Het narcisme als basis van ouderverstoting.

Personen met een narcistische problematiek zijn niet in staat nuances aan te brengen; het is zwart of wit, grijs bestaat niet. Daarom als ze scheiden van een ouder van hun kind kunnen ze die persoon niet meer zien als een goede vader of moeder. Daarom dat ze ouderverstoting toepassen als gevolg van hun splitsing.

Zo is “de ex-partner zijn” en samen “ouder” blijven voor hen onmogelijk; de ex-partner MOET ex-ouder worden. Er is geen alternatief volgens Childress. De ex-partner kan en mag als ouder geen enkele rol meer spelen en moet uitgeschakeld worden.

Door de geraffineerde manipulatie neemt het kind langzaam maar zeker de beschuldigingen en emoties van de vervreemder over en raakt ervan overtuigd dat de andere ouder inderdaad in en in slecht is. Het kind wil uiteindelijk niets meer met die ouder te maken hebben.

Persoonlijkheidsproblematiek oorzaak van ouderverstoting.

Volgens dr. Childress is het gedrag van de vervreemder geen keuze, maar ‘opgedrongen’ als gevolg van de persoonlijkheidsproblematiek. Deze personen zijn meedogenloos en hebben geen boodschap aan regels, recht, waarheid of werkelijkheid en medeleven kennen ze ook niet.

Als het nodig is verdraaien ze de waarheid of verzinnen een andere werkelijkheid. Niemand wordt gespaard, ook het kind niet.

Daarnaast maakt de vervreemder gebruik van medestanders. (flying monkey’s) Deze zijn hard nodig om het uiteindelijke doel te bereiken: het volledig uitschakelen van de ex-partner als ouder.

Belangrijkste medestander is het kind.

Daarna de directe omgeving zoals familie, scholen en sportclubs en vervolgens (jeugd)hulpverleners, raadsmedewerkers, therapeuten, psychologen, orthopedagogen, advocaten, mediators, gerechtelijk deskundigen, bijzonder curators en rechters.

De vervreemder manipuleert iedereen die hij of zij nodig heeft om zijn of haar doel te bereiken.

De narcist maakt gebruik van de macht van de medestanders.

Alle pogingen van de verstoten ouder om het kind tegen de vervreemder te beschermen en hulpverleners en instanties de andere kant van het verhaal te laten zien, draaien meestal op niets uit.

Er wordt maar nauwelijks naar de verstoten ouder geluisterd. Alles wat deze aandraagt aan feiten en objectief bewijs wordt in de wind geslagen en wordt soms zelfs tegen de verstoten ouder gebruikt.

Ook oordelen hulpverleners – zonder überhaupt naar de feiten te kijken – op basis van een indruk, gevoel of ander vaag argument. Ze kiezen dan onbewust, partij voor de vervreemder. Tot wanhoop van de verstoten ouder.

Kennis ouderverstoting schiet ernstig tekort.

Dit zijn geen “vervelende” gebeurtenissen. Dagelijks lezen we in de media over het toenemend aantal vechtscheidingen. Ouderverstoting is daarvan een ernstig gevolg. Steeds meer kinderen verliezen daardoor op den duur het contact met een van de ouders.

De verhalen van ouders die dit meemaken zijn stuk voor stuk even schrijnend en komen op hetzelfde neer: hoe het ‘systeem’ er de oorzaak van is dat ze hun kinderen kwijtraken doordat ouderverstoting niet wordt (h)erkend, laat staan dat er passende hulpverlening is.

Kennis ouderverstoting bij hulpverleners.

Ouderverstoting is niet nieuw, maar de kennis hierover bij hulpverleners en andere professionals schiet nog altijd ernstig tekort. Door hun onkunde, onwetendheid en ook arrogantie zijn jaarlijks duizenden scheidingskinderen en hun ouders de dupe!

Met hun ondeskundige oordeel of amateuristisch advies ontzegt de rechter de verstoten ouder uiteindelijk definitief de omgang met het kind. De rechter (h)erkent ouderverstoting net zo min, verschuilt zich achter kortzichtige en onnozele argumenten als ‘rust’ en ‘in het belang van het kind’.

Ouderverstoting stopt niet bij “geen omgang”.

Het ontzeggen van omgang met de verstoten ouder, is een idiote schijnoplossing.

De onveilige situatie bij de vervreemdende ouder blijft bestaan want die stopt niet met de lastercampagne tegen de verstoten ouder, de (emotionele)pijn en ellende bij het kind door het missen van de andere ouder gaan niet weg en de ernstige gevolgen voor het kind blijven onveranderd.

Kindermishandeling.

Deskundigen zijn het er allemaal over eens dat ouderverstoting een vorm van geestelijke kindermishandeling is. Kinderen ondervinden hiervan de rest van hun leven de ernstige gevolgen, op allerlei gebied.

Er zou al een wereld gewonnen zijn als (jeugd)hulpverleners en andere professionals die dagelijks werken met kinderen en ouders in scheidingssituaties gedegen kennis zouden hebben van ouderverstoting zodat dit wordt (h)erkend en passende en specialistische hulp geboden kan worden.

Dat zijn zij verplicht aan al die kinderen en hun ouders.

Het gezamenlijke doel zou moeten zijn om kinderen in scheidingssituaties te behoeden voor ouderverstoting om het uiteindelijk helemaal uit te bannen.

En de oplossing om een leven op te bouwen in die situatie?

Kennis is een sterk wapen in de strijd tegen onwetendheid, en narcisme niet alleen om te voorkomen dat iemand vergeet zich af te vragen of een bepaalde relatie narcistische trekjes vertoont.

Immers hoe korter de relatie, hoe minder de schade.

Maar ook het besef dat het fenomeen zich wereldwijd en in alle sociale lagen voordoet, helpt om zich krachtiger te voelen, want daardoor wordt de eenzaamheid doorbroken.

Forum ouderverstoting.

Ervaringen delen met anderen is dan ook een wederzijdse bevrijding want beschikbaarheid van een forum ouderverstoting om die persoonlijke ervaringen te delen versterkt.

Maar ook de methoden leren en delen hoe zich te genezen van deze blijvende kwetsuren en weten hoe ermee om te gaan en toch met zijn leven doorgaan is belangrijk om mensen te helpen.

Contact met ervaringsdeskundigen die deze problematiek gedeeltelijk hebben verwerkt en leren hoe dergelijke mensen te coachen is belangrijk.  Wilt u deze mensen helpen?

Wenst u op de hoogte te blijven van deze problematiek of uw ervaring om te zetten in coaching voor mensen slachtoffer van een narcist laat het me weten in Messenger of Facebook.

Oudervervreemding is een belangrijk juridisch probleem.

Helaas blijft het een veel voorkomend kenmerk van veel familierechtszaken.

De hersenspoeling is effectief, omdat het wordt afgeleverd op een jonge, emotioneel kwetsbare en beïnvloedbare geest.

Geen ouder, bijvoorbeeld, die onterecht vervreemd is, kan ooit de vader-kind of de verloren moeder-kind tijd met hun kind terughalen.

In elk geval is langdurige ouderlijke vervreemding, een emotionele tijdbom ingeplant in het kind.

Zelfs als later een wijziging wordt aangebracht, keert het kind zich tegen de vervreemdende ouder of behoudt het zijn houding tot de vervreemde ouder of beide.

In elk geval wordt de ontwikkeling van dat kind tot een volledig ontwikkelde en emotioneel volwassen volwassene en ouder verstikt.

Door de vervreemdende ouder ontstaat een afwezige hechting met de vervreemde ouder. Meestal zal ook de hechting aan de vervreemdende ouder van het kind onvoorspelbaar zijn.

De combinatie van beide soorten hechting is een hypotheek om de toekomstige relaties en welbevinden van het kind. Daarom dat het ouderverstotingssyndroom ontwikkelt (PAS).

Oudervervreemding treedt op wanneer een ouder de kinderen ervan overtuigt dat de andere ouder niet betrouwbaar, sympathiek of zorgzaam is – kortom, geen goede ouder.

De manipulatie van de kinderen, met de resulterende vervreemding, brengt hoge risico’s met zich mee. 

Het kan de ontwikkelende persoonlijkheid van een kind en de daaropvolgende aanpassing van het leven ernstig verstoren.

Hoe eerder deze wordt geïdentificeerd en de juiste interventies worden toegepast, hoe groter de kansen van het kind om de ergste langetermijneffecten te voorkomen.

Het ouderlijke vervreemdingssyndroom (PAS) is een kinderziekte die bijna uitsluitend voorkomt in het kader van geschillen over voogdij over kinderen.>

De belangrijkste manifestatie is de kindercampagne van denigratie tegen een ouder, een campagne die geen rechtvaardiging heeft. (niet gebaseerd op feiten!)

Het is het resultaat van de combinatie van de indoctrinaties van een programmerende (hersenspoeling) ouder en de eigen bijdragen van het kind aan de belastering van de doelouder.

Wanneer echt ouderlijk misbruik en / of verwaarlozing aanwezig is, kan de animositeit van het kind gerechtvaardigd zijn en daarom is de verklaring van de ouderlijke vervreemdingssyndroom voor de vijandigheid van het kind niet van toepassing.

De opvattingen zijn bijna uitsluitend negatief, tot het punt dat de ouder wordt gedemoniseerd en als slecht wordt beschouwd.

– voelen zich bevoegd en worden beloond voor het aanvallen van de andere ouder en voelen geen wroeging of schaamte om dat te doen.

– hebben een reflexieve reactie om de vervreemder tegen de bedoelde ouder te ondersteunen, op basis van minimaal bewijs of rechtvaardiging.

– verbreden hun aanvallen op leden van de uitgebreide familie van de andere ouder te omvatten.

– worden gerekruteerd door de vervreemdende ouder en vervreemde broers en zussen naar de oorzaak van de vervreemdende ouder.

Met PAS-kinderen kun je niet zeker weten naar wie je luistert – is dat het kind (of) is het de vervreemdende ouder dat je hoort spreken?

PAS is meer dan hersenspoeling of programmeren: normen en kenmerken ouderverstoting.

Het is meer dan hersenspoeling, omdat het kind daadwerkelijk moet deelnemen aan het denigreren van de vervreemde ouder. Dit gebeurt voornamelijk op de volgende acht manieren:

1. denigreert de vervreemde ouder met grove taal en ernstig oppositioneel gedrag;

2. biedt zwakke, absurde of frivole redenen voor zijn of haar woede;

>3. is zeker van zichzelf en vertoont geen ambivalentie, d.w.z. liefde en haat voor de vervreemde ouder, alleen haat;

4. de les lezen dat hij of zij alleen met het idee van denigratie kwam;

5. ondersteunt en voelt een behoefte om de vervreemdende ouder te beschermen;

6. toont geen schuldgevoelens over wreedheid tegenover de vervreemde ouder;

7. gebruikt geleende scenario’s of beschrijft situaties die hij of zij niet had kunnen ervaren, levendig;

8. Animositeit wordt verspreid om ook de vrienden en / of uitgebreide familie van de vervreemde ouder te omvatten. 

Een ouder die vervreemding introduceert van zijn kind tegenover een ander ouder vertoont narcistische kenmerken.

Dit is niet in het belang van het kind.

Het is ook een verschrikkelijke beschuldiging en feitelijke veroordeling van de vervreemde ouder. Het is belangrijk dat de vervreemde ouder niet opgeeft. Ondanks de pijn, is het zo belangrijk dat hij zijn of haar balans weet te herstellen, zodat hij of zij klaarstaat wanneer de situatie verandert, zodat een herstel kan geschieden.

Immers het kind is in wezen niet de schuldige, maar het slachtoffer.

Alleen de onvoorwaardelijke liefde van de vervreemde ouder zal de kracht zijn om het herstel bij het kind mogelijk te maken, zodat het kind het gevoel heeft dat het geliefd is zonder het te moeten presteren een ouder te moeten vervreemden.

Geef niet op!

Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig zonder advertenties en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media. Geef deze tekst een waardering door uw commentaar en like.

Lees meer

• Wanneer leren we het best onszelf te genezen?
• Waarom de campagne Run voor kinderen die geen stem krijgen in jeugdzorg?
• Huiselijk geweld: Wat doe je dan met de kinderen?
• Een andere, holistische visie is niet zo vreemd – over lichaamsgerichte therapie!