Hebben we een bovennatuurlijke God nodig om te genezen? +video

De bovennatuurlijke God verschijnt dikwijls in een andere mens. En dan kan dat ook een boeddhist zijn, een moslim, een agnosticist of atheïst of een christen of om het even welke nominatie. Ze hebben allemaal hun idee over een bovennatuurlijke God.

Maar met dit artikel wil ik je eraan herinneren dat ondanks het slechte nieuws, de zorgen van het leven, de bovennatuurlijk God er altijd is. Een licht voor ons, waar we alleen maar ons hoofd naar hoeven op te heffen. En dat is uiteindelijk de ziel waarmee je het innerlijke werk kunt doen.

Elke mens kan een genezer worden op een bepaald moment voor een ander waardoor de bovennatuurlijke God werkt.

En al zeker een goede dokter of psycholoog of psychiater. Waarom zou God speciaal een christen kiezen en die diversiteit aan godsdiensten gemaakt hebben zodat we een keuze hebben zelfs over welke religie we kiezen of niet kiezen en misbruiken of gebruiken voor een valse God?

God is de “onnoembare”, is de “ik zal er zijn”, JHWH, waarom zou Hij of zij zichzelf eerst kenbaar maken aan een atheïst, als Hij zijn werk doet, met de handen van een atheïst. Er zijn dan ook veel ongelovigen in Jezus die het zonder dat te weten het werk van ‘ik zal er zijn’ voor jou.

Zelfs bij het lezen van een boek kan ons een bovennatuurlijke God verschijnen die helend werkt, en dit kan bij om het even welke vorm van literatuur, toneel, gedicht, novelle, trilogie of bij om het even welke schrijver. Dat kan bij om het even welke genre en om het even welke schrijver.

De bijbel bevat zo van die verschillende genres, verschillende formaten, en verschillende personages waar het meestal over God gaat.

Het is zelfs zo dat bij het lezen van de bijbel je er niet moet op rekenen dat die bovennatuurlijke God verschijnt, en zeker niet als je de vele geweld taferelen leest. Hij moet niet verschijnen want Hij is er al. Wij zijn het echter die ons kunnen openen voor zijn aanwezigheid.

Sommige dingen kun je alleen leren in het donker, in de winter. Als je het geloof in God wil vergroten dan moet je in een positie zijn waar je God nodig hebt om te geloven in jou. God gaat graag daar waar het interessant is.

God is een mens aan het opbouwen dikwijls in de donkerste plaatsen, waar Hij aan je “hart” werkt op een intense en mooie manier.

Dat wil niet zeggen dat je zelf ook niet aan je hart kunt werken, en als je je voelt in de duisternis dat je niet kunt wat werk doen, zoals de patronen ontdekken uit je verleden.

Als je dan terugkijkt naar de donkere plaats waarin je was dan ben ik zeker dat God daar al die tijd was. Hij was nooit weg van mij. Niet dat ik toen dat besefte.

Als je ziet dat God de voorkeur heeft aan armen, wezen, weduwen, zieken, uitgestotenen lijkt het ook overduidelijk dat je Hem daar vindt.

Je kunt ook als christen in de duisternis komen. Moeten vluchten bijvoorbeeld doordat je land in oorlog is, en je vervolgd wordt, in armoede terecht komen door ziekte of een faillissement, of een tegenslag. Maar ook niet christelijk gelovigen kunnen door Jezus/God gesteund worden.

Als je in huizen van uitgestotenen komt, hebben ze meestal heel slechte woningen, en als je bij junkies komt, gaat het meestal ook slecht ruiken in hun huizen zegt mijn vrouw. Hetzelfde als je met daklozen in contact komt die niet altijd de gelegenheid hebben om zich te wassen.

Zo kwamen we eens een dakloze tegen in Berck-sur-mer die zich moest voortstrompelen door pijnlijke voeten en benen, en ook kapotte schoenen, of wat er nog van overbleef. Mijn vrouw gaf hem 20 euro en ongeveer een jaar later kwamen we hem opnieuw tegen.

Er was een blik van herkenning, en van het eerste ogenblik een straling in zijn ogen naar haar toe, die er niet was bij haar eerste ontmoeting met hem. Zijn kledij en schoenen, zijn ziektes waren waarschijnlijk wel dezelfde gebleven.

Shockerende ontmoetingen en heftige gesprekken van mijn vrouw.

Zo’n ontmoetingen zijn shockerend, maar bij mijn vrouw is dat meestal, maar eventjes, en nu in corona veel minder dan vroeger daar ze slechts 1 dag per week op kantoor werkt en we zelfs geen huisbezoeken mogen afleggen.

Er zijn slechts een klein deel van haar klanten die dakloos zijn, en verslavingen hebben. Veel klanten van mijn vrouw kwamen in armoede terecht door hun ouders, en dan nog dikwijls om dat ze daar met seksueel geweld te lijden hadden. Velen van hen spreken met haar over hun God, en aantal zeggen zelfs dat zij door Hem gered zijn, of door minstens in een bepaalde zin dat ze gelezen hadden geloofden.

Ze begint ook nooit zelf over geloof. Wel stelt ze dikwijls de vraag of ze nog dromen hebben en welke? Als ze gelovig zijn, ziet ze dan ook de verschillen met mijn geloof, en stel ik dan bij mezelf de vraag: Waarom is Jezus God? want zoals je weet noch het Jodendom noch de Islam erkennen Jezus als God.

Waarom is Jezus God?

En het is zeker al moeilijk om aan iemand uit te leggen dat God echt is. En dan nog eens de sprong maken dat de naam van God Jezus is …

Dus is het echt wel nodig dat als je daarin gelooft dat je dat kunt uitleggen, vind ik. En ook al ben je al jaren gelovig dat betekent nog niet dat je daarover een goed antwoord hebt. En dat is echt confronterend als je al sinds je geboorte in de kerk komt.

Mijn vrouw is al enkele jaren voorganger in De Lier. We lezen veel over godsdienst. Thuis wordt veel naar christelijke muziek geluisterd. Bijna wekelijks maken we een viering mee. We schrijven teksten over Jezus. Mijn vrouw is al enkele jaren in de stuurgroep van een christelijke organisatie.

Ik lees veel in Kerknet, ben geabonneerd op tientallen nieuwsbrieven van verschillende nominaties. Het boek over Patrick Perquy “Stem die mij roept” wordt regelmatig ter hand genomen en grondig gelezen.

Ik geloof in Jezus, en ik weet toch niet duidelijk waarom ik een christen ben.

Dat maakt dat je toch door een angst gaat en dat er regelmatig twijfel bovenkomt. Niet dat mijn collega’s op het werk daar aanstoot aannemen. Ik heb er geen. Ik ben gepensioneerd. Mensen waar ik contact mee heb zijn vooral de ouders aan school.

Het is een lagerschool die behoort tot het katholiek netwerk. Mijn vrouw die vooral de artikels schrijft voor onze blog is ook ACOD hoofddelegee, en ook daar krijgt ze geen weerstand.

Het mag gezegd, ze heeft als armoede consulent stuk voor stuk fantastische collega’s. Bij ons thuis staat een Paaskaars. We hadden daar ook geen reactie op van ouders op het laatste verjaardagsfeestje van Helena.

Ik heb een 2 tallen jaar de kerkdeur ‘s morgens geopend en ‘s avonds gesloten op aanvraag van de vorige pastoor, maar toen die verhuisde, maakte de parochieraad aan mijn taak een einde.

Sindsdien hebben we geen contact meer met de kerkgemeenschap in Hooglede. Een van de bestuursleden doet zelfs alsof ze ons niet kennen als we hem of haar tegenkomen op een Vredeswake. Hilarisch is dat toch? Want hij was wel bij ons thuis om de homilie te schrijven in 2013 voor op de begrafenis van mijn moeder. De meeste weerstand komt dus vanuit de Katholieke parochieraad. Geen bezoek, geen vraag om samen te werken, geen vraag om taak op te nemen.

Mijn sociale media tijdlijn, noch onze blog verbergt onze godsdienstige standpunten.

We hebben er zelfs een aantal categorieën aan besteed zoals “Bijbels, maar niet godsdienstig”, “gemeenschapsvorming”, “spiritualiteit”, “bestrijd de krachten van het kwaad”, “spiritueel coachen”, “radicale vergiffenis”, “René Girard” en “zingeving”.

En dan zie ik toch regelmatig op mijn tijdlijn aanvallen op het christendom, of aanvallen tegen uitspraken in de bijbel, terwijl ikzelf met heel wat standpunten van de katholieke kerk niet akkoord ga, en al zeker niet met veel ideeën van sommige Amerikaanse Evangelicals, laat staan met diegene die een connectie hebben met Trump-wereld.

Maar om meer klaarheid te krijgen in wat ik geloof en waarom is het enige dat je hebt de bijbel en de beloften die daar in staan voor de mens.

Je moet die zien staan in de bijbel omdat het echt zou kunnen zijn. Het verliezen van hoop is waarschijnlijk het ergste wat je kunt meemaken en door al die twijfels het ergste wat ik heb meegemaakt.

Er is zoveel dood rondom mij, ook al leef ik niet in een grote stad. Mensen staan te gesticuleren voor pietluttigheden. Ik ben aan een leeftijd gekomen dat al enkele van mijn kennissen gestorven zijn, en vroegere figuren waar ik mijn jeugd naar keek zijn haast volledig verdwijnen.

Het aantal berichten over mensen in concentratiekampen, slachtoffers van terrorisme, burgeroorlog, vervolging en oorlog is schrijnend. Slachtoffers van rampen, records over vluchtelingen breken records. En dan is er nog de pandemie dat ons allen op scherp zet. Ook het groot aantal mensen dat lijdt en sterft aan kanker.

En het groot aantal mensen die zijn kop in het zand steekt voor de klimaatontwikkeling, ouderverstoting, partnergeweld, seksueel geweld en dan in het bijzonder voor politiegeweld, wapengeweld en racisme.

Ik hoor veel mensen zeggen, ik bekijk het nieuws niet meer.

Veel mensen willen al dat lijden ontkennen, veel mensen kunnen nog meer stress niet aan. Ook ikzelf neem vitamines, doe ademwerk, mediteer, doe egowerk, let op voeding en beweging. Toch voel ik meer en meer wanhoop in mezelf en mijn huisgenoten. En toch wil ik niet opgeven.

Ik denk dat waarschijnlijk iedereen op de wereld bang is om te sterven en bang van de dood.

Om te worden overgenomen door “iets” onbekend en duister, om de controle te verliezen. Niemand wilt dat. En geconfronteerd worden met de realiteit dat dit allemaal echt is.

Ik hoor het trouwens hoeveel mensen er gestorven zijn in het woonzorgcentrum waar ik woon door mijn stiefdochter die er werkt. Duisternis is dus echt en die wordt er niet lichter op door al diegenen die dit ontkennen. Ik heb dus menig FB kennissen ontvriend die propaganda maken voor Trump, Willem Engel en het Vlaams Belang. (of gelijksoortigen)

Ik heb zelfs alle leden geschrapt van mijn steungroep.

Ik ben onder andere voorwaarden begonnen omdat de leden werden benaderd door andere leden om hen hun coaching aan te smeren. Duidelijkheid van deze leden kregen ik niet welke de methode was, noch wat de prijzen waren.

Daardoor heb ik de groep omgevormd voor zelfgenezers. Wat een cynisme om van mensen in trauma gebruik te maken en daar zelfs niet de nodige inspanning en bewijzen willen voor doen. Alle links vind je in het menu.

Ook heb ik veel leden en FB kennissen ontvriend omdat ze me complottheorieën door stuurden van 10 jaar geleden, of de nieuwe verzinsels die daarop verder borduren.

Te weten dat er een correlatie is tussen paranoïde toestanden en trauma en dat complextrauma dat ongenuanceerd reageren tot gevolg heeft, en dat al de crisissen (politiek, klimaat, pandemie, migratie)die nu samenkomen wereldwijd een sterk traumatiserend effect hebben maakt me wanhopig.

Ik heb het nodig om terug tot het licht te komen zonder het lijden te ontkennen.

Met het boeddhisme kan ik leven, maar ik ben het er niet mee eens. Net als ik het niet eens ben dat het individuele probleem van een mens louter een individueel probleem is. Ik ben het dan ook niet eens dat mocht ieder de nodige meditatietechniek of andere technieken toepassen al onze problemen opgelost zijn.

Maar ‘t is niet omdat ik het er niet mee eens ben dat ik dat regelmatig in de verf zet. Ik maak vooral teksten over wat ik denk dat goed en juist is naar mijn mening. Ik maak niet zozeer teksten rond wat slecht en verkeerd is. Uitzondering is mijn rubriek narcisme en autoritarisme.

Ten eerste is iedereen vrij om een godsdienst te kiezen of niet. Alsnog moeten we nog niet voor het werk of school zwaaien met de Vlaamse of Chinese vlag. Ook dienen we geen speciale religieuze kledij te dragen.

Maar als Christenen worden aangevallen heb ik wel de neiging om ze te verdedigen.

Ik neem het al lang op voor Tibet, de LGTB+, minderheidsgroepen in de wereld, in de praktijk passen we de mensenrechten toe ook in onze christelijke gemeenschap. Dus als iemand op een status reageert krijg je volgende discussie:

Mijn status:

Het christendom leert dat, in tegenstelling tot stoïcisme, lijden zwaar is, in tegenstelling tot monisme, lijden echt is, in tegenstelling tot karma, lijden vaak onrechtvaardig is, in tegenstelling tot secularisme kan lijden altijd zinvol zijn. Elke visie heeft waarheid, maar benadrukt de ene waarheid te veel en sluit de andere uit.

Reactie:

Is lijden zinvol? Ik zie de historische Jezus en de Christus van nu, dit niet verkondigen. De instituties die aan de basis liggen van het praktiserende christendom, leggen de nadruk op lijden, zonde, schuld, boete…

De Bijbel spreekt van de toren van God… De vreselijke straffen die Hij uitspreekt en oplegt aan de mens. Doden, stenigen, uitstoten… Lev. 10.3 “Door mijn schuld…” “Heer, ik ben niet waardig…” Zo ben ik opgegroeid. Dit alles bovenop de erfzonde.

Ongeveer de helft van de wereldbevolking wordt opgevoed met teksten die in de drie monotheïstische godsdiensten gebruikt worden. Deze teksten zijn op vandaag in tegenspraak met De Rechten van de mens en de Universele verklaring van de Ware Natuur van de mens.

Toch blijven deze teksten behouden in het meest verkochte en verspreide boek in de wereld. De Bijbel Theologiseren, contextualiseren, herinterpreteren, zijn ideeën die door een minderheid gehoor krijgen, gehoord worden.

De andere minderheid, zijn mensen, die op vandaag, de geschriften letterlijk interpreteren. Het eigen geloof (onder andere in dergelijke teksten) doet de mens lijden. Dit lijden in onze denkgeest kan worden opgeheven. Dat werd door de Boeddha al onderwezen.

Mijn reactie:

Iedereen is sterfelijk. En bij de meesten die ik ken veroorzaakt dat lijden – doodsstrijd (wat ik dan veronderstel lijden te zijn) net als geboortepijn. Geboorte zorgt meestal bij de entourage wel voor vreugde en het afscheid nemen van een geliefde brengt pijn met zich mee. Zinvol? Om elkaar te dragen, om de kwetsbaarheid en de gave van het leven te zien en te reflecteren over je prioriteiten.

Gelukkig kan veel lijden worden opgeheven, o.a. door Boeddha, maar waarschijnlijk ook door medicatie, door de zorg van mensen, door een einde te maken aan onrecht, discriminatie en armoede, door de zorg voor de wereld. door zielsarmoede en kwetsuren te genezen.

Ook de bezetting van Tibet veroorzaakt veel lijden, net als de uitroeiingen van boeddhisten en er lijkt geen einde aan te komen, net als aan het lijden van “andersgeliefden” in zoveel landen.

Genoeg lijden in de wereld om in tranen en in ongeloof uit te barsten. Geloof biedt niet automatisch troost als je geconfronteerd wordt met ellende en zinloos geweld en een “oneerlijke” dood.

Woeden mag tegen uitstervend licht, net als de keuze voor zelfverbranding of euthanasie.

Ontkenning van dood en lijden is zo dominant in onze cultuur, maar het is een persoonlijke realiteit en geen abstractie.

Iets wat echt moet worden voor ons hart, net als liefde. Je kunt angst voor lijden en dood niet afwenden, en al heel moeilijk bij een ander. Ik veronderstel dat je het echte werk zelf moet doen.

We hebben zoveel vertrouwen gekregen in de kracht van logica en technieken dat we ons geen goede reden kunnen voorstellen dat lijden bestaat, en dat we aannemen dat het daarom niet bestaat.

Toch denk ik dat we ons lijdend hart kunnen doen rusten zonder ontkennen. Namelijk we kunnen ook van “het moment” genieten nu en dan. De eenvoudigste genoegens kunnen bronnen van dagelijks geluk worden.

Je kunt de tijd nemen om om te gaan met je angsten en de tijd nemen om te genieten van wat je vreugde brengt. Dit sluit niet uit dat ik aspecten van Boeddha’s leer zoals begeerte als oorzaak van het lijden niet terug vind in de visie van René Girard over het Christendom nml mimetische begeerte. Nog een fijne dag toegewenst.

Reactie:

Wat je schrijft, veel om over na te denken, te reflecteren en elkaar hierin te beluisteren. Deze week was ik zelf bezig met het verschil tussen pijn en lijden. Gerbert Bakx, schrijft en zegt daar wijze inzichten over…

Ik heb het nodig om in aangezicht te komen met iemand van buiten mijn menselijk perspectief, mijn idee van wie God is.

God moet iemand zijn die volledig buiten het idee ligt van hoe ik over God heb nagedacht, dat ik menselijk kan bedenken. Een God die me kan redden, ik heb een redder nodig.

Ondanks die wanhoop heb ik de laatste maanden niet nagelaten om te blijven schrijven. Ik heb blijven vragen dat de Heilige Geest zou komen. Ik heb wel minder geschreven en ook meer toepast van wat ik zelf aanbeveel.

Maar toch wist ik niet goed wat te doen: de wanhoop bleef!

Ik bleef me zo klein voelen en machteloos. Het lijkt allemaal een veel groter probleem dan dat ik me kan voorstellen. De duizenden leugens verspreid via sociale media, de spanning rond China, de drugcrisis althans in Amerika. De verdere groei van nationalistische en populistische bewegingen. De splitsing van ons land in 2024?

Ik had een tijd niet meer geluisterd naar de liederen waar ik naar luisterde toen onze tweede pleegkind L. bij ons was. Ik had echt op een mirakel gehoopt dat L. zou kunnen blijven. Maar waarom zou God doen waarom ik zo gesmeekt heb? Als zelfs Job zoveel lijden te verwerken heeft, waarom zo dat de wil van God zijn om mij hierin te helpen?

En toen hoorde ik dit lied terug:

Als je goed luistert naar de tekst hoe kun je daar dan tegen zijn? Om eerlijk te zijn als ik al wanhoop na al die jaren in een gemeenschap te zijn, de Bijbelse teksten te hebben bestudeerd, waarom zou een ander met veel groter problemen dan ik dan niet wanhopen?

Ik kan die woede van mensen begrijpen als je duidelijk maakt dat je Jezus als God beschouwt.

Zie wat er in het nieuws komt over christelijke religie! Zie wat een hypocrisie in de katholieke kerk rond homoseksualiteit! Zie de doofpot operaties wereldwijd rond seksueel misbruik in christelijke kerken.

Zie de ongelijke behandeling tussen mannen en vrouwen bij de meeste religies. Zie hoeveel lijden ideologische strekkingen die met geweld worden doorgevoerd en gelegitimeerd hebben veroorzaakt! Als je dan beweert Jezus is God dan heb je iedereen tegen je. Maar wat is het idee dat ze hebben over God? Een menselijk concept? Een bovennatuurlijke God? Een supernatuurlijke God?

Mensen hebben jaren gebeden om ellende weg te nemen, om emoties weg te nemen, om verslavingen weg te nemen en het is niet gebeurd.

Om jezelf van schaamte te bevrijden waar de kerk je in plaatst, ook al ben je zo gemaakt, waar is de beste plaats waar je dat kan doen dan tussen deze mensen. Maar onmiddellijk als je tegen iemand met een andere geaardheid praat over christenen dan trigger je die schaamte en komt de woede naar boven.

Om van schaamte weg te komen zijn er maar enkele manieren zoals rebellie of Jezus als een bovennatuurlijke God!

Je kunt zeggen dat je die schaamte niet meer zult aantrekken of actie ondernemen om er vrij van te worden. Dan heb je een kracht nodig die veel verder gaat dan dat wat je tot nu toe had, het onnoembare. En ik ben verward geweest dat ik dat niet had.

Alhoewel René Girard me een sluier dat boven Jezus lag heeft weggenomen doordat hij zijn antropologie een universele antropologie noemt die niet zomaar past, dus in een post-modernistische visie. Waardoor hij natuurlijk veel tegenkanting krijgt.(kreeg)

Het verhaal van de bijbel en Jezus opent kennis die verborgen was sinds het begin ter tijden voor hen die willen zien. Namelijk de transformerende kracht van de zondebok, en speciaal Jezus als unieke figuur die de mythe over “God” volledig demystifieert door aan het kruis te sterven en dan te verrijzen zonder in de dynamiek van geweld te komen.

Je kunt niet zomaar blijven zeggen dat er een probleem is!

Lees dit boek, of die artikels, of koop dit programma en trek je plan maar, of ga naar een therapeut, praat en praat of volg zijn techniek en het komt goed. Ergens moet je de kracht vinden om die eerste bladzijde te lezen, om dat telefoontje te maken.

Of sta maar eens 1 maand, 6 maanden of meer dan een jaar op een wachtlijst al naar gelang je situatie.

Christendom heeft wel een aantal van die problemen veroorzaakt in onze cultuur en de kerk blijft dat maar bevestigen.

De kerk kan blijven zeggen dat homoseksualiteit zondig is, of als je vindt dat moeders moeten keuzes hebben, of zieken keuzes hebben dat dan zondig is. Of je mag geen communie hebben omdat je gescheiden bent. Dat is toch geen oplossing!

We hebben dus een andere God nodig: Een bovennatuurlijke God

Een Jezus die er is voor de zondaars, en die met hen eet en hen kan genezen. Een veel hogere God dan die van religie en kerk. Noem Hem dan een supernatuurlijke God. De benoeming door Huub Oosterhuis “ik zal er zijn”, “de onnoembare” komt daar dicht bij. Het is trouwens de Joodse vertalen “ik ben die ben”.

Maar je kunt Hem niet voorstellen. Een God als bevrijder. Als er geen zo’n God bestaat wie zal dan die kracht geven om die eerste stap te zetten naar genezing voor de “zogenaamde” zondaars.

Je kunt toch niet afkomen met die ideeën van toen je 3 jaar oud was!

Dat bracht mij er eerlijk toe om diep te gaan bidden omdat ik me realiseerde dat ik niet wist wat ik moet doen.

Want een groot deel van de mensen met trauma’s, stoornissen en verslavingen wenst te genezen en bevrijd te worden. Velen houden ook van Jezus. Maar hebben er geen inzicht in.
Maar totdat de Heilige Geest iets zegt, zweeg ik want persoonlijk heb ik geen antwoord.

Als je aan het wachten bent op antwoord van God, mag je weten dat God er ook is in het wachten. Houd moed, want God is trouw. Hij zal je dat antwoord geven met een teken.

En omdat ik last heb van schuldgevoelens ga ik regelmatig naar die teksten van Oosterhuis en enkele christelijke liederen die ik graag hoor zoals deze in deze blog. En soms doe ik wat bewegingen. Ik overtuig mezelf ervan dat ik die twijfels zal overwinnen en niet zal opgeven.

En ik herhaal de woorden van beloften over mijn leven: ik kan alles doen door dat Christus mij sterkt.

In tegenstelling tot al de leugens dat ik het niet kan, dat ik zal falen. En daardoor krijg ik een doorbraak.
Ik zal niet meer luisteren naar die leugens in mijn hoofd. Ik zal ’s morgens opstaan en geloven wat God zegt dat Hij is. Ik heb geen andere opties. Het is iets heel moois als God de enige optie wordt die je hebt. Je hebt het nodig dat God je ziet, en als je stil wordt zul je zien dat je gezien wordt.

Ik voel me heel zwak en ik zie me zelf niet als veel goeds.

En dat is een sterke innerlijke strijd tussen geloven dat je capabel bent of zul je geloven dat je in de realiteit bent zoals jij dat je denkt dat je bent.
Zul je leven in je eigen realiteit of deze van God?
Is er vrede in je hart, of blijft het maar malen van problemen?

God kan je een lied geven of een zin om je aan te moedigen.

Het zal in je geest naar voor komen omdat je de conclusie zou trekken – de beslissing nemen – om te willen schijnen. God weet wat je dromen en je hoop is.

Als je terug het gevoel krijgt dat hopeloosheid het terug wilt overnemen, ga dan terug op je knieën zitten en zeg tegen:

Jezus als je echt bent, ik heb vrede nodig. En ik heb het nodig dat jij je toont.

En dan kun je verwachten dat die lege plaats in jezelf vervuld wordt met licht. Hij kan tonen hoe “groot” Hij echt is. En dan besef je dat je gered bent, en dat je ziel onsterfelijk is geworden.

Je realiseert je dat de naam van Jezus boven alles staat. Het is waar alles onder valt. Alle duisternis, alle verdriet, alle schaamte, Jezus staat daar altijd boven.
Denk op de tijd met Jezus die niet altijd zo gemakkelijk is.

Dan start je om “Het koninkrijk van God” overal te zien omwille van de naam van Jezus.

Omdat je iets gevonden hebt dat boven alles is. Omdat je bewust geworden bent wat Jezus heeft gedaan kun je door hem aangeraakt worden. En dat verandert je volledige ervaring.
Het schept hoop voor iedereen die je tegen komt of hoort.

Jezus ziet je! En je bent een goede man en je bent een goede vrouw. Het is alsof je spreekt tot wat je van binnen ziet in deze persoon.
Het gevolg is dat je het licht durft te tonen dat je ziet in een ander. Al het andere is overwonnen waarom zou ik het dan mijn aandacht geven.

De plaats waar ik Jezus het meest voel is de plaats zonder oordeel.

Ik geloof dat liefde meer transformeert, veel meer dan religie. Liefde confronteert problemen niet omdat ze verkeerd zijn maar omdat ze dood maken. En Jezus wilt dat je leeft en meer overvloedig leeft.

Jezus komt om ons leven te geven. Jezus heeft die mogelijkheid die ik echt wil, te kijken naar iemand en zijn leven te transformeren die dag in plaats van te zien dat we zoveel werk hebben te doen.

Als menselijke wezens hebben we de neiging om het internet te zien als een menigte die rebelleert tegen wat ik geloof.

Het is gemakkelijk om te geloven dat het allemaal zal mislukken. Maar als je die daad ziet dat een leven transformeert en dat je Jezus ontmoet op de straat of in een gesprek op internet vandaag dan is het heel moeilijk om te zeggen dat het zeer moelijk zal gaan. Dat het onmogelijk is.

Ik geloof echt dat als we het hart van God kunnen zien voor die ene persoon, dan hebben we er geen zakens mee om over het geheel te praten.

Ik heb de keuze om wakker te blijven met Jezus en zien wat Hij ziet over al die problemen.

Hij is altijd aanwezig met mensen met een gebroken hart en leven. Hij is altijd daar waar mensen het meest noden hebben. En soms kijkt Hij uit naar iemand om met Hem te zijn.
Dit is waarschijnlijk één van de zaken die het meest impact op me hebben gehad door naar de problemen van de mensen actief te luisteren, om te zien te krijgen waar het in Gods hart echt om te doen is.

Hij verlaat niemand. Hij vergeet het niet wanneer mensen in pijn zijn. Hij is echt aanwezig wanneer mensen lijden. Als ik twijfel heb over het karakter van Gods hart. Hij heeft zich getoond aan mij zoals Hij werkelijk is.

En het is goed om die ervaring door te geven. Er zijn geen excuses meer. Bij de gekwetsten is het waar ik God tot vriend gemaakt heb. Hij werd er echt. Hij is echt levend.

Steun elkaar in de commentaren!

Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media.

Lees meer

• Genezing – De 56 gouden regels – de weg van ziekte naar genezing
• God waarom heb je me verlaten?
• Veertig dagen: De transformerende werking van volhouden. Deel 3
• Hoe reageer je op genade?
• Kun jij grote werken doen in Jezus Naam?