Volwassenen die verslaafd zijn aan hun eigen stresshormonen waren ooit kinderen die leefden in onvoorspelbare omgevingen van overreactie, woedespiralen en angst. Zou dat de reden zijn waarom sommige volwassen het zich te moeilijk maken? Zou dat de reden zijn waarom ze dikwijls zwart/wit denken en moeilijk kunnen omgaan met “onzekerheid”?

Genezing is ons bewust worden van wanneer we onbewust chaos zoeken, waarom we het doen en hoe vaak.
Willen we dan een gemakkelijk leven? Nee, want we weten ook te veel. We zijn gevoelig geworden. Dan zou al onze miserie zinloos zijn. Met dit bewustzijn kunnen we ons lichaam veiligheid in het heden leren. Stilstaan, bewust worden in het nu en misschien dankbaar.

Als we onbewust blijven over ons verleden als kind kunnen we het familiale verleden herhalen.

Bewust worden over ons verleden doen we door in stilte te luisteren, ademwerk of egowerk te doen, ruimte te scheppen voor creativiteit en de pijn van dit verleden uit ons lichaam te verschuiven in plaats van te ontkennen. Daardoor ontdekken op de normalizeringen, de aanpassingen, de copingstrategieën, onze sterke en zwakke punten.

Wij gaan op berenjacht
Wij zijn niet bang
Want we zijn met z’n allen
En we gaan een hele grote vangen
We komen bij het hoge gras
We kunnen er niet onderdoor
We kunnen er niet overheen
We kunnen er niet omheen
We moeten er doorheen
De verleiding is bijna te groot. Om de pijn te mijden, om er overheen te vliegen of eronderdoor te kruipen, maar er is in de weg van de spiritualiteit, hoe mystiek het ook kan zijn, geen route die de pijn vermijdt of ontvlucht of ontwijkt.
We kunnen er niet boven over, we kunnen er niet onderdoor, we moeten er wel dwars doorheen. Er bestaat ook geen boven over, want spiritualiteit verbindt zich aan de pijn en daalt erin af. Dat werkt genezend, dat doet ons groeien.
Er overheen is niet de weg van de mystiek, want dan loop je zomaar de begeestering zelf mis.
Allemaal niet onoverkomelijk, maar soms is het gewoon niet te verdragen, soms is het te moeilijk en de opgave te groot, het vertrouwen te klein, dan komt er wel weer een nieuw moment.

Momenten genoeg als we er voor kiezen niet te vermijden, door de automatische piloot te stoppen. (van onze vele kleine of grote verslavingen)

En er onderdoor? Eraan onderdoor? Het opgeven. Jezelf erin begraven? We kunnen er ook niet onderdoor. We worden neergeveld, maar gaan er niet aan dood.
We worden opgejaagd, maar niet in de steek gelaten. Onze vrienden blijven ons dragen. We zien geen uitweg meer, maar zijn niet ten einde raad.
Er is veel verdriet, maar geen hopeloosheid, frustratie, maar geen cynisme, leegte, maar gevuld met ruimte.
We kunnen er niet boven over, we kunnen er niet onderdoor, we moeten en kunnen er wel dwars doorheen.
Geen overreactie, geen woedespiralen en angst.
Een heel goede woensdag gewenst!

2Korientiërs4 :

Neen, wij geven de moed niet op. Al gaan wij ook ten onder naar de uitwendige mens, ons innerlijk leven vernieuwt zich van dag tot dag. 17 De lichte kwelling van een ogenblik bezorgt ons een alles overtreffende, altijddurende volheid van glorie. 18 Wij houden het oog gericht niet op het zichtbare, maar op het onzichtbare; wat wij zien gaat voorbij, de onzichtbare dingen duren eeuwig.

Wonden uit de oorspronkelijke familie en kenniskring! Deel 1

Dag van de rechten van het kind

We gaan op wolvenjacht vandaag en morgen.

Trauma en traumazorg in Europa

Toxische relatie en verslaving: wat kun je doen?

Pijn bij kinderen wordt herhaald in volwassen gedrag

In volwassen relaties herhalen wat in de kindertijd is geleerd.