De verloren zoon.

Een goede manier om het passieverhaal van Jezus te beoordelen en wat het naar verluidt onthult over de God van Christus, is de gelijkenis van de verloren zoon in  Lucas 15: 11-32.

Jezus gebruikt de vader in deze gelijkenis om iets wezenlijks te verduidelijken over de God die hij verkondigt.

Als de zoon terugkeert, rent de vader naar zijn zoon toe vanaf het moment dat hij zijn zoon aan de horizon ziet verschijnen. De zoon keert terug niet zonder opportunistische motieven.

De vader rent niet naar zijn zoon om hem te straffen, maar om hem te vergeven. De Vader verwelkomt hem in ‘vol genade’.

Deze “ruimte van genade” geeft zijn zoon de kans om zich echt bewust te worden van het kwaad dat hij heeft gedaan. 

En hoewel genade van de vader geen macht of controle heeft over deze potentiële reactie is genade ‘almachtig’ in die zin dat het zichzelf onafhankelijk van de uiteindelijke resultaten geeft. Het is niet gegarandeerd dat de zoon echt spijt zal krijgen van wat hij heeft gedaan.

Dus in ieder geval staat de genade van de vader toe dat de zoon zich niet langer voor zichzelf schaamt en zich oprecht bekeert van zijn fouten. De genade van de Vader geeft hem een kans om zich oprecht te bekeren.

Als hij de liefde van zijn vader echt accepteert, kan hij de verantwoordelijkheid voor zijn fouten nemen zonder verpletterd te worden door schuld.

Hij zal de liefde die hij ervaart imiteren door te proberen de pijn die hij anderen heeft aangedaan goed te maken en door recht te doen.

Om Augustinus van Hippo (354-430) over de Geest en de brief, hoofdstuk X [16] te citeren:  “Genade  wordt ons geschonken, niet omdat we goede werken hebben gedaan, maar opdat we ze kunnen doen.”  

Verantwoordelijkheid nemen voor fouten.

Omdat genade ons bevrijdt van de angst om verpletterd te worden onder het gewicht van onze fouten, zullen we gemakkelijker zelf de verantwoordelijkheid voor hen nemen. Anders zoeken we in de plaats een makkelijke zondebok om hem te laten “betalen” voor wat we hebben gedaan.  

Als we de genade accepteren die ons niet verplettert, voorkomt dit dat we ook anderen verpletteren. Genade bevrijdt ons van onze schadelijke behoefte om “perfect” te zijn. Genade laat ons dus ontdekken “de vreugde van het verkeerd zijn”.

Met andere woorden, genade bevrijdt ons van ons narcistische zelfbeeld. Genade voorkomt paradoxaal genoeg dat we onszelf en anderen nog meer schade berokkenen.

Als we vergeving voor onze overtredingen ervaren, worden we in staat gesteld ‘degenen die tegen ons overtreden’ te vergeven (zie het Onze Vader in  Matteüs 6: 9-13).

Jezus is radicaal onafhankelijk van geweld!

Analoog aan de houding van de vader in de gelijkenis van de verloren zoon, mag het lijden van Jezus niet worden geïnterpreteerd als een teken dat er een God is die ons zou straffen voor onze overtredingen.

Noch laat de Vader zijn Zoon de klappen nemen die we eigenlijk zouden moeten krijgen. Integendeel, het lijden van Jezus is een gevolg van een liefde die radicaal onafhankelijk is van geweld.

Het is het gevolg van een liefde die geweld niet met geweld beantwoordt. Het is het gevolg van een vergevingsgezinde terugtrekking uit geweld, die plaats maakt voor het leven van anderen. Zelfs “vijanden” worden “buren”.

Geen teken dat God ons wil straffen!

De vader in de gelijkenis van de verloren zoon die naar zijn zoon rent, is geen teken is dat hij zijn zoon wil straffen. Ook zo is het lijden van Jezus geen teken dat er een God is die ons wil straffen.

Bovendien is de vader in de gelijkenis die naar zijn zoon rent een teken dat hij wil dat zijn zoon volledig leeft. Hij wil hem een ​​vergevende liefde schenken. Zo is ook het lijden van Jezus een teken van een liefde die onze dood of ons lijden niet verlangt. Het lijden van Jezus is een teken dat de wil uitdrukt dat we volledig leven.

Het kruis van Jezus onthult dat deze liefde niet eens door de dood wordt beïnvloed.

Deze liefde leeft ‘volledig’ in het feit dat noch ‘vriend’ noch ‘vijand’ stierf in wat een burgeroorlog had kunnen zijn.

Jezus ‘vergevende terugtrekking uit geweld – zijn radicale weigering om te doden – redt anderen van de dood.

Daarom geloven de eerste volgelingen van Jezus dat hij “de Christus” is. Christus belichaamt een liefde niet door de dood beïnvloedt. Die liefde openbaart zich op die manier als eeuwig, als God.

Het lijden van Jezus is God, geopenbaard als niet-gewelddadige liefde, “naar ons toe rennen” in de vergevingsgezinde terugtrekking van geweld.

Daarom, wanneer we deelnemen aan deze wederzijdse en imiterende vergevingsgezinde terugtrekking uit geweld, is God als liefde “in ons midden”.

De dood beïnvloedt uiteindelijk niet deze liefde. Daardoor dringt deze liefde door de narcistische zelfbeelden. Die narcistisch beelden ontwikkelen we gewoonlijk om onszelf te verbergen voor de realiteit van de dood.

Dus de niet-gewelddadige liefde die niet door de dood wordt beïnvloed, redt onszelf en anderen. Ze redt ons van vervreemdende, destructieve relaties tussen onszelf en anderen vanwege dat narcisme. Het redt ons van wat men traditioneel “erfzonde” noemt.

De genade openbaart zich op een unieke manier in Jezus. Ook op andere “plaatsen” toont de genade zich om te voorkomen dat we anderen opofferen om voor onze zonden te “betalen”.

Het stelt ons in staat om echt verantwoordelijkheid te nemen voor onze fouten, zonder angst.

Het voorkomt dat we echt op zondebokken jagen, wat doet men in traditionele religieuze systemen.

De volgende vertaalde tekst van Eric Buys verwijst zowel naar de “verdraaiing” van het christendom wanneer het wordt opgevat als alleen maar het uiteindelijke gevolg van traditionele religieuze systemen. Eric Buys verwijst ook naar een “authentiek” christendom begrepen vanuit Jezus ‘gehoorzaamheid aan een liefde die “genade, niet opoffering” verlangt’.

De traditionele religieuze en mythische ‘vergoddelijkte’ held redt anderen door te doden – wat uiteindelijk resulteert in zelfopoffering van de held.

Jezus redt anderen omdat hij weigert te doden. Dat onthult dat Jezus een liefde belichaamt die zichzelf geeft en “leeft” zelfs tot de dood.

Het fundamentele religieuze verhaal.

Mensen begaan overtredingen van door God gegeven wetten. De goden worden boos. Rampen gebeuren als goddelijke straf.

Mensen brengen offers die hen met de goden verzoenen. De vrede herstelt zich.

We kennen allemaal de oefening. Er bestaan ​​talloze variaties op dit verhaal in oude en nieuwe religies.

Sommige christenen zijn er echter van overtuigd dat de christelijke variant van het religieuze basisverhaal vrij uniek is.

Ze geloven dat het christelijke verhaal daarom ‘de ware God’ onthult. Dit zou in tegenstelling staan tot ‘de sombere imitaties van het goddelijke in andere religies’.

Ja, zeggen deze christenen, God is zich ervan bewust dat wij mensen overtredingen begaan. Maar volgens hun scenario zouden we de nederigheid moeten hebben om te erkennen dat de kosten van onze overtredingen te hoog zijn. We kunnen onze schuld niet afbetalen alleen met menselijke middelen.

Daarom stuurde God ons zijn eniggeboren Zoon Jezus, die zoveel van ons hield dat Hij Zich gehoorzaam opofferde. Aldus zou Jezus ons met God, zijn Vader, verzoenen.

Men begrijpt genade in deze context als Gods bereidheid om zijn Zoon Jezus te offeren voor onze overtredingen.

Dit ‘laatste’ offer zou ons naar verluidt redden van de wanhopige pogingen om onze schulden af ​​te betalen door onszelf en onze buren op te offeren.

Jezus is dus de “Redder” of de “Christus”. In plaats van ons te straffen met rampen, gaf God ons de middelen om zijn vrede te kopen door Christus ‘dood en opstanding. Het zogenaamde bewijs van de goddelijke aard van het hele proces.

Goddelijk absurditeit!

Welnu, tenminste tot de apocalyptische “eindtijd” betekent dat, voor degenen die zich nog steeds niet bekeren en Gods wetten en zijn Zoon accepteren – de middelen om zijn vrede te kopen. Met de wraakzuchtige terugkeer van Christus veegt hij ons weg als we op deze manier niet bekeren.

De eerste keer dat ik deze interpretatie van het christelijk geloof hoorde, herinner ik me dat ik dacht: “Als dat is waar het christendom om draait, dan doe ik niet meer mee.”  

Tegenwoordig zou ik nog steeds weigeren mezelf christen te noemen als het zou betekenen dat ik zou meespelen voor deze zogenaamde “goddelijke” absurditeit.

Maar literair criticus en antropoloog  René Girard  (1923-2015), theologen als  Dietrich Bonhoeffer  (1906-1945),  Raymund Schwager SJ  (1935-2004),  Anthony Bartlett  (° 1946),  Wolfgang Palaver  (° 1958),  James Alison  ( ° 1959) en  Michael Hardin  (° 1968), evenals atheïstische denkers zoals  Slavoj Zizek (° 1949) hielp me ontdekken dat het evangelie eigenlijk een radicaal ander beeld van God schetst.

Christendom als het ultieme religieuze verhaal = de verdraaiing van het christendom!

Als de God van Christus is wat sommige christenen van Hem maken, dan is Hij het toppunt van narcistisch sadomasochisme.

Hij is narcistisch, omdat Hij allerlei verzoeningsgeschenken (offers) ontvangt, maar laat je weten dat geen enkel geschenk ooit goed genoeg is om Hem tevreden te stellen.

In plaats daarvan geeft Hij je het geschenk dat je Hem moet aanbieden, namelijk het offer van zijn Zoon.

Wat vader-zoonrelaties betreft in dit beeld van het christendom, is God de ultieme sadist. Hij is alleen tevreden met het vreselijke lijden en de dood van zijn gehoorzame Zoon.

Ten slotte is God vanuit dit perspectief ook de ultieme masochist.

Hij verlangt tenslotte de ervaring van pijn in zijn wezen door ‘vlees te worden’ in een gekruisigde Zoon Jezus. En daarbij is Jezus eigenlijk ‘één’ is Hem. 

Het is niet alleen het narcisme van een zogenaamde God die tot stand komt door deze interpretatie van het christendom.

Misschien beschermt dit verhaal vooral het narcistische zelfbeeld van de mens.

De zogenaamde ‘nederigheid’ bij het belijden van de onwaardigheid en het onvermogen van uw pogingen om fouten goed te maken, is een gemakkelijke uitweg uit de last van verantwoordelijkheid.

Door te verwijzen naar zogenaamde onbeheersbare gebreken, kunt u echt geen fouten meer maken.

Als je er niets aan kunt doen, heb je eigenlijk geen ‘echte’ fouten.

Narcisten geloven dat elke fout die ze maken uiteindelijk altijd de verantwoordelijkheid is van iets of iemand anders.

Ze zijn eigenlijk bang voor de vrijheid om niet perfect te zijn.

De narcistische impuls maakt zelfs diegenen vrij die verantwoordelijk zijn voor de kruisiging van Jezus. Uiteindelijk neemt men aan dat ze bijdragen aan Gods plan.

De superieure moordenaar en de meest genadige!

Kortom, volgens deze interpretatie van het christendom is de God van Christus superieur aan de zogenaamde “valse” goden van andere religies, omdat hij, behalve dat hij de krachtigste moordenaar is, naar verluidt ook de meest genadige is.

In plaats van ons meteen te straffen voor onze overtredingen, stuurt Hij zijn Zoon om in onze plaats te sterven. Bovendien, tussen de opstanding van die Heiland – de Christus -, de uitstorting van zijn Geest en het einde der tijden met de terugkeer van Christus, vertelt deze versie van de bijbel ons dat we nog een laatste keer gered kunnen worden. We kunnen ons redden als we onze overtredingen erkennen en accepteren dat Christus stierf voor ons.

Zo niet, dan worden we toch opgeofferd tijdens de wederkomst van Christus, die Gods laatste oordeel vervult.

Als we dit verslag moeten geloven, dan is de God van Christus een held van ongeëvenaarde mythische proporties.

Hij redt anderen van de dodelijke rampen waarvoor Hijzelf verantwoordelijk zou zijn door Zichzelf voorlopig te doden als de mogelijke aanwezigheid van toornig geweld in het offer van zijn Zoon.  

Met andere woorden, vanuit dit perspectief is deze God van Christus een kracht van geweld die zichzelf en anderen beheerst door gewelddadige opofferingsmiddelen. 

De vrede van Christus is de gewelddadige vrede van steriele uniformiteit, tot stand gebracht door opoffering.

De overtuiging dat opofferingen effectief kunnen zijn om een ​​einde te maken aan dodelijke rampen hangt af van de opvatting dat opofferingen iets te maken hebben met gewelddadige heilige krachten.

De godheden van oude en nieuwe religies schildert men af als het veroorzaken van allerlei soorten gewelddadige crises, zoals natuurrampen, pandemieën en het uitbreken van geweld binnen en tussen gemeenschappen.

Men neemt aan dat die gewelddadige goden offers eisen.

“God” ziet men in traditionele religieuze zin als verantwoordelijk voor zowel geweld van epidemische proporties dat menselijke gemeenschappen mogelijk vernietigt, als voor het vaccin van offergeweld dat hen in stand houdt of herstelt.

Wanneer traditionele religieuze mensen een offer brengen, geloven ze dat ze niet verantwoordelijk zijn voor wat ze doen, maar dat God de ware auteur van het ritueel is.

Opoffering ziet men als niet behorend tot de menselijke wereld.

Opoffering beschouwt men als behorend tot de wereld van het heilige, en ritueel offer is eenvoudigweg de vervulling van een heilig gebod.

Het is het zogenaamde onvermijdelijke, fatale proces van “iets of iemand heilig maken” (Latijn “sacer facere”; daarom het Latijnse zelfstandig naamwoord “offer”).

Kortom, offers maken deel uit van de wereld van het heilige. Traditioneel ziet men offers en het heilige als de wereld van geweld.

Mythen ondersteunen het geloof in de heilige aard van geweld.

Als zo zijn ze rechtvaardigingen van opoffering.

Mythen zijn verhalen over zogenaamd ‘verlossend’ geweld.

Volgens het evangelie proberen de leiders van het joodse volk een mythe te vestigen over hun mede-jood Jezus van Nazareth. De Farizeeën en hogepriesters beschrijven Jezus als een steeds populairder wordende rebellenleider die een opstand tegen de Romeinse bezetter van Judea zou kunnen leiden.

Een oorlog met de Romeinen zou het einde betekenen van de Joodse natie en cultuur.

Daarom zien de Joodse leiders geen andere oplossing dan van Jezus af te komen. Het is hun manier om zijn eliminatie te rechtvaardigen (Johannes 11: 45-50):

Veel Joden die hadden gezien wat Jezus deed, geloofden in hem. Maar sommigen van hen gingen naar de Farizeeën en vertelden hen wat Jezus had gedaan. Vervolgens riepen de hogepriesters en de Farizeeën een bijeenkomst van het Sanhedrin.

‘Wat bereiken we?’ vroegen zij. ‘Hier is deze man die veel tekenen verricht. Als we hem zo door laten gaan, zal iedereen in hem geloven, en dan zullen de Romeinen komen en zowel onze tempel als onze natie wegnemen. ‘

Een van hen, Kajafas genaamd, die dat jaar hogepriester was, zei:  ‘U weet helemaal niets! Je beseft niet dat het voor jou beter is dat één man voor het volk sterft dan dat de hele natie omkomt. ‘

In het geval van Jezus laat het evangelie van Johannes er geen twijfel over bestaan ​​dat deze beschuldigingen fout zijn.

De evangelist laat Pontius Pilatus, de Romeinse prefect, onbewust de waarheid bekendmaken over de gearresteerde Jezus, namelijk dat Jezus onschuldig is.

Jezus wil geen ‘koninkrijk’ of ‘vrede’ stichten in concurrentie met ‘de koningen van deze wereld’ (wiens vrede is gebaseerd op offers — zoals de ‘Pax Romana’).

Met andere woorden, het evangelie van Johannes openbaart het complot tegen Jezus door de Farizeeën en de hogepriesters als een zondebokmechanisme: Ze beschuldigen Jezus ten onrechte.

Jezus weigert inderdaad een burgeroorlog te beginnen waarin men vrienden en vijanden dood. (Johannes 18: 33-38):

Pilatus ontbood Jezus en vroeg hem: ‘Bent u de koning van de joden?’ ‘Is dat je eigen idee’, vroeg Jezus, ‘of hebben anderen met je over mij gepraat?’ ‘Ben ik een jood?’ Pilatus antwoordde. ‘Je eigen volk en hogepriesters hebben je aan mij overgedragen. Wat heb je gedaan? ‘

Jezus zei: ‘Mijn koninkrijk is niet van deze wereld. Als dat zo was, zouden mijn dienaren vechten om mijn arrestatie door de Joodse leiders te voorkomen. Maar nu komt mijn koninkrijk van een andere plaats. ‘

‘ Je bent dus een koning!’ zei Pilatus. Jezus antwoordde: ‘U zegt dat ik een koning ben. De reden dat ik geboren ben, is in feite om van de waarheid te getuigen. Iedereen aan de kant van de waarheid luistert naar mij. ‘

‘ Wat is waarheid?’  antwoordde Pilatus. Hiermee ging hij weer naar de daar verzamelde joden en zei:  “Ik vind geen grond voor een aanklacht tegen hem.”

Het evangelie verduidelijkt dat het offer van Jezus geen enkele zin heeft, omdat Jezus niets te maken heeft met de wereld van geweld.

Omdat het Evangelie bovendien erkent wie God werkelijk is in de niet-gewelddadige liefde van Jezus, onthult het ook dat de gewelddadige God van de traditionele religie eigenlijk niet bestaat.

In die laatste zin bevat het christelijk geloof een radicaal atheïsme en het maakt intrinsiek elk religieus verhaal af.

Er is geen God die verantwoordelijk is voor de gewelddadige chaos om ons te straffen voor onze overtredingen, noch een God die offers eist om de orde te herstellen.

Natuurrampen hebben een natuurlijke oorzaak. Geweld is geen heilige, maar een menselijke realiteit. Er is geen God als een soort “Master of Puppets” die de volledige controle heeft en die je met offers manipuleert om zelf de controle te krijgen.

Het evangelie laat zien dat wij, mensen, de neiging hebben ons te laten leiden door het zondebokmechanisme.

In plaats van onze vrijheid en creatieve kracht als mensen te erkennen om verantwoord met rampen om te gaan, zijn we geneigd te zoeken naar de zogenaamde ‘meesterbreinen’ achter de crisissituaties die we tegenkomen.

Conspiratietheorieën zijn de geseculariseerde versie van traditioneel religieus en mythisch denken.

Ze geven ons een vals gevoel van veiligheid en het illusoire recht om zogenaamde “slechte” anderen op te offeren. De slechte anderen krijgen de verantwoordelijkheid voor de crisis.

In het geval van een pandemie als COVID-19 blijven sommigen geloven dat er een God is die ons straft voor het toestaan ​​van boosdoeners in ons midden, terwijl anderen geloven dat machtige mensen een plot hebben ontwikkeld waarbij ze opzettelijk een virus verspreiden op hun pad naar wereldheerschappij.

Uit het evangelie blijkt dat mensen het zondebokmechanisme gebruiken om offers keer op keer ten onrechte te rechtvaardigen, gepersonifieerd als Satan of de duivel.

Jezus onthult dat het deze bedrieglijke en leugenachtige ‘duivel’ is die opofferingsmoorden eist.

Terwijl is God een God van radicaal geweldloze liefde is die ‘genade verlangt, geen offer’ (Matteüs 9:13).  Het evangelie onthult duidelijk dat mensen, geïnspireerd door het duivelse zondebokmechanisme, het offer van Jezus eisen en niet van God (Johannes 8: 39-44):

‘Als u, Farizeeën, Abrahams kinderen waren’, zei Jezus, ‘dan zou u doen wat Abraham deed. Nu ben je op zoek naar een manier om mij te doden, een man die je de waarheid heeft verteld die ik van God heb gehoord. Abraham deed zulke dingen niet. Je doet het werk van je eigen vader. ‘

‘We zijn geen onwettige kinderen’, protesteerden ze. ‘De enige Vader die we hebben is God zelf.’

Jezus zei tegen hen: ‘Als God je Vader was, zou je van me houden, want ik ben hier van God gekomen. Ik ben niet alleen gekomen; God stuurde mij. Waarom is mijn taal u niet duidelijk? Omdat je niet kunt horen wat ik zeg. 

Je bent van je vader, de duivel, en je wilt de verlangens van je vader vervullen. Hij was vanaf het begin een moordenaar, niet vasthoudend aan de waarheid, want er is geen waarheid in hem.  Als hij liegt, spreekt hij zijn moedertaal, want hij is een leugenaar en de vader van leugens. ‘

Degenen die het offer van Jezus wensen, doen er alles aan om hem te betrekken bij de wereld van geweld, om toch hun gewelddaad een grondslag te geven.

Hun mythe van zelfverdediging tegen de man die een gewelddadige bedreiging zou moeten zijn, houdt immers alleen stand als Jezus uiteindelijk deelneemt aan het geweldspel om de macht te krijgen.

De Farizeeën wanhopen omdat Jezus voortdurend weigert geweld met geweld te beantwoorden. Dit vertaalt zich in de toenemende heftigheid van het geweld tegen Jezus.

Ondanks deze inspanningen om hem ertoe te verleiden geweld te gebruiken, blijft Jezus Christus ‘de wil van zijn Vader’ gehoorzamen, wat betekent dat hij het pad bewandelt van een radicaal geweldloze liefde.

De machten die de leugen van een externe dreiging nodig hebben om hun mythen van zelfverdediging te rechtvaardigen, kunnen deze waarheid over de zondebok in hun midden niet uitstaan.

Voor zijn tegenstanders lijkt de gekruisigde Jezus te hebben verloren. ‘Hij heeft anderen gered, hij kan zichzelf niet redden’ (Matteüs 27: 42), roepen ze spottend uit.

Maar wanneer Jezus sterft, worden verdere pogingen om hem in de wereld van geweld te trekken onmogelijk.

Daarom dat de gewelddadige logica die op zijn minst de betrokkenheid van het slachtoffer bij geweld nodig heeft om zichzelf te rechtvaardigen, volkomen faalt.

Wat aan het kruis sterft, is de basis van geweld.

Daarom verkondigt Jezus vlak voor zijn dood: “Het is volbracht” (Johannes 19:30).

Het evangelie onthult de algemene leugen van het zondebokmechanisme achter de steeds terugkerende mythen van verlossend geweld. In die zin is Jezus: “Het Lam van God dat de zonde van de wereld wegneemt” (Johannes 1:29).  René Girard schrijft – in  I See Satan Fall Like Lightning  (Maryknoll: Orbis Books, 2001), 142-143:

Door Christus aan het kruis te spijkeren, geloofden de machten dat ze deden wat ze gewoonlijk deden om het mechanisme van één slachtoffer te ontketenen.

De machten dachten dat ze het gevaar van openbaarmaking vermeden. Ze vermoedden niet dat ze uiteindelijk precies het tegenovergestelde zouden doen: ze zouden bijdragen aan hun eigen vernietiging. Ze zouden zichzelf als het ware aan het kruis spijkeren.

De machten wisten en konden de openbarende kracht van het kruis niet vermoeden.  Hier stellen de machten zich niet tentoon, omdat ze worden verslagen, maar ze worden verslagen, omdat ze worden tentoongesteld.

Nogmaals, wat aan het kruis sterft, is de basis van de gewelddadige logica. Wat daarentegen aan het kruis leeft, is de zelf gevende liefde die levens redt door te weigeren te doden.  

Geen Jood, geen Romein, noch vriend noch vijand stierf.

De in Jezus geopenbaarde liefde, die zich helemaal terugtrekt uit rivaliteit over macht, is almachtig, niet in die zin dat ze totale controle over anderen heeft, maar in die zin dat de dood ze niet eens vernietigt en dus volledig onafhankelijk blijft van de wereld van geweld. De dood van Jezus is de ultieme terugtrekking uit geweld en het ultieme geschenk van levengevende genade.

De gekruisigde Jezus Christus openbaart zich aan zijn volgelingen op paaszondag als de levende aanwezigheid en belichaming van de geweldloze God, van geweldloze liefde.  

Daarom is de eucharistische herdenking van Jezus ‘dood niet de herhaling van dodelijk geweld om vrede tot stand te brengen. Het is de sacramentele aanwezigheid van Jezus als verrezen Christus en ware Messias, die zich niet voedt met geweld om een ​​zogenaamde verlosser te worden.

Hij nodigt ons uit om ons steeds nieuwe manieren voor te stellen om in de Geest te delen van zijn vergevingsgezinde terugtrekking uit geweld.

Hoe meer we zo wederzijdse en mimetisch ruimte geven aan elkaars leven en elkaars verschillen, des te meer goddelijke liefde ons bewoont en verzoent.

De vrede van Christus is een vrede van creatief, geweldloos conflict. Het is een leven van opwindende vruchtbare spanningen.

(bewerking van tekst Eric Buys Mimetic Margins)

Wat een narcist nooit doet? Ze zullen je nooit vergeven.

In ‘God Forbid’ zijn Jerry en Becki Falwell de belichaming van evangelische hypocrisie

Hoe reageer je op genade?

Creëer een blije identiteit.

Zelfverdedigingstraining voor traumaherstel te stimuleren.

Wat zijn de mogelijkheden dankzij Gods Genade?

Jezus van Nazareth is geen klassiek mythologische held, en net daarom is hij Christus…

Hoe omgaan met een “lieve” gewelddadige narcist?