Een kind dat zich emotioneel niet heeft kunnen ontwikkelen, wordt de volwassene die alles persoonlijk opvat, zeer defensief is en moeite heeft om te weten wat het eigenlijk voelt. Dit is door de ontwikkeling van hypervigilantie in het oorspronkelijk gezin.

Waarom?

Emotionele ontwikkeling begint bij de geboorte en tijdens de hele kindertijd, waar we leren hoe we onze emoties kunnen identificeren, reguleren en communiceren.

Als we zijn opgegroeid in een huis waar we de emotionele verzorger van een ouder zijn, een ouder die het druk heeft, of overwerkt, of waar de woede of emotionele instabiliteit van een ouder het klimaat van het huis bepaalt, kunnen we ons niet volledig emotioneel ontwikkelen.

Onze enige focus wordt veilig blijven in de omgeving, dus we gaan ermee om door hypervigilant te worden.

Hypervigilantie is een verhoogde afstemming op de omgeving.  Betekenis – we voelen ieders emoties, of verschuivingen in gezichtsexpressies, toon of gedrag.

We weten wanneer de stemming van een ouder zal veranderen en hoe dat ons zal beïnvloeden. We weten wanneer we ons kunnen schamen of gestraft zullen worden, of wanneer een ouder zich volledig van ons kan terugtrekken met een stille behandeling.

We leren en passen ons snel aan, aan de bewegingen van chaos om ons heen. Of het managen van die emoties zoals we als kind het beste weten.

Hypervigilantie wordt soms verward met empathie. Dat is het niet. Het is een overlevingsmechanisme.

Het resultaat: we zijn onvolwassen. Dit betekent dat we niet in staat zijn om te weten wat we voelen, hoe we het moeten uiten, of dat het zelfs oké is om te voelen wat we voelen. Velen van ons hebben zich geschaamd voor onze emoties zoals stoppen met dramatisch zijn, niet zo gevoelig zijn, of zich zogenaamd mannelijker gedragen.

Alles voelt persoonlijk, want als kind was het persoonlijk, althans zo beschouwden we dat.

Met focus op het externe hebben we weinig tijd voor zelfbewustzijn, zelfreflectie of emotionele regelgeving.

Langdurige hypervigilantie creëert ontregeling van het zenuwstelsel.

We worden zeer reactief op de mensen om ons heen omdat we hebben geleerd dat mensen niet veilig zijn en onszelf moeten verdedigen.

Emotionele onvolwassenheid is het gevolg van het feit dat je als kind verantwoordelijk wordt gemaakt voor volwassen emoties.

Dit is nooit de rol van een kind. Het is geen rol die een kind kan vervullen.

Het mooie is dat we allemaal emotionele volwassenheid kunnen ontwikkelen.

We kunnen leren om op nieuwe manieren te reageren, grenzen te stellen, en begrijpen dat het niet onze rol is om de emoties van anderen te verzorgen of te beheren.

Deze persoon wordt dan de geïdentificeerde patiënt die iedereen ziet als degene met het “probleem. ” In de traditionele therapie wordt angst gezien als een symptoom, in plaats van als een weerspiegeling van het emotionele klimaat in het familiesysteem. Deze persoon wordt vaak zondebok of gezien als “gek” of hooggevoelig.

Hypervigilantie is het ding waar ik het liefste mee wilde stoppen. Het beheerst en heeft mijn hele leven onder controle. Soms luister ik niet eens naar de woorden en daden van mensen. Ik let meer op hun toon en gezichtsuitdrukkingen, denkend dat ik meer weet wat ze daarmee bedoelen dan wat ze zeggen. Ik wil niet zo zijn, maar ik heb altijd het gevoel dat ik weet dat ik dat op dat moment moet doen. Het is irritant.

Het werk doen om emotioneel volwassen te worden betekent:

Het vergt wel een herstructurering van je dag/week/jaar. Maar je dient langzaam te gaan. Neem één zinvol, nuttig doel. Dan langzaam het volgende bedenken. Geef jezelf een jaar om echt belangrijke veranderingen door te brengen.

Hier zijn enkele voorbeelden:

elke ochtend en elke avond doe ik nu bodyscans. Ik kan ze 1 minuut of 20 minuten doen – volgens hoe lang ik tijd heb.

Dat veranderde in een lichaamsboodschap op mezelf te doen – na de bodyscan – voordat ik uit bed kom of als ik slapeloosheid heb.

Ik krijg elke dag e-mails van Volwassen kinderen van Alcoholisten en Dysfunctionele families die ik lees. Ik lees elke avond 15 minuten uit het boek van dr. Nicole Lepera over zelfgenezing.

Ik wandel elke dag en luister vaak naar zelfhulp podcasts tijdens mijn wandeling. Ik mediteer *elke dag 10 tot 30 minuten. Ik begon dit in de auto te doen terwijl ik moet wachten. Ik gebruik de app 1 Giant Mind.

Ik vond uiteindelijk tijd voor een therapeut. Ik was mijn gezicht met heel koud water in de ochtend voor stimulatie van de vagus nervus. Ik sluit mijn douches af met 30 seconden koud water voor stimulatie van de vagus nervus.

Ik let op mijn suiker- en zetmeelinname. Ik neem nu wat supplementen. Langzaam heb ik de tijd dat ik besteed aan nieuws uitgeknipt. Vooreerst blok ik onmiddellijk de trollen die ik tegenkom, de bezuiniging op het kijken naar tv besteed ik om meer nuttige boeken te lezen of om te mediteren. Mijn IG feed zijn allemaal helende mensen, mensen die strijden voor bevrijding en kunst etc. Je vindt je weg wel.

Wees heel heel vriendelijk voor jezelf. Je komt ergens waar je niet kunt komen, als je geen babystapjes zet en volhoudt. Als je genoeg baby stapjes zet kom je eigenlijk heel ver. Als ik zeg “elke dag” bedoel ik dat als doel. Ik doe het ding niet altijd. En dat is ook ok.

Ik heb me altijd zo onbegrepen gevoeld door anderen.

Het is uitdagend om ten goede te veranderen als je jezelf niet helemaal begrijpt of waarom je je voelt zoals je voelt. Het voelde altijd alsof er iets mis was met me omdat ik altijd zo gevoelig was voor alles en iedereen om me heen.

Dit is waarschijnlijk niet eens de schuld van onze ouders, maar emotioneel trauma dat door generaties is doorgegeven. Ouders die opgroeiden in huishoudens met voortdurend geschreeuw, hun ouders hebben waarschijnlijk hetzelfde of erger meegemaakt en de cyclus is naar beneden gegaan en verder gegaan in de familie. Ik ben blij dat ik in een generatie ben waarin ik me hiervan bewust ben en die cyclus beëindig.

Vertel je kinderen dat je ook van ze houdt als ze zich misdragen of fouten maken en zorg ervoor dat ze weten dat je ook fouten maakt!

Ik kies voor compassie voor mezelf nu als volwassene en ik overtuig mezelf dat ik ook met mijn emoties op de wereld kan zijn. Ik ga me niet verstoppen alleen omdat ik emoties heb. Het is oké om het niet aan te kunnen, het is oké om het gewoon te zijn.

Zo bewust worden van de emoties van anderen kan soms als een geschenk voelen, maar zo hebben we geleerd hoe we onze omgeving te overleven door ons af te stemmen op de emoties van anderen.

Als volwassenen moeten we leren dat het niet onze verantwoordelijkheid is om de gevoelens en emoties van anderen op zich te nemen, aangezien het nooit onze taak was om onze ouders te reguleren. Het is vooral belangrijk van te focussen op je eigen emoties, zelfbewustzijn ontwikkelen van je triggers, maar ook van wat je niet hebt ervaren en aan reparenting te doen.

Hypervigilantie wakkerheid & waakzaamheid

Hoe te beginnen met het opnieuw bedraden van hypervigilantie?

Gratis bronnen narcisme – traumaherstel

Dag van de rechten van het kind

Welke relatiepatronen heb je uit je kindertijd?

Met innerlijk kindwerk/ reparenten jezelf opvoeden

Hoe doe je het werk voor zelfgenezing: boek Dr Nicole Lepera video

Stockholm syndroom bij narcistisch misbruik! Deel 1

Generatie trauma in collectieve en familiale systemen

Gevolgen van het langdurig activeren van stressresponssysteem.

Woordenlijst met uitleg narcisme van G – N