In dit tijdperk van narcisme is de opkomst van politici met aanzienlijke narcistische persoonlijkheidskenmerken dramatisch. Gedreven door dromen van glorie, lijken ze de schijnwerpers te vinden die de arena van de politiek onweerstaanbaar maakt.
Deze politici beleiden een politiek narcistisch beleid, van haatzaaierij. Zij gebruiken daarvoor de narcistische communicatie tactieken. Zij geven daarmee richting aan een politiek narcistische kiespubliek dat tegen verandering.
We noemen ze de autoritairen die zeg schuilhouden in alle partijen en onder omstandigheden zoals nu aangewakkerd worden.
Autoritarisme is nu heel zichtbaar dankzij de politiek narcistische Donald Trump
In korte tijd hebben in België de klassieke politieke partijen terrein verloren aan populistische partijen zoals het politiek narcistische Vlaams Belang en N-VA.
Als uit het niets veroverde N-VA het politieke forum via de media en de trollen op sociale media. Een belangrijke verantwoordelijke daarvoor is de politiek narcistische Bracke, de journalist, die N-VA en specifiek De Wever wist naar voor te schuiven.
Hoe goed ook het mediatalent van De Wever is, dit kan hij alleen maar verkocht krijgen als er bij een breed publiek een nood heeft aan “de politiek narcistische leider”.
Voor zover is hij wel een “unieke” leider in zijn ‘democratische partij’.
Nu blijkt dat deze regering zelfs haar hoofddoel “de begroting” op orde krijgen, niet voor elkaar brengt. Toch kalft het kiespubliek van De Wever, maar weinig af. Dat is dat nogmaals een bewijs dat de politiek narcistische De Wever tapt uit een vaatje dat “de autoritairen” noemt.
De Wever zelf is nooit een voorstander van mei 68 geweest. Integendeel een hater. Toch krijgt hij een publiek achter zich die alle lijnen van demografie, godsdienst, sociale klasse enz. doorkruist. Eén van zijn sergeanten, namelijk de kamervoorzitter tweette kortgeleden nog dat Schild en Vriend een frisse wind was.
De Wever is zeker Donald Trump nog niet.
De Wever doet wel aan afbraak van alles wat de zwakke in de maatschappij hielp. En moest het van hem alleen afhangen: hij zou veel verder gaan in de politiek narcistische richting. Zijn partij zwijgt ook in alle talen over Trump.
Zijn partij spreekt van opkuisen zoals op een verkiezingsaffiche Vlaams Belang met bezem van Molenbeek. Dat is dus in dezelfde trant als toen het Vlaams Blok.
Daardoor weet hij veel van dit politiek narcistische Vlaams Blok publiek af te snoepen. De N-VA gaat in zijn standpunten echter veel verder dan het programma van het Vlaams Belang toen.
Hij doet het voor alsof hij erger heeft kunnen vermijden door deze tactiek. Echter, hij wordt er door gevangen houden. Door zijn haatzaaierij zweept hij immers ook alle autoritair kiespubliek op dat zich ook in andere partijen schuil houdt.
Toch voedt hij de angst en de onzekerheid.
Al was het maar dat de politiek narcistische maatregelen die zijn regering neemt, en de budgetten die vrijgemaakt worden niet worden opgenomen om problemen op te lossen.
Dat er te weinig politie in Brussel aanwezig is, daar wilde hij zelfs niet over spreken.
Eens zien of daar nu verandering komt nadat er zoveel doden moesten vallen in België na de recente terroristische aanslagen en nu er in politie en brandweer middens gemord wordt.
Zij vroegen zich niet meer af hoe kunnen we dit vermijden vanuit de politiek.
De politie kon dag en nacht zelf de klus klaren. Het maakt De Wever die een Vlaams-nationalist is niets uit dat België slecht scoort in het buitenland dat is immers zijn doel.
Net als de politiek narcistische Trump is de vrije markt zoals voor Voka een taboe om aan te sleutelen, een heilig huisje. Wie zien nu heel goed welke gevolgen bijvoorbeeld het energiebeleid heeft door zijn vrije markt ideeën.
Alhoewel alle cadeaus aan het bedrijfsleven nog maar weinig resultaat hebben gegeven in de laatste 25 jaar.
Maar ja, daarover bestaat geen enkel onderzoek.
Wat kunnen we nog verwachten van De Wever, stel dat Trump het verder in Amerika haalt?
Dit is ook een mooi voorbeeld van niche marketing en doel marketing. Alhoewel mooi, Hitler had het ook mooi gepland. Als je uiteindelijk het echte resultaat van uw politiek narcistische politiek verbergt, dan is dit geen ethische marketing.
Uiteindelijk werd de methode voor het onderzoek dat aan de basis ligt van deze conclusies gestart na de WO II waarna uiteraard de vraag werd gesteld hoe het mogelijk was dat het volk Hitler had gesteund.
In de jaren 1990 werden al gegevens verzameld om profielen van autoritaire kiezers te linken aan de uitslagen van de voorverkiezingen bij de Republikeinen.
Het profiel van de politiek narcistische autoritairen.
Al jaren voordat iemand dacht dat een persoon als Donald Trump een presidentiële primair zou kunnen leiden, werkte een klein, maar gerespecteerde niche van wetenschappelijk onderzoekers aanvragen om het profiel te vinden van de politiek narcistische autoritairen:
een kiespubliek dat wil dat een leider gewelddadig optreedt om de status quo te handhaven. Bovendien een kiespubliek dat het gemunt heeft op vreemdelingen, vluchtelingen, homo’s, anders-gelovigen enz. Kortom een haatzaaierij tegen alles wat voor hen een aanpassing zou vergen.
Deels vanuit de politieke wetenschappen en deels vanuit de psychologie werden deze politieke wetenschappelijke vragen gebruikt omdat de sympathiek en mogelijke her-opkomst van fascistoïde leiders te kunnen nagaan.
Ze waren immers ook geboeid door die vragen sinds de opkomst van de neonazi’s in verschillende Europese landen. En vroegen zich dus af of een soort Amerikaanse fascistoïde populistische partij mogelijk zou zijn.
Hoe konden mensen in zulke grote aantallen en zo snel, buitengewone politieke standpunten aannemen die lijken samen te vallen met de angst voor de minderheden en met het verlangen naar een sterke leider?
Om die vragen te beantwoorden, bestuderen deze theoretici wat zij noemen autoritarisme:
niet de dictators zelf, maar eerder het psychologisch profiel van de mensen die, onder de juiste omstandigheden, zullen bepaalde vormen van zeer ongewone beleid wenst en die zogenaamd sterke leiders proberen uit te voeren.
Rechts populisme en autoritarisme.
Dit politieke fenomeen herkennen we als rechts populisme en met bijna verbazingwekkende precisie komt het overeen met het onderzoek naar hoe autoritarisme zowel wordt veroorzaakt en tot expressie gebracht.
Junk wetenschap.
Na een vroege periode van de junk wetenschap in het midden van de 20e eeuw, heeft een meer serieuze groep geleerden deze vraag aanbod laten komen, in het bijzonder door te bestuderen hoe het zich afspeelt in de Amerikaanse politiek: onderzoekers zoals Hetherington en Weiler, Stanley Feldman, Karen Stenner, en Elizabeth Suhay, om er maar een paar te noemen.
Een doorbraak in de politieke wetenschap?
Maar ook het doordringen o.a. via de Stanford Universiteit van de algemene antropologie van René Girard die het zondebok mechanisme blootlegde en de mimesis theorie, die het latente geweld bij de massa duidelijk maakte, zal mee de interesse voor dergelijke onderzoeken gestimuleerd hebben.
Het wetenschappelijke veld is na een doorbraak in de vroege jaren 1990 tot ontwikkeling gekomen om de contouren van een grote theorie van autoritarisme te ontwikkelen, met als hoogtepunt vrij recent, in 2005 de uitgave van Stenner’s rudimentaire theorie in het boek de Autoritaire Dynamic.
Die theorie is schijnbaar net op tijd uitgekomen, meer sneller en in grotere kracht dan ze zich hadden kunnen voorstellen ook in de persoon, met zijn verpletterende stijging in de verkiezingen in Amerika, in de persoon van een Donald Trump.
Volgens de theorie van Stenner, is er een bepaalde deel van mensen die latente autoritaire neigingen hebben.
Deze tendensen kunnen worden geactiveerd of door de perceptie van fysieke bedreigingen of door het destabiliseren van sociale verandering geactiveerd worden. Dat leidt bij die individuen om een beleid en leiders te wensen dat we misschien meer informeel autoritair noemen.
Het is alsof de NY Universiteit professor Jonathan Haidt heeft geschreven, een knop wordt ingedrukt die zegt:
“In het geval van morele bedreiging, vergrendelen we de grenzen. We schoppen mensen buiten die anders-zijn. We bestraffen degenen die moreel afwijkend zijn.”
Dit was blijkbaar ook recent de trigger die de burgemeester van Brugge en de gouverneur van West-Vlaanderen aanzette om drastische maatregelen te nemen, terwijl er in Brussel te weinig politie is om de terroristen bendes te vinden die zich al 4 maanden konden schuilhouden.
Autoritairen zijn een echt kiespubliek dat onafhankelijk van Trump bestaat. En dit kiespubliek zal blijven bestaan als een kracht in de Amerikaanse politiek.
Autoritairen hebben prioriteiten zoals sociale orde en rangordes, die een gevoel van controle brengen in een chaotische wereld.
De uitdagingen van die orde zijn:
1. diversiteit,
2. toevloed van buitenstaanders,
3. afbraak van de oude orde.
De autoritairen ervaren deze veranderingen als persoonlijk bedreigend.
Deze ontwikkelingen houden het risico in de status quo te veranderen die ze gelijk stellen met elementaire veiligheid.
Dit is immers een tijd van sociale verandering in Amerika en Europa. Het land wordt steeds meer divers, wat betekent dat veel blanke Amerikanen worden geconfronteerd met andere rassen op een manier die ze nooit eerder hebben gehad.
In Europa met honderdduizenden vluchtelingen die omwille van de honger, geweld, oorlog en godsdienstvervolging in het Midden-Oosten ontvluchten.
Deze wijzigingen zijn al een lange tijd bezig, maar de laatste jaren zijn ze zichtbaarder en moeilijker te negeren doordat IS ongemoeid of door anderen gesteund werd met financiële middelen en wapens. Er is immers een vluchtelingenprobleem van meer dan 52 miljoen.
En ze vallen samen met de economische ontwikkelingen die de witte arbeidersklasse mensen onderdruk zet.
Wanneer zij fysieke bedreigingen ervaren of bedreigingen van de status quo meemaken dan ondersteunen ze een autoritaire beleid. Immers zij denken dat hen dat bescherming kan bieden tegen die angst.
Echter is het een angst die echter aangewakkerd wordt door dat beleid in plaats van oplossingen te bieden. Vooreerst is de polarisatie toegenomen en de groei van zeer ongewone groepen. Daarnaast is er de vermindering van de privacy en de toename van regeltjes.
Ze begunstigt krachtig, besluitvaardig optreden tegen wat zij zien als bedreigingen.
En ze steunen massaal die politieke leiders waarvan zij geloven dat deze harde actie zullen ondernemen.
Als je elk woord van deze theoretici die ze ooit hebben geschreven over dat autoritair profiel zou lezen dan zou dat leiden tot zo’n partij als van Donald Trump.
Als je probeert om een hypothetische kandidaat te vinden om hun voorspellingen van waarop die autoritaire kiezers zouden een beroep doen en bij dat ontwerp passen kom je ook uit met Trump & co.
Maar politieke wetenschappers zeggen dat deze theorie veel meer verklaart dan alleen Donald Trump.
Je dient Trump te plaatsen binnen een grotere trend in de Amerikaanse politiek. Wellicht is dit ook te linken aan figuren als Wilders, De Wever, De Winter enz in Europa.
Je dient hem eerder te zien als een symptoom: polarisatie, de verschuiving naar rechts van de Republikeinse Partij, en de opkomst binnen die partij van een dissidente factie uitdagende GOP orthodoxie en Amerikaanse politiek.
Dit komt overeen met een verschuiving naar rechts binnen de CD&V en van de Vlaams-nationalisten.
Het niet voeren van een redelijke politiek om de problemen op te lossen. In plaats daarvan voeren de autoritairen een media show op met stoere taal die de laatste 5 jaar een breuk betekent met het verleden.
Omdat er een cordon sanitair bestond rond Vlaams Belang heeft dat veel van hun leden doen aansluiten of overgaan in het kader van de N-VA. Ook daardoor zal de N-VA verder naar rechts opschuiven.
De verbinding tussen verschillende ontwikkelingen in de politiek.
Meer dan dat, autoritarisme onthult de verbinding tussen verschillende schijnbaar ongelijksoortige verhalen. Deze verbinding valt op zowel in de Amerikaanse politiek en in de politiek in het algemeen. Deze verbinding noem ik de politiek narcistische autoritairen.
En het blijkt dat een combinatie van demografische, economische en politieke krachten, door het ontwaken van deze politiek narcistische autoritaire klasse van kiezers is samengevoegd rond Trump. In wezen hebben ze dat gemaakt door er een forum aan te geven.
Het is een fenomeen dat uitbrak in het publieke zicht van de Amerikaanse verkiezing in 2016 maar lang zal blijven bestaan nadat het is afgelopen. Het is een richting die algemeen is.
Dit is een cultureel aangepaste variante aan alle politiek narcistische tendenzen die voor WO II ook bestonden. Zou dit fascizering 2.0 zijn?
Suggesties, vragen of commentaren, plaats die gerust in de sectie commentaren onderaan deze pagina.
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren