zijn op een bepaalde dag anders bij verschillende mensen. Je kunt niet eisen dat iedereen zich gaat voelen zoals jij je voelt.
We hebben verschillende hormonen.
Sommige dagen ben ik in een, weet je, positieve, high-vibe staat. En dan voel je je niet zo gescheiden. Dan komt er een beetje ongerustheid naar boven omdat de oude mede-afhankelijk diep in mij aanwezig is van met mijn familie.
Dit was de omgeving waarin ik ben opgegroeid. We deelden allemaal hetzelfde gevoel wanneer een persoon (onze moeder) gestrest – depressief – suïdaal was, we waren allemaal gestrest, zodat ik me een emotionele band voelde.
Ik realiseer me nu dat het niet oppervlakkig en kunstmatig is, dus wat werkelijke emotionele connectie voor mij is, betekent nu dat we ons in verschillende emotionele toestanden mogen bevinden en toch saamhorigheid kunnen voelen.
Dat is gewoon een ander voorbeeld dat net in me opkwam rond emotionele scheiding.
Dat is niet zo duidelijk.
Ik denk dat velen van ons kunnen zeggen: Oh ja, alleen zijn, het is moeilijk voor mij.
Dus ik weet zeker dat dit een beetje één van de kenmerken is van codependentie. Ah, velen van ons zijn niet in staat de emotionele ruimte echt te identificeren. En soms is dat hoe het eruit ziet als je moeite hebt om ruimte te houden voor iemand die zich anders voelt dan jij.
Om welke reden dan ook, op elk gegeven moment, weer een laatste marker, dit soort vat het samen. Elke keer opnieuw verraden we onszelf of onze eigen behoeften om gekozen – of uitgekozen maar ook aanvaard te worden.
Soms zijn we ons hiervan bewust als ik weet dat iemand van wie ik hou en om wie ik geef en ik deze behoefte heb om de wederkerigheid te voelen.
En ik heb op dat moment verschillende behoeften, toch? Soms zeg ik bewust: oké, ik zet deze persoon op de eerste plaats, en soms doe ik dat onbewust. Dit is niet de eenmalige context, weet je, ik heb vastgesteld dat ik in deze situatie kan wachten met wat ik nodig heb om te verschijnen voor iemand om wie ik geef.
Dit is wanneer het consistent is.
Ik wil gewoon doorgaan met een soort obsessie die erin zit. Dus als het consequent is, wint de ander altijd, precies wanneer ik altijd mijn behoefte zie verwaarloost. Of weet ik niet eens wat ik nodig heb. Weet ik het mezelf niet eens af te vragen wat er met me gaande is?
Pas ik mezelf altijd weer zo goed aan, aan de behoeften van iemand anders? Als deze gewoonte consistent is, als ik niet eens erken of incheck met wat ik nodig heb en/of wanneer ik dat doe en ik kies altijd iemand anders, dan is de kans groot dat je deze co-afhankelijke conditionering hebt, dus ik hoop dat dit nuttig was.
Ik denk dat er veel manieren zijn waarop dit patroon weer kan verschijnen. Het ontstaat al heel vroeg, het wordt het patroon waarop we ons tot anderen verhouden, en zoals alle patronen kan het worden verbroken.
Bewustzijn creëren rond de kenmerken van codependentie die je hebt
Dus de eerste stap om verandering te creëren, is door bewustzijn te creëren om je ervan bewust te worden of je iemand bent die dit mede-afhankelijke patroon ziet, die er getuige van is in je huidige relaties.
Let dus goed op. Observeer jezelf. Het kunnen al je relaties zijn, weet je. Je ziet deze markeringen. Het kan een bepaald soort relatie zijn.
Sommigen van ons opereren anders in onze professionele wereld dan in onze persoonlijke wereld.
Anderen werken anders met familie dan met vrienden.
Velen van ons zijn in alle opzichten heel gewoon.
Dus nogmaals, de eerste stap om te veranderen is het creëren van bewustzijn.
Let op, als je net als ik bent, heb je dit diepgewortelde, mede-afhankelijke patroon.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
- Hoe verander je je codependentie aan de narcist?
- Loslaten van codependentie aan de narcist met het innerlijke proces? d 1
- controle loslaten
- codependentie test
- Emotionele afhankelijkheid verdwijnt met persoonlijke ontwikkeling. video
- Zelfgenezing van emotionele afhankelijkheid van een narcist
- Kun je voor jezelf zorgen (zelf)partner? (groeitaak)
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren