Patrick Perquy die zingt
Terwijl de eerste woorden op mijn computerblad verschijnen, lees ik dat de Italianen, nu volledig in lockdown door het coronavirus, samen vanop hun balkon zingen om er de moed en de hoop in te houden. Dat zou Patrick ook voorstellen om te doen.
Muziek verbindt, zingen is tweemaal bidden … En automatisch dwalen mijn gedachten nu af naar Patrick. Hoe kan het ook anders. Patrick Perquy die zingt.
Ik leerde hem kennen in de Jonge Kerk van Roeselare toen ik een 17- jarige studente was.
Op dat moment was ik heel kritisch naar het geloof toe. Ik vroeg me af of de toen vijf priesters die Jonge Kerk rijk was, me op andere gedachten konden brengen.
Eén van die priesters was Patrick Perquy. Voor vele jongeren was hij al een bekend gezicht op het Klein Seminarie van Roeselare. Voor mij was hij een onbekende.
Ik had toen de kans om hem onbevooroordeeld te leren kennen en dat werd geleidelijk aan een wederzijds gevoel. ‘Dichtstbijzijnde onbekende, naaste altijd hier nu, had ik jou als kind gekregen, ik zou je op mijn schouders dragen …’
Op dat moment veranderde iets in mij want ik werd ‘gezien, geraakt’ door iemand die in mij geloofde. Dat gevoel is nooit meer verdwenen.
Op zijn eigen manier kon Patrick Perquy mij en vele jongeren overtuigen om deel te nemen aan een proces.
Hoe kritischer je was, hoe liever hij het had. Zo lokte hij je uit je tent. Dat deed hij dan om samen tot een besluit of oplossing te komen. Later in de “Lier” vertaalde hij dit dan naar zijn bekende these, antithese en synthesetheorie.
Misschien deed hij dat toen ook al in Jonge Kerk, maar had ik dat toen nog niet door.
Die vijf jaren in Jonge Kerk hebben me gevormd, hebben me een jeugd gegeven, hebben me het gevoel gegeven dat ik ergens thuis hoorde.
Patrick wekte m’n kritische stem, leerde me anders denken.
Hij vond het ook belangrijk dat ik deel uitmaakte van het dagelijkse bestuur. Hij wilde jongeren bij dat bestuur, het maakt niet uit welke school- of werkstatus je had.
Metamorfose was zijn doel. Hij gaf je het gevoel dat je belangrijk was als persoon dat élke inbreng belangrijk was. Door zijn manier van zijn, kon hij op de één of andere manier mijn moeder ervan overtuigen mij te laten deelnemen aan de stuurgroep, de tekstgroepen van Jonge Kerk.
Zo was Patrick Perquy voor velen een rots in de branding.
Hij leerde ons eveneens de knepen van het vak ‘sociaal engagement’, in Caritas- en bouwkampen, bij verwaarloosde kinderen in Koksijde en de straatkinderen in de Brusselse Marollenwijken bij Daniel Alliët.
Zo werden onze schoolvakanties zinvol ingevuld. En dan slaagde hij erin om met gans de Jonge Kerk weer het werkjaar te beginnen met een planningsweekend, geïnspireerd door de rijkelijke vakantie-ervaringen.
Of hoe de horizontale en de verticale dimensies perfect konden verweven worden met elkaar. Evangelisatie, levensnabij…
Na de vieringen werd gevoetbald, met de kinderen en met de jongeren.
Het voetbalveld, het voetbalspel was eén van z’n manieren om iets duidelijk te maken. Patrick Perquy had een aparte stijl. Soms was hij een man van weinig woorden, soms bulderde hij goedlachs. Hij had ook lef. Zijn woorden voor ons: fantastisch, schitterend, formidabel. Woorden die bleven klinken tot op het einde van zijn leven.
Als intussen een prille twintiger keek ik op naar hem en door zijn manier van leven verdiende hij respect. Dat alles gaf m’n leven structuur, een gevoel van veiligheid. Het gaf me de basis van veilige hechting, nodig om vertrouwen te hebben in de medemens.
In die periode heb ik eveneens de kwetsbare Patrick mogen ontmoeten.
De verslagenheid was groot in Jonge Kerk toen twee vrienden op een dramatische manier verongelukten op bouwkamp in Bayonne. Lieve Verdonck en Bernard Vandenberghe geraakten op 15 augustus ‘89 verstrikt in een draaikolk, verdronken, overleefden het niet.
Een verlies waarvan ik vermoed dat het ook z’n sporen naliet bij Patrick Perquy. Hij wilde toen zo nabij zijn als kon, maar een antwoord op het waarom kon ook hij ons niet geven.
We probeerden verdriet en rouw al zingend een plaats te geven. “Daarachter, kristal geworden, verblindend de zee die haar doden teruggaf “werd gezongen als verrijzenislied. Ik merkte dat hij dit lied gebruikte bij z’n 50-jarig priesterschap en dat hij het ook uitkoos voor z’n uitvaart. Het ‘dan zal ik leven ‘ is nu verstrengeld met Lieve, Bernard en Patrick. De liedavonden werden geboren met als hoogtepunt op paasmaandag de jaarlijkse uitstap naar zee.
Alleen Patrick zijn lijfelijke aanwezigheid verdween dan door een persoonlijke keuze in mijn leven.
Op bijbelavonden met Geert De Decker zag ik hem nog af en toe. Het was dan ook in die periode dat Patrick verhuisde naar Brugge. De geestelijke voeding bleef echter.
Ik nam in m’n eigen leven een paar drastische beslissingen en zo ontmoette ik dan in 2010 Johan, m’n man.
In 2011 kwamen wij Patrick Perquy opnieuw tegen op de markt in Kortrijk. Hij zou juist ‘de andere film’ gaan voorstellen in Kinepolis. Hij nodigde ons gezamenlijk uit naar de paaswake in de St-Annakerk in Brugge. Ook Johan kende Patrick van de Jonge Kerk en als oud-leerling.
De gelaatstrekken in zijn gezicht waren intussen zachter en milder geworden.
De band werd opnieuw aangehaald en geleidelijk aan groeiden we in de gemeenschap van De Lier. Patrick wou me daar weer zo ver brengen als toen, in Jonge Kerk.
Het duurde eventjes, ik had ook nog het een en het ander te verwerken en ik wilde dan ook heel eerlijk zijn met hem. Die tijd gunde hij me. Hij kwam regelmatig op bezoek. Hij kende intussen mijn verleden.
Toen we hem vroegen of hij ons huwelijk in De Lier wilde zegenen, twijfelde hij geen enkel ogenblik, ook al was mijn eerste huwelijk nog niet kerkelijk ontbonden. Meer nog, hij bood zichzelf als getuige aan. Geleidelijk aan kregen Johan en ikzelf onze positie in De Lier.
“Spoken bestaan niet, vrienden bestaan wel”.
Hij reageerde ook dol enthousiast op de komst van Helena in ons gezin. Voor Helena was Patrick Perquy de figuur die haar vertelde dat ze niet meer bang moest zijn van de spoken in haar leven. ‘Spoken bestaan niet, vrienden bestaan wel’.
Niet alleen voor Helena deed hij dit, maar ook voor mij en zoveel jonge mensen is Patrick een echte vader geweest. Ik kan namen noemen, maar dat is hier te delicaat.
Ik mag wel zeggen dat zij Patrick eeuwig dankbaar zijn omdat hij in hun leven terecht gekomen is. ‘Delf mijn gezicht op, maak mij mooi ‘.
Tijdens m’n examens orthopedagogie of toen een burgerlijk proces aan de gang was i.v.m. de omgangsregeling van mijn kinderen, kwam er altijd wel eens een mailtje om te vragen hoe het ging.
Hij liet weten dat hij toen ook een kaarsje brandde bij de vrouwelijke voorzienigheid. Hij deed dit, net als een vader voor z’n kind doet. Hij moedigde me aan om nooit op te geven: ‘Je kunt het, als je maar durft ‘.
Over de positionering van de lege plaats hadden we wel dezelfde opvattingen.
Zou dit enigszins te maken hebben met onze burgerlijke ongehoorzaamheid of ligt het echt aan onze DNA? Ik heb ontdekt dat voor Patrick Perquy de positie van de vrouw in de Kerk een dringende kwestie is.
De vrouw als voorganger, wat een fantastisch geschenk en testament dat we van hem mochten ontvangen. Op zijn uitdrukkelijke vraag heb ik toen ook ja gezegd.
Pinksteren 2018.
In de laatste Lierviering die Patrick, toen al zwaar getekend door z’n ziekte, meemaakte was ik voorganger. Na het breken van het brood en schenken van de wijn, kwam hij naar mij toe en omhelsde hij mij.
Voor mij was dit een heel intens en bemoedigend teken om verder te gaan en dat ik niet mocht opgeven. Verdergaan, tegen de stroom in, onvoorwaardelijk … want eens gegeven blijft gegeven.
‘Kome wat komt, maar laat het om Jou zijn
dat wij het uithouden en niet om niemand
dat wij de beker drinken tot de bodem
dat wij dit leven ‘leven’ tot de dood’
Ik hou van je vader!
אני אוהב אותך אבא
Annemie Declercq 14/3/2020
Dit is een bewerking van de bijdrage van Annemie op pag. 284 uit het boek “Stem die mij roept” te verkrijgen bij Uitgeverij Halewijn.
Steun elkaar in de commentaren!
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren