“Die om mij smeekt”
– tekst Huub Oosterhuis; muziek: Tom Löwenthal
Die om mij smeekt
Die ik heb afgeweerd
Zolang ik kon.
Die mij niet sleurde, niet duwde, maar wenkte
Over uw drempel.
Die de sluier van mijn angst
Niet scheurde, maar optilde.
Die met enkel uw stem mij zo vermurwde
Dat ik wilde.
Die om mij smeekt
Die ik heb afgeweerd
Zolang ik kon.
Ooit door geruchten over U geknecht
Nu zonder angsten eindelijk
Verwacht ik U.
Die om mij smeekt
Die ik heb afgeweerd
Zolang ik kon.
We kennen de roep van mensen om de aanwezigheid van God om hen te redden, te bevrijden als ze in “lijden” zijn.
Maar naar wie roepen ze? Wie is die God? Een almachtige? Een barmhartige? In den hoge? Onder mensen? Is het energie? Een bron? De natuur? Omdat het niet bewezen kan worden zou er dan wel een God bestaan?
De mens ontkent God, of twijfelt aan zijn bestaan. We moeten niets van een liefdevolle God weten die op ons verliefd is, meer zelfs, met ons wilt trouwen.
God ‘smeekt’ om de mens; de mens weert af zolang hij kan.
De mens moet aanvankelijk niets van God weten vooral niet van een barmhartige. Maar uiteindelijk laat een mens zich bekeren als hij of zij “iets” buitengewoons ervaart.
Dat komt alleen maar omdat er met ‘zachte hand’ gesmeekt wordt: niet gesleurd, zelfs niet geduwd, alleen maar gewenkt. Niet met geweld de (bruid)sluier gescheurd, maar voorzichtig opgetild. En dan nog een stem die ‘mij zo vermurwde dat ik wilde’.
Zo omzichtig, zo zorgvuldig wordt de toenadering van God bezongen.
Als een bruidegom die met grote eerbied, diep respect, oprechte liefde de bruid benadert.
En die stem? Zou daarmee bedoeld zijn de stem die de ‘Tien Woorden’ liet klinken vanaf de Sinaï? Woorden die de basis vormen van het verbond tussen God en mens en die gelden als een wegwijzer door het leven?
Waarom iemand eerder zo afwerend kan zijn?
Ons werd vaak niet verteld over die barmhartige God. Die zachte stem werd geknecht, verduisterd door geruchten.
Er zijn allerlei verhalen over God verteld: dat God alles ziet: dat hij een strenge vader is, dat hij je doen en laten zeker veroordeelt en dat je dus eigenlijk al verloren bent. Dat hij zijn zoon dood wenste. Dat hij offers wil. Dat hij reden tot oorlog of burgeroorlog is om de beschaving te redden. Dat hij zondaars uitsluit. Dat hij discrimineert.
Het zijn maar ‘geruchten’.
In de Schrift is dat soort gedrag van God evoluerend.
Een soort stem vraagt eerst een offer van Abraham, en dan een andere stem verbiedt het hem. Het word je wel ingepeperd dat “bloed” nodig was, dat het niet de samenleving is die een slachtoffer wil, maar een God en je draagt dat een leven lang met je mee. Het knecht je.
God als juk, als zware last. Maar nu je ziet met hoeveel respect en liefde je door God wordt benaderd, is alles anders geworden. Je hebt het gezicht van God gezien.
Niet alleen jouw sluier is opgetild, er is ook iets van het gelaat van God zichtbaar geworden.
Je kunt dit lied beluisteren op volgende link.
https://open.spotify.com/track/42IvflquSvjgGXhugYwKDo…
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder!Reactie annuleren