Infantilisatie van de samenleving.
Het woord kind is, volgens zijn etymologie, afkomstig van het Latijnse infantilis. Infantilis betekent “ten opzichte van baby’s”.
Kinderachtig maken wordt per definitie gerelateerd aan het onvermogen om te spreken. Dat betekent, voor de zwakken, of met andere woorden, voor een neiging tot onderwerping door de natuur of een elite groep. Als een bepaald beleid er op aanstuurt om haat te zaaien en het narcisme aan te wakkeren door de solidariteit te verbreken spreek ik van infantilisatie van de samenleving.
Je ziet immers dan zonder opvoeding van kinderen, kinderen blijven steken in dat narcisme en gebruik maken van zondebokmechanismen om anderen uit te sluiten.
Het creëert een stilzwijgend cijfer dat een fundamentele rol speelt voor het begrip van infantilisatie als een proces.
Dat gezag van de vader en andere zorgfiguren dat de mens opleidt tijdens zijn eerste levensjaren speelt een belangrijke sleutelrol in het infantiliseren van de samenleving.
Bijvoorbeeld in de vorming van de persoonlijkheid van de kinderen. Bovendien heeft het zijn effect op karakter via het configureren van het onderwijs.
In de hoedanigheid van actie van het onderwerp in ontwikkeling en, evenzo, de beperkingen. Leren we door een menselijke behandeling van de school hoe om te gaan met menselijkheid van één ieder. Leerkrachten staan voor de keuzen de wet van de sterkste toe te passen, en hoeverre het schoolpubliek haatdragend geworden is.
Hoe gaat de school in tegen pesten bijvoorbeeld in haar opvoeding naar een kwetsbaar kind. (sowieso kwetsbaar)
Er zijn echter duidelijke verschillen tussen ouderschap van de zorgfiguren bij kinderen. Die vind je op basis van hun voorkennis, gezinswaarden en persoonlijke motivaties die vermoedelijk voortkomen uit liefde voor het kind. Andere scholen/ leerkrachten neigen naar onderwerping op het niveau van het kind.
Dikwijls worden kinderen onderworpen aan een systeem van de school om de normen van de directeur te halen.
Socialisatie tot infantilisatie door staatsbeleid en de politiek en media dat probeert om angsten te installeren. Daarenboven wordt de bevolking onderschat door middel van een discursieve aanpak die, paradoxaal genoeg, onschuldig lijkt wanneer het tegendeel waar is.
Voorbeelden van infantilisatie
Om passend te illustreren wat in de vorige paragraaf werd uitgelegd, kan een korte analyse worden gemaakt van het culturele panorama dat de Argentijnse Republiek heeft doorgemaakt tijdens de periode van het Nationale Reorganisatieproces( dictatoriale periode tussen 1976-1982).
In die tijd verlieten de culturele leegloop en de verbanning van intellectuelen de samenleving zonder kritische en reflecterende culturele inhoud.
De programma’s van banale humor waren furore.
De infantilisatie kon openlijk worden waargenomen vanaf de enscenering; in de afleveringen was er nooit een gebrek aan een duidelijke mannelijke autoriteit figuur.
Bijvoorbeeld een commissaris, een leraar, een vader. Het verlaten van vrouwen (de weinigen die verschenen) in een beperkte rol om op te treden als grillige en naïeve “meisjes”.
Toevallig verschenen ze vaak met knuffels in de hand. Dat betekent, zonder stem of transcendente gedachten. Er waren veel grappen voornamelijk over kinderen die kenmerken hadden van dieren .
Bovendien was het gebruikelijk om constante en overvloedig gebruik te maken van verkleinwoorden tijdens het spreken in de scripts voor programma’s . En bijnamen als “Toto” of “Panchito” waarmee de personages elkaar noemden. Dat betekent, omdat het om kinderen van zes jaar ging (in feite waren het er meer dan dertig).
Dit mediabombardement werd automatisch overgebracht naar alledaagse praktijken.
Het wordt heel goed uitgelegd door de Argentijnse schrijver Guillermo O’Donell, wanneer hij in de tekst Democracia en la Argentina uitlegt:
We werden ontdaan van onze status als burgers door het staatsapparaat. We wilden om de conditie van gehoorzaam en gedepolitiseerde mieren verminderen in de context van het alledaagse sociale relaties en patronen van autoriteit in het leven stoppen.
Een soortgelijk werk van onderwerping en kinderachtigheid werd uitgevoerd onder het mom van het “recht om te regeren”, het aanmoedigen van despotisme op school, op het werk, het gezin, de straat; die “moeten gehoorzamen” gedwee en rustig (…)
Dus we verloren bijna het recht om naar beneden te lopen in de straat als we geen uniform droegen en kort haar hadden met jasje en stropdas aan hadden. de civiel-militaire en bazig ze vonden voldoende.
Het werd zeer raadzaam om niet anders te zijn. Maar ook om onconventionele meningen te geven over nog meer triviale onderwerpen.
Het was ook een gruwel in onderwijsinstellingen om mensen die alleen passief moesten leren. Op veel plaatsen waaronder natuurlijk, maar niet alleen in de fabrieken was de gehoorzaamheid het onderwerp bij uitstek. Onder de dwang van gehoorzaamheid te worden ondervraagt, te betwijfelen of zelfs te ontmoeten laat geen kritische reflectie toe.
De reden voor die infantilisering en eis naar gehoorzaamheid was de groeiende werkloosheid. Alles wat niet naar de zin was van een kleine elite werd onderdrukt door de eis van gehoorzaamheid. Dit was ook het geval in de andere contexten.
In het post-modernisme.
Nu is er precies de eis van geen waarheid meer te erkennen. Daarvoor eist mijn geen gehoorzaamheid maar wordt met tegengestelde boodschappen verwarring gezaaid. Op die manier weet niemand meer precies wat het beleid is.
Er wordt dan maar gehoorzaamheid geëist aan enkele personen die de richting bepalen en de communicatie bepalen.
Zelfs in het gezin (…) Veel ouders voelden dat ze “het bevel moesten voeren” om de depolitisering van hun kinderen te verzekeren, die hen zou redden van het lot van vele andere jonge mensen (…).
Want autoritarisme om alle lagen van de samenleving te beheersen zou nooit voldoende zijn geweest, met het leger en de functionarissen van die regering: (het kostte) een samenleving om zelf te patrouilleren (…) er waren veel mensen die (…) simpelweg omdat ze wilden (…) waren ze actief en jaloers bezig met het uitoefenen van hun autoritarisme. “
Worden er nog steeds vruchtbare infantiliseringsprocessen uitgevoerd vandaag?
Met de daling van het journalistieke niveau in de media en het gebrek aan enorme culturele alternatieven is dat zeker het geval. De infantelisering wordt hier in werking gezet met Familie en Thuis maar ook met alle dagbladen en nieuwsuitzendingen. Ook de manipulatie naar de massa wordt gestroomlijnd door betalende artikels.
Hoewel de immigratie de laatste 25 jaar vanuit de arme landen en oorlogsgebieden een feit is, blijken nog maar weinigen echt te weten wat een vluchteling doormaakt.
Ondertussen zijn de autoritairen verder hun haat aan het spuwen.
Met de globalisering en massale toegang tot het internet hebben we meer tools in handen om te worden gewaarschuwd tegen het regeringsbeleid en politieke media dat is gericht om het kritisch denken te verminderen.
Maar de ondemocratische krachten gebruiken meer en meer trollen en fake nieuws en verhinderen elk serieus debat ook op sociale media.
Infantilisering en het verminderen van de mensen tot louter productieve delen blijft zichtbaar in de media en de politiek. Geen enkele beleidsmaker neemt nog verantwoordelijkheid voor zijn daden. Keer op keer worden fouten gemaakt zonder dat er conclusies worden getrokken. Er worden fouten gemaakt tegen de Europese regels en tegen de universele rechten van de mens zonder blikken of blozen.
Heb je vragen of suggesties? We antwoorden graag.
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren