In onze kindertijd wordt het onderbewustzijn gevormd.
Het is ook in de kindertijd dat we leren hoe we emoties verwerken, hoe relaties eruit zien, hoe we grenzen kunnen stellen en talloze andere gewoonten en gedragingen. Wellicht is zichzelf heropvoeden voor bijna iedereen een taak, maar in het bijzonder voor volwassen kinderen van narcistische ouders.
Idealiter zijn onze ouders twee zelfactualiserende mensen die toestaan dat hun kinderen worden gezien en gehoord als het unieke individu dat ze zijn. De realiteit is dat we in een cultuur leven die geen bewust bewustzijn leert, dus de meesten van ons worden geboren uit onbewuste ouders.
Onbewuste ouders herhalen dezelfde gewoonten en patronen die ze hebben geleerd. Ze opereren vanuit een gewonde ruimte vanwege hun eigen onverwerkte emoties. Het is belangrijk om te begrijpen dat ouders alleen kunnen opvoeden vanuit hun eigen bewustzijnsniveau.
We kunnen anderen alleen geven wat we zelf hebben geoefend.
In de loop van de tijd ben ik gaan begrijpen dat de meeste mensen hulp zoeken bij “communicatieproblemen”, destructieve gewoonten (verslaving, zelfsabotage), identiteitsverwarring (“Wie ben ik”) en algemene gevoelens van lage eigenwaarde. Dat is zo voor alle leeftijden en sociale categorieën.
Elk van deze problemen manifesteert zich anders, maar ze houden allemaal verband met één ding: geconditioneerd gedrag dat wordt beoefend sinds de kindertijd.
Sommigen van jullie die dit lezen, denken misschien: “Mijn jeugd is voorbij, er is geen reden om terug te gaan.” Of: “Als ik in mijn jeugd de meeste van mijn coping-mechanismen heb geleerd, ben ik genaaid.”
We hebben de neiging om beschermend en defensief te zijn rond onze kinderervaring.
Een kind is enorm loyaal tegenover zijn ouders. De waarheid is dat we een unieke kans hebben om te genezen en bewust voor ander gedrag te kiezen als volwassenen. Ongeacht wat we in ons verleden hebben meegemaakt. Dit proces wordt reparenting of zichzelf heropvoeden genoemd.
Repareren is jezelf geven wat je als kind niet hebt ontvangen.
Mijn jeugd was uniek omdat ik twee (fysiek) aanwezige ouders had die emotioneel afwezig waren. Moeder was een moeder die thuis werkte. Mijn vader was elke dag om half zeven thuis voor het avondeten. Mijn ouders waren midden 40 toen ze mij kregen. Er was 7 jaar tussen mijn oudste zus en mijzelf.
Tegen de tijd dat ik kwam, waren ze erg afgeleid. Mijn moeder vocht tegen ernstige emotionele pijn. Mijn jongste zus (die haar eigen gezondheidsproblemen had) had in haar kindertijd en tienerjaren een reeks ziektes gehad. Dood en ziekte waren een constante focus. Mijn vader had veel maagproblemen. Mijn moeder depressies en mijn oudste broer was toen hij 6 maanden was gestorven.
Ik had weinig discipline. Ik besloot van jongs af aan hoe laat ik naar bed zou gaan, wat ik zou eten en hoe laat ik thuis zou komen. Mijn moeder bracht veel van de tijd in haar bed door. Haar suïcidaal gedrag was een aandachtspunt voor iedereen in huis. Ik was misdienaar en was ‘s morgens al heel vroeg uit de veren.
Er was veel chaos en onderlinge afhankelijkheid.
Dit is waar mijn angst begon. Het manifesteerde zich als obsessief compulsief prestatiegedrag. Op mijn veertiende las ik elke dag een boek. Dit werd natuurlijk niet als negatief gezien. Ik blonk uit in taal. Ik heb prijzen gewonnen. Veel mensen begrijpen niet dat prestatiegedrag onder veel pijn en ongezonde conditionering schuilgaat. Later hoewel ik niet fysiek sterk was van nature ging ik bij de para-commando’s, liep een mooie tijd in marathons en ultra-marathons (100 km).
Toen ik in de veertig was, toen ik niet meer aan sport deed, kreeg ik een duidelijker beeld van meer negatieve manifestaties. Gedurende 11 jaar werkte ik waarschijnlijk 90 uur gemiddeld per week en ik sliep amper 5 tot 6 uur.
Ik kwam niet voor mezelf op.
Mijn uitgaven waren uit de hand gelopen door mijn scheiding. Ik begreep niet hoe ik grenzen moest stellen (of houden). Over het algemeen had ik geen aandacht meer besteed aan mijn fysieke en spirituele gezondheid. Ik startte een relatie met een buitenlandse vrouw die me veel geld kostte. Daarna kocht ik een paard voor mijn jongste zoon, een sportwagen voor mezelf en voor mijn vriendinnen allerlei luxe ter compensatie van het voortdurend werken en de emoties waarmee ik kampte.
Het ontdekken van reparenting of zichzelf heropvoeden ongeveer 12 jaar geleden was voor mij een gamechanger.
Het was niet de “schuld” van mijn ouders. Het zei niets over wie ze waren als mensen. Of hoeveel ze van me hielden. Ze deden hun best met hun bewustzijnsniveau van dat moment
Nu was het tijd voor mij om mijn best te doen met mijn eigen geëvolueerde bewustzijnsniveau.
Zichzelf heropvoeden is onze persoonlijke verantwoordelijkheid.
Iedereen kan het proces van zichzelf heropvoeden zelf beginnen. Het kost tijd, toewijding en geduld. Er is geen snelle oplossing. Je moet elke dag komen opdagen. Maar het zal je in staat stellen te genezen en te vergeven.
De 4 pijlers van zichzelf heropvoeden zijn:
Discipline, vreugde, emotionele regulering en zelfzorg.
Afhankelijk van jouw unieke jeugdervaring, zullen sommige van de items hierboven moeilijker zijn dan andere. Voor mij was discipline het moeilijkste deel. Mijn geest had driftbuien. Mijn kinderjaren kwamen in opstand. Ik kon me enorm focussen op 1 iets zoals helpen met mijn moeder of in de tuin werken, maar mijn schoolwerk dat ik opgelegd was dat deed ik heel vluchtig.
Er was geen deel van mij dat wilde studeren, of de dingen doen die ik moest doen voor school.
Het was een proces van rouwen om mijn vroegere zelf en medeleven met mezelf, waardoor ik discipline op een andere manier kon zien.
Ik had wel een enorme discipline om te lezen (vooral non-fictie op latere leeftijd), om te werken en om te sporten. Maar de combinatie van die 3 activiteiten samen was moeilijk en betekende weinig slapen.
Maar eens dat ik besloot om zelfstandig te leven vond ik discipline wel belangrijk om mijn doel te bereiken. Het was dus vooral de emotionele situatie thuis waardoor ik er niet toe kwam om “minder belangrijke ” dingen te doen. Thuis veilig houden, de spanning verlichten was mijn hoofddoel. Dat zou ik vinden door veel te lezen. Eens dat ik zelfstandig leefde was de thuissituatie geen hoofddoel meer. Ik moest argumenten en verhalen vinden voor de “zin van het leven” van mijn moeder.
Een andere grote strijd voor mij was het vinden van vreugde.
Vreugde is een emotionele ervaring. Het is het product van spontaniteit, spel, creativiteit en pure aanwezigheid. Het is niet iets wat ik thuis heb meegemaakt.
Een deel van het ontdekken van vreugde is het leren van je eigen unieke passies en interesses. Dit is iets waar ik tijd mee moest besteden aan het verbinden. Ik moest ‘mij’ opnieuw leren. Jaren na het proces van reparenting kan ik zeggen dat ik echt een ander persoon ben.
Het heeft me zoveel meer zelfvertrouwen, empathie en creatieve energie gegeven.
Hier zijn 5 stappen om te beginnen:
1. Adem:
Ja, dit is een stap. Het is gemakkelijk om overweldigd te raken. Reparenting is een proces. Het is niet iets wat van de ene op de andere dag gebeurt. Het is niet iets wat over een paar maanden gebeurt. Als je te veel van dit werk in één keer probeert te doen, word je overweldigd. Dan val je terug in oude patronen. Volg de stappen, probeer niet te veel tegelijk te doen.
2. Houd elke dag een kleine belofte aan jezelf:
Deze stap moet zo klein zijn dat hij schijnbaar onbeduidend is. Je moet iets kiezen dat je in een situatie brengt waarin je zonder twijfel zult slagen.
Mijn eerste belofte aan mezelf was bijvoorbeeld om vroeg wakker te worden. Ik wist met mijn schema dat ik dit elke dag kon doen. Als je een schema hebt dat dit niet toelaat, is dit geen goede keuze voor jou.
Als je nu niet elke dag naar de sportschool gaat, beloof dan niet dat je elke dag naar de sportschool gaat.
Enkele goede voorbeelden zijn: mediteer gedurende 2 minuten, maak elke ochtend een wandeling van 5 minuten rond het blok, kook elke dag een maaltijd thuis, maak elke avond voor het slapengaan een dagboeksessie van 5 minuten.
Tijd is hierbij belangrijk: kies geen belofte die in totaal meer dan 10 minuten duurt.
Ik neem nu elke dag mijn Vit B12, VIT C en cholesterol medicatie.
Ik probeer elke dag om 11 uur te gaan slapen.
3. Vertel iemand die je vertrouwt (behalve je ouders) dat je aan het proces begint:
Deel niet met je ouders dat je dit doet. Het is niet nodig. Het kan voor hen kwetsend zijn. Onthoud dat ze hun best hebben gedaan met hun bewustzijnsniveau en waarschijnlijk in de verdediging zullen schieten als je hierover praat.
Zichzelf heropvoeden is voor jou. Toen ik met het proces begon, deelde ik het met mijn partner. we werkten eraan om dit samen te doen. Als je een partner of een goede vriend hebt, laat hem dan weten dat je hiermee bezig bent. Ondersteuning zal nuttig zijn.
4. Gebruik deze mantra:
“Wat kan ik mezelf nu geven?” Dit is een mantra die ik vaak gebruik. Als kinderen kregen we niet altijd wat we nodig hadden. Als volwassenen hebben we de kans om onszelf te geven wat we nodig hebben.
Stel deze vraag als je merkt dat je sterke emoties hebt. Soms is het antwoord voor mij een wandeling. Andere keren is het om de verbinding met sociale media te verbreken, of een behoefte om 15 minuten in de zon te staan.
Het is oké als je je, wanneer je deze vraag begint te stellen, in de war voelt of alsof er geen antwoord is. Blijf gewoon vragen. Het is een praktijk van verbinden met intuïtie. Als je toegewijd blijft, begin je antwoorden te krijgen.
5. Vier een klein feestje wanneer je er in slaagt met zichzelf heropvoeden:
Als we niet herkend, gevierd en gezien werden als het unieke individu dat we zijn, zullen we snel voorbijgaan aan de realiteit dat we verschijnen. Zichzelf heropvoeden is moeilijk. Het is zielwerk. Erken de moed die daarvoor nodig is. Bezit jouw vooruitgang. Vier de persoon die je aan het worden bent.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren