We hebben allemaal argumenten gehoord van verschillende linksen, gematigd en extreem, van pacifisten, van Christenen, Republikeinen, maar ook van rechtsen, en extreem-rechts om geen wapens voor Oekraïne te zenden. Daarom hebben we besloten een tekst van Zakhar Popovych uit «Sotsialnyi Rukh» te vertalen. die zich bezighoudt met deze gemeenschappelijke punten.
Deze tekst is in de eerste plaats gericht tot Europese en over het algemeen westerse linksen, wier landen enkele van de machtigste en invloedrijkste ter wereld zijn en waarschijnlijk ook de grootste invloed hebben op de oorlog in Oekraïne.
Links en internationalisten moeten leren dat een anti-imperialistisch front onmogelijk is zonder gewapend verzet.
De Russische invasie van Oekraïne is nu de brutaalste en cynische imperialistische aanval ter wereld. Achter de kritiek op wapenleveranties aan Oekraïne schuilt het slecht verborgen verlangen naar een nederlaag van het Oekraïense volk, geïnspireerd door de propaganda van het Kremlin.
Een aantal linkse partijen in de Europese Unie heeft onlangs een gezamenlijke verklaring afgegeven waarin wordt opgeroepen tot versnelde wapenleveranties aan Oekraïne. Het lijdt geen twijfel dat de ontwikkeling van een effectieve internationalistische beweging onmogelijk is zonder een verenigd front tegen het imperialisme en alle vormen van verzet, ook gewapend, tegen imperialistische agressie.
De Russische invasie en bezetting van delen van Oekraïne is nu de brutaalste en cynische imperialistische aanval ter wereld.
Ondanks het heldhaftige verzet van de Oekraïners gaat het grootschalige militaire offensief van Rusland door. Terwijl deze tekst wordt geschreven, sterven massaal mensen door beschietingen en bombardementen. Het is niet verwonderlijk dat de noodzaak om het Russische leger onmiddellijk te stoppen. Dat lan nu alleen met militair geweld. Dat is de eerste prioriteit voor alle tegenstanders van het imperialisme.
Kunstmatige oppositie
Tegelijkertijd zijn er onder westerse linksen nog steeds pogingen om steun aan Oekraïne tegen te gaan door te verwijzen naar het belang van lokale sociaal-economische problemen. Sommige auteurs die zichzelf positioneren als socialisten en zelfs internationalisten gaan bijvoorbeeld zo ver dat ze vakbonden oproepen om zich te concentreren op de dalende levensstandaard en stijgende prijzen voor verwarming en nutsvoorzieningen in het VK in plaats van solidariteit met Oekraïne te tonen. Dergelijke oppositie is naar onze mening kunstmatig en zeer schadelijk.
De agressor rechtvaardigen en verantwoordelijkheid verdoezelen.
Het is jammer dat zelfs vandaag de dag, zelfs na de brutale bombardementen op dichtbevolkte stedelijke gebieden en duizenden burgerslachtoffers, er nog steeds mensen zijn die de agressor proberen te rechtvaardigen, zo niet als ze de agressor te rechtvaardigen dan toch in ieder geval de verantwoordelijkheid te verdoezelen door “beide kanten” om een staakt-het-vuren te vragen.
Ja, het is mogelijk dat tijdens straatgevechten een bepaald huis door brand van welke kant dan ook wordt beschadigd, maar het is het toppunt van cynisme om de verdedigers van Oekraïense steden op te roepen het vuur te staken en, naar men aanneemt, geen weerstand te bieden aan de vijand, die ongewapende mensen en gevangenen zal blijven doden.
Benadrukt moet worden dat er helemaal geen gewapende confrontatie zou kunnen zijn in woonwijken, evenals de oorlog op het grondgebied van Oekraïne in het algemeen, als Russische troepen op 24 februari de grens niet zouden overschrijden en Oekraïense steden zouden aanvallen.
Een wapenstilstand ten koste van waardigheid?
Het verzet van de Oekraïners nu stoppen, zou betekenen dat ze afstand doen van hun eigen menselijke waardigheid, het recht om vrij te zijn en zichzelf niet te erkennen als slaven, wiens lot zal worden bepaald door de door Moskou aangestelde leiders.
De invasie van Poetin ontkent namelijk niet alleen publiekelijk het recht van Oekraïners om hun eigen lot te bepalen, maar brengt uiteraard ook de afschaffing van de meeste democratische en sociale rechten met zich mee, zoals al is gebeurd in de LDNR (Donezk en Loehansk “volksrepublieken”) en gebeurt snel in Rusland.
Het is moeilijk voor te stellen hoe de zogenaamde “linksen” die Rusland in deze oorlog rechtvaardigen, mensen gaan mobiliseren om te vechten voor hun sociale rechten en voor een rechtvaardige samenleving, als ze er nu achter staan om deze mensen de meeste van hun rechten te ontnemen.
Zelfs de basisstrijd voor loonsverhoging, en nog meer de arbeidersstaking, kan alleen plaatsvinden als er arbeiderswaardigheid is.
Wat betreft systemische sociale verandering ten gunste van de arbeidersklasse, die is alleen mogelijk op basis van een massale basisbeweging, net als een zelfbesturende ‘Maidan’-democratie, die zo gehaat wordt door de kliek van Poetin. Het wereldbeeld van Poetin ontkent namelijk de mogelijkheid van zelforganisatie, met het argument dat alle basisbewegingen altijd worden georganiseerd door mysterieuze buitenlandse agenten. Natuurlijk is de Maidan niet altijd een sociale revolutie, maar elke sociale revolutie is in de eerste plaats een Maidan.
Onhandige democratie
Wat de tekortkomingen van het Oekraïne na Maidan ook waren, er werden regelmatig verkiezingen gehouden, waarbij vaak nieuwe partijen en nieuwe leiders aan de macht werden geduwd tegen de wensen van het huidige leiderschap in. In tegenstelling tot Rusland, dat consequent de democratische vrijheden inperkt en de verkiezingen verandert in een spektakel met vooraf bepaalde winnaars.
Oekraïners waren zich hiervan terdege bewust en wisten dat ze de andere kant op wilden. Oekraïners wilden duidelijk niet leven in een regime zoals dat van Rusland, en nog minder zoals in LDNR. Ze wilden koppig zelf bepalen hoe het zou moeten. Dit is de belangrijkste “bedreiging voor de veiligheid van Rusland”.
Vriendschapsverdragen en veiligheidsgaranties
Nu hebben we een absoluut voor de hand liggende grootschalige invasie op het grondgebied van Oekraïne door de troepen van de Russische Federatie. Met andere woorden, ze vallen een onafhankelijk land aan waarmee Rusland zelf eerder vriendschapsverdragen en veiligheidsgaranties heeft gesloten en altijd cynisch steun heeft uitgesproken voor zijn territoriale integriteit.
Zelfs Rusland geeft zelf toe dat er sprake is van een grootschalige invasie van Oekraïne, geen “speciale operatie”.
Zelfs de uiterst voorzichtige Permanente Vertegenwoordiger van de Russische Federatie bij de Verenigde Naties is begonnen het woord ‘oorlog’ te gebruiken in verband met wat er in Oekraïne gebeurt.
De staatstelevisie van de Russische Federatie toonde zijn troepen in Gostomel bij Kiev nabij het verwoeste “Mriya”, in Kherson, en op veel plaatsen in het zuiden, oosten en noorden van Oekraïne. Zoals nu is gedocumenteerd, schieten deze troepen niet alleen op vreedzame demonstraties tegen de Russische bezetting, maar schieten ze ook op burgers.
Ze hielden gewoon niet van of degenen die argwaan wekken. Als er al honderden lijken van burgers zijn gevonden in het kleine Bucha, zal het aantal lijken in Mariupol ongetwijfeld duizenden, zo niet tienduizenden bedragen. Rusland heeft officieel beschietingen van faciliteiten in alle regio’s van Oekraïne aangekondigd.
Over het algemeen zijn er in de afgelopen anderhalve maand oorlog in Oekraïne veel meer mensen omgekomen dan in de acht jaar na Maidan. Volgens schattingen van de VN bedraagt het totale aantal burgerslachtoffers in het conflict in Donbass voor de gehele periode van 14 april 2014 tot 30 september 2021 ongeveer 3393 mensen. In de afgelopen maand heeft de “DPR” alleen al meer dan 5.000 slachtoffers onder burgers en gemobiliseerde “milities” bevestigd – een duidelijk onderschat cijfer.
Schuldig omdat onoverwonnen
Tegelijkertijd wordt dit alles in de toespraak van Poetin gerechtvaardigd door te stellen dat “Oekraïners één volk zijn met Russen”. Dat is in feite een brutale ontkenning van het recht van de Oekraïners op hun eigen identiteit, het recht om zichzelf te zijn, het recht om zelf te beslissen wat ze doen, het recht op hun eigen staat.
De historische lezing van Poetin was een poging om elke Oekraïner publiekelijk te vernederen, officieel uitgesproken door de president van een buurstaat op een bijzonder gedurfde en cynische manier. Dergelijke retoriek alleen kon de Oekraïners alleen maar verenigen tegen Rusland, maar toen het Russische leger besloot de Oekraïners te dwingen toe te geven dat ze niet echt bestaan, veranderde de oorlog echt in een patriottische oorlog voor de Oekraïners.
Dit geldt voor Oekraïners van alle nationaliteiten en etnische groepen, zowel degenen die voornamelijk Oekraïens als Russisch gebruiken in hun dagelijks leven. Poetin ontkende niet het bestaan van de Oekraïense etnische groep, maar van de Oekraïense multi-etnische burgerlijke natie en de door deze natie gecreëerde zelfbesturende staat.
De-oekraïnisering = genocide
De invasie van Poetin heeft bijna elke Oekraïner het gevoel gegeven dat men zijn waardigheid alleen kan behouden door de Russische bezetters te verslaan.
Gehoorzamen betekent slaaf worden, niet alleen je eigen taal maar ook je eigen rechten vergeten, jezelf verbieden vrij te denken en voor jezelf te beslissen. Dit is hoe de eisen van “denazificatie” en “demilitarisering” voor Oekraïners klinken, die onlangs door Russische staatspersbureaus werden verduidelijkt als de eisen van ” de-Oekraïnisering” van Oekraïne. Dat wil zeggen, Oekraïners waren uiteindelijk schuldig aan hun bestaan.
Al het gepraat over de invasie die door iets is uitgelokt, is niet bestand tegen kritiek.
NAVO-factor
Pogingen om agressie te rechtvaardigen door een vermeende NAVO-dreiging zien er belachelijk uit, aangezien alle instructeurs en zelfs diplomaten van veel NAVO-landen Oekraïne een maand voor de invasie demonstratief hebben verlaten. Kan een stellige verklaring dat de soldaten van de NAVO-lidstaten onder geen beding zullen deelnemen aan het conflict, worden beschouwd als een provocatie? Misschien was de provocatie juist dat Oekraïne te toegankelijk leek?
En als we het feit dat Oekraïne probeerde zichzelf te bewapenen en de gevechtscapaciteit van zijn strijdkrachten te vergroten als een” provocatie ” beschouwen, moeten we ook niet vergeten dat de lage gevechtscapaciteit van de strijdkrachten in 2014 er alleen maar toe leidde dat de Russische troepen Oekraïense gebieden bezetten en het vestigen van autoritaire regimes daar.
Over het algemeen wordt hier over provocatie gesproken over analoge slachtofferbeschuldiging.
Zoals vrouwen de schuld geven voor het uitlokken van een poging tot verkrachting door pepperspray in te slaan voor zelfverdediging.
Het heeft geen zin om de agressieve rol van de NAVO-landen in de wereld en de wereldwijde rivaliteit te ontkennen, maar de agressieve acties van bepaalde NAVO-landen in het Midden-Oosten en Latijns-Amerika rechtvaardigen geen agressie tegen Oekraïne.
Het is Rusland dat de weg heeft gekozen van niet-erkenning van Oekraïne.
Rusland nam dit als onderwerp van overeenkomsten. Rusland koos voor dwang en onderwerping met geweld, of zelfs vernietiging van het land. Het was na de annexatie van De Krim en het aanzetten van Rusland tot oorlog in de Donbas dat de meerderheid van de Oekraïense bevolking begon te neigen naar de noodzaak van NAVO-lidmaatschap.
Natuurlijk neemt de agressie van Rusland de agressie van de NAVO niet weg, en verdere escalatie van het conflict waarbij de NAVO-landen betrokken zijn, vormt ongetwijfeld een bedreiging voor een wereldwijde oorlog met miljoenen slachtoffers. Er kan worden gespeculeerd dat de mythe van de “NAVO-uitbreiding” de Russische elite ertoe heeft aangezet wraak te nemen. De acties van Rusland werden echter op geen enkele manier bepaald door de acties van andere landen.
Over vreedzame oorlogsvoering
Gesprekken over Rusland dat gedwongen wordt Oekraïne binnen te vallen om de oorlog in Donbass te beëindigen, zijn zelfs nog absurder. Zo werd in de vroege stadia van de oorlog in 2014 en 2015 als gevolg van actieve deelname van de Russische strijdkrachten een aanzienlijk aantal burgers (inclusief alle passagiers van vlucht MH17) gedood in Donbass, maar nadat de huidige president van Oekraïne aan de macht kwam, intensiteit van beschietingen en slachtoffers naderde nul.
Zelfs na de kunstmatige escalatie eind 2021 en het toegenomen aantal beschietingen, voornamelijk door de LDNR, vielen er slechts geïsoleerde burgerslachtoffers, honderden zo niet duizend keer minder dan nu. De beste strategie om levens in de Donbass te redden, was dus het bevriezen van het conflict en het terugtrekken van troepen, wat niet gebeurde vanwege de onwil van Rusland. Juist omdat het doel van de Russen niet was om de oorlog te stoppen, maar controle over Oekraïne te krijgen.
Meteen werd het voor iedereen duidelijk dat het redden van burgerlevens geen prioriteit was voor het Kremlin.
Het enige dat het Kremlin bleek te willen, was de implementatie van de akkoorden van Minsk op zo’n manier dat de Russische leiders de belangrijkste politieke beslissingen van Oekraïne konden controleren via de aangestelde leiders van de zogenaamde “LPR” en “DPR”.
Met andere woorden, de belangrijkste motivatie van het Kremlin was en is niet de belangen van burgers, maar het soevereine Russische recht om hun belangen naar eigen goeddunken te negeren. Het is duidelijk geworden dat het recht om met gezag een deel van de leiders in Oekraïne te benoemen het belangrijkste belang van Poetin is, dat hij onder geen beding zal opgeven.
De autoritaire “LPR” en “DPR”, evenals het marionettenkarakter van het door het Kremlin aangestelde leiderschap van deze entiteiten, was duidelijk en werd vaak erkend, zelfs door degenen die in 2014 hun oprichting steunden.
De zogenaamde “verkiezingen” voor de “parlementen” van de “LPR” en de “DPR” waren een lachertje waar zelfs de “afgevaardigden” van deze organen zich voor schaamden.
Zelfs degenen die elementen van de volksopstand en burgeroorlog in Donbas in 2014 zagen, moesten toegeven dat deze regimes, in ieder geval na 2015, militaire dictaturen zijn die alleen worden gesteund door Russische wapens. Er waren geen verkiezingen en er was geen politiek leven in de door Rusland bezette Donbass, en dat was zeer zichtbaar voor de Oekraïners aan beide kanten van de lijn.
Een levend voorbeeld
Het politieke leven in Oekraïne had zijn nadelen. Met name het “ontmantelingsbeleid” is duidelijk schadelijk en voldoet op geen enkele manier aan de democratische normen. De opname van een clausule over het NAVO-lidmaatschap in de grondwet van en de overduidelijk rechtse nationalistische campagne rond ‘taal en religie’ hebben Oekraïne ongetwijfeld veel geschaad.
Maar tegelijkertijd heeft Oekraïne altijd een pluralistisch politiek systeem gehandhaafd, en vanwege nauwgezette wederzijdse controle van politieke krachten werden er regelmatig verkiezingen gehouden, waarvan de resultaten niet werden bepaald door fraude, maar door echte, waarheidsgetrouwe en nauwkeurige stemresultaten.
In Oekraïne zijn de presidenten en de samenstelling van het parlement veranderd.
De Oekraïners kozen een eenvoudige man van joodse afkomst uit een overwegende arbeidersstad die niet alleen een getalenteerde acteur was, maar ook een groot leider en als geen ander in staat was Oekraïners te verenigen ter verdediging tegen een invasie vanuit het Oosten.
Of men het nu leuk vindt of niet, Oekraïners respecteren zichzelf en hun keuze en het vermogen om vrijelijk beslissingen te nemen, verantwoordelijkheid te nemen voor hun keuze en wanneer nodig van gedachten en keuzes te veranderen.
Volodymyr Zelensky is natuurlijk in de eerste plaats een vertegenwoordiger van de bourgeoisie en behalve enkele positieve ontwikkelingen in het anticorruptiebeleid voert hij hervormingen door die de rechten van arbeiders inperken en de sociale garanties van Oekraïners beknotten.
Maar hij werd niettemin door de Oekraïense arbeiders gekozen en het was aan hen om hem te beoordelen en of ze hem voor een tweede termijn zouden kiezen.
En Zelensky is zich er terdege van bewust dat hij moet handelen in het belang van zijn kiezers, en zij, en niet andere staten, moeten en zullen beslissen over zijn politieke toekomst. In de barre omstandigheden van de oorlog lijkt hij zich precies te gedragen zoals de meeste kiezers van hem verwachtten, en zijn kijkcijfers en kansen op herverkiezing nemen toe.
In het algemeen belang
Oekraïne vandaag niet steunen, betekent alle hoop op rechtvaardigheid en democratie opgeven, de fundamentele menselijke waardigheid plunderen, zonder welke elke strijd voor het socialisme onmogelijk is.
En steun aan Oekraïne betekent vooral de levering van wapens aan de Oekraïense strijdkrachten en territoriale verdediging. Vooral nadat de wereld de gevolgen zag van de Russische bezetting in de stad Bucha bij Kiev.
Het is duidelijk dat hoe effectiever de Oekraïense verdediging is, hoe minder burgerslachtoffers, minder massamoorden en martelingen en minder massale begrafenissen in massagraven zullen plaatsvinden. Zelfs Russische regeringsanalisten beginnen te begrijpen dat het onmogelijk is Oekraïne te veroveren en vast te houden zonder een significante toename van de militaire betrokkenheid en dat de Oekraïners niet van plan zijn zich te onderwerpen aan de wil van Moskou.
Daarom, hoe sneller Moskou beslissend wordt verslagen in deze oorlog, hoe meer levens er zullen worden gered, hoe beter het uiteindelijk zal zijn, zelfs voor de Russen zelf, omdat minder misdaden meer kansen zullen betekenen om ooit met de Russen te verzoenen en de communicatie met de Russen te herstellen. .
Zakhar POPOVYCH,
” Sotsialnyi Rukh “
Als dit artikel resoneert met je, deel het dan alsjeblieft. We houden onze blog volledig advertentievrij en delen helpt ons om meer mensen op hun reis te helpen. Volg ons ook op sociale media.
Lees meer
We zijn benieuwd naar je reactie hieronder! Reactie annuleren